IMBY - mijn grote achtertuin

Ik hou van reizen. Vooral op m'n eigen spierkracht, waarbij fietsen favoriet is. Je gaat snel genoeg om verschillende zaken te zien, en langzaam genoeg om veel te zien, alles te ruiken en te voelen. En je kan stoppen wanneer je wilt, want je reist gewoon niet op de snelste manier. Dus je hebt een jas bij je, en wat drinken, altijd wel. En soms een hapje. En een pauzestop kan zomaar een mini-uitje worden.
Deze hobby heb ik nu een jaar of zes, en Nederland wordt bekend voor. Je ziet een foto en denkt: 'O ja, daar heb ik toen gefietst, dat was mooi/interessant/gezellig toen'.

Voor mijn werk moet ik (helaas) wel eens een flink stuk verderop wezen, en dan duurt de fiets of wandelen me echt te lang. De trein is minstens 30 minuten reizen verderop voordat ik een trein te pakken heb (met de auto, anders duurt het langer), dus in de praktijk pak ik dan de auto. En soms heb ik mazzel: dan kan (of kies ik er voor) om de werkrit te combineren met een stuk lopen vlak bij de plek die die dag m'n werk is.
En zo'n stuk lopen voelt dan ook als een mini-uitje. Ik kies een mooi stukje uit en ben gewoon een uur op vakantie.

Thuis ga ik daarentegen misschien wel minder weg dan anderen. Ik ga niet op wintersport, soms nauwelijks op "echte" zomervakantie. Dit jaar heb ik maar 1 week "echte" vakantie gehad. Fietsvakantie in eigen land natuurlijk. En minstens 10x in een weekend weggeweest op de fiets (al dan niet met overnachting, regelmatig bij vrienden). En ik heb middagen en avonden genoten van mijn achtertuin. Waar de zon vaak schijnt, een hangmat in past, en verse frambozen groeien. Zo vervelend ;-) !

Waar eventjes rusten ophoudt, en een vakantie "echt" begint, wordt voor mij tegenwoordig dus vaag. En ook de grens tussen  mijn achtertuin en de rest van Nederland voelt vaag. Ik ga fietsen naar de kaasboer langs een mooi riviertje- is die rit huishoudelijk of vakantie? En als ik een mini-uitje heb na mijn werk, is dat dan uitrusten of ben ik even naar een vakantie gebeamed (Dank je Scottie!)

Voor mijn gevoel houdt mijn werk op bij de deur van het werkgebouw, en heb ik gewoon een hele grote achtertuin. Zeg maar heel Nederland. Waar ik na het werk regelmatig in vertoef. En in mijn achtertuin voel ik me goed. Of er nu een gemeentebordje "Hilvarenbeek"" of "Kootwijk" of mijn eigen gemeente bij hangt, ik voel me goed en voel me op dat moment op vakantie.
En in mijn achtertuin geniet ik. Van de frambozen en van een weglopend wildzwijn in de ochtendschermering. Van mijn hangmat en van een klein fuutje dat op de rug van zijn moeder zit. En van de wind waar ik tegen in boks als ik mijn frustratie kwijt wil, en ik even alles eruit kan schreeuwen.

Ik weet dat sommige mensen last hebben van NIMBY, omdat ze in HUN achtertuin dat lastige of gevaarlijke bouwwerk niet willen hebben. Ik ga voor IMBY: heel Nederland is mijn achtertuin en ik ga overal van genieten. Van bier in Bodegraven tot holle wegen in Gulpen.
Je kan zelf kiezen hoe groot je geluk is. En je achtertuin. Kennen jullie dat gevoel?

Geen krokodillebil, maar ook geen gekookte kikker

In mijn laatste blog (heul lang geleden, sorry) merkte ik het al een beetje: moe. Eigenlijk best wel errug moe.
Moe omdat ik teveel wil. Het leven is zo leuk en interessant, naast alle dingen die toch soms wel een beetje moeten. Zelfs al kleed je alle moeten-dingen uit, minimaliseer je ze en doe je ze op manier die je energie geven. Dan nog wil ik teveel. Ik wil nog steeds een krokodillebil, zoals ik het tegen m'n kind zei.
En ik had mezelf bij m'n derde burnout toch ECHT beloofd dat ik dat niet meer ging doen.

Dat ik nog wel eens moe mocht zijn maar dat ik altijd moest kunnen blijven denken. En dat ik niet zo moe zou gaan worden dat ik continu geirriteerd was. Of dat ik gewoon geen zin meer had in dingen, die ik in het gewone leven leuk vind: koken, m'n werk, lekker fietsen of sporten. Als die kloof van moeheid, als een grote donkere diepte waar weer dreigde, dan zou ik gelijk dingen kappen. Eerst de lage prioriteit dingen en de dingen die energie kosten, en steeds verder terugsnoeien.

Tja, dat had ik mezelf beloofd.
En het mes (niet van Damocles, maar van B.urnout) viel natuurlijk net na een druk weekend, waardoor ik niet eens de puf had (of heb genomen) om m'n blog netjes te maken en een berichtje te typen dat ik tijdelijk op laag pitje stond.
Ik heb gelijk afgeknepen en braaf gerust en alleen gedaan wat moest (werken, kind helpen en 1 uur huishouden per week), en daarna gerust. En dan kijken of er energie was, of dat de dag al om was.
De dagen vlogen!
Sorry mensen. Het had netter gekund, maar dat kan ik nog niet. Ik ben al blij dat ik niet (weer) te ver ben gegaan.

Langzaam komt de energie weer terug (en het is hier herfstvakantie, dus ik heb wat vrij genomen. Dat helpt ook). Dus ik  doe weer een kort blogje. Hopelijk komt er meer, want dit is wel een leuk iets om te doen.
En het blog over rente (en rente-op-rente) is ook een stukje verder. Maar verrek als het niet waar is: het is echt lastig om uit te leggen, zeker omdat ik de sneaky kanten ervan - ook voor slimme mensen-  wil uitleggen. Dat kost echt hoofdbrekens en ik heb niet zoveel hoofd over nu om te breken. Het komt dus als het goed is. Het moet nog even sudderen, het is nog niet gaar.

Voor mezelf ben ik nu trots: ik heb op tijd "stop" gezegd. Ik heb mezelf niet als een kikker in een pan die langzaam wordt opgestookt, laten gaarkoken. Ik ben eruit gesprongen, en ben lekker gaan chillen. En zo uitrusten is echt makkelijker dan bijkomen van een burnout (of de ME terugvallen van Min-of-Meer). Het voelt ook wel fijn om weer zin te krijgen in klusjes of dingetjes. Die dan "opeens" gebeurd zijn. Soms dan. Want soms is het nog steeds rusten.
Nu hopen dat ook blogjes weer "opeens" gedaan zijn, want ik voel me toch wel erg prettig met het mee-lezen en het schrijven.

Fijne tijd iedereen!