Financiele vrijheid = mentale Vrijheid. Of is het extra rente op je spaargeld?

Veel mensen hebben stress van geld. Zeker als er geld tekort is.
Toch kun je daar wel wat aan doen.
En levert daarna doorconsuminderen meer op dan rente: het vermindert stress op meer manieren dan ik vooraf dacht.

In mijn leven heb ik zelf wat situaties met emotionele en financiele stress meegemaakt. Daarover later nog wel een keer meer. En vaak kwam de stress op alle vlakken tegelijk.
Dus ik was erg blij dat ik werk kon vinden, en houden. Dat maakt het leven makkelijker. Want je eigen verdiende geld kun je uitgeven zoals je zelf wilt, zonder afhankelijkheid. Voor mij was dat gelijk aan aanzienlijk minder stress. Zelfs als dat betekende dat ik bijna fulltime werkte en een kind opvoedde tegelijkertijd.

Het inkomen uit t werk was niet altijd veel geld, dus keuzes maken en budgetteren (en consuminderen dus) vond ik logisch om te doen. Daarmee maakte ik keuzes, ook om dingen niet te doen. Of heel anders dan anderen te doen. Maar dat waren MIJN keuzes. Dat voelde toch een stuk beter dan dingen niet doen omdat je geld tekort had of alimentatie niet komt. Ik voelde me eigenmachtig, en regelmatig rijk-genoeg. Al met al voelde ik me meestal goed met mijn leven vanuit mijn keuzes, zelfs al was niet alles ruim, rijk en luxe.

Tegenwoordig is mijn situatie luxe. Jongens, nou. Ik kan alle moet-dingen financieren uit mijn inkomsten, en ook nog al mijn wil-dingen. En dan blijft er nog over om te sparen.
Dat voelde eerst onwerkelijk en feestelijk, toen kreeg ik er een bizar gevoel van. Tenslotte ging ik zoeken wat ik ermee kon.
Want mijn leven was al goed, meer spullen ofzo had ik niet echt nodig. (zeker toen ik de onderhoudsachterstand had ingelopen) Dus wat kon ik met het spaargeld wat ik zo ophoopte?

Ik kwam op sites die praten over F^& U geld.
Die uitlegden dat als je een aantal maanden salaris op de bank had, dat je dan eventueel tegen je baas kunt zeggen: "rot maar op, ik ga weg". Als je baas geen goede baas was, in jouw optiek.
Omdat je de baas niet meer 100% nodig had. Je had een keuze, bijvoorbeeld om een andere baan te zoeken. Of zelf te vertrekken en daarna een andere baan te zoeken.

Een gaaf idee. Wow!
Iets voor mij? Nou, nou, zo erg dapper ben ik niet geweest. Maar toen mijn baas een aantal jaar geen interessant werk meer kon bieden, ben ik eerst gaan praten of er opleidingen konden. Dat ging niet, maar mijn baas gaf me wel meer vrijheid om mijn werk in te richten en zelf zaken te verzinnen of op te pakken. Maakte het toch iets leuker. Zonder spaargeld had ik dat waarschijnlijk niet gedurfd.
En toen ik in de krant mijn droomjob voorbij zag komen, heb ik wel gesolliciteerd. Dat durfde ik, omdat ik tegen die tijd een (flink) aantal maanden levensonderhoud op de spaarrekening had staan.
De baan ging nog door ook! Dus ik heb mijn vaste baan opgezegd, en een jaarcontract op de droombaan aangenomen. Mijn collega's kwamen me geluk wensen, velen met een jaloerse blik in de ogen: "dat ik dat durfde...". Zij hadden een hypotheek.......
Ik ook, maar ik had afgelost en gespaard. Dus ik zat niet in een gouden kooi, ik kon kiezen voor vliegen. Niet naar een ver land op vakantie voor 3 weken, maar naar een andere toekomst.

Die job was leuk, maar toch wel anders dan ik had gedacht. En vooral bleken er onderdelen in te zitten, die ik toch wel moeilijk vond (ik ben GEEN politiek dier, weet ik nu). Dus na het jaarcontract ben ik niet verlengd.

En mijn collega's daar zagen het vol verwondering aan: ik zocht ander werk, maar ik was niet in paniek. Was ik wel helemaal helder?
Jazeker. Ik wist hoe ver mijn financiele polsstok reikte, en dat was best een aantal maanden (zeker bij de WW). Want ik had nog iets verder afgelost en gespaard. Dus geen paniek. Wel actie, hoor.

Nu zit ik in mijn volgende job, en ik heb weer een heerlijke uitdaging. Maar het is weer met moeilijke elementen. Dat vind ik nu eenmaal leuk. Maar ik heb dus soms best stress. En een beetje stress is leuk, en soms is het bij deze baan wel een beetje boel. Moet ik mee oppassen.
Maar echte stress kan ik relatief makkelijk buiten de deur houden: ik kan denken "desnoods ontslaan ze me, of wordt mijn contract niet verlengd. Dat is zeker jammer". Want mijn huishouden gaat het wel een tijdje redden. En ik wil nog steeds werken, want ik ben nog niet financieel-vrij, maar ik heb mogelijkheden het anders te doen dan verplicht elke maand te doen wat ik denk dat mijn baas wil.

Zo merk ik de mentale vrijheid. Ik kan zaken kiezen omdat ik ze goed vind, niet omdat de interne politiek of mijn baas het verordonneert.
Die aparte keuzes geven me soms een voorsprong in het werk, de originele ideeen worden gewaardeerd. Da's mooi.
En soms laat ik werk liggen, als de uren wat veel worden. Dat voelt eng, maar is wel goed voor mijn thuis. En dat is veel waard, dat fijne thuisgevoel. Doet mijn kind ook zeker goed.
Dus ik ben creatiever en heb een fijner thuis. Opbrengsten, niet in euro's maar wel in stukken van een goed leven.

Ik vind het wel jammer dat ik merk dat ik de mentale vrijheid niet zo goed kan uitleggen, aan collega's enzo. De eerste keren voelde het ook zo onwerkelijk, dat ik besefte dat ik kon kiezen om iets te doen wat de rest niet deed. Of juiste niet-doen, terwijl de rest vond dat dat moest voor het werk.
Ik kan zaken doen, of niet-doen omdat ik ze goed vind.
Dat voelt heel raar.
Ik moet nog steeds wennen aan die macht.
Want zelf je keuzes kunnen bedenken en uitvoeren is echt een soort macht. Voelt licht draaierig, maar het is vast gezonder dan zware wijn! :-)

Het is een rente op m'n spaargeld die ik niet had verwacht.
Niet goed kan uitleggen.
Maar iedereen aanraad!

Heb je die macht en vrijheid van ruimte in je budget ook al eens gevoeld? En zijn er mensen die dat machtsgevoel beter kunnen omschrijven?