Geen krokodillebil, maar ook geen gekookte kikker

In mijn laatste blog (heul lang geleden, sorry) merkte ik het al een beetje: moe. Eigenlijk best wel errug moe.
Moe omdat ik teveel wil. Het leven is zo leuk en interessant, naast alle dingen die toch soms wel een beetje moeten. Zelfs al kleed je alle moeten-dingen uit, minimaliseer je ze en doe je ze op manier die je energie geven. Dan nog wil ik teveel. Ik wil nog steeds een krokodillebil, zoals ik het tegen m'n kind zei.
En ik had mezelf bij m'n derde burnout toch ECHT beloofd dat ik dat niet meer ging doen.

Dat ik nog wel eens moe mocht zijn maar dat ik altijd moest kunnen blijven denken. En dat ik niet zo moe zou gaan worden dat ik continu geirriteerd was. Of dat ik gewoon geen zin meer had in dingen, die ik in het gewone leven leuk vind: koken, m'n werk, lekker fietsen of sporten. Als die kloof van moeheid, als een grote donkere diepte waar weer dreigde, dan zou ik gelijk dingen kappen. Eerst de lage prioriteit dingen en de dingen die energie kosten, en steeds verder terugsnoeien.

Tja, dat had ik mezelf beloofd.
En het mes (niet van Damocles, maar van B.urnout) viel natuurlijk net na een druk weekend, waardoor ik niet eens de puf had (of heb genomen) om m'n blog netjes te maken en een berichtje te typen dat ik tijdelijk op laag pitje stond.
Ik heb gelijk afgeknepen en braaf gerust en alleen gedaan wat moest (werken, kind helpen en 1 uur huishouden per week), en daarna gerust. En dan kijken of er energie was, of dat de dag al om was.
De dagen vlogen!
Sorry mensen. Het had netter gekund, maar dat kan ik nog niet. Ik ben al blij dat ik niet (weer) te ver ben gegaan.

Langzaam komt de energie weer terug (en het is hier herfstvakantie, dus ik heb wat vrij genomen. Dat helpt ook). Dus ik  doe weer een kort blogje. Hopelijk komt er meer, want dit is wel een leuk iets om te doen.
En het blog over rente (en rente-op-rente) is ook een stukje verder. Maar verrek als het niet waar is: het is echt lastig om uit te leggen, zeker omdat ik de sneaky kanten ervan - ook voor slimme mensen-  wil uitleggen. Dat kost echt hoofdbrekens en ik heb niet zoveel hoofd over nu om te breken. Het komt dus als het goed is. Het moet nog even sudderen, het is nog niet gaar.

Voor mezelf ben ik nu trots: ik heb op tijd "stop" gezegd. Ik heb mezelf niet als een kikker in een pan die langzaam wordt opgestookt, laten gaarkoken. Ik ben eruit gesprongen, en ben lekker gaan chillen. En zo uitrusten is echt makkelijker dan bijkomen van een burnout (of de ME terugvallen van Min-of-Meer). Het voelt ook wel fijn om weer zin te krijgen in klusjes of dingetjes. Die dan "opeens" gebeurd zijn. Soms dan. Want soms is het nog steeds rusten.
Nu hopen dat ook blogjes weer "opeens" gedaan zijn, want ik voel me toch wel erg prettig met het mee-lezen en het schrijven.

Fijne tijd iedereen!