Afgelopen zondag hadden we familiedag. Gezellig iedereen bij elkaar. Die kans heb ik genomen om tegelijk een flink aantal mensen te vertellen dat we een datum hebben voor ons pensioen: maart 2020.
En het hardop zeggen leverde niet alleen felicitaties op (en veel verbaasde blikken), maar ook winst in mijn eigen hoofd: twijfel verdween, ideeën kwamen.
Maf effect. We zijn al 2 maanden aan het denken wat we dan willen doen, moeizaam, vaag. En nu opeens is het "echt". Terwijl de datum natuurlijk nog steeds in de toekomst ligt, er niets getekend is, niets gestort, niets feitelijks veranderd is.
Drie maanden geleden pakte ik de invulsheet voor werkende mensen van het internet. Na een maand had ik alle cijfertjes bij elkaar gesprokkeld. En toen was het schrikken! Want het leek erop we eigenlijk al konden stoppen! Dat onze uitgaven gedekt zouden zijn door ons al zo lang opgespaarde centjes.
Dat was eigenlijk best schrikken. Dus dat zou betekenen dat vrije leven ging er echt komen? Dus ons huidige leven ging weg??? Dus logischerwijs, kwamen toen ook allerlei angst gedachten en twijfels. Direct stoppen zou betekenen dat er tijden komen die dicht bij nul lagen. En, en, en mijn contract van de leukste baan ever duurt nog tot maart. En, en, en, wie weet heeft zoonlief nog hulp nodig. En, en, en kun je wel vertrouwen op pensioen en AOW?
Dus hebben we eerst niets gezegd. Eerst zelf wennen aan het idee.
Dan ga je raar rondlopen op je werk: hier ben ik over een half jaar niet meer. En nadenken: wat doet een mens dan de hele dag als je niet werkt? Luieren en boeken lezen is na 2 weken vakantiegevoel niet leuk meer, ben ik bang. Je wilt iets "af" hebben aan het eind van een uur, dag, week, maand. Je wilt samen met collega's iets doen. Ik heb duidelijk weinig KoosWerkeloos-genen.
Daarna eens bij vrienden iets opperen over "vroeger met pensioen gaan dan je 67e". En kijken hoe mensen reageren. En volledig vrijblijvend bij een borrel filosoferen en brainstormen. En de wereld stortte niet in. Dat was wel fijn.
En na dit soort gesprekken besef ik wel dat ik dingen in de wereld anders zou willen zien. En dat als ik niet werk, ik daar een duwtje aan kan geven. Ik ben geen aansprekend figuur (merk ik op mijn werk al), dus ik krijg de maatschappij niet een kant op geduwd (zoals Baudet, Rutte of Thunberg doen), al wil ik dat nog zo graag. Ik kan wel nu helemaal vrij kiezen om mijn sterke kanten in te zetten voor bedrijven/organisaties die ik vooruitgang gun. En dan valt mijn huidige werkgever af (geen slecht bedrijf, bekend als 'n voorloper in z'n sector, maar ik vind dat er niet genoeg gebeurt om een goede toekomst te bereiken terwijl ze zeker meer zouden kunnen).
Dus ik ben met lijstjes bezig wat ik dan kan & wil. Dat lijstje vult makkelijk een werkweek of 3 - per dag.
Volgende stap was tegen goede vrienden zeggen dat we serieus plannen het werken voor geld aan de kant te zetten. Dat leverde milde verbazing en vooral veel: "leuk voor je!" 's op. En we als vertelden dat we eerst willen gaan fietsen, vindt iedereen dat logisch. En braindstormde met ons door. Wij zijn fietsgekken, en staan officieel zo te boek. En niemand vraagt wat je daarna dan gaat doen, ook best grappig.
Dus toen de familiedag kwam, hadden we toch al wel een beetje geoefend. En durfden we wel. Maar ik was toch wel zenuwachtig, eigenlijk. Maar het waren gewoon woorden die uit mn mond kwamen, en dat is best te doen.
Totdat ik zag dat de dochters van die rijke oom met hun mond open stonden. Oh. Dus het was eigenlijk toch wel een beetje een bijzonder iets? Ja. Niet iedereen redt FIRE, dat is ook wel zo. En je 50e is niet supervroeg, maar voor veel mensen toch wel een stuk vroeger dan ze rondom zich heen horen.
Felicitaties. Vragen. Doorpraten over wat we dan gingen doen. (Fietsen - O ja natuurlijk). Het was een fijne ervaring.
Wat me echt verbaasde wat dat er in mijn hoofd daarna andere gedachten kwamen. Ik was er niet meer bang voor, voor niet werken. Het was nu gewoon zo. En we hebben ook niet gezegd dat we nooit meer werken of nooit meer iets betaalds doen, dus dat "mag" ook nog gewoon.
En opeens was er ruimte voor ideeen. Wat ik wil gaan doen (blog, als experiment). En het fijne is: ik moet zo weinig, dat ik ook nog alle andere dingen op mn lijst kan uitproberen. Alle tijd voor, toch? Maar dat wordt voor een volgend blog.
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderen