Gisteren was bizar. Bizar geweldig. Om te beginnnen hoorden we dat we overeenstemming hebben over het huis. Dus dat gaat door! Gat in de lucht, want daarmee gaat alles precies lukken. En direct na dat nieuws ging ik naar een bedrijfsborrel met de hoogste baas. Die me vervolgens serieus nam op een probleem dat ik heb op m'n werk. Tijdens het naar huis fietsen heb ik de hele driekwartier spanning in mn lijf voelen wegvallen. Bizar, en goed.
Het duurde gisteravond zelfs nog een tijd voordat het reeel begon te voelen. Zoveel spanning moest er uit bij mij. En toen pas kon het nieuws inzinken. Yihaaaaaa!
De timing van het huis ligt enigszins kritisch, omdat manlief in een reorganisatietraject zit, dat voor hem waarschijnlijk over een tijdje ontslag betekent. Gewoon omdat hij MBO-er is, niet omdat hij slecht zou functioneren. Zoals het nu loopt, zitten we precies aan de goede kant van de lijn om wel de hypotheek rond te kunnen krijgen. Als dan de ontslagvergoeding komt (duurt nog wel maanden of mogelijk meer dan n jaar), kunnen we een groot gat in de hypotheek slaan. Of we kunnen er een tijdje pensioen van overbruggen, als OudHuis al verkocht is en de hypotheek is vernietigd. Allebei scenario's waar we erg naar uit kijken.
En dat met een NieuwHuis dat we allebei heel mooi vinden, precies de kamers en hoekjes heeft die we zoeken voor ons leven, in een stadje waar we precies genoeg faciliteiten hebben, zonder dat het grootstedelijk is.
Een rondje of wat verbouwen en isoleren voor onze plannen, en ons jaren dertig huis is perfect.
Ohhh, bijna te mooi om waar te zijn.
Verder zie ik bij mijn nieuwe baan een aantal zaken niet goed zitten. Sommige zijn ver weg van mijn werk, maar betekenen wel dat het bedrijf niet goed loopt en dat een tijd niet goed zal kunnen doen. Werkt niet fijn, want iedereen wil gewoon werken waar je een goed resultaat kunt halen. En als de fouten van een andere afdeling betekenen, dat jouw werk 3 maanden in de ijskast staat, en dat daarna weer opnieuw mag beginnen. tja. Dat motiveert niet. En voor sommige projecten is de wettelijke deadline dan te laat. Dat voelt zo hopeloos.
En ik ben binnengekomen net voor die ijskast periode, met het idee dat alles lekker ging lopen. In plaats daarvan heb ik nogal moeten zoeken naar zinvolle klussen, en naar uitleg.
Dus toen bij het vragenspelletje langskwam of ik me happy voelde bij het bedrijf, ging ik bij "nee" staan. Want ik heb pijn in mn buik op sommige zondagavonden.
Ik was de enige. Tja. Heel vervelend, maar ik kan hier niets van maken dat lijkt op "ja". En dan komt een stuk zekerheid vanuit mijn financien om de hoek kijken: dit voel ik, dit meen ik. Als dat ontslag kost (of geen verlenging van het jaarcontract), tja. Maar ik wil mezelf in de spiegel kunnen aankijken.
De rest van de 50 man keek me aan met angst, beven en ontzag.
En de baas van de divisie ging naast me staan, en zei dat hij dit soort geluiden wil horen.
Zooo!
En bij de borrel kwam hij ook inderdaad langs. Daarvoor had de HR dame al een goed gesprek gehad over wat het probleem was, en een paar serieuze tips gegeven hoe ik wat zaken kan aanpakken, die me nu direct raken. En me ook vertelt dat ze dit dapper vond, maar ook dat het bedoeling was dat mensen het zeiden als er zaken niet OK waren. Dus dat ze erg blij was met mijn actie.
Dat voelt zo anders dan de spanning die ik regelmatig voel als ik denk aan naar mijn werk gaan. Dit geeft het gevoel van serieus genomen worden en er mogen zijn, in plaats alleen te zwemmen en niets goed te kunnen doen.
Kortom, sommige dagen verzin je niet. Tenminste: ik niet. Al zo vaak tegenslag gehad, dat ik tegenwoordig niet meer van zulke goede dagen durf te dromen. Maar ze gebeuren blijkbaar wel.
Yihaaaaaaaaaaaa!
maandag 7 december 2015
woensdag 2 december 2015
Eindspel
Het onderhandelen over het huis ging langzaam. Elke halve week belde de ene partij naar de andere met een nieuw (tegen)bod. Beide partijen hadden geen haast. Prima.
Nu zitten we in de laatste fase: huisverkoper heeft eindbod neergelegd. Gelukkig met een getal wat overeenkomt met ons vakje "maximum bod". Alleen de timing klopt nog niet: de verkoper wil 2 maanden later verkopen dat wij willen. Hopelijk is dat nog te fixen, vandaag doen wij hierover weer een bod.
De eerste week zat ik stijf van de spanning. Maar dat houdt een mens niet vol, dus de laatste weken heb ik het van me af gezet, heb ik veel gebreid (anders ga ik maar nadenken en malen), en mijn normale rust-tactieken toegepast. Werkte gelukkig goed genoeg.
Ik kon het van me afzetten; misschien zou het lukken, misschien niet. We konden niet meer dan ons best doen: goed rekenen en slim bieden. En alvast wat doen aan OudeHuis, zodat we dat rap te koop konden zetten als het echt zou worden. Maar echt beinvloeden kun je het niet, het universum dan wel uitzoeken.
Nu het eindbod er ligt, en alles dreigt werkelijkheid te worden, voel ik toch weer spanning. Zou het echt? Da's gaaf (want wij vinden dit een geweldig huis).
Maar dan, maar dan, maar dan. Komt er wel een hele lijst aan dingen en dingetjes die opeens gedaan moeten gaan worden. Kleine en grote dingen, die veel energie, euros of emotie kosten. En allemaal relevant zijn voor het project. O jee.
Dus hoop en vrees tegelijk. Mijn zenuwstelsel is wat broos, met het overgangsgeneuzel, dus dat voelt aardig overdonderd. Maar een pennetje breien, en zorgen dat ik genoeg slaap krijg.
Tja, zo kom ik natuurlijk niet aan het bloggen toe. Maar goed, dat vergeven jullie me hopelijk.
Toch even een berichtje, tussen het wachten op diverse websites door. Want ik wil jullie wel op de hoogte houden, en laten meegenieten van het (waarschijnlijk?) hopelijk goede eindresultaat.
Het lijkt erop dat alles gaat lukken.
Dat zou erg mooi zijn: een mooi nieuw huis. Nou ja, na het klussen is het pas echt mooi.
En de mogelijkheid de hypotheek op OudHuis af te lossen. Dan zouden we af zijn van de K%^&*(service van DE bank. De nieuwe hypotheek zijn we aan het regelen. Misschien ook wel bij diezelfde bank, maar met voorwaarden dat we er heel snel vanaf kunnen. En er gaan diverse potjes vrijkomen (verkoop OudHuis bijv), dus dat heel snel zou wel eens met een jaar kunnen zijn. Dat zou wow zijn!
Eigenlijk te raar om over na te denken en te beseffen. De optie dat er een fantastisch huis zou komen dat mogelijk ook hypotheekvrij zou zijn. Bizar! Maar misschien wel echt.
Brrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Ik ga verder met mn klussen, duimen jullie voor me?
Nu zitten we in de laatste fase: huisverkoper heeft eindbod neergelegd. Gelukkig met een getal wat overeenkomt met ons vakje "maximum bod". Alleen de timing klopt nog niet: de verkoper wil 2 maanden later verkopen dat wij willen. Hopelijk is dat nog te fixen, vandaag doen wij hierover weer een bod.
De eerste week zat ik stijf van de spanning. Maar dat houdt een mens niet vol, dus de laatste weken heb ik het van me af gezet, heb ik veel gebreid (anders ga ik maar nadenken en malen), en mijn normale rust-tactieken toegepast. Werkte gelukkig goed genoeg.
Ik kon het van me afzetten; misschien zou het lukken, misschien niet. We konden niet meer dan ons best doen: goed rekenen en slim bieden. En alvast wat doen aan OudeHuis, zodat we dat rap te koop konden zetten als het echt zou worden. Maar echt beinvloeden kun je het niet, het universum dan wel uitzoeken.
Nu het eindbod er ligt, en alles dreigt werkelijkheid te worden, voel ik toch weer spanning. Zou het echt? Da's gaaf (want wij vinden dit een geweldig huis).
Maar dan, maar dan, maar dan. Komt er wel een hele lijst aan dingen en dingetjes die opeens gedaan moeten gaan worden. Kleine en grote dingen, die veel energie, euros of emotie kosten. En allemaal relevant zijn voor het project. O jee.
Dus hoop en vrees tegelijk. Mijn zenuwstelsel is wat broos, met het overgangsgeneuzel, dus dat voelt aardig overdonderd. Maar een pennetje breien, en zorgen dat ik genoeg slaap krijg.
Tja, zo kom ik natuurlijk niet aan het bloggen toe. Maar goed, dat vergeven jullie me hopelijk.
Toch even een berichtje, tussen het wachten op diverse websites door. Want ik wil jullie wel op de hoogte houden, en laten meegenieten van het (waarschijnlijk?) hopelijk goede eindresultaat.
Het lijkt erop dat alles gaat lukken.
Dat zou erg mooi zijn: een mooi nieuw huis. Nou ja, na het klussen is het pas echt mooi.
En de mogelijkheid de hypotheek op OudHuis af te lossen. Dan zouden we af zijn van de K%^&*(service van DE bank. De nieuwe hypotheek zijn we aan het regelen. Misschien ook wel bij diezelfde bank, maar met voorwaarden dat we er heel snel vanaf kunnen. En er gaan diverse potjes vrijkomen (verkoop OudHuis bijv), dus dat heel snel zou wel eens met een jaar kunnen zijn. Dat zou wow zijn!
Eigenlijk te raar om over na te denken en te beseffen. De optie dat er een fantastisch huis zou komen dat mogelijk ook hypotheekvrij zou zijn. Bizar! Maar misschien wel echt.
Brrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Ik ga verder met mn klussen, duimen jullie voor me?
maandag 23 november 2015
Geld is macht - deels 2
Ik wil het nu hebben over het feit dat mensen die geld overhouden, macht hebben. En hoe meer geld je over houdt, hoe groter en vaker je die macht kan uitoefenen. Veelverdieners hebben dit vaker de keuze óf ze geld gaan overhouden en ze zullen grotere bedragen overhouden. Die bedragen=macht ligt dus vaker bij hen. En bij hen hoop ik dus vaker dat ze keuzes daarover bewust maken.
Even vooraf: de definities zijn hier hetzelfd als in mn vorige blog over geld is macht. En het gaat ook hier niet over de definities.Ook wil ik hier niet de discussie aangaan of iedere veelverdiener alle "zinloze luxe" moet laten varen. Noch wat zinloze luxe is. Ik ga er vanuit dat mensen enige luxe voor zichzelf houden als je lang en hard hebben gewerkt, en dat lijkt me niet direct een probleem. En hoeveel, tja, die stekelige discussie is voor prive of voor een politieke partij. Niet voor dit blog.
Het gaat me er nu om dat mensen die geld overhouden, heel vaak mensen die werken in een baan met verantwoordelijkheid en/of impact in de maatschappij. Mensen die beslissingen nemen in hun werk, die al met al de maatschappij vormgeven.
De mensen waarvan wij hopen dat ze naar eer en geweten naar een goede maatschappij streven. Een bedrijf met goede producten, die netjes met z'n personeel omgaat en met het milieu.
Mensen waarvan wij hopen dat ze beslissingen niet voor het geld doen, maar vanwege de inhoud van de beslissing. Om een mooi product te maken, wijze inkoopbeslissingen of een goede wet op te stellen.
Nu hoop ik dat beslissers zich niet afhankelijk voelen van hun salaris, en hun beslissingen nemen in hun werk vanuit de inhoud van hun baan . Dat ze geen beslissingen nemen om hun baan te behouden, omdat ze bang zijn zonder geld te zitten.
Beslissers horen voldoende te kunnen nadenken om hun eigen leven verstandig genoeg te regelen om dat hun werk niet te laten beinvloeden. Zeker iets als geld-angst hoop ik toch dat je met een behoorlijk salaris zelf kunt ontwijken en wegconsuminderen.
Zo niet, vind ik eigenlijk dat je de beslisbaan niet waard bent.
Ik hoop ook dat ze hun beslissingen nemen met kennis van het onderwerp, niet vanuit een gevoel. Omdat ze alle belangrijke beslissingen checken of het voldoende werkt. Of het genoeg oplevert. En dat ze nadenken wat genoeg dan is.
Zelf vind ik dat alle mensen die kiezen met elke keuze een morele verplichting hebben. Ook iemand als Adam Smith (gezien als de grondlegger van het kapitalisme en liberalisme) ging van zo'n soort verantwoordelijkheid uit in zijn boeken.
Keuzes hebben impact, vaak veel kanten op. Daar hoor je in ieder geval over na te denken en je best voor te doen.
Mijn nederige mening is in aardig gezelschap. Maar het blijft een mening.
De consuminder houding is voor mij nadenken over wat je nu precies willen, en hoe je het willen. Die zien dat "nodig" een rekbaar begrip is. Dat het soms op een andere manier kan. Dat je probeert te snappen waar het nu echt om gaat in het leven (en dan snappen dat euro's vaak een middel zijn, maar zelden een doel).
De consuminderaar manier van denken gaat ook over het gevoel hebben voor "genoeg". Niet in alles, of altijd. Maar consuminderaars weten hoe "genoeg" voelt, en ze streven er naar.
En de houding, en dat nadenken, over "nodig", "luxe" en "genoeg", hoop ik dat alle beslissers in hun beslissingen meenemen. Zodat door hun belissersacties er "genoeg" kan zijn in zo veel mogelijk stukjes maatschappij. Dat het niet alleen gaat om de winst van het bedrijf, of om het budget van een overheidsinstantie te halen.
Dus ik vind dat juist veelverdieners het gedachtengoed van consuminderen horen te kennen. En dat gaat het beste als je het incorporeert in je eigen leven.
Ik merk dat mijn eigen consuminderacties echt die kant op werken. Zelfs als het gaat om acties die niet veel euro's opleveren, of die de wereld veranderen.
Omdat ik niet zo vaak douche, en alleen kleine beetjes (gevonden) douchegel te gebruik, is "genoeg" een gewoonte en een standaard gevoel in mijn gedachten. En door die gedachtes en die gewoontes, maak ik ook andere en grotere, keuzes makkelijker in de richting van "minder" of "genoeg".
Als ik kan kiezen tussen kleren van de kringloop en uit de luxe winkel, is het goed om te weten dat die luxe winkel heel beperkt nodig is. Misschien een handige luxe bij een sollicitatie of een feest, maar verder eigenlijk zeker gewoon niet nodig. En misschien zelfs voor een feest niet. Het is heel verleidelijk te kiezen voor gemak, of meedoen met de rest (die misschien minder nadenkt), terwijl m'n budget best opschiet van standaard in de kringloopwinkel kopen.
Met het kiezen tussen een groot en een klein huis, zet het heel erg zoden aan de dijk als ik de lange termijn meeweegt in je beslissing. En ik merk dat het handig is, als ik m'n keuzes al maak vanuit denken over "wat is genoeg" en "wat is er nou eigenlijk nodig?", om ook deze keuze automatisch met die vragen te doen. En de bedragen die je dan per uur bespaart, zijn ijselingwekkend groot.
De psychologie over keuzes maken, ondersteunt mijn eigen gevoel.
Als je "geprimed" bent over genoeg, beslis je vanuit een gevoel van genoeg. Als je geprimed bent op reclames van Rolex horloges, ben je onbewust bang dat je volgende maand dat niet kunt kopen, en kies je voor een luxe beslissing die je eigen veiligheid verbetert. Of die je status oplevert.
Nu zie ik vanuit sommige consuminderblogs dat veelverdieners die consuminderen, snerende opmerkingen krijgen. Dat ze geen echte consuminderaars kunnen zijn. Of dat ze het wel erg makkelijk hebben, dus geen positieve opmerking. Ik vind die opmerkingen contraproductief en dom.
Als je in veelverdieners kringen praat over consuminderen, ga je tegen de stroom in helaas. Het is niet alleen heel verleidelijk makkelijk om te kiezen voor genot en comfort, de meeste veelverdieners beseffen niet eens meer DAT ze kiezen.
In kranten zie ik artikelen waardoor ik vrees dat de consuminder manier van denken niet zit in wat "normaal" is in beslissers kringen. Je hoopt dat beslissers beseffen beseffen hoeveel verschil 50 euro in de maand kan maken. Maar ik heb mn twijfels. Zoals een dik iemand vaak niet ziet waarvan -ie dik is. Of waarmee je af zou kunnen vallen.
Eigenlijk hebben de consuminderaars uit veelverdieners kringen, onze steun nodig!
Niet alleen voor de consuminderaars zelf, maar omdat het consuminderen zeker in veelverdienerskrinngen gestimuleerd moet worden. De consumindergedachtes moeten daar de filosofie van "normaal" en "genoeg" worden, en door beslissers gebruikt worden. Hoe zouden we als consumidneraars daaraan bij kunnen dragen?
Even vooraf: de definities zijn hier hetzelfd als in mn vorige blog over geld is macht. En het gaat ook hier niet over de definities.Ook wil ik hier niet de discussie aangaan of iedere veelverdiener alle "zinloze luxe" moet laten varen. Noch wat zinloze luxe is. Ik ga er vanuit dat mensen enige luxe voor zichzelf houden als je lang en hard hebben gewerkt, en dat lijkt me niet direct een probleem. En hoeveel, tja, die stekelige discussie is voor prive of voor een politieke partij. Niet voor dit blog.
Het gaat me er nu om dat mensen die geld overhouden, heel vaak mensen die werken in een baan met verantwoordelijkheid en/of impact in de maatschappij. Mensen die beslissingen nemen in hun werk, die al met al de maatschappij vormgeven.
De mensen waarvan wij hopen dat ze naar eer en geweten naar een goede maatschappij streven. Een bedrijf met goede producten, die netjes met z'n personeel omgaat en met het milieu.
Mensen waarvan wij hopen dat ze beslissingen niet voor het geld doen, maar vanwege de inhoud van de beslissing. Om een mooi product te maken, wijze inkoopbeslissingen of een goede wet op te stellen.
Nu hoop ik dat beslissers zich niet afhankelijk voelen van hun salaris, en hun beslissingen nemen in hun werk vanuit de inhoud van hun baan . Dat ze geen beslissingen nemen om hun baan te behouden, omdat ze bang zijn zonder geld te zitten.
Beslissers horen voldoende te kunnen nadenken om hun eigen leven verstandig genoeg te regelen om dat hun werk niet te laten beinvloeden. Zeker iets als geld-angst hoop ik toch dat je met een behoorlijk salaris zelf kunt ontwijken en wegconsuminderen.
Zo niet, vind ik eigenlijk dat je de beslisbaan niet waard bent.
Ik hoop ook dat ze hun beslissingen nemen met kennis van het onderwerp, niet vanuit een gevoel. Omdat ze alle belangrijke beslissingen checken of het voldoende werkt. Of het genoeg oplevert. En dat ze nadenken wat genoeg dan is.
Zelf vind ik dat alle mensen die kiezen met elke keuze een morele verplichting hebben. Ook iemand als Adam Smith (gezien als de grondlegger van het kapitalisme en liberalisme) ging van zo'n soort verantwoordelijkheid uit in zijn boeken.
Keuzes hebben impact, vaak veel kanten op. Daar hoor je in ieder geval over na te denken en je best voor te doen.
Mijn nederige mening is in aardig gezelschap. Maar het blijft een mening.
De consuminderaar manier van denken gaat ook over het gevoel hebben voor "genoeg". Niet in alles, of altijd. Maar consuminderaars weten hoe "genoeg" voelt, en ze streven er naar.
En de houding, en dat nadenken, over "nodig", "luxe" en "genoeg", hoop ik dat alle beslissers in hun beslissingen meenemen. Zodat door hun belissersacties er "genoeg" kan zijn in zo veel mogelijk stukjes maatschappij. Dat het niet alleen gaat om de winst van het bedrijf, of om het budget van een overheidsinstantie te halen.
Dus ik vind dat juist veelverdieners het gedachtengoed van consuminderen horen te kennen. En dat gaat het beste als je het incorporeert in je eigen leven.
Ik merk dat mijn eigen consuminderacties echt die kant op werken. Zelfs als het gaat om acties die niet veel euro's opleveren, of die de wereld veranderen.
Omdat ik niet zo vaak douche, en alleen kleine beetjes (gevonden) douchegel te gebruik, is "genoeg" een gewoonte en een standaard gevoel in mijn gedachten. En door die gedachtes en die gewoontes, maak ik ook andere en grotere, keuzes makkelijker in de richting van "minder" of "genoeg".
Als ik kan kiezen tussen kleren van de kringloop en uit de luxe winkel, is het goed om te weten dat die luxe winkel heel beperkt nodig is. Misschien een handige luxe bij een sollicitatie of een feest, maar verder eigenlijk zeker gewoon niet nodig. En misschien zelfs voor een feest niet. Het is heel verleidelijk te kiezen voor gemak, of meedoen met de rest (die misschien minder nadenkt), terwijl m'n budget best opschiet van standaard in de kringloopwinkel kopen.
Met het kiezen tussen een groot en een klein huis, zet het heel erg zoden aan de dijk als ik de lange termijn meeweegt in je beslissing. En ik merk dat het handig is, als ik m'n keuzes al maak vanuit denken over "wat is genoeg" en "wat is er nou eigenlijk nodig?", om ook deze keuze automatisch met die vragen te doen. En de bedragen die je dan per uur bespaart, zijn ijselingwekkend groot.
De psychologie over keuzes maken, ondersteunt mijn eigen gevoel.
Als je "geprimed" bent over genoeg, beslis je vanuit een gevoel van genoeg. Als je geprimed bent op reclames van Rolex horloges, ben je onbewust bang dat je volgende maand dat niet kunt kopen, en kies je voor een luxe beslissing die je eigen veiligheid verbetert. Of die je status oplevert.
Nu zie ik vanuit sommige consuminderblogs dat veelverdieners die consuminderen, snerende opmerkingen krijgen. Dat ze geen echte consuminderaars kunnen zijn. Of dat ze het wel erg makkelijk hebben, dus geen positieve opmerking. Ik vind die opmerkingen contraproductief en dom.
Als je in veelverdieners kringen praat over consuminderen, ga je tegen de stroom in helaas. Het is niet alleen heel verleidelijk makkelijk om te kiezen voor genot en comfort, de meeste veelverdieners beseffen niet eens meer DAT ze kiezen.
In kranten zie ik artikelen waardoor ik vrees dat de consuminder manier van denken niet zit in wat "normaal" is in beslissers kringen. Je hoopt dat beslissers beseffen beseffen hoeveel verschil 50 euro in de maand kan maken. Maar ik heb mn twijfels. Zoals een dik iemand vaak niet ziet waarvan -ie dik is. Of waarmee je af zou kunnen vallen.
Ik zie het ook op mijn werk (IT in de financiele sector). Veel mensen zien de grens tussen basis en luxe niet meer (of heel anders in ieder geval). Een uitkeringstrekker mag praten over hergebruik en kringloopspijkerbroeken, bij veelverdieners kijken ze je vies aan. Alsof je bij een tabaksfabrikant praat over stoppen met roken. Of bij Shell over een autoloos leven.
50 euro is 1 of 2 leuke flesjes olijfolie, en dat moet toch kunnen een keertje. En dat kaasboertje, ach, die heeft gewoon geweldige kaasjes. Hoeveel dat kostte? Och, een tientje of 2. Ofzo. Wijntje erbij gehaald nog. En dat leuke jasje. Lekker voor het weekend. Doe je toch even? Heb je toch verdiend?Eigenlijk hebben de consuminderaars uit veelverdieners kringen, onze steun nodig!
Niet alleen voor de consuminderaars zelf, maar omdat het consuminderen zeker in veelverdienerskrinngen gestimuleerd moet worden. De consumindergedachtes moeten daar de filosofie van "normaal" en "genoeg" worden, en door beslissers gebruikt worden. Hoe zouden we als consumidneraars daaraan bij kunnen dragen?
zondag 22 november 2015
Geld is macht. Wat doe je er mee?
In veel consuminderblogs lees ik dat mensen consuminderen vanwege een beperkt budget. Toch is het voor mensen die juist geen beperkt budget hebben, nog belangrijker dat ze consuminderen. Vind ik dan. En zonder budget dwang is het net zo moeilijk als afvallen. Dus ik vind dat degenen die dat doen, applaus mogen krijgen (ipv zure opmerkingen).
Ik begrijp heel goed dat mensen met een beperkt budget consuminderen. Want met consuminderen strijk je zelf de winst meer dingen in je leven te doen, en van grip op je leven. Je kan betere keuzes maken. Je krijgt meer ruimte met hetzelfde geld. Of meer lol voor hetzelfde geld. Of gewoon minder stress en eindelijk wat lol voor hetzelfde geld. En als je uit de schuld komt (of blijft), is je stress helemaal een stuk lager. Allemaal winst voor jezelf, waardoor je met je eigen inzet je leven een stukje kunt verschuiven van vervelend naar heerlijk.
Maar voor de mensen die al een heerlijk leven hebben, is consuminderen belangrijker.
Ik ga hier de discussie niet aan wat een ruim budget is, dat hangt af van je situatie, karakter, en nog een paar dingen. Maar ik wil wel een paar termen vooraf definieren, want ik wil commentaar op mijn centrale gedachte, en niet op definitiekwesties.
Ik ga voor dit blog uit van mensen die na hun uitgaven (luxe of niet), geld overhouden. Dat noem ik hier mensen met een ruim budget. Wat luxe is, komt in een ander blog. En hoe je daarmee omgaat, is nog een ander blogbericht.
We focussen nu even op het overgehuden geld, want dat representeert macht. Als je geld overhoudt, kun je dat buiten jezelf besteden. Je kan dus zeggen dat deze mensen besloten hebben geld=macht niet voor zichzelf nodig hebben.
Ik denk dan aan macht als:
De macht om te investeren in een goed doel.
Of om een buurvrouw te helpen naar haar zieke moeder te komen.
Of om aandelen te kopen in Shell.
Of om via crowdfunding een nieuw product te laten ontstaan.
Of om je zus een borstvergroting kado te doen.
Of om duurdere producten te kopen die geproduceerd worden op een manier die je wilt bevorderen.
Of om ondernemer in India te microfinancien via kiva.
Of om te sparen en je bank te laten investeren in de doelen die zij goed en rendabel vinden.
Of om een groot huis te kopen en er een logeerhuis voor zieke kinderen van te maken.
Of om een maaltijd voor een dakloze te betalen.
Of om je collega een bos bloemen te geven nu haar kat is overleden.
Of.......
En ik hoop dat mensen-die-geld-overhouden hun stukje geld=macht gebruiken op een verstandige manier. Niet dat ik een keuze op wil dringen. Hun keuze is hun keuze.
En hoe meer geld je overhoudt, hoe meer macht je hebt.
En zoals bij alle machthebbers die we op deze wereld hebben, hoop je dat ze naar een mooie wereld streven waar we allemaal een goed leven in kunnen hebben.
Een hoop consumenten zijn zichh tegenwoordig bewust van de macht die ze hebben. Maar zouden mensen die geld overhouden, zich bewust zijn van hun keuzemogelijkheden en van hun macht?
Wat denken jullie?
En zien jullie mogelijkheden om daar nog iets in te verbeteren? Zijn er nog manieren om die macht beter in te zetten, of samen te bundelen?
Ik begrijp heel goed dat mensen met een beperkt budget consuminderen. Want met consuminderen strijk je zelf de winst meer dingen in je leven te doen, en van grip op je leven. Je kan betere keuzes maken. Je krijgt meer ruimte met hetzelfde geld. Of meer lol voor hetzelfde geld. Of gewoon minder stress en eindelijk wat lol voor hetzelfde geld. En als je uit de schuld komt (of blijft), is je stress helemaal een stuk lager. Allemaal winst voor jezelf, waardoor je met je eigen inzet je leven een stukje kunt verschuiven van vervelend naar heerlijk.
Maar voor de mensen die al een heerlijk leven hebben, is consuminderen belangrijker.
Ik ga hier de discussie niet aan wat een ruim budget is, dat hangt af van je situatie, karakter, en nog een paar dingen. Maar ik wil wel een paar termen vooraf definieren, want ik wil commentaar op mijn centrale gedachte, en niet op definitiekwesties.
Ik ga voor dit blog uit van mensen die na hun uitgaven (luxe of niet), geld overhouden. Dat noem ik hier mensen met een ruim budget. Wat luxe is, komt in een ander blog. En hoe je daarmee omgaat, is nog een ander blogbericht.
We focussen nu even op het overgehuden geld, want dat representeert macht. Als je geld overhoudt, kun je dat buiten jezelf besteden. Je kan dus zeggen dat deze mensen besloten hebben geld=macht niet voor zichzelf nodig hebben.
Ik denk dan aan macht als:
De macht om te investeren in een goed doel.
Of om een buurvrouw te helpen naar haar zieke moeder te komen.
Of om aandelen te kopen in Shell.
Of om via crowdfunding een nieuw product te laten ontstaan.
Of om je zus een borstvergroting kado te doen.
Of om duurdere producten te kopen die geproduceerd worden op een manier die je wilt bevorderen.
Of om ondernemer in India te microfinancien via kiva.
Of om te sparen en je bank te laten investeren in de doelen die zij goed en rendabel vinden.
Of om een groot huis te kopen en er een logeerhuis voor zieke kinderen van te maken.
Of om een maaltijd voor een dakloze te betalen.
Of om je collega een bos bloemen te geven nu haar kat is overleden.
Of.......
En ik hoop dat mensen-die-geld-overhouden hun stukje geld=macht gebruiken op een verstandige manier. Niet dat ik een keuze op wil dringen. Hun keuze is hun keuze.
En hoe meer geld je overhoudt, hoe meer macht je hebt.
En zoals bij alle machthebbers die we op deze wereld hebben, hoop je dat ze naar een mooie wereld streven waar we allemaal een goed leven in kunnen hebben.
Een hoop consumenten zijn zichh tegenwoordig bewust van de macht die ze hebben. Maar zouden mensen die geld overhouden, zich bewust zijn van hun keuzemogelijkheden en van hun macht?
Wat denken jullie?
En zien jullie mogelijkheden om daar nog iets in te verbeteren? Zijn er nog manieren om die macht beter in te zetten, of samen te bundelen?
zaterdag 21 november 2015
einde rentevastperiode. Wat kiezen we?
Bijna 10 jaar geleden heb ik mijn hypotheek afgesloten. Niet voor het hele aankoopbedrag, ik had al een huis gehad en daar iets aan geld aan overgehouden bij de scheiding. Dus ik hoefde maar 90% van de bank te lenen.
Ik heb bij het afsluiten de rente voor 10 jaar vastgezet. Heel bewust, want rond die datum zou zoonlief door de middelbare school heen zijn, en tot die tijd zou ik toch niet willen verhuizen. Daarna, tja, mogelijk.
En als alleenstaande moeder (toen) wilde ik op allerlei fronten rust in de tent, dus stabiele maandlasten was een bewuste keuze. Niet dat die maandlasten niet naar beneden mochten. Maar ik wilde de maandlasten omhoog alleen als ik daarvoor koos en als ik kon overzien tot hoe ver dat gebeurde, wat mij betreft. Dus stabiel en iets hogere maandlasten was toen mijn keus, die me een hoop stress en slechte slaap scheelde.
Van dat leenbedrag heb ik in de eerste 5 jaar de aflossingsvrije hypotheek afgelost, dat ging om een kwart van de leensom. Die staat gewoon niet meer in het rijtje. Lang leve de zolder verhuur!
En in de afgelopen 5 jaar heb ik bijgestort in de spaarhypotheek. Daarmee is de leenduur teruggebracht van 30 jaar naar 20 jaar. Kortere leenduur mag niet zonder dat de belasting komt zeuren (om over de totaal betaalde rente achterstallige belasting te vangen en dat is een groot bedrag), dus daar beginnen we niet aan. En binnenkort stort ik nog een keer bij, nu om de maandlasten te verlagen, die waren met al die bijstortingen stiekum wat omhoog gekropen.
Maar goed, ondertussen was er een Lief bijgekomen en daarmee ook wat financiele armslag. En daarmee kon ik die (hopelijk tijdelijk) wat hogere maandlasten wel hebben. En hogere maandlasten zijn OK, vanuit het idee dat de hypotheek eerder klaar is.
Dit alles had slimmer gekund; eerst bijstorten, dan aflossen. Dat levert net iets meer rente-niet-betalen-winst op. Maar eerst de aflosvrije hypotheek eruit werken, was psychologisch veel gunstiger. Het idee dat er restschuld over zou blijven, vond ik heel vervelend. Het naar beneden zien gaan van het hypotheekbedrag geeft echt een heel goed gevoel, heel trots. En hoe lager het hypotheek bedrag, hoe meer ik eigenaar van m'n huis ben. Juridisch en voor mijn gevoel. En hoe veiliger ik me voel dat de bank me niet uit mn huis kan krijgen, ook niet als het weer slechter gaat.
Dus met ik heb met de iets hogere lasten rust gekocht, kun je zeggen.
Bij de renteherziening lijkt het erop dat de bank voor het eerst in z'n geschiedenis (met mij dan) zaken spontaan en goed lijkt te laten lopen. Voorlopig ziets dat er zo uit, he.
Ik kreeg 4 maanden voor dato keurig een brief met aankondiging. En afgelopen week de beloofde brief 3 maanden voor dato een brief met een nieuw rente voorstel. Vooral voor de spaarhypotheek waren er allemaal rente opties die ik kon kiezen. Gewoon aanvinken, handtekening zetten en klaar.
O ja, je kon ook nog om een advies gesprek vragen.
Er stond niet bij wat al die rentegetallen voor de maandlasten zou doen. Ook geen kleine lettertjes. He vervelend, ik wil toch weten hoeveel het per maand nu gaat worden.
En in mijn geval maak ik me nog druk om het effect op de bandbreedte. De bijstorting + alle maandstortingen mag niet meer dan maximaal 10 x zoveel zijn dan laagste inleg (alle maandstortingen) in een jaar. Leuke, maar wel ingewikkelde regel van de belasting.
Als ik een rente kies die bij een lage inleg hoort, dan kan ik problemen krijgen met die bandbreedte. En dan krijgen we gezeur met de belastingdienst. En dat houden we leuk, desnoods maar niet makkelijk.
Dus ik vroeg de bank om een advies gesprek. Dat stond in de brief dat dat mocht.
Ik werd keurig teruggebeld voor een afspraak. Al "was het niet gebruikelijk dat voor een renteherziening advies werd gevraagd". Ik weet niet of deze (zure?) opmerking voortkomt uit het feit dat de bank geen extra kosten voor het gesprek mag rekenen, maar ik weet niet goed wat ik met die opmerking moet.
Ik wil gewoon weten wat de rentes doen voor m'n maandlasten. En dat lijkt me toch niet heel gek. Als die vraag niet veel voorkomt, vind ik dat de rest van de hypotheeknemers gek is. Of onverstandig. Of onnadenkend. Maar dan nog; dat is hun zaak.
Als ik een gesprek mag aanvragen, en ik doe dat, wat maakt het uit of het ongebruikelijk is of niet? Goh, wat kan zo'n kleine opmerking aan de telefoon lang in je hoofd blijven knagen, zeg.
3 weken geleden had ik die afspraak.
Met een heel sympathieke mevrouw. Die uitlegde hoe het proces werkte. En hoe de belastingregels werken (die ik al wist). Die niet in het systeem kon voor mijn hypotheek om direct maandlasten uit te rekenen. Mijn hypotheek staat in een oud systeem, en die kende ze niet. Dus ze wilde al mijn bijzondere zaken goed erin hebben, dus dat kon ze niet even hier doen, misschien had ze ook nog wel hulp nodig met dit systeem. Dus of ze daarop terug mocht komen?
Ja hoor. Maar waarom moest ik dan komen praten en kon dit niet via de telefoon? Eeehhh... Ooohh.
Nou ja. Goed. Deze bank hadden we al afgeschreven als hypotheekgever, want processen zijn bij hen mensen die fouten maken, en geen ketens. Tenminste niet met schakels die altijd aan elkaar vastzitten. Dat moet je gewoon niet verwachten, hoor.
Ik heb ook niet ingeschreven voor aandelen toen ze van de week op de beurs kwamen. Ik geloof niet in deze bank, als investeerder dan. Als ie omvalt, is het ergste scenario dat mn hypotheek verdwijnt. Dat vind ik niet erg. Al reken ik er wel op dat ik m moet afbetalen hoor.
Gisteren kwam de brief met de maandlasten. Een stuk hoger (ca. 150 euro) dan ik gewend ben. Au. Omdat de rente een stuk naar beneden gaat, moet de maandinleg omhoog om aan het eind (over 10 jaar al he) op het goede totaal uit te komen. Voor een spaarhypotheek is een lage rente eg nie gunstig! Dat is wel zoals zo'n spaarhypotheek werkt, en daar heb ik gewoon toen voor gekozen. Dus daar kan ik de bank of de adviseur natuurlijk niet lelijk op aan kijken. Da's mijn keuze en de huidige rare lage rente.
Als we de rente de rest van de looptijd vastzetten, is de rente iets hoger, dus de maandlasten iets lager. Maar dat scheelt iets van 2 tientjes, en dat valt in het niet bij de hogere premie. Al helpen alle beetjes natuurlijk wel.
Ik zit me nog een beetje af te vragen wat de maandlasten waren geweest als ik niet had bijgestort. Of wat de maandlasten waren geworden als ik niet voor looptijdverkorting had gekozen, maar voor de afgelopen jaren lagere maandlasten.
Maar dat is verspilde energie, dat is niet goed voor het milieu - in mijn hoofd.
En mijn doel is en blijft rap aflossen, en daar zijn we nog steeds hard naartoe op weg.
Voorlopig zijn deze maandlasten voor ons te doen, dus we hebben de luxe dat we ons deze keuze kunnen veroorloven. En ik zie het maar als sparen. Nu niet meer met de hoge oude rente, maar wel sparen via de hypotheek naar ons doe toe: hypotheekvrij.
Nu hopen we extra dat onze verhuisplannen door kunnen gaan. Zodra we dit huis verkopen, kan deze hypotheek worden afgelost, zonder dat de belastingregels in de weg zitten.
En bij de nieuwe hypotheek zouden weer hypotheeklasten van een normale orde horen. Als we linair kiezen, gaan die zelfs elk jaar een stukje zakken, zelfs als we niet extra aflossen (wat we ook dan natuurlijk wel willen). En hard klussen om dit huis verkoopklaar te krijgen!
Zelfs als dit nieuwe huis niet doorgaat, zijn er nog andere op de markt, dus we blijven op deze koers liggen.
Ergo conclusio: een spaarhypotheek is gunstig, bij hoge rente. Dus nu even niet!
De bankmevrouw vond wel dat wij met het bijstorten de spaarhypotheek erg ingewikkeld hadden gemaakt. Tja, we hebben gebruikt gemaakt van de reguliere regels en 4x hetzelfde bedrag bijgestort in 10 jaar. Nou ja, in de laatste 5 jaar). En ik weet ook niet hoe vaak dit voorkomt. Misschien mag ik jullie vragen: is dit scenario nou zo bijzonder?
Ik heb bij het afsluiten de rente voor 10 jaar vastgezet. Heel bewust, want rond die datum zou zoonlief door de middelbare school heen zijn, en tot die tijd zou ik toch niet willen verhuizen. Daarna, tja, mogelijk.
En als alleenstaande moeder (toen) wilde ik op allerlei fronten rust in de tent, dus stabiele maandlasten was een bewuste keuze. Niet dat die maandlasten niet naar beneden mochten. Maar ik wilde de maandlasten omhoog alleen als ik daarvoor koos en als ik kon overzien tot hoe ver dat gebeurde, wat mij betreft. Dus stabiel en iets hogere maandlasten was toen mijn keus, die me een hoop stress en slechte slaap scheelde.
Van dat leenbedrag heb ik in de eerste 5 jaar de aflossingsvrije hypotheek afgelost, dat ging om een kwart van de leensom. Die staat gewoon niet meer in het rijtje. Lang leve de zolder verhuur!
En in de afgelopen 5 jaar heb ik bijgestort in de spaarhypotheek. Daarmee is de leenduur teruggebracht van 30 jaar naar 20 jaar. Kortere leenduur mag niet zonder dat de belasting komt zeuren (om over de totaal betaalde rente achterstallige belasting te vangen en dat is een groot bedrag), dus daar beginnen we niet aan. En binnenkort stort ik nog een keer bij, nu om de maandlasten te verlagen, die waren met al die bijstortingen stiekum wat omhoog gekropen.
Maar goed, ondertussen was er een Lief bijgekomen en daarmee ook wat financiele armslag. En daarmee kon ik die (hopelijk tijdelijk) wat hogere maandlasten wel hebben. En hogere maandlasten zijn OK, vanuit het idee dat de hypotheek eerder klaar is.
Dit alles had slimmer gekund; eerst bijstorten, dan aflossen. Dat levert net iets meer rente-niet-betalen-winst op. Maar eerst de aflosvrije hypotheek eruit werken, was psychologisch veel gunstiger. Het idee dat er restschuld over zou blijven, vond ik heel vervelend. Het naar beneden zien gaan van het hypotheekbedrag geeft echt een heel goed gevoel, heel trots. En hoe lager het hypotheek bedrag, hoe meer ik eigenaar van m'n huis ben. Juridisch en voor mijn gevoel. En hoe veiliger ik me voel dat de bank me niet uit mn huis kan krijgen, ook niet als het weer slechter gaat.
Dus met ik heb met de iets hogere lasten rust gekocht, kun je zeggen.
Bij de renteherziening lijkt het erop dat de bank voor het eerst in z'n geschiedenis (met mij dan) zaken spontaan en goed lijkt te laten lopen. Voorlopig ziets dat er zo uit, he.
Ik kreeg 4 maanden voor dato keurig een brief met aankondiging. En afgelopen week de beloofde brief 3 maanden voor dato een brief met een nieuw rente voorstel. Vooral voor de spaarhypotheek waren er allemaal rente opties die ik kon kiezen. Gewoon aanvinken, handtekening zetten en klaar.
O ja, je kon ook nog om een advies gesprek vragen.
Er stond niet bij wat al die rentegetallen voor de maandlasten zou doen. Ook geen kleine lettertjes. He vervelend, ik wil toch weten hoeveel het per maand nu gaat worden.
En in mijn geval maak ik me nog druk om het effect op de bandbreedte. De bijstorting + alle maandstortingen mag niet meer dan maximaal 10 x zoveel zijn dan laagste inleg (alle maandstortingen) in een jaar. Leuke, maar wel ingewikkelde regel van de belasting.
Als ik een rente kies die bij een lage inleg hoort, dan kan ik problemen krijgen met die bandbreedte. En dan krijgen we gezeur met de belastingdienst. En dat houden we leuk, desnoods maar niet makkelijk.
Dus ik vroeg de bank om een advies gesprek. Dat stond in de brief dat dat mocht.
Ik werd keurig teruggebeld voor een afspraak. Al "was het niet gebruikelijk dat voor een renteherziening advies werd gevraagd". Ik weet niet of deze (zure?) opmerking voortkomt uit het feit dat de bank geen extra kosten voor het gesprek mag rekenen, maar ik weet niet goed wat ik met die opmerking moet.
Ik wil gewoon weten wat de rentes doen voor m'n maandlasten. En dat lijkt me toch niet heel gek. Als die vraag niet veel voorkomt, vind ik dat de rest van de hypotheeknemers gek is. Of onverstandig. Of onnadenkend. Maar dan nog; dat is hun zaak.
Als ik een gesprek mag aanvragen, en ik doe dat, wat maakt het uit of het ongebruikelijk is of niet? Goh, wat kan zo'n kleine opmerking aan de telefoon lang in je hoofd blijven knagen, zeg.
3 weken geleden had ik die afspraak.
Met een heel sympathieke mevrouw. Die uitlegde hoe het proces werkte. En hoe de belastingregels werken (die ik al wist). Die niet in het systeem kon voor mijn hypotheek om direct maandlasten uit te rekenen. Mijn hypotheek staat in een oud systeem, en die kende ze niet. Dus ze wilde al mijn bijzondere zaken goed erin hebben, dus dat kon ze niet even hier doen, misschien had ze ook nog wel hulp nodig met dit systeem. Dus of ze daarop terug mocht komen?
Ja hoor. Maar waarom moest ik dan komen praten en kon dit niet via de telefoon? Eeehhh... Ooohh.
Nou ja. Goed. Deze bank hadden we al afgeschreven als hypotheekgever, want processen zijn bij hen mensen die fouten maken, en geen ketens. Tenminste niet met schakels die altijd aan elkaar vastzitten. Dat moet je gewoon niet verwachten, hoor.
Ik heb ook niet ingeschreven voor aandelen toen ze van de week op de beurs kwamen. Ik geloof niet in deze bank, als investeerder dan. Als ie omvalt, is het ergste scenario dat mn hypotheek verdwijnt. Dat vind ik niet erg. Al reken ik er wel op dat ik m moet afbetalen hoor.
Gisteren kwam de brief met de maandlasten. Een stuk hoger (ca. 150 euro) dan ik gewend ben. Au. Omdat de rente een stuk naar beneden gaat, moet de maandinleg omhoog om aan het eind (over 10 jaar al he) op het goede totaal uit te komen. Voor een spaarhypotheek is een lage rente eg nie gunstig! Dat is wel zoals zo'n spaarhypotheek werkt, en daar heb ik gewoon toen voor gekozen. Dus daar kan ik de bank of de adviseur natuurlijk niet lelijk op aan kijken. Da's mijn keuze en de huidige rare lage rente.
Als we de rente de rest van de looptijd vastzetten, is de rente iets hoger, dus de maandlasten iets lager. Maar dat scheelt iets van 2 tientjes, en dat valt in het niet bij de hogere premie. Al helpen alle beetjes natuurlijk wel.
Ik zit me nog een beetje af te vragen wat de maandlasten waren geweest als ik niet had bijgestort. Of wat de maandlasten waren geworden als ik niet voor looptijdverkorting had gekozen, maar voor de afgelopen jaren lagere maandlasten.
Maar dat is verspilde energie, dat is niet goed voor het milieu - in mijn hoofd.
En mijn doel is en blijft rap aflossen, en daar zijn we nog steeds hard naartoe op weg.
Voorlopig zijn deze maandlasten voor ons te doen, dus we hebben de luxe dat we ons deze keuze kunnen veroorloven. En ik zie het maar als sparen. Nu niet meer met de hoge oude rente, maar wel sparen via de hypotheek naar ons doe toe: hypotheekvrij.
Nu hopen we extra dat onze verhuisplannen door kunnen gaan. Zodra we dit huis verkopen, kan deze hypotheek worden afgelost, zonder dat de belastingregels in de weg zitten.
En bij de nieuwe hypotheek zouden weer hypotheeklasten van een normale orde horen. Als we linair kiezen, gaan die zelfs elk jaar een stukje zakken, zelfs als we niet extra aflossen (wat we ook dan natuurlijk wel willen). En hard klussen om dit huis verkoopklaar te krijgen!
Zelfs als dit nieuwe huis niet doorgaat, zijn er nog andere op de markt, dus we blijven op deze koers liggen.
Ergo conclusio: een spaarhypotheek is gunstig, bij hoge rente. Dus nu even niet!
De bankmevrouw vond wel dat wij met het bijstorten de spaarhypotheek erg ingewikkeld hadden gemaakt. Tja, we hebben gebruikt gemaakt van de reguliere regels en 4x hetzelfde bedrag bijgestort in 10 jaar. Nou ja, in de laatste 5 jaar). En ik weet ook niet hoe vaak dit voorkomt. Misschien mag ik jullie vragen: is dit scenario nou zo bijzonder?
maandag 16 november 2015
Nieuw niet-blog excuus, en da's eigenlijk een vraag over consuminderen
De tijd is gevlogen, en de dagen waren om voor ik het wist. Alweer geen tijd gehad om te bloggen. Dus nu snel maar even. Want er liggen nog klussen zat. Want.... we gaan misschien verhuizen.
Zodra kindlief de middelbare school had afgerond, zaten we niet meer vast aan deze woonplaats. Een woonplaats die qua vervoer weinig consuminderopties biedt: geen station, wel bussen. Maar voor je ergens bent, ben je 30 minuten onderweg - met de auto. Met de fiets of bus duurt het een uur voor je bij een plaats komt die meer biedt dan een HEMA en een schoenenwinkel. En over wandelen naar het volgende dorp hebben we het niet.
Fijn rustig om je kind te laten opgroeien, maar niet praktisch met een studerend kind. En niet praktisch nu ik regelmatig op andere plekken werk.
En wij wilden wel de auto kwijt, dus de optie voor trein of deelauto kunnen maken. En kleiner wonen. En misschien een iets grotere tuin.
We waren al meer dan n jaar aan het kijken. Het werd steeds serieuzer. De afgelopen maanden (na de diploma uitrijking van kindlief) zelfs bezichtigingen gedaan.
Tot opeens een heel mooi huis langskwam. Raar, maar met de hoekjes die wij zoeken. Het leek zelfs betaalbaar.
De bouwkundige keuring stelde wel wat werk in het vooruitzicht, maar dat kan wel goed samen met het broodnodige isoleren. Ons mogelijke huisje is gebouwd in 1928, dus de pannen zijn aan vervanging toe en isolatie van dak en vloer is brrrrrrr.
Maar het optelsommetje zien wij zitten.
En de afgelopen week hebben we zelfs gehoord op het orienterende gesprek met de bank, dat we binnen de standaardlijntjes vallen. Met dank aan alle consuminderijen, waardoor we voldoende spaargeld hebben, anders was dit echt niet gelukt!
NieuweHuis is waarschijnlijk iets duurder dan OudeHuis, er komen die isolatieklussen bij, en OudeHuis is nog niet verkocht. Zoals we het nu voorstellen, kopen we NieuweHuis op 1 salaris, gaat het spaargeld in verbouwing en een stuk niet-hypotheek zitten, en kunnen we OudeHuis op de andere naam laten staan en rustig verkopen.
Wel maf hoor: wij denken in wat we het huis waard vinden, en wat we willen betalen. De hypotheekmeneren die we hebben gesproken begonnen allemaal over wat maximaal mocht. Daar zaten onze getallen dan onder, dus alles was OK. Maar het was toch even wennen voor ze, leek het. En dat wij niet schrokken van allerlei regels (bijleen regeling, overwaarde, scheidingsconvenanten, etc), was ook eehh. Nou ja, een goed gesprek.
De komende tijd gaan we dus genieten van onze consuminderwinst (de vrijheid dat we kunnen verhuizen, ondanks een naderend ontslag en een jaarcontract). En hard werken om deze hypotheek te lozen, of af te lossen als OudeHuis is verkocht. Want NieuweHuis gaat een ander type hypotheek krijgen, niet de huidige spaarhypotheek (die van de belasting pas over 10 jaar mag worden afgelost). En zeker niet in hetzelfde banksysteem als de huidige hypotheek, wat een t%^&*-bende! Ik wou dat mijn hypotheek bank dat systeem omzetten, in plaats van zelf naar de beurs te gaan.
Dus ik vermoed dat we de komende tijd ook nog wel druk zijn.
Als het lukt dan he. Maar laten we positief denken.
Dan moet er een hypotheek geregeld (tuurlijk zonder advies, wij hebben het zelf uitgezocht en hebben het helder). Daarna aannemers zoeken en van alles uitzoeken over isolatie X, Y en Z. En tegelijkertijd in OudeHuis klussen om alles plooitjes glad te strijken en het verkoopmooi te maken. Ben benieuwd of ik aan bloggen toekom, maar ik hoop het wel. Want soms heb ik ook wat tips of aanmoediging nodig, bij dit soort huzarenstukjes.
Ik vind het superspannend. Daarom alleen al blog ik even.
Zaterdag het eerste bod gedaan, vanmiddag gehoord dat we een tegenbod hebben. Nu kijken waar we uitkomen, want de verkoper zit nog boven wat-wij-maximaal-willen-betalen. Maar het kan allemaal nog prima: ons maximumbedrag zit ergens halverwege ons bod en het tegenbod.
En dit gaat over bedragen, waar je met boodschappen doen heel lang moet oppassen om het bij elkaar te krijgen. In een minuut geef je zomaar duizend euro uit. Of bespaar je het. Ik wordt soms een beetje duizelig als ik daar echt over nadenk.
Nu bedenken welke biedingstactiek we gaan doen: grote stappen, of kleine stapjes? Of gewoon een eindbod neerleggen en maar zien wat er van komt?(Van die laatste krijg ik helemaal de kriebels, die tactiek durf ik niet).
Ik kan niets vinden over manieren van bieden, en wat het beste werkt. Ongetwijfeld willen de makelaars dat voor zichzelf houden, da's hun broodwinning.
Zijn er nog andere manieren om te bieden? En welke methode werkt het beste? Hebben mensen nog tips?
Zodra kindlief de middelbare school had afgerond, zaten we niet meer vast aan deze woonplaats. Een woonplaats die qua vervoer weinig consuminderopties biedt: geen station, wel bussen. Maar voor je ergens bent, ben je 30 minuten onderweg - met de auto. Met de fiets of bus duurt het een uur voor je bij een plaats komt die meer biedt dan een HEMA en een schoenenwinkel. En over wandelen naar het volgende dorp hebben we het niet.
Fijn rustig om je kind te laten opgroeien, maar niet praktisch met een studerend kind. En niet praktisch nu ik regelmatig op andere plekken werk.
En wij wilden wel de auto kwijt, dus de optie voor trein of deelauto kunnen maken. En kleiner wonen. En misschien een iets grotere tuin.
We waren al meer dan n jaar aan het kijken. Het werd steeds serieuzer. De afgelopen maanden (na de diploma uitrijking van kindlief) zelfs bezichtigingen gedaan.
Tot opeens een heel mooi huis langskwam. Raar, maar met de hoekjes die wij zoeken. Het leek zelfs betaalbaar.
De bouwkundige keuring stelde wel wat werk in het vooruitzicht, maar dat kan wel goed samen met het broodnodige isoleren. Ons mogelijke huisje is gebouwd in 1928, dus de pannen zijn aan vervanging toe en isolatie van dak en vloer is brrrrrrr.
Maar het optelsommetje zien wij zitten.
En de afgelopen week hebben we zelfs gehoord op het orienterende gesprek met de bank, dat we binnen de standaardlijntjes vallen. Met dank aan alle consuminderijen, waardoor we voldoende spaargeld hebben, anders was dit echt niet gelukt!
NieuweHuis is waarschijnlijk iets duurder dan OudeHuis, er komen die isolatieklussen bij, en OudeHuis is nog niet verkocht. Zoals we het nu voorstellen, kopen we NieuweHuis op 1 salaris, gaat het spaargeld in verbouwing en een stuk niet-hypotheek zitten, en kunnen we OudeHuis op de andere naam laten staan en rustig verkopen.
Wel maf hoor: wij denken in wat we het huis waard vinden, en wat we willen betalen. De hypotheekmeneren die we hebben gesproken begonnen allemaal over wat maximaal mocht. Daar zaten onze getallen dan onder, dus alles was OK. Maar het was toch even wennen voor ze, leek het. En dat wij niet schrokken van allerlei regels (bijleen regeling, overwaarde, scheidingsconvenanten, etc), was ook eehh. Nou ja, een goed gesprek.
De komende tijd gaan we dus genieten van onze consuminderwinst (de vrijheid dat we kunnen verhuizen, ondanks een naderend ontslag en een jaarcontract). En hard werken om deze hypotheek te lozen, of af te lossen als OudeHuis is verkocht. Want NieuweHuis gaat een ander type hypotheek krijgen, niet de huidige spaarhypotheek (die van de belasting pas over 10 jaar mag worden afgelost). En zeker niet in hetzelfde banksysteem als de huidige hypotheek, wat een t%^&*-bende! Ik wou dat mijn hypotheek bank dat systeem omzetten, in plaats van zelf naar de beurs te gaan.
Dus ik vermoed dat we de komende tijd ook nog wel druk zijn.
Als het lukt dan he. Maar laten we positief denken.
Dan moet er een hypotheek geregeld (tuurlijk zonder advies, wij hebben het zelf uitgezocht en hebben het helder). Daarna aannemers zoeken en van alles uitzoeken over isolatie X, Y en Z. En tegelijkertijd in OudeHuis klussen om alles plooitjes glad te strijken en het verkoopmooi te maken. Ben benieuwd of ik aan bloggen toekom, maar ik hoop het wel. Want soms heb ik ook wat tips of aanmoediging nodig, bij dit soort huzarenstukjes.
Ik vind het superspannend. Daarom alleen al blog ik even.
Zaterdag het eerste bod gedaan, vanmiddag gehoord dat we een tegenbod hebben. Nu kijken waar we uitkomen, want de verkoper zit nog boven wat-wij-maximaal-willen-betalen. Maar het kan allemaal nog prima: ons maximumbedrag zit ergens halverwege ons bod en het tegenbod.
En dit gaat over bedragen, waar je met boodschappen doen heel lang moet oppassen om het bij elkaar te krijgen. In een minuut geef je zomaar duizend euro uit. Of bespaar je het. Ik wordt soms een beetje duizelig als ik daar echt over nadenk.
Nu bedenken welke biedingstactiek we gaan doen: grote stappen, of kleine stapjes? Of gewoon een eindbod neerleggen en maar zien wat er van komt?(Van die laatste krijg ik helemaal de kriebels, die tactiek durf ik niet).
Ik kan niets vinden over manieren van bieden, en wat het beste werkt. Ongetwijfeld willen de makelaars dat voor zichzelf houden, da's hun broodwinning.
Zijn er nog andere manieren om te bieden? En welke methode werkt het beste? Hebben mensen nog tips?
woensdag 28 oktober 2015
investeren versus luxe. wat is nu goed?
Om geld over te houden, zeggen mensen vaak dat je moet bezuinigen op luxe. Maar wat is luxe?
Stel nou dat ik nu alle uitgave die niet strikt noodzakelijk zijn om deze maand door te komen, "luxe" noem.
Dan is kinderopvang, zodat je baby niet onverzorgd alleen thuis ligt terwijl je werkt, dus geen luxe. Maar onkosten. Net als een pak om in naar je werk te gaan. Of je treinkaartje (als het te ver is om te fietsen of te wandelen). Net zo min als (basaal) eten, af een toe een kledingstuk, een kadootje voor een verjaardag en een keer jezelf kunnen (laten) vervoeren zodat je op die verjaardag of bij een vriendin komt. Sociale contacten hoeven niet duur te zijn, maar kosten wel iets. En enige sociale contacten horen bij een normaal leven. Bovendien, zonder sociale contacten heb je niet alleen een rotleven, maar ook geen hulp en kun je geen hulp geven. Tellen we dus mee.
Ik probeer hier een leven te omschrijven zoals de NIBUD vroeger optelde voor de bijstand: sober, simpel, en menselijk leven.
Maar toen ik deze basis probeerde te omschrijven, merkte ik dat het echt een lastig woord is, vol persoonlijke keuzes. Wanneer is iets te ver om te fietsen? Hoeveel verjaardagen is een simpel leven? Mag een pak van de kringloop komen? Mag opa op je kind passen, als hij al 10 jaar uit de gevangenis is?
En wat daar buiten valt is dan "luxe". Wat daarin valt, wordt door diezelfde persoonliijke keuzes bepaald.
En luxe splits ik dan nog op in zaken die wel of niet zinvol zijn. Wat ik onder " zinvolle luxe" laat vallen, kan je meer mogelijkheden geven voor de toekomst of meer grip op het leven geven. Een opleiding, of boeken, om kennis op te doen, cursussen om vaardigheden te leren. Extra medische mogelijkheden die je lijf fitter maken of je geest de mogelijkheid te geven het leven weer aan te kunnen. Extra transportopties, zodat je sneller of uitgeruster op je werk bent. Een app om beter te budgetteren. Al die dingen brengen je nu verder, of geven je meer opties niet in de problemen te komen. Uitgaven die misschien niet direct nodig zijn, maar wel zinvol. Voorlopig schaar ik die onder "luxe, mede omdat dat in veel politieke discussies nu de gewoonte lijkt te zijn.
Deze categorie vind ik wel degelijk zinvol. En ik zou wel degelijk willen dat iedereen de mogelijkheid had deze uitgaven te doen.
Dan zijn er luxe uitgaven die je geen power te geven maar wel comfort en genoeg; een mooie tas en een vakantie voelen heerlijk, maar geven nauwelijks power of grip op je leven. En tijd om lekker te schrijven aan een blog is waardevol, op allerlei manieren, maar levert meestal geen power voor een persoon. En even wegzwijmelen bij een tijdschrift of met je vriendin vreselijk genieten van een concert, zijn heerlijke herinneringen om te hebben. Lekker met de auto naar de hei voor een dagje wandelen, is een goed leven. Heerlijk parfum of lekker biertje.
Deze "zinloze" zaken kunnen je leven wel heel waardevol maken. Zeker als je ze bewust meemaakt en van geniet, zodat je later de herinneringen nog hebt.
Het wel de zaken, waarvan we een rekbare hoeveelheid nodig hebben. De categorie waarvan Ghandi zegt dat het hebbedingetjes zijn, als hij zegt "the earth has enough for everybodies needs, but not for everybodies wants".
Het zijn ook de zaken waarop mensen het eerst bezuinigen. Rekbare budgetpost.
Onderscheiden jullie ook basis en luxe zaken in je budget? En zit daar dan nog een compenent "zinvol" bij?
En ik ben zo benieuwd hoeveel mesen zich bewust zijn van de zinvolheid van hun luxe? Of is het allemaal gewoon?
Stel nou dat ik nu alle uitgave die niet strikt noodzakelijk zijn om deze maand door te komen, "luxe" noem.
Dan is kinderopvang, zodat je baby niet onverzorgd alleen thuis ligt terwijl je werkt, dus geen luxe. Maar onkosten. Net als een pak om in naar je werk te gaan. Of je treinkaartje (als het te ver is om te fietsen of te wandelen). Net zo min als (basaal) eten, af een toe een kledingstuk, een kadootje voor een verjaardag en een keer jezelf kunnen (laten) vervoeren zodat je op die verjaardag of bij een vriendin komt. Sociale contacten hoeven niet duur te zijn, maar kosten wel iets. En enige sociale contacten horen bij een normaal leven. Bovendien, zonder sociale contacten heb je niet alleen een rotleven, maar ook geen hulp en kun je geen hulp geven. Tellen we dus mee.
Ik probeer hier een leven te omschrijven zoals de NIBUD vroeger optelde voor de bijstand: sober, simpel, en menselijk leven.
Maar toen ik deze basis probeerde te omschrijven, merkte ik dat het echt een lastig woord is, vol persoonlijke keuzes. Wanneer is iets te ver om te fietsen? Hoeveel verjaardagen is een simpel leven? Mag een pak van de kringloop komen? Mag opa op je kind passen, als hij al 10 jaar uit de gevangenis is?
En wat daar buiten valt is dan "luxe". Wat daarin valt, wordt door diezelfde persoonliijke keuzes bepaald.
En luxe splits ik dan nog op in zaken die wel of niet zinvol zijn. Wat ik onder " zinvolle luxe" laat vallen, kan je meer mogelijkheden geven voor de toekomst of meer grip op het leven geven. Een opleiding, of boeken, om kennis op te doen, cursussen om vaardigheden te leren. Extra medische mogelijkheden die je lijf fitter maken of je geest de mogelijkheid te geven het leven weer aan te kunnen. Extra transportopties, zodat je sneller of uitgeruster op je werk bent. Een app om beter te budgetteren. Al die dingen brengen je nu verder, of geven je meer opties niet in de problemen te komen. Uitgaven die misschien niet direct nodig zijn, maar wel zinvol. Voorlopig schaar ik die onder "luxe, mede omdat dat in veel politieke discussies nu de gewoonte lijkt te zijn.
Deze categorie vind ik wel degelijk zinvol. En ik zou wel degelijk willen dat iedereen de mogelijkheid had deze uitgaven te doen.
Dan zijn er luxe uitgaven die je geen power te geven maar wel comfort en genoeg; een mooie tas en een vakantie voelen heerlijk, maar geven nauwelijks power of grip op je leven. En tijd om lekker te schrijven aan een blog is waardevol, op allerlei manieren, maar levert meestal geen power voor een persoon. En even wegzwijmelen bij een tijdschrift of met je vriendin vreselijk genieten van een concert, zijn heerlijke herinneringen om te hebben. Lekker met de auto naar de hei voor een dagje wandelen, is een goed leven. Heerlijk parfum of lekker biertje.
Deze "zinloze" zaken kunnen je leven wel heel waardevol maken. Zeker als je ze bewust meemaakt en van geniet, zodat je later de herinneringen nog hebt.
Het wel de zaken, waarvan we een rekbare hoeveelheid nodig hebben. De categorie waarvan Ghandi zegt dat het hebbedingetjes zijn, als hij zegt "the earth has enough for everybodies needs, but not for everybodies wants".
Het zijn ook de zaken waarop mensen het eerst bezuinigen. Rekbare budgetpost.
Onderscheiden jullie ook basis en luxe zaken in je budget? En zit daar dan nog een compenent "zinvol" bij?
En ik ben zo benieuwd hoeveel mesen zich bewust zijn van de zinvolheid van hun luxe? Of is het allemaal gewoon?
maandag 19 oktober 2015
Verliefdheid die overgaat.
Zaterdag zo'n rare dag gehad.
Vrijdagavond was heel gezellig - nee, de details zijn prive. Maar echt: heerlijk. Dus zaterdagochtend sliep mijn lijf lang. En mijn lijf en ik werden samen uitgerust en voldaan wakker. Weekendontbijtje, heerlijk. Ik was wel een beetje loom, zal het veranderde dagritme vandaag wel zijn, he. Moet ik maar vroeger opstaan. Eigenlijk.
Daarna de boodschappen gaan doen. De supermarkt, met m'n lijstje in de hand. Ging helemaal goed. De vertrouwde Lidl en ik vulden een karretje die een leuke week ging beloven. Totdat....
ik bij de afdeling kwam met alle aanbieding-van-de-week producten kwam. Waar elke 3 weken een ander land z'n specialiteiten aanbiedt, en regelmatig een stukje Zeeman aan spullen ligt. Weet je wel, die afdeling.
En ik zag opeens DE JAS. De jas die voor mijn fietstochtjes geweldig is. Hij heette ski jas, en was eigenlijk gemaakt voor mannen. Maar hij had precies de juiste zakjes, o en ook zo'n lekker handbedekkertje. Geweldig! En waterdicht. En ademend. En ook nog anti-inwaai. En een praktische capuchon. En zo'n mannenjas heeft lekker lange mouwen, die je handen tenminste bedekken.
Waar vind je tegenwoordig zo'n jas? In een heel dure buitensportzaak misschien, maar niet voor een geeltje.
En ook nog in m'n lievelingskleur. Of in mijn maat. Of zou die grotere maat met m'n lievelingskleur juist goed zijn als ik in de winter wil fietsen met een dikke trui aan?
Op een of andere reden werd ik steeds enthousiaster.
Lief, die me was komen helpen slepen, zag het verbaasd aan. Ik ben wel vaker enthousiast, maar niet altijd over kleren. Zelden eigenlijk. En jassen al helemaal niet.
Ik bleef enthousiast. Passen in de winkel - natuurlijk. Draaien en kijken, OK joh. Met omstanders erover kletsen. Och ja.
Dit was niet een onderdeel van de overgang, volgens de boekjes. Hij keek het rustig en met grote ogen aan. Hij ziet zelden mijn koopklieren overlopen.
Zeg, had ik niet al een winterjas?
Ehhh ja. Lekker warm en met stof die eigenlijk niet doorregent. (Nou ja, in een langdurige stortbui misschien wel. En deze jas dan ook als ik het etiket goed las)
En had ik al zo'n jas gemist?
JAHA!! Enkele jaren geleden, toen ik op een open fiets naar het werk fietste, waren er wel koude natte novemberochtenden geweest dat ik me zo'n jas had gewenst. Ech wel. Toen heb ik het gedaan met wat ik had aan jas, regenjas en handschoenen. En dat heb ik best wel OK overleefd. Maar wat zou zo'n jas dan geweldig zijn.
En nu heb ik een veel geweldiger fiets (met ingebouwd regenpak), dus ga ik deze jas nu niet gebruiken. Eigenlijk eeehhhh, de komende-jaren-voorlopig niet. Maar misschien wel als ik weer tochten ga fietsen in de winter op die oude fiets.
En hij is wel heeel mooi! En ik heb m nog nooit gezien in de buitensportwinkels.
Dus ik kan hem hier echt niet laten liggen, hoor!
Nu is mijn Lief wel lief, dus ik liep de supermarkt uit met 2 jassen.
En de bon. Om thuis te passen, en dan te beslissen.
Helemaal bedwelmd en gelukkig.
En thuis bleek er een toch wel iets strak te zitten, als ik er meer dan een t-shirt onder aan had.
OK.
OK.
Jij je zin. Die kan dan wel terug.
Ik moest toch nog iets anders in het dorp halen, dus die jas lag een uur later alweer bij de supermarkt in de bak.
Maar die andere, in m'n lievelingskleur. Dat was toch wel moeilijker. Zo'n mooie jas. Handig en lekker warm.
Maar misschien moest ik m wel inruilen, dus in m'n gewone winterjassie de rest van de boodschapjes gehaald. Op de terugweg miezerde het. En ik fietste heerlijk ingesnuggeld in m'n jas naar huis. Zo lekker warm. Wol he, lekker dik laken.
Tja, dat was die nieuwe jas die op de wip in de hal lag, niet. En toen ik m nog eens aandeed, voelde ik de kilheid van regenjasplastic.
En de verliefheid was over. Eigenlijk had ik deze jas niet nodig. En paste -ie al helemaal niet op de kapstok (die hangt al vol, met minstens 4 jassen van mij ertussen. Allemaal zwarte)
De supermarkt was al dicht, maar een huisgenoot heeft m vandaag teruggebracht naar de supermarkt.
En het voelt wel OK eigenlijk.
Ik leef nog.
Ik voel me gewoon eigenlijk.
Zoals het altijd was. Best een goed leven, met spullen waar ik blij van wordt. En die jas dus eigenlijk niet tussen past eigenlijk en stiekum. Want verliefd ben ik soms nog wel, maar niet op een jas. Lief knuffelt lekkerder en warmer dan een jas.
Heb jij ook wel eens een (impuls) aankoop teruggebracht naar de winkel? Hoe voelde dat?
Vrijdagavond was heel gezellig - nee, de details zijn prive. Maar echt: heerlijk. Dus zaterdagochtend sliep mijn lijf lang. En mijn lijf en ik werden samen uitgerust en voldaan wakker. Weekendontbijtje, heerlijk. Ik was wel een beetje loom, zal het veranderde dagritme vandaag wel zijn, he. Moet ik maar vroeger opstaan. Eigenlijk.
Daarna de boodschappen gaan doen. De supermarkt, met m'n lijstje in de hand. Ging helemaal goed. De vertrouwde Lidl en ik vulden een karretje die een leuke week ging beloven. Totdat....
ik bij de afdeling kwam met alle aanbieding-van-de-week producten kwam. Waar elke 3 weken een ander land z'n specialiteiten aanbiedt, en regelmatig een stukje Zeeman aan spullen ligt. Weet je wel, die afdeling.
En ik zag opeens DE JAS. De jas die voor mijn fietstochtjes geweldig is. Hij heette ski jas, en was eigenlijk gemaakt voor mannen. Maar hij had precies de juiste zakjes, o en ook zo'n lekker handbedekkertje. Geweldig! En waterdicht. En ademend. En ook nog anti-inwaai. En een praktische capuchon. En zo'n mannenjas heeft lekker lange mouwen, die je handen tenminste bedekken.
Waar vind je tegenwoordig zo'n jas? In een heel dure buitensportzaak misschien, maar niet voor een geeltje.
En ook nog in m'n lievelingskleur. Of in mijn maat. Of zou die grotere maat met m'n lievelingskleur juist goed zijn als ik in de winter wil fietsen met een dikke trui aan?
Op een of andere reden werd ik steeds enthousiaster.
Lief, die me was komen helpen slepen, zag het verbaasd aan. Ik ben wel vaker enthousiast, maar niet altijd over kleren. Zelden eigenlijk. En jassen al helemaal niet.
Ik bleef enthousiast. Passen in de winkel - natuurlijk. Draaien en kijken, OK joh. Met omstanders erover kletsen. Och ja.
Dit was niet een onderdeel van de overgang, volgens de boekjes. Hij keek het rustig en met grote ogen aan. Hij ziet zelden mijn koopklieren overlopen.
Zeg, had ik niet al een winterjas?
Ehhh ja. Lekker warm en met stof die eigenlijk niet doorregent. (Nou ja, in een langdurige stortbui misschien wel. En deze jas dan ook als ik het etiket goed las)
En had ik al zo'n jas gemist?
JAHA!! Enkele jaren geleden, toen ik op een open fiets naar het werk fietste, waren er wel koude natte novemberochtenden geweest dat ik me zo'n jas had gewenst. Ech wel. Toen heb ik het gedaan met wat ik had aan jas, regenjas en handschoenen. En dat heb ik best wel OK overleefd. Maar wat zou zo'n jas dan geweldig zijn.
En nu heb ik een veel geweldiger fiets (met ingebouwd regenpak), dus ga ik deze jas nu niet gebruiken. Eigenlijk eeehhhh, de komende-jaren-voorlopig niet. Maar misschien wel als ik weer tochten ga fietsen in de winter op die oude fiets.
En hij is wel heeel mooi! En ik heb m nog nooit gezien in de buitensportwinkels.
Dus ik kan hem hier echt niet laten liggen, hoor!
Nu is mijn Lief wel lief, dus ik liep de supermarkt uit met 2 jassen.
En de bon. Om thuis te passen, en dan te beslissen.
Helemaal bedwelmd en gelukkig.
En thuis bleek er een toch wel iets strak te zitten, als ik er meer dan een t-shirt onder aan had.
OK.
OK.
Jij je zin. Die kan dan wel terug.
Ik moest toch nog iets anders in het dorp halen, dus die jas lag een uur later alweer bij de supermarkt in de bak.
Maar die andere, in m'n lievelingskleur. Dat was toch wel moeilijker. Zo'n mooie jas. Handig en lekker warm.
Maar misschien moest ik m wel inruilen, dus in m'n gewone winterjassie de rest van de boodschapjes gehaald. Op de terugweg miezerde het. En ik fietste heerlijk ingesnuggeld in m'n jas naar huis. Zo lekker warm. Wol he, lekker dik laken.
Tja, dat was die nieuwe jas die op de wip in de hal lag, niet. En toen ik m nog eens aandeed, voelde ik de kilheid van regenjasplastic.
En de verliefheid was over. Eigenlijk had ik deze jas niet nodig. En paste -ie al helemaal niet op de kapstok (die hangt al vol, met minstens 4 jassen van mij ertussen. Allemaal zwarte)
De supermarkt was al dicht, maar een huisgenoot heeft m vandaag teruggebracht naar de supermarkt.
En het voelt wel OK eigenlijk.
Ik leef nog.
Ik voel me gewoon eigenlijk.
Zoals het altijd was. Best een goed leven, met spullen waar ik blij van wordt. En die jas dus eigenlijk niet tussen past eigenlijk en stiekum. Want verliefd ben ik soms nog wel, maar niet op een jas. Lief knuffelt lekkerder en warmer dan een jas.
Heb jij ook wel eens een (impuls) aankoop teruggebracht naar de winkel? Hoe voelde dat?
vrijdag 16 oktober 2015
Schoon met weinig: hoe vaak halveer jij?
Ik stond vanochtend onder de douche en was in een filosofische bui. Ik douche op werkdagen op het werk, in de fitness ruimte. Vanochtend was ik met iemand anders in de kleedkamer.
Dus ik dacht na over hoe ik douche, en hoe anderen douchen.
Naar wat ik daar zag aan flessen en tubes die deze dame bij zich had, verbruik ik weinig douchespul. Misschien wel bizar weinig. En deze dame heeft ongeveer hetzelfde bij zich als de andere dames die ik tot nu toe heb gezien in de kleedkamer.
Ik heb maar 1 fles, en da's ook nog een mini'tje uit een hotel. En daar doe ik een maand mee, of eigenlijk wel een week of 6. (En nog een mini'tje olie, voor insmeren van body en gezicht).
Ik weet gelukkig dat ik helemaal schoon ruik. Een collega die vertelde dat ze zo geurgevoelig was, vroeg ik een paar maanden geleden naar, en die vond alles top. Dus schoon ben ik helemaal.
Wat zou ik anders doen dan die andere dames?
Ik besefte dat ik na al m'n jaren lezen over consuminderen, ik nu:
-ik was mijn haar alleen als het echt vet aanvoelt. Dat wordt steeds minder in de loop der tijd. Het was een lange tijd 10 dagen, nu is het 14 dagen geworden. Dus haren wassen doe ik niet op het werk. Dat scheelt natuurlijk het meenemen van een fles shampoo, en conditioner. Uiteindelijk gebruik ik die wel, maar waarschijnlijk minder dan gemiddeld.
-mijn douchegel aanleng met water. Het dunnere spul vloeit wat makkelijker uit het kleine flesje, en ik wordt schoon genoeg. Maar zo heb ik natuurlijk ook minder nodig, ik gok ongeveer de helft.
-ik op dagen dat ik nauwelijks heb gezweet, ik me was met water. Dus zonder zeep. Dat scheelt ongeveer de helft van de keren dat er zeep uit het flesje moet komen.
-dat ik uit een klein flesje haal, dus regelmatig wat terug doe, anders is het flesje zo snel leeg. Pure psychologie, maar ik denk dat ik hierdoor echt minder uitschenk. Ik gok zo ongeveer de helft?
Tel heirbij op dat ik de miniflesjes vind en krijg van vriendinnen of op vakantie, en je snapt dat ik niet veel geld uitgeef aan zeperige zaken. Ik ben nog bezig met de lekkere douchegelletjes die ik kreeg toen ik 4 jaar geleden bij een baan wegging....
Tja, al met al zal dit mijn lage gebruik wel verklaren. En al die punten heb ik zo stapje voor stapje, punt voor punt, in de loop der jaren uitgevogeld, geprobeerd, en daarna altijd gedaan. Dus voor mij voelt het allemaal niet zo bijzonder, voor mij is het gewoon(te).
Ook thuis merk ik dat Lief harder door zijn flessen douchegel heengaat dan ik. Al heeft hij het excuus dat hij er ook z'n haren mee doet (dat kan met zijn stekeltjeskapsel).
Qua kosten heb ik geen klagen over hem: hij vind zo vaak een verloren fles in een kleedkamer, dat we ervan kunnen gebruiken en weggeven.
Nou is besparen op douchegel niet iets waar je direct heel rijk van wordt. Het is wel een belichaming van genoeg, besef ik. Dus dit zijn gewoontes die ik nu wel bewust kies om te houden.
Wel ben ik nieuwsgierig naar de gewoontes van anderen. Zijn er meer mensen die bovenstaande gewoontes hebben?
Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoeveel ik hiermee nu bespaar. Hoeveel flessen bodywash, douchegel (of hoe het allemaal mag heten) gaan er per persoon doorheen in een jaar in jullie huishouden? En hebben jullie nog tips om op zeperige zaken te besparen of om het leuker te maken?
Dus ik dacht na over hoe ik douche, en hoe anderen douchen.
Naar wat ik daar zag aan flessen en tubes die deze dame bij zich had, verbruik ik weinig douchespul. Misschien wel bizar weinig. En deze dame heeft ongeveer hetzelfde bij zich als de andere dames die ik tot nu toe heb gezien in de kleedkamer.
Ik heb maar 1 fles, en da's ook nog een mini'tje uit een hotel. En daar doe ik een maand mee, of eigenlijk wel een week of 6. (En nog een mini'tje olie, voor insmeren van body en gezicht).
Ik weet gelukkig dat ik helemaal schoon ruik. Een collega die vertelde dat ze zo geurgevoelig was, vroeg ik een paar maanden geleden naar, en die vond alles top. Dus schoon ben ik helemaal.
Wat zou ik anders doen dan die andere dames?
Ik besefte dat ik na al m'n jaren lezen over consuminderen, ik nu:
-ik was mijn haar alleen als het echt vet aanvoelt. Dat wordt steeds minder in de loop der tijd. Het was een lange tijd 10 dagen, nu is het 14 dagen geworden. Dus haren wassen doe ik niet op het werk. Dat scheelt natuurlijk het meenemen van een fles shampoo, en conditioner. Uiteindelijk gebruik ik die wel, maar waarschijnlijk minder dan gemiddeld.
-mijn douchegel aanleng met water. Het dunnere spul vloeit wat makkelijker uit het kleine flesje, en ik wordt schoon genoeg. Maar zo heb ik natuurlijk ook minder nodig, ik gok ongeveer de helft.
-ik op dagen dat ik nauwelijks heb gezweet, ik me was met water. Dus zonder zeep. Dat scheelt ongeveer de helft van de keren dat er zeep uit het flesje moet komen.
-dat ik uit een klein flesje haal, dus regelmatig wat terug doe, anders is het flesje zo snel leeg. Pure psychologie, maar ik denk dat ik hierdoor echt minder uitschenk. Ik gok zo ongeveer de helft?
Tel heirbij op dat ik de miniflesjes vind en krijg van vriendinnen of op vakantie, en je snapt dat ik niet veel geld uitgeef aan zeperige zaken. Ik ben nog bezig met de lekkere douchegelletjes die ik kreeg toen ik 4 jaar geleden bij een baan wegging....
Tja, al met al zal dit mijn lage gebruik wel verklaren. En al die punten heb ik zo stapje voor stapje, punt voor punt, in de loop der jaren uitgevogeld, geprobeerd, en daarna altijd gedaan. Dus voor mij voelt het allemaal niet zo bijzonder, voor mij is het gewoon(te).
Ook thuis merk ik dat Lief harder door zijn flessen douchegel heengaat dan ik. Al heeft hij het excuus dat hij er ook z'n haren mee doet (dat kan met zijn stekeltjeskapsel).
Qua kosten heb ik geen klagen over hem: hij vind zo vaak een verloren fles in een kleedkamer, dat we ervan kunnen gebruiken en weggeven.
Nou is besparen op douchegel niet iets waar je direct heel rijk van wordt. Het is wel een belichaming van genoeg, besef ik. Dus dit zijn gewoontes die ik nu wel bewust kies om te houden.
Wel ben ik nieuwsgierig naar de gewoontes van anderen. Zijn er meer mensen die bovenstaande gewoontes hebben?
Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoeveel ik hiermee nu bespaar. Hoeveel flessen bodywash, douchegel (of hoe het allemaal mag heten) gaan er per persoon doorheen in een jaar in jullie huishouden? En hebben jullie nog tips om op zeperige zaken te besparen of om het leuker te maken?
zondag 11 oktober 2015
Vluchtelingen: dichterbij maakt het minder eng.
Gisteren vertelde ik dat we 2 studentes uit een ander land in huis hadden. Het effect is dat je went aan andere manieren van doen, heel dicht bij.
Een andere manier van tafel dekken. Een andere avondmaaltijd, op een andere tijd. Dat soort dingen.
Ik lees net als jullie van alles in de krant over vluchtelingen. Enge verhalen, maar vooral toch veel enge reacties en enge discussies van nederlanders onderling. Hierbij bekruipt me het gevoel dat ik er anders tegenover sta, mede dankzij mijn zolderverhuur.
Het vluchtelingenprobleem voelt anders aan; met mensen die klagen over "die vreselijke anderen die zo eng zijn"(waar een gedeelte van de klachten opneer komen), voel ik niet mee. Omdat ik dicht bij huis het heb gevoeld en besloten me te concentreren op de lol van de andere gewoontes, niet op de pijn die de vervreemding van je andere gewoontes oplevert.
Eigenlijk grappig hoor: op vakantie willen we die vervreemding, we gaan om andere omgevingen en gewoontes te ervaren, Wij hebben op dit moment de vreemde gewoontes in huis gehaald en gaan er nu als gewoon mee om. "Anders" kan heel dichtbij zijn en dan kun je je nog steeds fijn voelen, en je huis is dan nog steeds je huis, is onze ervaring. En in dat huis dan lezen over vluchtelingen, dan werkt het toch anders op je uit.
Veel van de andere klagers zitten met een verdeelprobleem. Wij hebben meer recht op onze banen en onze huizen. Als je daarover doordenkt, kom je op het gebied van normen en waarden. Dat wordt algauw persoonlijk en vind ik lastig discussieren. En als het gaat om voorspellen van de toekomst is het nog lastiger: het is zo complex wat er allemaal speelt en wat er allemaal kan gebeuren.
Ik vind dat allemaal bijzonder ingewikkelde zaken, en laat die discussies het liefst aan me voorbijgaan.
Ik weet dat ik wil werken aan een wereld van delen en eerlijkheid. Dus voor mij is het te overzien. En ik weet dat landen die openstaan voor veranderingen, voor andere culturen en gedachtes, dat die in de geschiedenis het beter hebben gedaan.
Maar aan de andere kant: ik loop weinig kans mijn huis te verliezen, of mijn baan. En als het op dat niveau komt (in ieder geval voor je eigen idee), is het veel lastiger hooggestemde idealen te volgen. Ik heb makkelijk praten.
En ik heb met mijn verhuur ervaren hoe het is om te delen, maar dat is met een beperkt aantal mensen (in totaal 8-10) die allemaal actief en positief in het leven stonden. Bij vluchtelingen is het soms veel complexer. Dus helemaal eerlijk vergelijken is het misschien niet.
Toch ben ik bij dat mijn verhuren me minder angstig maakt voor dit soort kranteberichten, en voor dingen uit de wereld die op me af komen.
De wereld is in beweging en ik voel me na elke verhuur weer capabeler om met allerlei situaties om te gaan. Dat een bijverdienste me dit zelfvertrouwen zou geven, en daarmee bijdraagt aan een goed leven, is een onverwachte bonus. Wel is het een zeer welkome; en hij is goed deelbaar - ik gun hem iedereen (al ligt de oplossing van de vluchtelingendiscussie niet zo simpel, dat weet ik best).
Hebben jullie onverwachte bij-effecten van bijverdiensten ervaren? Welke?
(Ik wil hier niet ingaan op het vluchtelingenprobleem, dat is te complex voor het kleine stukje tekst dat iedereen heeft in de reacties)
Een andere manier van tafel dekken. Een andere avondmaaltijd, op een andere tijd. Dat soort dingen.
Ik lees net als jullie van alles in de krant over vluchtelingen. Enge verhalen, maar vooral toch veel enge reacties en enge discussies van nederlanders onderling. Hierbij bekruipt me het gevoel dat ik er anders tegenover sta, mede dankzij mijn zolderverhuur.
Het vluchtelingenprobleem voelt anders aan; met mensen die klagen over "die vreselijke anderen die zo eng zijn"(waar een gedeelte van de klachten opneer komen), voel ik niet mee. Omdat ik dicht bij huis het heb gevoeld en besloten me te concentreren op de lol van de andere gewoontes, niet op de pijn die de vervreemding van je andere gewoontes oplevert.
Eigenlijk grappig hoor: op vakantie willen we die vervreemding, we gaan om andere omgevingen en gewoontes te ervaren, Wij hebben op dit moment de vreemde gewoontes in huis gehaald en gaan er nu als gewoon mee om. "Anders" kan heel dichtbij zijn en dan kun je je nog steeds fijn voelen, en je huis is dan nog steeds je huis, is onze ervaring. En in dat huis dan lezen over vluchtelingen, dan werkt het toch anders op je uit.
Veel van de andere klagers zitten met een verdeelprobleem. Wij hebben meer recht op onze banen en onze huizen. Als je daarover doordenkt, kom je op het gebied van normen en waarden. Dat wordt algauw persoonlijk en vind ik lastig discussieren. En als het gaat om voorspellen van de toekomst is het nog lastiger: het is zo complex wat er allemaal speelt en wat er allemaal kan gebeuren.
Ik vind dat allemaal bijzonder ingewikkelde zaken, en laat die discussies het liefst aan me voorbijgaan.
Ik weet dat ik wil werken aan een wereld van delen en eerlijkheid. Dus voor mij is het te overzien. En ik weet dat landen die openstaan voor veranderingen, voor andere culturen en gedachtes, dat die in de geschiedenis het beter hebben gedaan.
Maar aan de andere kant: ik loop weinig kans mijn huis te verliezen, of mijn baan. En als het op dat niveau komt (in ieder geval voor je eigen idee), is het veel lastiger hooggestemde idealen te volgen. Ik heb makkelijk praten.
En ik heb met mijn verhuur ervaren hoe het is om te delen, maar dat is met een beperkt aantal mensen (in totaal 8-10) die allemaal actief en positief in het leven stonden. Bij vluchtelingen is het soms veel complexer. Dus helemaal eerlijk vergelijken is het misschien niet.
Toch ben ik bij dat mijn verhuren me minder angstig maakt voor dit soort kranteberichten, en voor dingen uit de wereld die op me af komen.
De wereld is in beweging en ik voel me na elke verhuur weer capabeler om met allerlei situaties om te gaan. Dat een bijverdienste me dit zelfvertrouwen zou geven, en daarmee bijdraagt aan een goed leven, is een onverwachte bonus. Wel is het een zeer welkome; en hij is goed deelbaar - ik gun hem iedereen (al ligt de oplossing van de vluchtelingendiscussie niet zo simpel, dat weet ik best).
Hebben jullie onverwachte bij-effecten van bijverdiensten ervaren? Welke?
(Ik wil hier niet ingaan op het vluchtelingenprobleem, dat is te complex voor het kleine stukje tekst dat iedereen heeft in de reacties)
vrijdag 9 oktober 2015
Hoe het nu gaat - francaises in da house
Een van de tips om financiele onafhankelijk te bereiken, is om een bijverdienste te regelen. Naast je baan iets doen waarmee je verdient, en dat geld dan investeren richting die financiele onafhankelijkheid (of schulden aflossen).
Ik vond dat een goed idee, al had ik niet echt een idee hoe ik dat als alleenstaande moeder kon doen. Tot ik een advertentie zag waarin gastouders gevraagd werden. Ik was al moeder, en ik had een kamer over, dus het zou best kunnen. Thuis zijn moest ik toch, eten koken ook.
Dus ik heb dat geprobeerd, en het beviel. Er zaten zelfs pluspunten aan die ik niet bedacht had: een huurder wilde best een uurtje 's avonds op mijn zoon passen, zodat ik er zelfs extra bewegingsvrijheid aan over hield.
Bij het kopen van mijn huidige huis, zocht ik iets met een tuin, dat even duur was als een apartement. Bij dit huis was de zolder heel geschikt om te verhuren. Voor ons helemaal goed!
En de zolder is regelmatig verhuurd geweest. De laatste jaren wel minder vaak.
Deels omdat een financiele lat gehaald is; de aflossingsvrije hypotheek is praktisch weg.
Deels omdat Lief nu ook in dit huis woont, en de ruimte voor hem of mij toch wel fijn is. In een grappige bui zeg ik wel eens dat Lief mijn vaste kamerbewoner is - al hoeft hij niet op zolder te slapen ;-).
Deels ook omdat de studentenkamermarkt wat is ingezakt, en we niet bij een stadscentrum wonen - en onze kamer valt dan heel snel af bij de huurders.
Op dit moment is de zolder verhuurd aan een studente uit Frankrijk die in ons dorp stage loopt bij een bedrijf (in schoonmaakmiddelen). En toen bleek dat er een tweede studente ook kwam, die geen kamer kon vinden. Ook niet bij kennissen waar ik haar naar toe doorverwees. Het leek erop dat ze op straat moest slapen. Tje, toen hebben we uiteindelijk het kleine kamertje waar Lief zijn dingetje had, "even" opgeruimd en een bed neergezet.
En toen hadden we er opeens 2 bij in huis!
Toch wel oeps! Gaat dat wel goed?
Het gaat goed. De douche is eigenlijk nooit bezet als ik wil, en we hebben 2 WC's. De dames willen regelmatig een weekend weg, dus onze prive tijd hebben we wel. Soms geeft het wat spanningen, maar iedereen is van goede wil om het gezellig te houden, dus dat lukt wel.
Het meest verrassende vind ik wel dat ik op heel veel momenten heb gevoeld dat we hier in huis dingen anders doen. Anders dan de francaises gewend zijn, en waar ze vervolgens iets over vroegen.
Was het het frans-nederlands verschil? Het ging vaak over zaken die we hier doen vanuit de consuminderovertuigenen of -experimenten. Ik dacht dat we hier redelijk normaal leefden, maar door de (heel vriendelijke!) vragen, besef ik nu weer op hoeveel manieren we hier consuminderen. En besef ik bij de uitleg aan de dames dat ik al die dingen ook wil blijven doen ook, het zijn goede dingen om te doen.
Dat is eigenlijk een soort van winst, psychologische winst, die ik niet verwacht had. Maar waar ik wel heel blij mee ben.
En het valt me ook op dat het eigenlijk toch nog wel tijd kost. Meer dan ik inschatte vooraf.
Tijd om de kamers op te ruimen en schoon te maken vooraf.
Tijd om de dames te ontvangen en wegwijs te maken in ons huis, ons dorp en in Nederland.
Tijd om vragen te beantwoorden over Nederlandse gewoontes, nederlandse liedjes.
Tijd om gezellig een keer samen een spelletje te doen.
Tijd om over de regels in huis te praten.
Tijd om te bespreken wat zij hebben gedaan in het weekend.
Tijd die ik niet aan andere zaken heb besteed, zoals bloggen. Maar ook tijd waar ik van heb geleerd. Heb geleerd hoe ik mensen leidt en stuur (op een vriendelijke manier)
Heb geleerd hoe veel (weinig) ruimte we nodig hebben om goed te leven. We konden "zomaar" 2 kamers inleveren! Niet voor altijd, maar toch.....
Heb geleerd hoe we in Nederland anders zijn dan Frankrijk
Heb geleerd hoe frans de franse slag nu is: sommige franse dames kunnen prima iets schoonmaken, maar ze moeten het nut wel zelf zien.
Heb geleerd hoe de jeugd weekenden doorbrengt; hetzelfde als wij vroeger maar net even makkelijker geregeld via airbnb en carpool apps.
En met z'n allen eens dat spel kunnen doen met 5 personen is gewoon leuk.
Allemaal ervaringen die je niet zomaar ergens anders kunt opdoen.
Voor ons is de som wel positief van deze verhuurronde. En natuurlijk levert het verhuren een stukje extra eigendom op (extra bijstorting).
Al zullen we ook blij zijn als we in de donkere dagen ons eigen nestje weer helemaal voor onszelf hebben, deze manier van bijverdienen bevalt ons nog steeds goed.
Heb jij wel eens een kamer verhuurd of een huis gedeeld? En beviel het?
Ik vond dat een goed idee, al had ik niet echt een idee hoe ik dat als alleenstaande moeder kon doen. Tot ik een advertentie zag waarin gastouders gevraagd werden. Ik was al moeder, en ik had een kamer over, dus het zou best kunnen. Thuis zijn moest ik toch, eten koken ook.
Dus ik heb dat geprobeerd, en het beviel. Er zaten zelfs pluspunten aan die ik niet bedacht had: een huurder wilde best een uurtje 's avonds op mijn zoon passen, zodat ik er zelfs extra bewegingsvrijheid aan over hield.
Bij het kopen van mijn huidige huis, zocht ik iets met een tuin, dat even duur was als een apartement. Bij dit huis was de zolder heel geschikt om te verhuren. Voor ons helemaal goed!
En de zolder is regelmatig verhuurd geweest. De laatste jaren wel minder vaak.
Deels omdat een financiele lat gehaald is; de aflossingsvrije hypotheek is praktisch weg.
Deels omdat Lief nu ook in dit huis woont, en de ruimte voor hem of mij toch wel fijn is. In een grappige bui zeg ik wel eens dat Lief mijn vaste kamerbewoner is - al hoeft hij niet op zolder te slapen ;-).
Deels ook omdat de studentenkamermarkt wat is ingezakt, en we niet bij een stadscentrum wonen - en onze kamer valt dan heel snel af bij de huurders.
Op dit moment is de zolder verhuurd aan een studente uit Frankrijk die in ons dorp stage loopt bij een bedrijf (in schoonmaakmiddelen). En toen bleek dat er een tweede studente ook kwam, die geen kamer kon vinden. Ook niet bij kennissen waar ik haar naar toe doorverwees. Het leek erop dat ze op straat moest slapen. Tje, toen hebben we uiteindelijk het kleine kamertje waar Lief zijn dingetje had, "even" opgeruimd en een bed neergezet.
En toen hadden we er opeens 2 bij in huis!
Toch wel oeps! Gaat dat wel goed?
Het gaat goed. De douche is eigenlijk nooit bezet als ik wil, en we hebben 2 WC's. De dames willen regelmatig een weekend weg, dus onze prive tijd hebben we wel. Soms geeft het wat spanningen, maar iedereen is van goede wil om het gezellig te houden, dus dat lukt wel.
Het meest verrassende vind ik wel dat ik op heel veel momenten heb gevoeld dat we hier in huis dingen anders doen. Anders dan de francaises gewend zijn, en waar ze vervolgens iets over vroegen.
Was het het frans-nederlands verschil? Het ging vaak over zaken die we hier doen vanuit de consuminderovertuigenen of -experimenten. Ik dacht dat we hier redelijk normaal leefden, maar door de (heel vriendelijke!) vragen, besef ik nu weer op hoeveel manieren we hier consuminderen. En besef ik bij de uitleg aan de dames dat ik al die dingen ook wil blijven doen ook, het zijn goede dingen om te doen.
Dat is eigenlijk een soort van winst, psychologische winst, die ik niet verwacht had. Maar waar ik wel heel blij mee ben.
En het valt me ook op dat het eigenlijk toch nog wel tijd kost. Meer dan ik inschatte vooraf.
Tijd om de kamers op te ruimen en schoon te maken vooraf.
Tijd om de dames te ontvangen en wegwijs te maken in ons huis, ons dorp en in Nederland.
Tijd om vragen te beantwoorden over Nederlandse gewoontes, nederlandse liedjes.
Tijd om gezellig een keer samen een spelletje te doen.
Tijd om over de regels in huis te praten.
Tijd om te bespreken wat zij hebben gedaan in het weekend.
Tijd die ik niet aan andere zaken heb besteed, zoals bloggen. Maar ook tijd waar ik van heb geleerd. Heb geleerd hoe ik mensen leidt en stuur (op een vriendelijke manier)
Heb geleerd hoe veel (weinig) ruimte we nodig hebben om goed te leven. We konden "zomaar" 2 kamers inleveren! Niet voor altijd, maar toch.....
Heb geleerd hoe we in Nederland anders zijn dan Frankrijk
Heb geleerd hoe frans de franse slag nu is: sommige franse dames kunnen prima iets schoonmaken, maar ze moeten het nut wel zelf zien.
Heb geleerd hoe de jeugd weekenden doorbrengt; hetzelfde als wij vroeger maar net even makkelijker geregeld via airbnb en carpool apps.
En met z'n allen eens dat spel kunnen doen met 5 personen is gewoon leuk.
Allemaal ervaringen die je niet zomaar ergens anders kunt opdoen.
Voor ons is de som wel positief van deze verhuurronde. En natuurlijk levert het verhuren een stukje extra eigendom op (extra bijstorting).
Al zullen we ook blij zijn als we in de donkere dagen ons eigen nestje weer helemaal voor onszelf hebben, deze manier van bijverdienen bevalt ons nog steeds goed.
Heb jij wel eens een kamer verhuurd of een huis gedeeld? En beviel het?
maandag 5 oktober 2015
Hoe het nu gaat - korte inleiding
Ik kreeg een heel lief commentaar of het wel goed met me ging. Ik blogde de laatste tijd niet meer.
Lief zo iemand. Voelt heel prettig dat er mensen zijn die m'n schrijfsels waarderen en zien dat ik besta.
Ik heb goed nieuws:
Ik heb goed nieuws:
Het ging en het gaat goed met me.
Het ging goed met me omdat ik niet meer blogde. Ik had een heel druk hoofd, met zaken als baan zoeken, baan vinden (direct gevolgd door een tweede baan, daarover komt nog een blog), en een man die hoort dat hij zijn baan gaat verliezen, enkele studentes in huis en een kind dat een nieuw ritme zoekt voor een tussenjaar (en geen hulp meer van mama wil maar stiekum toch nog af en toe wel tijd kost). Als het zo druk is, probeer ik ook mijn rust te vinden in een dag, en is de dag zo om, elke weekdag wel op een andere manier. De weken vlogen. Combineer dat met 2x een lekker weekje fietsvakantie, en de bladeren vliegen van de loesje kalender.
Ik koos om een aantal zaken te laten vallen, waaronder het bloggen, zodat het lijf en het hoofd het bleven doen. In dat lijf is het trouwens aan het rommelen, en als ik geen rust neem, is het hommeles in mijn hoofd, mijn hart en mijn huis. Ik gok dat er nog wel een blogjes "goed leven in de overgang" gaat komen. Of meerdere, want dat schijnt niet in 1 kwartaal over te zijn.
Al met al lukte het wel om de belangrijke ballen in de lucht te houden (lijf, man, kind, huis, baan), maar niet om inspiratie te vinden om te bloggen. Dus het ging goed met me, mede omdat ik niet blogde.
Langzamerhand begint het stof neer te dalen en alle zaken beginnen meer standaard te worden en minder energie te kosten. Het bloggen doet me ook weer goed. Dus ik hoop dat ik nu weer kan gaan zeggen dat het goed met me gaat, mede omdat ik blog. En met alle achterstanden zijn er ook genoeg verhalen te vertellen. Daarnaast heb ik enkele keren wat vaags geschrijfseld, dus ik hoop nog wel een paar aardige blogsmet jullie te kunnen delen.
Tot schrijfs weer!
donderdag 25 juni 2015
Welk kapitaal heb je nodig een goed leven? En hoeveel?
Kapitaal is volgens Marx en andere economen een berg(je) euro's. Volgens mij is dat maar een deel van het verhaal. En voor sommige mensen niet eens het belangrijkste.
Want het gaat erom wat je ermee bereikt, wat voor leven je maakt, en dan spelen niet alleen euro's mee.
Ik denk dat ik een goed leven definieer als een leven waarin ruimte is, en waarin het overall gevoel genieten-in-al-z'n-mogelijke-varianten het wint van stress en negativiteit.
Voor een goed leven heb je volgens mij zaken nodig als een huis (waarin je 's winters het niet koud hebt), eten en drinken (regelmatig, lekker en gezond), zin aan je leven (werk of iets vergelijkbaars, en dat hoeft niet altijd te betalen), kleding, contacten met vrienden en/of familie, een dokter als je ziek bent. Liefst ook een of andere ontwikkelmogelijkheid.
Met die definitie zou een goed leven haalbaar moeten zijn voor alle mensen, zeker in Nederland. Al weet ik wel dat het voor de een moeilijker dan voor de ander. En lees ik soms zaken in het nieuws waardoor ik denk dat niet iedereen in Nederland het kan halen zoals de samenleving de laatste jaren veranderd. Daar kan ik boos of verdrietig over zijn. Maar da's voor een ander blog.
Wat heb je nu nodig voor het bereiken van die dingen?
Niet alleen geld, al helpt dat vaak. Geld maakt veel dingen bereikbaar, je kunt veel kopen of inhuren. En je zou nog wel kunnen uitrekenen hoeveel vermogen (spaargeld) je dan voor zo'n goed leven nodig hebt. (je jaaruitgaven maal 25, simpel gezegd). Of je gaat uit van je huidige of gewenste inkomen, dat doen de meesten.
Maar niet alleen geld is een mogelijkheid om een goed leven te bereiken. En niet alle zaken van een goed leven zijn met geld te bereiken.
Het "kapitaal" kan ook uit andere zaken bestaan.
Kennis hoe je met minder toe kunt, is ook kapitaal. Mentaal kapitaal. Een geloof dat je overeind houdt doordat het je dankbaar laat zijn voor deze wereld, is ook (mentaal) kapitaal. Kennis van technische, emotionele of juridische opties hoe zaken anders kunnen, zodat je je niet gevangen voelt in een stressige situatie (lekke band, verdriet of een onterechte rekening), is ook (mentaal) kapitaal.
Zelfkennis hoe je jezelf in de hand houdt zaken goed te beslissen, is (emotioneel) kapitaal.Dat reken ik ook onder mentaal kapitaal.
Kennissen hebben die je een leuke dag bezorgen door samen een spel te doen of te gaan wandelen, is ook kapitaal. Sociaal kapitaal. Familie die jou verzorgt als je niet lekker bent, is ook (sociaal) kapitaal. Of juist familie die jij verzorgt, zodat je nuttig bent, en je kunt ontwikkelen.
En daarbovenop: Hoeveel je van die dingen je nodig hebt voor een goed leven, da's best flexibel. Marie Kondo legt dat veel beter uit dan ik, huizen kunnen groot of klein zijn (een kamer is soms prima), de een wil veel meer contacten dan de ander. De hoeveelheden worden bepaald door je karakter, maar ook door je omstandigheden (waar je woont, met wie, je lijf & je geest) en soms door je portemonnee.
Er zijn natuurlijk wel minimums (minima is geen handig woord hier). Fysiek heb je x calorien nodig, en y vitamines. En misschien wel een bepaald aantal graden in huis.
Maar daarna is een groot grijs gebied tussen minimum noodzaak en wat mensen denken dat hun minimum is en wat ze in de praktijk regelen als hun minimum.
En tenslotte: Tussen de vertaling van die minimums en euro's, zitten een aantal stappen waarin de verschillende soorten kapitaal kunnen werken. Hoe je het warm krijgt in de winter kan door geld (verwarming stoken), sociaal kapitaal (bij vrienden langsgaan), of mentaal kapitaal (weten hoe je je zo warm kleedt dat je zonder verwarming kunt. Die mensen zijn er). En tussen de vertaling van wat je hebt of krijgt en de hoeveelheid goed leven die je eruit krijgt, zit nog veel meer soorten kapitaal.
Wij spelen hier vaak spelletjes (ons favoriete spellenmerk is "999 games"). En wat ik in veel spelletjes merk, lijkt ook de echte wereld zo te werken: als je eenmaal kapitaal (goudstukken, punten of wat dan ook) hebt, is het steeds makkelijker er nog meer bij te krijgen. Vooral als je weinig hebt, is het lastig goede punten te verzamelen. Dan ben je afhankelijk van geluk en wat je aan strategie en discipline kan inbrengen. Maar ongeluk lijkt dan harder toe te slaan.
Dus helemaal eerlijk is het leven niet. Ik vind het wel jammer dat ik de wereld daarin niet kan veranderen. Ik hoop met m'n blog wel wat mensen te laten beseffen welke opties er zijn, en hoe je een goed leven kunt bereiken.
Factoren die het lastiger maken:
Gelukkig zijn er ook factoren die het makkelijk(er) maken om een goed leven te leiden:
Ik hoop in mijn blog over alle factoren te schrijven, en allerlei tips om allerlei soorten kapitaal te verwerven te verzamelen. Want ik gun iedereen een goed leven en ik gun iedereen de kennis hoe daar te komen.
Dus ik wil niet alleen over euro's schrijven en over hypotheken, hoewel dat best een goed en interessant onderwerp is. Maar ook over genieten. Over regels. Het gedeelte van de emotionele tactieken zal ik aan websites als SoChicken overlaten (die zijn al zo goed bezig, dat ga ik niet even nadoen), maar ook onderwerp dat mag langskomen.
Maar dat alleen maakt zeker niet een goed leven.
Want het gaat erom wat je ermee bereikt, wat voor leven je maakt, en dan spelen niet alleen euro's mee.
Ik denk dat ik een goed leven definieer als een leven waarin ruimte is, en waarin het overall gevoel genieten-in-al-z'n-mogelijke-varianten het wint van stress en negativiteit.
Voor een goed leven heb je volgens mij zaken nodig als een huis (waarin je 's winters het niet koud hebt), eten en drinken (regelmatig, lekker en gezond), zin aan je leven (werk of iets vergelijkbaars, en dat hoeft niet altijd te betalen), kleding, contacten met vrienden en/of familie, een dokter als je ziek bent. Liefst ook een of andere ontwikkelmogelijkheid.
Met die definitie zou een goed leven haalbaar moeten zijn voor alle mensen, zeker in Nederland. Al weet ik wel dat het voor de een moeilijker dan voor de ander. En lees ik soms zaken in het nieuws waardoor ik denk dat niet iedereen in Nederland het kan halen zoals de samenleving de laatste jaren veranderd. Daar kan ik boos of verdrietig over zijn. Maar da's voor een ander blog.
Wat heb je nu nodig voor het bereiken van die dingen?
Niet alleen geld, al helpt dat vaak. Geld maakt veel dingen bereikbaar, je kunt veel kopen of inhuren. En je zou nog wel kunnen uitrekenen hoeveel vermogen (spaargeld) je dan voor zo'n goed leven nodig hebt. (je jaaruitgaven maal 25, simpel gezegd). Of je gaat uit van je huidige of gewenste inkomen, dat doen de meesten.
Maar niet alleen geld is een mogelijkheid om een goed leven te bereiken. En niet alle zaken van een goed leven zijn met geld te bereiken.
Het "kapitaal" kan ook uit andere zaken bestaan.
Kennis hoe je met minder toe kunt, is ook kapitaal. Mentaal kapitaal. Een geloof dat je overeind houdt doordat het je dankbaar laat zijn voor deze wereld, is ook (mentaal) kapitaal. Kennis van technische, emotionele of juridische opties hoe zaken anders kunnen, zodat je je niet gevangen voelt in een stressige situatie (lekke band, verdriet of een onterechte rekening), is ook (mentaal) kapitaal.
Zelfkennis hoe je jezelf in de hand houdt zaken goed te beslissen, is (emotioneel) kapitaal.Dat reken ik ook onder mentaal kapitaal.
Kennissen hebben die je een leuke dag bezorgen door samen een spel te doen of te gaan wandelen, is ook kapitaal. Sociaal kapitaal. Familie die jou verzorgt als je niet lekker bent, is ook (sociaal) kapitaal. Of juist familie die jij verzorgt, zodat je nuttig bent, en je kunt ontwikkelen.
En daarbovenop: Hoeveel je van die dingen je nodig hebt voor een goed leven, da's best flexibel. Marie Kondo legt dat veel beter uit dan ik, huizen kunnen groot of klein zijn (een kamer is soms prima), de een wil veel meer contacten dan de ander. De hoeveelheden worden bepaald door je karakter, maar ook door je omstandigheden (waar je woont, met wie, je lijf & je geest) en soms door je portemonnee.
Er zijn natuurlijk wel minimums (minima is geen handig woord hier). Fysiek heb je x calorien nodig, en y vitamines. En misschien wel een bepaald aantal graden in huis.
Maar daarna is een groot grijs gebied tussen minimum noodzaak en wat mensen denken dat hun minimum is en wat ze in de praktijk regelen als hun minimum.
En tenslotte: Tussen de vertaling van die minimums en euro's, zitten een aantal stappen waarin de verschillende soorten kapitaal kunnen werken. Hoe je het warm krijgt in de winter kan door geld (verwarming stoken), sociaal kapitaal (bij vrienden langsgaan), of mentaal kapitaal (weten hoe je je zo warm kleedt dat je zonder verwarming kunt. Die mensen zijn er). En tussen de vertaling van wat je hebt of krijgt en de hoeveelheid goed leven die je eruit krijgt, zit nog veel meer soorten kapitaal.
Wij spelen hier vaak spelletjes (ons favoriete spellenmerk is "999 games"). En wat ik in veel spelletjes merk, lijkt ook de echte wereld zo te werken: als je eenmaal kapitaal (goudstukken, punten of wat dan ook) hebt, is het steeds makkelijker er nog meer bij te krijgen. Vooral als je weinig hebt, is het lastig goede punten te verzamelen. Dan ben je afhankelijk van geluk en wat je aan strategie en discipline kan inbrengen. Maar ongeluk lijkt dan harder toe te slaan.
Dus helemaal eerlijk is het leven niet. Ik vind het wel jammer dat ik de wereld daarin niet kan veranderen. Ik hoop met m'n blog wel wat mensen te laten beseffen welke opties er zijn, en hoe je een goed leven kunt bereiken.
Factoren die het lastiger maken:
- een lijf dat niet meewerkt (ziekte)
- een geest die niet meewerkt (verdrietige jeugd, depressie, beperkte vermogens)
- oude financiële keuzes die lang doorwerken (leningen, tegenwerkende huizenmarkt)
- financiële gewoontes die niet meer passen bij je huidige portemonnee (van huis uit meegekregen, of opeens lagere inkomsten)
Gelukkig zijn er ook factoren die het makkelijk(er) maken om een goed leven te leiden:
- Goede vrienden, waar je verdriet tegen kan uitspreken. Of die je gereedschap willen lenen.
- kennis hebben aan veel mensen (life of via het internet), zodat je altijd wel een tip of tweedehands bank kunt vinden.
- er goed uitzien
- goed kunnen praten; mensen kunnen overtuigen
- een budget hebben, en je uitgaven daarmee beheersen
- dankbaar zijn voor het mooie dat de wereld biedt.
- kennis en gereedschap hebben hoe iets te repareren.
Ik hoop in mijn blog over alle factoren te schrijven, en allerlei tips om allerlei soorten kapitaal te verwerven te verzamelen. Want ik gun iedereen een goed leven en ik gun iedereen de kennis hoe daar te komen.
Dus ik wil niet alleen over euro's schrijven en over hypotheken, hoewel dat best een goed en interessant onderwerp is. Maar ook over genieten. Over regels. Het gedeelte van de emotionele tactieken zal ik aan websites als SoChicken overlaten (die zijn al zo goed bezig, dat ga ik niet even nadoen), maar ook onderwerp dat mag langskomen.
Maar dat alleen maakt zeker niet een goed leven.
dinsdag 9 juni 2015
Fietsen is allerlei bouwstenen van een goed leven.
Gisteravond reed ik terug van een cursus. En ik wist weer waarom ik zo graag fiets. Ik voelde de wind, ik zag wolken contrastrerend tegen de zonsondergang boven het water hangen, ik rook het gemaaide gras. Ik zag de doorsteekjes tussen de bomen naar de verte. En ik was gelukkig met het leven, het universum en alles. En de heldere gedachten kwamen als vanzelf.
Diezelfde route heb ik ook per auto afgelegd. Op dezelfde tijd van de dag. Maar dan doet het me nauwelijks iets. Ik zorg gewoon dat ik thuis kom.
Nu had ik wel 2x zo lang nodig om de afstand af te leggen. Ik fiets niet zo fanatiek, als heb ik een "snelle fiets", ik hou niet van hijgen. En weet je? De hele tijd dat ik fietste, had ik dat geluksgevoel.
Bovendien krijg ik altijd goede invallen als ik fiets, en kan ik goed over moeilijke zaken nadenken. Dat lukt in de auto ook soms, maar minder goed. Schijnt iets met bewegen te maken te hebben, die je denken activeert (en tegelijk ook relaxt maakt). Zal wel, het voelt gewoon fijn om alles op een rijtje te krijgen.
En mijn lijf voelt altijd fijn als ik een stukje heb gefietst of gewandeld. Dus dat doe ik als kadootje aan mezelf, niet eens vanwege de officiele bewegingsnorm, of om af te vallen. Minder ziektes en minder kilo's is wel een plezierig bij-effect van fietsen, maar voor mij geen reden om actief te worden. Ik ben een normaal mens, en logica legt het af tegen gevoel. Dus ik ga voor het genot. En de vervelende gevoelens in m'n lijf en in m;n gedachten verdwijnen meestal als ik een stukje fiets. Ik heb zelfs mijn hele scheiding "eruitgefietst".
Omdat ik met mijn logica wel weet hoe goed fietsen voor me is, ben ik bereid geld uit te geven aan aanschaf en onderhoud van een comfortabele fiets, om te zorgen dat ik heerlijk fiets en heerlijk kan blijven fietsen. Dat helpt vast. Ik blijf enthousiast voor het fietsen, omdat het lekker voelt. Lekker zoevende banden (natuurlijk anti-lek), die door een soepele ketting rond- en rondgaan. Een lamp die alles laat oplichten als het donker wordt. Ik zoef op een vliegend tapijtje naar huis na m'n cursus.
Hoeveel je daarmee nu kwijt bent? Dat hangt van een aantal dingen af.
Ik geef veel geld uit aan fietsen. Ik heb 4 luxe fietsen, die ik behandel als luxe paardjes. Daarmee geef ik ongeveer 500 euro uit aan reparaties, onderdelen en (luxe) banden. Ik doe echt mijn best veel geld uit te geven, hè?
Het is mijn bewuste keuze, omdat ik me er zo lekker bij voel. Deze fietsen zijn mijn vervoer en sport tegelijk. Met deze fietsen fiets ik enthousiast, vaak en ver en daarmee 10.000 km/jr, ook voor ritjes waar ik vroeger de auto voor pakte (tot zeg 30 km enkele reis).
Als ik 1 goede, redelijk gewone fiets zou hebben, zou het waarschijnlijk 50-100 euro/jr zijn. (en iets minder km/jr)
Hoe je het ook aanpakt, de bedragen waar je bij fietsonderhoud over praat, vallen bij die van auto's en bij het OV in het niet . Daar praat je over minstens 1.000 euro/jr voor een beetje mobiliteit. Voor het geld hoef je fietsen niet te laten, eerder omgekeerd.
Wel kost een fietstocht vaak meer tijd dan hetzelfde ritje in de auto. Maar ik hoef nooit naar de sportschool, dus hoeveel het me netto aan tijd kost? Ik heb het op een lange rechte weg (Flevoland) eens uitgerekend. Het was 10 minuten per week, toen ik een uur naar mijn werk fietste. Maar ik weet niet eens meer welke kant op. En de rust van mediteren krijg ik ook van fietsen. Mag je dat dan ook meerekenen?
Al met al is fietsen op allerlei manieren een bouwsteen in mijn totale bouwwerk van een goed leven. Omdat ik fiets, kost mijn vervoer minder euro's, dus kan ik met minder per maand toe. Omdat ik fiets, ben ik gezond en doet mijn rug geen zeer. Omdat ik fiets, kom ik niet aan, mijn broek van 20 jaar geleden past nog. Omdat ik fiets, krijgen depressieve gedachten geen kans. Omdat ik fiets, geniet ik op zoveel manieren.
Daarom fiets ik. Ik hoop zo, dat ik het helder kan maken in dit blog.
Dus zodra ik de tijd kan maken, fiets ik in elk weer dat een beetje te doen is. Het regent bijna nooit. Van fietsen wordt je warm, dus ook in de winter kun je lang door. Het is eigenlijk heerlijk om in de cocon van je warme jas door een winterlandschap te rijden. Sommige stormen, en extreem vriesweer, ja, dan fiets ik niet. Maar dan is half Nederland in huis opgesloten door het weer, dus dat valt niemand op.
Veel mensen vinden dus dat ik "altijd" fiets. Ik vind dat ik heel vaak genietend kan toewerken naar financiële onafhankelijkheid.
Herkennen jullie het geluksgevoel van fietsen? Wanneer hebben jullie dat? En kun je zo vaak fietsen als je zou willen?
Diezelfde route heb ik ook per auto afgelegd. Op dezelfde tijd van de dag. Maar dan doet het me nauwelijks iets. Ik zorg gewoon dat ik thuis kom.
Nu had ik wel 2x zo lang nodig om de afstand af te leggen. Ik fiets niet zo fanatiek, als heb ik een "snelle fiets", ik hou niet van hijgen. En weet je? De hele tijd dat ik fietste, had ik dat geluksgevoel.
Bovendien krijg ik altijd goede invallen als ik fiets, en kan ik goed over moeilijke zaken nadenken. Dat lukt in de auto ook soms, maar minder goed. Schijnt iets met bewegen te maken te hebben, die je denken activeert (en tegelijk ook relaxt maakt). Zal wel, het voelt gewoon fijn om alles op een rijtje te krijgen.
En mijn lijf voelt altijd fijn als ik een stukje heb gefietst of gewandeld. Dus dat doe ik als kadootje aan mezelf, niet eens vanwege de officiele bewegingsnorm, of om af te vallen. Minder ziektes en minder kilo's is wel een plezierig bij-effect van fietsen, maar voor mij geen reden om actief te worden. Ik ben een normaal mens, en logica legt het af tegen gevoel. Dus ik ga voor het genot. En de vervelende gevoelens in m'n lijf en in m;n gedachten verdwijnen meestal als ik een stukje fiets. Ik heb zelfs mijn hele scheiding "eruitgefietst".
Omdat ik met mijn logica wel weet hoe goed fietsen voor me is, ben ik bereid geld uit te geven aan aanschaf en onderhoud van een comfortabele fiets, om te zorgen dat ik heerlijk fiets en heerlijk kan blijven fietsen. Dat helpt vast. Ik blijf enthousiast voor het fietsen, omdat het lekker voelt. Lekker zoevende banden (natuurlijk anti-lek), die door een soepele ketting rond- en rondgaan. Een lamp die alles laat oplichten als het donker wordt. Ik zoef op een vliegend tapijtje naar huis na m'n cursus.
Hoeveel je daarmee nu kwijt bent? Dat hangt van een aantal dingen af.
Ik geef veel geld uit aan fietsen. Ik heb 4 luxe fietsen, die ik behandel als luxe paardjes. Daarmee geef ik ongeveer 500 euro uit aan reparaties, onderdelen en (luxe) banden. Ik doe echt mijn best veel geld uit te geven, hè?
Het is mijn bewuste keuze, omdat ik me er zo lekker bij voel. Deze fietsen zijn mijn vervoer en sport tegelijk. Met deze fietsen fiets ik enthousiast, vaak en ver en daarmee 10.000 km/jr, ook voor ritjes waar ik vroeger de auto voor pakte (tot zeg 30 km enkele reis).
Als ik 1 goede, redelijk gewone fiets zou hebben, zou het waarschijnlijk 50-100 euro/jr zijn. (en iets minder km/jr)
Hoe je het ook aanpakt, de bedragen waar je bij fietsonderhoud over praat, vallen bij die van auto's en bij het OV in het niet . Daar praat je over minstens 1.000 euro/jr voor een beetje mobiliteit. Voor het geld hoef je fietsen niet te laten, eerder omgekeerd.
Wel kost een fietstocht vaak meer tijd dan hetzelfde ritje in de auto. Maar ik hoef nooit naar de sportschool, dus hoeveel het me netto aan tijd kost? Ik heb het op een lange rechte weg (Flevoland) eens uitgerekend. Het was 10 minuten per week, toen ik een uur naar mijn werk fietste. Maar ik weet niet eens meer welke kant op. En de rust van mediteren krijg ik ook van fietsen. Mag je dat dan ook meerekenen?
Al met al is fietsen op allerlei manieren een bouwsteen in mijn totale bouwwerk van een goed leven. Omdat ik fiets, kost mijn vervoer minder euro's, dus kan ik met minder per maand toe. Omdat ik fiets, ben ik gezond en doet mijn rug geen zeer. Omdat ik fiets, kom ik niet aan, mijn broek van 20 jaar geleden past nog. Omdat ik fiets, krijgen depressieve gedachten geen kans. Omdat ik fiets, geniet ik op zoveel manieren.
Daarom fiets ik. Ik hoop zo, dat ik het helder kan maken in dit blog.
Dus zodra ik de tijd kan maken, fiets ik in elk weer dat een beetje te doen is. Het regent bijna nooit. Van fietsen wordt je warm, dus ook in de winter kun je lang door. Het is eigenlijk heerlijk om in de cocon van je warme jas door een winterlandschap te rijden. Sommige stormen, en extreem vriesweer, ja, dan fiets ik niet. Maar dan is half Nederland in huis opgesloten door het weer, dus dat valt niemand op.
Veel mensen vinden dus dat ik "altijd" fiets. Ik vind dat ik heel vaak genietend kan toewerken naar financiële onafhankelijkheid.
Herkennen jullie het geluksgevoel van fietsen? Wanneer hebben jullie dat? En kun je zo vaak fietsen als je zou willen?
maandag 8 juni 2015
review: adviseur
En hoe werkt dat, zo'n financieel adviseur? Tja, wij wisten ook niet wat we moesten verwachten. Op de website een dame die kracht uitstraalde. Kennis? Vakbekwaam? Waarschijnlijk wel, want haar certificering stond er bij. En Linked in meldde dat ze bij een bank had gewerkt en voor de crisis zelfstandig was geworden. Niet direct een dom blondje, en geen meeloper.
Het werd een heel gezellig gesprek.
Deze dame (trefplan.nl, we hebben geen aandelen) voelt mensen heel goed aan. Ze vertelde waarom ze een eigen bureau had: ze wilde mensen eerlijk te woord kunnen staan, en zich focussen op het helpen met een gedegen advies dat paste bij de klant zelf. Ze wilde geen tijd besteden aan provisierekeningen, bovendien zag de verleiding bij haar collega's om toch.... Dus net voor de crisis had ze zich bij KvK ingeschreven.
Kennis had ze. En een goed antwoord ook. Ik heb een aantal termen uit de financiele certificering tegen haar aangehouden, en ze vertelde dat ze niet alle certificaten had, omdat ze de zwaarste certificering had gedaan. Maar als het moest (gesprekken tussen de financieel-planner-vereniging en de AFM lopen nog), dan zou ze het doen. Zelf besteedde ze haar tijd liever aan een betere website of andere kennis.
We vonden haar eerlijk en helder. En heel prettig in de omgang.
Ze wilde eerst weten wat we wilden in ons leven. Welke plannen hadden we? Wat vonden we belangrijk? Belangrijke "details" als kinderen etc komen dan in het verhaal vanzelf aan de orde, en ik zag haar die noteren. Maar ook dat we bang zijn voor tekort of verlies, dat we onafhankelijk willen zijn van werk - als dat kan. Dat mag vroegpensioen heten, of sabbatical.
En zijn er nog bijzonderheden als ik besluit zzp-er te worden (ipv een loondienst baan) in de toekomst?
Op de meeste vragen van haar over hoe we zaken hadden geregeld, had ik
of al een antwoord (hoeveel spaargeld we al hadden, had ik bijv. tenslotte al uitgerekend),
of hadden we al geregeld (testament, levensbeschikking, passworden).
Ten laatste vertelde ze dat ze niet voor het aflossen van een huis was - en dat ze kon voorrekenen waarom niet. Tja, na mijn ervaringen ben ik gesteld op de mentale vrijheid die een afgelost huis inhoudt, maar een goede discussie, onderbouwd met cijfers, mag altijd. Dat is nu net waar we voor komen bij haar: argumenten, kennis over regels en mogelijkheden, uitgewerkt tot cijfers. En die mentale vrijheid erkende ze als argument.
Ze was ook niet voor allerlei producten, ze hield ervan een advies te geven waar je zelf overzicht hield op de bedragen en rekeningen. Wat de komende jaren in de regels ging veranderen was onzeker, en ze vond het verstandig daar vrijheid in te houden.
Ze had wel adressen voor allerlei specialistische diensten (notaris, ficalist, beleggingsadviseur), die zij vertrouwde. En als we zelf mensen kenden, zou dat waarschijnlijk ook prima werken met het plan dat het opleverde.
En dan nog: ze levert aan klanten een plan. Wat die daarmee doen, da's aan hen.
En na 1 of meer jaren, komt ze nog een keer informeren of alles nog goed loopt, of dat er opnieuw zaken moeten worden doorgerekend.
Daarna noemde ze haar prijs voor ons plan (nav onze vragen): 1000 euro.
Da's stevig. Daar leven we hier een halve maand van.
We gaan hier een week over nadenken.
Dilemma is, dat ik misschien nog zelf kan uitrekenen hoeveel we nodig hebben om met vroegpensioen te gaan (als we uitgaan van een spaarrekening, of een gemiddeld rendement met aandelen). Van dat bedrag ben ik dan niet al te zeker, ik bereken het nogal simplistisch.
En alle opties om dat spaarbedrag handig te bereiken, die weet ik niet. En ik vermoed dat we daarmee de kosten uiteindelijk er wel uithalen. Want de simpele winsten hebben we wel gehad: Onze hypotheek is afgelost/maximaal bijstort, onze buffer is vol, pensioensparen is vol. De mogelijkheden hoe je dan handig verder spaart/belegt en waar en hoeveel, dat is onbekend terrein. En een terrein dat je niet even uitzoekt, ook niet in een halve maand werk.
Bovendien, als deze dame een spaarbedrag per maand stelt, is dat in de discussie met Lief ook makkelijker, dan als ik het uitreken en mijn logica moet uitleggen aan Lief. Kunnen we onze discussie beperken overleggen of dat bedrag OK is, en hoe we het gaan halen. Hebben we meer energie over om ideeen te verzinnen of samen te realiseren om het te gaan halen. Ik hoop dat we dan verder komen, als we een gefocust spaardoel hebben.
Bovendien merk ik dat mijn energie grenzen heeft, ook voor dit soort uitzoekklussen. En dan besteed ik graag m'n energie om besparingen te halen, of een nieuwe baan (of zzp klus) te scoren. Als ik een gefocust doel heb, lukt me dat veel beter, en waarschijnlijk is daarmee de energiekoek op.
Dat is nieuw voor me, maar luisteren naar m'n lijf is wel verstandig heb ik geleerd (en niet alleen van medeblogsters, ook van m'n eigen lijf).
Dus we denken even na nog.
En uit de blauwe envelop kwam dit weekend goed nieuws: een flinke bijdrage voor dit project, waarmee het overblijvende bedrag opeens goed te overleven voelt. Mmmmm, jullie voelen al waar dit heen gaat.
Maar het voelt wel bizar, en als een hele grote stap, om zo'n bedrag voor een financieel plan neer te tellen.
Hebben jullie nog argumenten om dit plan wel of niet door deze mevrouw te laten uitrekenen?
Het werd een heel gezellig gesprek.
Deze dame (trefplan.nl, we hebben geen aandelen) voelt mensen heel goed aan. Ze vertelde waarom ze een eigen bureau had: ze wilde mensen eerlijk te woord kunnen staan, en zich focussen op het helpen met een gedegen advies dat paste bij de klant zelf. Ze wilde geen tijd besteden aan provisierekeningen, bovendien zag de verleiding bij haar collega's om toch.... Dus net voor de crisis had ze zich bij KvK ingeschreven.
Kennis had ze. En een goed antwoord ook. Ik heb een aantal termen uit de financiele certificering tegen haar aangehouden, en ze vertelde dat ze niet alle certificaten had, omdat ze de zwaarste certificering had gedaan. Maar als het moest (gesprekken tussen de financieel-planner-vereniging en de AFM lopen nog), dan zou ze het doen. Zelf besteedde ze haar tijd liever aan een betere website of andere kennis.
We vonden haar eerlijk en helder. En heel prettig in de omgang.
Ze wilde eerst weten wat we wilden in ons leven. Welke plannen hadden we? Wat vonden we belangrijk? Belangrijke "details" als kinderen etc komen dan in het verhaal vanzelf aan de orde, en ik zag haar die noteren. Maar ook dat we bang zijn voor tekort of verlies, dat we onafhankelijk willen zijn van werk - als dat kan. Dat mag vroegpensioen heten, of sabbatical.
En zijn er nog bijzonderheden als ik besluit zzp-er te worden (ipv een loondienst baan) in de toekomst?
Op de meeste vragen van haar over hoe we zaken hadden geregeld, had ik
of al een antwoord (hoeveel spaargeld we al hadden, had ik bijv. tenslotte al uitgerekend),
of hadden we al geregeld (testament, levensbeschikking, passworden).
Ten laatste vertelde ze dat ze niet voor het aflossen van een huis was - en dat ze kon voorrekenen waarom niet. Tja, na mijn ervaringen ben ik gesteld op de mentale vrijheid die een afgelost huis inhoudt, maar een goede discussie, onderbouwd met cijfers, mag altijd. Dat is nu net waar we voor komen bij haar: argumenten, kennis over regels en mogelijkheden, uitgewerkt tot cijfers. En die mentale vrijheid erkende ze als argument.
Ze was ook niet voor allerlei producten, ze hield ervan een advies te geven waar je zelf overzicht hield op de bedragen en rekeningen. Wat de komende jaren in de regels ging veranderen was onzeker, en ze vond het verstandig daar vrijheid in te houden.
Ze had wel adressen voor allerlei specialistische diensten (notaris, ficalist, beleggingsadviseur), die zij vertrouwde. En als we zelf mensen kenden, zou dat waarschijnlijk ook prima werken met het plan dat het opleverde.
En dan nog: ze levert aan klanten een plan. Wat die daarmee doen, da's aan hen.
En na 1 of meer jaren, komt ze nog een keer informeren of alles nog goed loopt, of dat er opnieuw zaken moeten worden doorgerekend.
Daarna noemde ze haar prijs voor ons plan (nav onze vragen): 1000 euro.
Da's stevig. Daar leven we hier een halve maand van.
We gaan hier een week over nadenken.
Dilemma is, dat ik misschien nog zelf kan uitrekenen hoeveel we nodig hebben om met vroegpensioen te gaan (als we uitgaan van een spaarrekening, of een gemiddeld rendement met aandelen). Van dat bedrag ben ik dan niet al te zeker, ik bereken het nogal simplistisch.
En alle opties om dat spaarbedrag handig te bereiken, die weet ik niet. En ik vermoed dat we daarmee de kosten uiteindelijk er wel uithalen. Want de simpele winsten hebben we wel gehad: Onze hypotheek is afgelost/maximaal bijstort, onze buffer is vol, pensioensparen is vol. De mogelijkheden hoe je dan handig verder spaart/belegt en waar en hoeveel, dat is onbekend terrein. En een terrein dat je niet even uitzoekt, ook niet in een halve maand werk.
Bovendien, als deze dame een spaarbedrag per maand stelt, is dat in de discussie met Lief ook makkelijker, dan als ik het uitreken en mijn logica moet uitleggen aan Lief. Kunnen we onze discussie beperken overleggen of dat bedrag OK is, en hoe we het gaan halen. Hebben we meer energie over om ideeen te verzinnen of samen te realiseren om het te gaan halen. Ik hoop dat we dan verder komen, als we een gefocust spaardoel hebben.
Bovendien merk ik dat mijn energie grenzen heeft, ook voor dit soort uitzoekklussen. En dan besteed ik graag m'n energie om besparingen te halen, of een nieuwe baan (of zzp klus) te scoren. Als ik een gefocust doel heb, lukt me dat veel beter, en waarschijnlijk is daarmee de energiekoek op.
Dat is nieuw voor me, maar luisteren naar m'n lijf is wel verstandig heb ik geleerd (en niet alleen van medeblogsters, ook van m'n eigen lijf).
Dus we denken even na nog.
En uit de blauwe envelop kwam dit weekend goed nieuws: een flinke bijdrage voor dit project, waarmee het overblijvende bedrag opeens goed te overleven voelt. Mmmmm, jullie voelen al waar dit heen gaat.
Maar het voelt wel bizar, en als een hele grote stap, om zo'n bedrag voor een financieel plan neer te tellen.
Hebben jullie nog argumenten om dit plan wel of niet door deze mevrouw te laten uitrekenen?
woensdag 3 juni 2015
komende review: adviseur
We willen graag weten of we, danwel hoe we, met vroegpensioen kunnen gaan. Daarvoor heb ik diverse cijfers bij elkaar gesprokkeld, maar echt goed berekenen lukt me niet. Dus we hebben een afspraak bij een financieel adviseur. Eens kijken hoe dat werkt. En eens kijken welke antwoorden dat oplevert.
Ik ga graag voorbereid ergens op af. Dus ik heb een overzicht gemaakt van al onze bezittingen. En ik heb een poging gedaan om te zien hoeveel we gemiddeld per maand besteden. Dat lukte met AFAS Personal enigszins, maar misschien had ik gewoon excell moeten nemen.
De spaaracties die we rond oud&nieuw hadden, en de bedragen van de trouwerij verstoren het beeld genoeg om wel een cijfer per maand nu te hebben, maar de onzekerheid is meerdere honderden euro;'s per maand.
Naar aanleiding van vorige jaren, toen ik in Excell de jaaruitgaven met de hand had gecategoriseerd en overzien, had ik zelf gegokt dat we 2000 euro per maand nodig hebben (incl hypotheek, excl. trouwfeesten of verre reizen). AFAS meldt dat we 3400 nodig hebben, uitgaande van jan tot nu. Als ik daar de trouwkosten afhaal, is het 1850 per maand. Dat scheelt nogal.
Dus ik hou het voor de intake morgen maar bij de 2000 per maand, die op termijn zakt omdat de hypotheek over 10 jaar verdwijnt. Al zouden we ook graag de mogelijkheid hebben af en toe te reizen, en dat bedrag is ongeveer zo hoog als de hypotheek.
Als we langer gebruik maken van AFAS, worden we of handiger of zit er meer gegevens in. Hopelijk kunnen we dan wat nauwkeuriger zeggen hoeveel we per maand "verstoken". Hoe nauwkeuriger we dat weten, hoe nauwkeuriger we weten hoeveel we moeten sparen voor een vroegpensioen.
Morgen kijken of de adviseur iets met dit ongeveer-bedrag kan, of dat we nauwkeuriger moeten gaan uitzoeken.
En zowiezo kijken hoe dat werkt, zo'n adviseur. Ik kan zelf wel wat rekenen, en ik ken een gedeelte van de regels, dus ik ben geen makkelijke klant. De meeste hypotheekadviseurs kunnen niet al mijn vragen beantwoorden.
De referenties zijn gunstig, dus we gaan het gokken. Het intake gesprek is gratis.
Ze is gecertificeerd bij een club die al jaren op factuurbasis werkt, ipv vroeger op commissie. Ik vind het geen probleem om voor echt advies te betalen. En als ze geen commissies krijgt, moet ze ergens haar boterhammetje van betalen.
Ik zal natuurlijk netjes reviewen hoe ik het vindt gaan.
En hopelijk durf ik te vertellen wat haar advies is. (want financieel met de billen bloot gaan, vind ik nog steeds eng. Jullie lieve opmerkingen op mijn vorige blog helpen wel)
Hebben jullie nog tips om mee te nemen bij dit intakegesprek?
Ik ga graag voorbereid ergens op af. Dus ik heb een overzicht gemaakt van al onze bezittingen. En ik heb een poging gedaan om te zien hoeveel we gemiddeld per maand besteden. Dat lukte met AFAS Personal enigszins, maar misschien had ik gewoon excell moeten nemen.
De spaaracties die we rond oud&nieuw hadden, en de bedragen van de trouwerij verstoren het beeld genoeg om wel een cijfer per maand nu te hebben, maar de onzekerheid is meerdere honderden euro;'s per maand.
Naar aanleiding van vorige jaren, toen ik in Excell de jaaruitgaven met de hand had gecategoriseerd en overzien, had ik zelf gegokt dat we 2000 euro per maand nodig hebben (incl hypotheek, excl. trouwfeesten of verre reizen). AFAS meldt dat we 3400 nodig hebben, uitgaande van jan tot nu. Als ik daar de trouwkosten afhaal, is het 1850 per maand. Dat scheelt nogal.
Dus ik hou het voor de intake morgen maar bij de 2000 per maand, die op termijn zakt omdat de hypotheek over 10 jaar verdwijnt. Al zouden we ook graag de mogelijkheid hebben af en toe te reizen, en dat bedrag is ongeveer zo hoog als de hypotheek.
Als we langer gebruik maken van AFAS, worden we of handiger of zit er meer gegevens in. Hopelijk kunnen we dan wat nauwkeuriger zeggen hoeveel we per maand "verstoken". Hoe nauwkeuriger we dat weten, hoe nauwkeuriger we weten hoeveel we moeten sparen voor een vroegpensioen.
Morgen kijken of de adviseur iets met dit ongeveer-bedrag kan, of dat we nauwkeuriger moeten gaan uitzoeken.
En zowiezo kijken hoe dat werkt, zo'n adviseur. Ik kan zelf wel wat rekenen, en ik ken een gedeelte van de regels, dus ik ben geen makkelijke klant. De meeste hypotheekadviseurs kunnen niet al mijn vragen beantwoorden.
De referenties zijn gunstig, dus we gaan het gokken. Het intake gesprek is gratis.
Ze is gecertificeerd bij een club die al jaren op factuurbasis werkt, ipv vroeger op commissie. Ik vind het geen probleem om voor echt advies te betalen. En als ze geen commissies krijgt, moet ze ergens haar boterhammetje van betalen.
Ik zal natuurlijk netjes reviewen hoe ik het vindt gaan.
En hopelijk durf ik te vertellen wat haar advies is. (want financieel met de billen bloot gaan, vind ik nog steeds eng. Jullie lieve opmerkingen op mijn vorige blog helpen wel)
Hebben jullie nog tips om mee te nemen bij dit intakegesprek?
review: AFAS Personal
Bij de consumentenbond had ik goede zaken gelezen over AFAS Personal. Dus toen ik een kortingscode voor 3 maanden premium kon krijgen, leek me dit een goede manier om aan ons overzicht te komen.
Aanmelden en inloggen liep soepel.
Bewust gekozen voor gegevens via bestanden inladen, ik wilde geen wachtwoorden bij AFAS hebben. Mogelijk later, nu nog even niet.
Dat inladen was simpel. De stappen zijn goed te vinden, en voor elke bank van duidelijke en heldere stappenuitleg voorzien. Liep als een trein, ook bij VL die geen ITer is.
De app downloaden, ging ook prima, zowel bij Lief als bij mijn smartphone. En de gegevens die we via de website hadden ingelezen, kwamen er via de smartphone keurig uit.
We konden zelfs de paar transacties die niet automatisch geklassificeerd waren, via de app in een categorie zetten. Liep ook als een trein.
De categorien heeft die AFAS heeft bedacht komen waarschijnlijk van het NIBUD. Die categorien geven wel een volledig overzicht, maar voelt een beetje als een dwangbuis. IK hoef geen inzicht in mijn diverse soorten verzekeringen (daar heb ik er een aantal gewoon niet van, koppelverkoopje?), maar wil graag meer inzicht in mijn soorten sparen.
Je kan er eigen categorien bij zetten, maar dat lost het niet helemaal op. Je zit nu eenmaal in dit voorgebakken stramien.
Je kunt ook onafhankelijk van de categorien labels hangen aan uitgaven. Die labels komen echter niet goed terug in overzichten. Voor ons betekent dat dat de kosten van de bruiloft niet goed te scheiden zijn van de andere uitgaven. Jammer.
Maar anderhalf jaar aan rekeningen van 2 personen inlezen en dan 20 regels niet kunnen toewijzen aan een categorie, da's best goed. Wat automatisch is toegedeeld klopt redelijk, of is makkelijk via het transactieoverzicht aan te passen. Dus dat heeft AFAS wel heel goed geautomatiseerd.
Wat even puzzelen kostte, is hoe we de onderlinge rekeningstromen kunnen regelen.
We hebben op 1 account Lief's rekeningen, mijn rekeningen en onze rekeningen ingelezen. En alles telt op. Dus als ik geld overmaak naar de gezamelijke rekening, telt dat bedrag bij de gezamelijke rekening als inkomen. Ja, dan heb ik wel een hoog inkomen.
Dat was even transacties omboeken. De categorie "overboekingen" wordt in de totalen ontdubbeld en weggelaten, dus dat helpt.
Voor het omboeken heeft AFAS (alleen op de website) een behoorlijke zoekfunctie, waarbij je op diverse manieren 1 of meerdere transacties kan aanpassen. Werkt heel behoorlijk gebruikersvriendelijk. Kost nog steeds wat tijd als je anderhalf jaar moet bijwerken, maar 2 uur is dan nog zo gek nog niet.
Grappig vind ik het vergelijken met anderen (via NIBUD cijfers). Dan wordt bdugetteren echt een sport. Dat is een goede functie.
Ik woon blijk te voor gemiddelde kosten. Nou ja - nadat ik het maximale heb bijgestort in mijn hypotheek. Als ik dan gemiddeld ben, dan moeten de maandelijkse lasten dus eigenlijk wel meevallen. Begin ik me accut af te vragen af hoe anderen het redden in een maand.
Maar aan de vrije tijds uitgaven te zien, leven we inderdaad luxe. We geven daar een paar honderd meer uit dan gemiddeld. Al vind ik een bedrag van ca. 250 euro per maand gemiddeld voor vakantie + kado's + uitstapjes + loterijen + verenigingen niet hoog, zeker niet als ik "mijn groep" opzoek qua gezinssamenstelling, opleiding en werksituatie. Als ik hoor welke vakanties er alleen al genoten worden, kan dit bedrag niet kloppen. Dus helemaal zeker hoe valide de vergelijking is, ben ik niet.
Wel is het leuk te zien dat ik het net zo goed doe als de rest (hoewel ik "gemiddelde uitgaven" als een luxe leven ervaar, waarbij ik ook nog spaar en aflos). Mijn consuminderkant zegt acuut dat hier nog een hoop winst te halen moet zijn...
Verder kun je een rapport downloaden om je financien in overzicht te hebben. Dat werkt voor onze situatie niet goed. We hebben veel overboekingen tussen onze spaar- en betaalrekeningen, en die tellen allemaal mee....
Ook de mogelijkheid om inzicht in je vermogen krijgen, is niet heel goed ontwikkelt bij AFAS. Je kunt je vermogen op een paar plaatsen zien, maar echt goed overzicht heb je nergens. AFAS is duidelijk gemaakt voor kasstromen: wat komt er in en wat gaat er uit. Dat kun je snel inzien, en daar kun je budgetten voor aanmaken. De app is ook alleen gericht op budgetten en de in-en uitstroom.
Al met al is AFAS een aanrader voor iemand die overzicht in zijn maandelijkse uitgaven wil hebben op een simpele manier. Dat lukt echt simpeler en overzichtelijker houdt met een minimum aan moeite.
Maar als je niet in het simpele plaatje past, of voor het grotere plaatje (vermogen) gaat, dan is het gauw veel werk om nog overzicht te houden. Jammer voor ons.
Aanmelden en inloggen liep soepel.
Bewust gekozen voor gegevens via bestanden inladen, ik wilde geen wachtwoorden bij AFAS hebben. Mogelijk later, nu nog even niet.
Dat inladen was simpel. De stappen zijn goed te vinden, en voor elke bank van duidelijke en heldere stappenuitleg voorzien. Liep als een trein, ook bij VL die geen ITer is.
De app downloaden, ging ook prima, zowel bij Lief als bij mijn smartphone. En de gegevens die we via de website hadden ingelezen, kwamen er via de smartphone keurig uit.
We konden zelfs de paar transacties die niet automatisch geklassificeerd waren, via de app in een categorie zetten. Liep ook als een trein.
De categorien heeft die AFAS heeft bedacht komen waarschijnlijk van het NIBUD. Die categorien geven wel een volledig overzicht, maar voelt een beetje als een dwangbuis. IK hoef geen inzicht in mijn diverse soorten verzekeringen (daar heb ik er een aantal gewoon niet van, koppelverkoopje?), maar wil graag meer inzicht in mijn soorten sparen.
Je kan er eigen categorien bij zetten, maar dat lost het niet helemaal op. Je zit nu eenmaal in dit voorgebakken stramien.
Je kunt ook onafhankelijk van de categorien labels hangen aan uitgaven. Die labels komen echter niet goed terug in overzichten. Voor ons betekent dat dat de kosten van de bruiloft niet goed te scheiden zijn van de andere uitgaven. Jammer.
Maar anderhalf jaar aan rekeningen van 2 personen inlezen en dan 20 regels niet kunnen toewijzen aan een categorie, da's best goed. Wat automatisch is toegedeeld klopt redelijk, of is makkelijk via het transactieoverzicht aan te passen. Dus dat heeft AFAS wel heel goed geautomatiseerd.
Wat even puzzelen kostte, is hoe we de onderlinge rekeningstromen kunnen regelen.
We hebben op 1 account Lief's rekeningen, mijn rekeningen en onze rekeningen ingelezen. En alles telt op. Dus als ik geld overmaak naar de gezamelijke rekening, telt dat bedrag bij de gezamelijke rekening als inkomen. Ja, dan heb ik wel een hoog inkomen.
Dat was even transacties omboeken. De categorie "overboekingen" wordt in de totalen ontdubbeld en weggelaten, dus dat helpt.
Voor het omboeken heeft AFAS (alleen op de website) een behoorlijke zoekfunctie, waarbij je op diverse manieren 1 of meerdere transacties kan aanpassen. Werkt heel behoorlijk gebruikersvriendelijk. Kost nog steeds wat tijd als je anderhalf jaar moet bijwerken, maar 2 uur is dan nog zo gek nog niet.
Grappig vind ik het vergelijken met anderen (via NIBUD cijfers). Dan wordt bdugetteren echt een sport. Dat is een goede functie.
Ik woon blijk te voor gemiddelde kosten. Nou ja - nadat ik het maximale heb bijgestort in mijn hypotheek. Als ik dan gemiddeld ben, dan moeten de maandelijkse lasten dus eigenlijk wel meevallen. Begin ik me accut af te vragen af hoe anderen het redden in een maand.
Maar aan de vrije tijds uitgaven te zien, leven we inderdaad luxe. We geven daar een paar honderd meer uit dan gemiddeld. Al vind ik een bedrag van ca. 250 euro per maand gemiddeld voor vakantie + kado's + uitstapjes + loterijen + verenigingen niet hoog, zeker niet als ik "mijn groep" opzoek qua gezinssamenstelling, opleiding en werksituatie. Als ik hoor welke vakanties er alleen al genoten worden, kan dit bedrag niet kloppen. Dus helemaal zeker hoe valide de vergelijking is, ben ik niet.
Wel is het leuk te zien dat ik het net zo goed doe als de rest (hoewel ik "gemiddelde uitgaven" als een luxe leven ervaar, waarbij ik ook nog spaar en aflos). Mijn consuminderkant zegt acuut dat hier nog een hoop winst te halen moet zijn...
Verder kun je een rapport downloaden om je financien in overzicht te hebben. Dat werkt voor onze situatie niet goed. We hebben veel overboekingen tussen onze spaar- en betaalrekeningen, en die tellen allemaal mee....
Ook de mogelijkheid om inzicht in je vermogen krijgen, is niet heel goed ontwikkelt bij AFAS. Je kunt je vermogen op een paar plaatsen zien, maar echt goed overzicht heb je nergens. AFAS is duidelijk gemaakt voor kasstromen: wat komt er in en wat gaat er uit. Dat kun je snel inzien, en daar kun je budgetten voor aanmaken. De app is ook alleen gericht op budgetten en de in-en uitstroom.
Al met al is AFAS een aanrader voor iemand die overzicht in zijn maandelijkse uitgaven wil hebben op een simpele manier. Dat lukt echt simpeler en overzichtelijker houdt met een minimum aan moeite.
Maar als je niet in het simpele plaatje past, of voor het grotere plaatje (vermogen) gaat, dan is het gauw veel werk om nog overzicht te houden. Jammer voor ons.
vrijdag 29 mei 2015
Voortgang doel 2: lange termijn doelen. En het leven is weer gekker dan ik dacht.
Een van mijn doelen nu, is een nieuwe baan vinden. Dat loopt. Maar ik wil de tijd nu ook gebruiken om wat lange termijn klussen te doen. De belangrijkste hiervan is: mijn keuzes over geld helder krijgen, voor de lange termijn. Echt zo'n klus die je voor je uitschuift, en waar je normaal nooit aan toekomt, en waar ik de rust die de WW me geeft, voor wil gebruiken.
Op zich een luxe probleem hoor. Op de korte termijn is er niets aan de hand. Lief werkt in een vaste baan, die al bijna ons hele maandbudget dekt. Tenminste, nu we luxe leven, vinden wij (als consuminderaars). Als we even naar de broekriem kijken, moet het op zijn salaris allen prima lukken. En voorlopig komt daarnaast nog een WW uitkering voor mij binnen.
Dus zelfs in deze situatie sparen we. Behalve afgelopen maand, toen alle rekeningen van de bruiloft binnenkwamen. Duh!
En als ik een baan vind, is de kans heel groot dat ik (weer) meer verdien dan hij, dus reken maar uit..... We sparen dus best wel wat elke maand. En dat deden we ieder al voor we elkaar kenden (al ging het toen een stuk minder hard). Het gaat best aardig met ons dus.
De gebruikelijke consuminderdoelen hebben we eigenlijk een beetje gehad. Schulden hadden we niet, beiden. Spullen zijn in prima staat (de wasmachine kwam vorig jaar van Marktplaats, een jaar oud!). De hypotheek is voor het aflossingsvrije kwart afgelost, en de spaarhypotheek wordt overmorgen door de derde bijstorting ingekort tot het belastingtechnisch toegestane minimum qua looptijd. Dit jaar mag daar niets meer bij (dankzij de de belastingregels). Volgend jaar mogen we en gaan we nog iets bijstorten om de maandlasten zo laag mogelijk te krijgen. Dat staat al klaar.
Dus ons idee is nu om te kijken of we kunnen sparen voor lange vakanties (van 4 weken tot 4 maanden), of voor vroegpensioen. Of allebei.
Wij zoeken niet de luxe van spullen, maar de luxe van vrijetijd voor reizen of werken voor organisaties die ik zinvol vindt (betaald of niet).
Maar hoeveel geld heb je dan nodig? Danwel, hoeveel vakantietijd en/of vroegpensioen is haalbaar in onze situatie?
Dat zijn lastige berekeningen, waar ik weinig over kan vinden op het internet. Iets bij meneer Geldsnor, maar da's gedeeltelijk gebaseerd op Amerikaanse regels. Erica Verdegaal heeft er soms een tip voor, of licht een tipje van de sluier op, maar ik vind niet een heel verhaal waar je mee kan rekenen.
Om verdere tips te vinden, ben ik begonnen in het boek van George Kinder "Life Planning". Goed boek, maar niet iets dat je in een avondje uit leest. Dat duurt nog even.
Voorlopige winst daaruit is, dat ik heb ontdekt dat ik een bang ben om te bedenken dat ik iets heb verdiend, of dat ik veel geld op een rekening heb staan. Ik probeer altijd safe te zijn, dus geld achter de hand te hebben. Mijn innerlijke eekhoorn!
Maar het gekke is dat als er meer dan 5 cijfers op een rekening verschijnen, Ik daarna die rekening negeer, want zoveel kan ik nooit waard zijn. Dan ga ik over naar een nieuw spaarsysteem of spaarpotje. Ben ik gek? Gniffel hier rustig om, want ik vind het zelf nogal zot van mezelf.
Maar goed: eekhoorns weten ook regelmatig niet waar ze hun voorraadjes hadden gelaten, dus het is wel een echte eekhoorn bij mij vanbinnen.
Toch wil ik niet wachten op "iets" of "iemand" die me de perfecte pensioenberekening aangeeft. Een poging kan ik zeker doen, met de principes en tips van meneer Geldsnor en mevrouw Verdegaal. Dat levert dan misschien niet een exacte bedrag of een exacte datum op. Maar een ongeveer datum is al een stuk beter dan het "eehhh" dat ik nu weet.
En dan kunnen we betere keuzes maken over geld, omdat we weten of we ergens voor willen gaan.
En toen ik doorkreeg, waarvoor ik bang was, zag ik ook in waarom ik budgetteren en pensioenberekeningen zo goed uitstel. Niet alleen omdat het een saaie klus is (dat is het wel). En zeker niet omdat ik bang ben dat de cijfers me laten zien waar ik tekort kom. Nee, precies het omgekeerde: ik ben bang dat de cijfers me laten zien wat ik allemaal heb.
Bang dat ik meer heb dan Lief, zelfs al heeft die zijn huis voor me verkocht.
Ik ben gewoon bizar bang dat ik meer heb dan ik denk, en dat ik me afvraag waaraan ik dat heb verdiend. Dat ik mezelf een spiegel ga voorhouden en niet meer kan ontkennen dat ik dus wel "iets" goeddoe. Blijkbaar heb ik in mijn onbewuste een bizar slecht beeld over mezelf, en voel ik me veiliger met onwetenheid. Confrontaties zijn eng, stel je voor dat ik goed ben? Of juist een verdorven veelverdiener. Kan ik mezelf dan goed genoeg vinden, zoals ik nu werk, leef, etc?
Nee, niet naar de cijfers kijken, want ik heb geen tijd- ik moest nog trouwfoto's inplakken - kindlief moest nog naar school- ik moet nog solliciteren ook al lopen er 2 procedures succesvol - eehhh..
En weet je, tussen jou en mij: ik heb een hekel aan die types. Echt zo'n hekel! Lekker slachtofferig zijn, en zichzelf niet in de spiegel durven aankijken en van zichzelf leren. Bah!
Duss.... mezelf bij kop en kont gepakt en achter de PC gezet. Op een rijtje zetten, meid!
Eerst een lijstje maken van de rekeningen van mezelf, Lief en Samen. Dat lukt wel. Dan de apps gebruiken van de banken, om de meestgebruikte rekeningen er achter te zetten. Zie je wel, dit gaat best wel!
Nu de spaarrekening die je ontdekte bij de belastingaangifte. Inloggen op de website van die bank. Lukt niet? Dan gewoon de telefoon pakken en bellen. Je zit nu lekker te werken, lekker doorgaan en het rijtje afmaken. Dat kan je.
De meneer bij de helpdesk is aardig, en omdat ik de juiste antwoorden op z'n vragen weet, kan hij me identificeren en inlognaam en wachtwoord per mail toesturen. Lekker rap. Dus ik kan gelijk door, en ook echt kijken wat het saldo is. In het rijtje er bij zetten.
Ik krijg zelfs het rijtje compleet, door diverse wachtwoordaanvragen aan te klikken. Het wordt een spelletje, en ik wil de finish halen. Mijn werk was cijfertjes logisch bij elkaar zetten, en dit voelt goed, als werk.
Het lukt me in 1 middag alle cijfers uit websites en de mappen op de administratieplank te halen. Ik zit dan zo in de flow, dat ik gelijk maar "even" optel, en kleurtjes geef aan de verschillende spaartypes (rekening, crowdfunding, 1 spaarverzekering). En opeens besef ik dat deze cijfertjes gaan over mijn, ons en Lief's totaal vermogen.
Grote slik nog an toe.
We hebben niet alleen genoeg voor bijstorten volgend jaar, en buffer om ellende aan apparaten, huis en auto te kunnen laten fixen. En wat spaargeld als beginnetje voor pensioen of zo. We hebben nog veel meer!
Meer dan ik dacht dus. Ik had een verschil over het hoofd gezien waar je je een auto van kan kopen (misschien zelfs zo'n SUV die ik ook niet verzin). De realiteit is weer eens raarder dan ik bedenk, ik zou het toch onderhand moeten gaan leren.
Ik durf geen getallen te noemen, want dit is volledig crazy. Zeker in consuminderland. Ik wist dat ik niet arm was, maar dit...
Allerlei gevoelens buitelen door me heen, waaronder schaamte (waarom ik?) En allerlei ethische vragen. Dus getallen noem, durf ik niet.
Dit zou betekenen dat vroegpensioen een optie is. Dat dan weer wel.
Volgende stap is een jaar terugkijken om erachter te komen hoeveel we per maand (gemiddeld) nodig hebben. Dat lukt me vanmiddag niet, en het weekend is verjaardag van Lief, maandag solliciteren, dus ik denk dat het dinsdag wordt.
Met zo'n maandbedrag kun je ook een jaarbedrag berekenen. En meneer Geldsnor heeft een vuistregel dat je 4% opbrengst kunt hebben van een spaarpot, dus je jaarbedrag maal 25 is de 100% spaarpot die jouw levensstijl van inkomen voorziet, zonder dat je MOET werken.
Dat maandbedrag en de utopisch benodigde spaarpot maar eens gaan berekenen.
Dan kijken of wij dat kunnen halen, danwel in hoeveel jaar. Of hoeveel we minder kunnen werken, als vakantie of deeltijd-vroegpensioen. Welke dingen we nu willen laten om later alles te kunnen laten en niet meer te hoeven werken. Want dat zou wel een droom zijn die uitkomt.
Snappen jullie trouwens de schaamte waar ik mee zit? Voelen jullie je ook wel eens schuldig over geld? Of heb je andere rare manieren van omgaan er mee?
Op zich een luxe probleem hoor. Op de korte termijn is er niets aan de hand. Lief werkt in een vaste baan, die al bijna ons hele maandbudget dekt. Tenminste, nu we luxe leven, vinden wij (als consuminderaars). Als we even naar de broekriem kijken, moet het op zijn salaris allen prima lukken. En voorlopig komt daarnaast nog een WW uitkering voor mij binnen.
Dus zelfs in deze situatie sparen we. Behalve afgelopen maand, toen alle rekeningen van de bruiloft binnenkwamen. Duh!
En als ik een baan vind, is de kans heel groot dat ik (weer) meer verdien dan hij, dus reken maar uit..... We sparen dus best wel wat elke maand. En dat deden we ieder al voor we elkaar kenden (al ging het toen een stuk minder hard). Het gaat best aardig met ons dus.
De gebruikelijke consuminderdoelen hebben we eigenlijk een beetje gehad. Schulden hadden we niet, beiden. Spullen zijn in prima staat (de wasmachine kwam vorig jaar van Marktplaats, een jaar oud!). De hypotheek is voor het aflossingsvrije kwart afgelost, en de spaarhypotheek wordt overmorgen door de derde bijstorting ingekort tot het belastingtechnisch toegestane minimum qua looptijd. Dit jaar mag daar niets meer bij (dankzij de de belastingregels). Volgend jaar mogen we en gaan we nog iets bijstorten om de maandlasten zo laag mogelijk te krijgen. Dat staat al klaar.
Dus ons idee is nu om te kijken of we kunnen sparen voor lange vakanties (van 4 weken tot 4 maanden), of voor vroegpensioen. Of allebei.
Wij zoeken niet de luxe van spullen, maar de luxe van vrijetijd voor reizen of werken voor organisaties die ik zinvol vindt (betaald of niet).
Maar hoeveel geld heb je dan nodig? Danwel, hoeveel vakantietijd en/of vroegpensioen is haalbaar in onze situatie?
Dat zijn lastige berekeningen, waar ik weinig over kan vinden op het internet. Iets bij meneer Geldsnor, maar da's gedeeltelijk gebaseerd op Amerikaanse regels. Erica Verdegaal heeft er soms een tip voor, of licht een tipje van de sluier op, maar ik vind niet een heel verhaal waar je mee kan rekenen.
Om verdere tips te vinden, ben ik begonnen in het boek van George Kinder "Life Planning". Goed boek, maar niet iets dat je in een avondje uit leest. Dat duurt nog even.
Voorlopige winst daaruit is, dat ik heb ontdekt dat ik een bang ben om te bedenken dat ik iets heb verdiend, of dat ik veel geld op een rekening heb staan. Ik probeer altijd safe te zijn, dus geld achter de hand te hebben. Mijn innerlijke eekhoorn!
Maar het gekke is dat als er meer dan 5 cijfers op een rekening verschijnen, Ik daarna die rekening negeer, want zoveel kan ik nooit waard zijn. Dan ga ik over naar een nieuw spaarsysteem of spaarpotje. Ben ik gek? Gniffel hier rustig om, want ik vind het zelf nogal zot van mezelf.Maar goed: eekhoorns weten ook regelmatig niet waar ze hun voorraadjes hadden gelaten, dus het is wel een echte eekhoorn bij mij vanbinnen.
Toch wil ik niet wachten op "iets" of "iemand" die me de perfecte pensioenberekening aangeeft. Een poging kan ik zeker doen, met de principes en tips van meneer Geldsnor en mevrouw Verdegaal. Dat levert dan misschien niet een exacte bedrag of een exacte datum op. Maar een ongeveer datum is al een stuk beter dan het "eehhh" dat ik nu weet.
En dan kunnen we betere keuzes maken over geld, omdat we weten of we ergens voor willen gaan.
En toen ik doorkreeg, waarvoor ik bang was, zag ik ook in waarom ik budgetteren en pensioenberekeningen zo goed uitstel. Niet alleen omdat het een saaie klus is (dat is het wel). En zeker niet omdat ik bang ben dat de cijfers me laten zien waar ik tekort kom. Nee, precies het omgekeerde: ik ben bang dat de cijfers me laten zien wat ik allemaal heb.
Bang dat ik meer heb dan Lief, zelfs al heeft die zijn huis voor me verkocht.
Ik ben gewoon bizar bang dat ik meer heb dan ik denk, en dat ik me afvraag waaraan ik dat heb verdiend. Dat ik mezelf een spiegel ga voorhouden en niet meer kan ontkennen dat ik dus wel "iets" goeddoe. Blijkbaar heb ik in mijn onbewuste een bizar slecht beeld over mezelf, en voel ik me veiliger met onwetenheid. Confrontaties zijn eng, stel je voor dat ik goed ben? Of juist een verdorven veelverdiener. Kan ik mezelf dan goed genoeg vinden, zoals ik nu werk, leef, etc?
Nee, niet naar de cijfers kijken, want ik heb geen tijd- ik moest nog trouwfoto's inplakken - kindlief moest nog naar school- ik moet nog solliciteren ook al lopen er 2 procedures succesvol - eehhh..
En weet je, tussen jou en mij: ik heb een hekel aan die types. Echt zo'n hekel! Lekker slachtofferig zijn, en zichzelf niet in de spiegel durven aankijken en van zichzelf leren. Bah!
Duss.... mezelf bij kop en kont gepakt en achter de PC gezet. Op een rijtje zetten, meid!
Eerst een lijstje maken van de rekeningen van mezelf, Lief en Samen. Dat lukt wel. Dan de apps gebruiken van de banken, om de meestgebruikte rekeningen er achter te zetten. Zie je wel, dit gaat best wel!
Nu de spaarrekening die je ontdekte bij de belastingaangifte. Inloggen op de website van die bank. Lukt niet? Dan gewoon de telefoon pakken en bellen. Je zit nu lekker te werken, lekker doorgaan en het rijtje afmaken. Dat kan je.
De meneer bij de helpdesk is aardig, en omdat ik de juiste antwoorden op z'n vragen weet, kan hij me identificeren en inlognaam en wachtwoord per mail toesturen. Lekker rap. Dus ik kan gelijk door, en ook echt kijken wat het saldo is. In het rijtje er bij zetten.
Ik krijg zelfs het rijtje compleet, door diverse wachtwoordaanvragen aan te klikken. Het wordt een spelletje, en ik wil de finish halen. Mijn werk was cijfertjes logisch bij elkaar zetten, en dit voelt goed, als werk.
Het lukt me in 1 middag alle cijfers uit websites en de mappen op de administratieplank te halen. Ik zit dan zo in de flow, dat ik gelijk maar "even" optel, en kleurtjes geef aan de verschillende spaartypes (rekening, crowdfunding, 1 spaarverzekering). En opeens besef ik dat deze cijfertjes gaan over mijn, ons en Lief's totaal vermogen.
Grote slik nog an toe.
We hebben niet alleen genoeg voor bijstorten volgend jaar, en buffer om ellende aan apparaten, huis en auto te kunnen laten fixen. En wat spaargeld als beginnetje voor pensioen of zo. We hebben nog veel meer!
Meer dan ik dacht dus. Ik had een verschil over het hoofd gezien waar je je een auto van kan kopen (misschien zelfs zo'n SUV die ik ook niet verzin). De realiteit is weer eens raarder dan ik bedenk, ik zou het toch onderhand moeten gaan leren.
Ik durf geen getallen te noemen, want dit is volledig crazy. Zeker in consuminderland. Ik wist dat ik niet arm was, maar dit...
Allerlei gevoelens buitelen door me heen, waaronder schaamte (waarom ik?) En allerlei ethische vragen. Dus getallen noem, durf ik niet.
Dit zou betekenen dat vroegpensioen een optie is. Dat dan weer wel.
Volgende stap is een jaar terugkijken om erachter te komen hoeveel we per maand (gemiddeld) nodig hebben. Dat lukt me vanmiddag niet, en het weekend is verjaardag van Lief, maandag solliciteren, dus ik denk dat het dinsdag wordt.
Met zo'n maandbedrag kun je ook een jaarbedrag berekenen. En meneer Geldsnor heeft een vuistregel dat je 4% opbrengst kunt hebben van een spaarpot, dus je jaarbedrag maal 25 is de 100% spaarpot die jouw levensstijl van inkomen voorziet, zonder dat je MOET werken.
Dat maandbedrag en de utopisch benodigde spaarpot maar eens gaan berekenen.
Dan kijken of wij dat kunnen halen, danwel in hoeveel jaar. Of hoeveel we minder kunnen werken, als vakantie of deeltijd-vroegpensioen. Welke dingen we nu willen laten om later alles te kunnen laten en niet meer te hoeven werken. Want dat zou wel een droom zijn die uitkomt.
Snappen jullie trouwens de schaamte waar ik mee zit? Voelen jullie je ook wel eens schuldig over geld? Of heb je andere rare manieren van omgaan er mee?
maandag 25 mei 2015
tussendoortje: laptopvraagje irritante cursor
We hebben hier in huis 2 laptops: een gewone, en een kleintje.
Dat kleintje is een Asus 10 inch. Makkelijk voor op vakantie, of als iemand de gewone in gebruik heeft, en je toch wat wilt op het internet met typen. (kijken en lezen kan via de smartphone ook nog wel).
Maar typen op de kleine laptop is een bijzondere gewaarwording. Als ik aan het typen ben, in het blogprogramma of in een Office document, dan springt de cursor af en toe naar boven.
Ik dacht eerst dat ik tijdens het (10 vinger) typen de tochpad aanraakte en het zo deed. Maar afdekken helpt niet. En het gebeurt ook middenin een woord, als ik al mijn vingers omhoog heb.
Juist omdat ik 10 vingers blind kan typen, en dus normaal weinig aandacht aan het typen hoef te besteden, vind ik dit bijzonder irritant. Het verstoort m'n gedachte gang en maakt een goed leesbaar stuk schrijven lastiger als ik continu onderbroken wordt door mń verspringende cursor.
Heeft iemand ervaringen of een idee waar dit door kan komen?
Dat kleintje is een Asus 10 inch. Makkelijk voor op vakantie, of als iemand de gewone in gebruik heeft, en je toch wat wilt op het internet met typen. (kijken en lezen kan via de smartphone ook nog wel).
Maar typen op de kleine laptop is een bijzondere gewaarwording. Als ik aan het typen ben, in het blogprogramma of in een Office document, dan springt de cursor af en toe naar boven.
Ik dacht eerst dat ik tijdens het (10 vinger) typen de tochpad aanraakte en het zo deed. Maar afdekken helpt niet. En het gebeurt ook middenin een woord, als ik al mijn vingers omhoog heb.
Juist omdat ik 10 vingers blind kan typen, en dus normaal weinig aandacht aan het typen hoef te besteden, vind ik dit bijzonder irritant. Het verstoort m'n gedachte gang en maakt een goed leesbaar stuk schrijven lastiger als ik continu onderbroken wordt door mń verspringende cursor.
Heeft iemand ervaringen of een idee waar dit door kan komen?
zondag 24 mei 2015
Van hangen naar focus.
Bij mijn vorige update had ik allerlei goede voornemens gemaakt.
Hoe is het nu?
Ik merkte dat ik me "zwaar" voelde en bij de pakken neer wilde gaan zitten.Misschien omdat de euforie van het trouwen was gezakt. Misschien omdat sollicitaties niet lukten en afwijzing altijd vervelend voelt. Misschien omdat alles "wel OK" leek en ik dus nergens voor hoefde te vechten en ik zou kunnen gaan meedrijven in een rustig "wel OK" bestaan van zon, huishouden, af en toe een briefje, en wat zorgen voor m'n mannen.
En daarmee, vermoedde ik, zou ik misschien in een "wel OK" baan komen. Of niet, want werkgevers zoeken enthousiaste mensen, geen mensen die erbij willen hangen.
En dan is er nog het feit dat als je dingen langer dan een paar dagen doet, dat ze een gewoonte worden. Die jou geen moeite meer kost om te doen, sterkter nog, die een hoop energie kost om anders (beter) te doen. En "wel OK" gewoontes geven een "hang"gevoel , waar je ook niet heel veel energie uit krijgt om jezelf iets anders te laten doen. Je blijft er makkelijk in hangen. Allemaal niet slecht, maar ook niet dat je regelmatig denkt "ha, Geweldig!" en een weer een portie energie krijgt. En dat wil ik nou wel, dat is voor mij een goed leven.
Dus ik nam me voor:
- vroeg opstaan. Da's gelukt. Dat zit er weer in. Ondanks dat vriendlief, eehhh, dat is nu mijn exvriend <dat klinkt ook niet>, manlief <dat vind ik een raar woord>, dat Lief sinds de trouwdatum loopt te emmeren met een virus en zich een paar keer heeft ziek gemeld en veul heeft liggen slapen: uitslapen, middagslaap en vroeg naar bed. Ondanks dat Zoonlief examens heeft gehad de laatste weken, en dus uitsliep met een goede reden. Ik heb het op tijd opstaan zelf weer te pakken gekregen en dat voelt lekker: een hele dag om klussen te doen. De zon hielp vaak wel, dat staat makkelijker op.
- fit blijven. Da's gelukt. Ik pakte iets minder beweegmomentjes dan voor de trouwdatum (toen die jurk moest gaan passen), ook mede door feestdagen die we door de week hadden. Maar 4x per week bewegen heb ik wel gehaald, en dat is genoeg om stabiel te blijven. En de lamlendingheid vaak genoeg eruit te wandelen, fietsen of rennen en onderweg genietenergie op te doen van de bloeiende natuur in mei. En het was vaak mooi deze maand, dat geeft wel energie en het gevoel dat het leven goed is.
- solliciteren serieus oppakken. Dat is gelukt. Sinds m'n trouwen heb ik elke week minstens een sollicitatiegesprek gehad. Misschien minder brieven uit gedaan dan ik wilde. En m'n CV is ook nog niet zo verbeterd als ik voor ogen heb. Maar de uren heb ik gespendeerd aan solliciteren, zoals ik wilde. En de gesprekken kostten tijd in voorbereiding (en nakauwen), meer dan ik vooraf schatte. Maar gesprekken zijn nogal zinvol bij solliciteren. Dus dit punt wil nog wel als "OK" scoren, want ik blijf bezig, en dat CV komt wel.
- kennisopbouw over m'n vak oppakken. Daar heb ik wel wat aan gedaan Ik heb wat gelezen en 2 verzoeken tot actie uitgezet. 1 verzoek concreet bepraat, al is dat nog geen actie. En de andere hangt nog in m'n mailbox. Mmmm, daar geef ik mezelf geen voldoende voor. Het excuus is dat ik voor mijn cluppie hard aan het organiseren ben geweest. Zoveel dat het ook een soort van werk was, en je tijd kan je maar 1x besteden (net als geld he). Zo'n punt dat 'belangrijk maar nu niet urgent' is. Toch eens kijken of ik dat in mn gewoontes kan krijgen. Of is er nog iets aan efficientie of effectiviteit te winnen?
- financien helder en kijken wat er nog te consuminderen valt. Niets aan gedaan, de energie ging naar alle andere punten.Soms voelt het alsof ik minder kan in een dag dan toen ik werkte. Aan de andere kant ben ik mezelf niet aan het uitputten, dus tja..
En eergisteren was er opeens allerlei goed nieuws. 1 Bedrijf wil verder met me en me psychologisch testen. En er was nog een recruiter met een bijzonder interessant voorstel. Allebei heel mooie banen, waar ik mezelf nu serieus kans geef om ook daadwerkelijk te werken. En een ander bedrijf had ik een voorstel gestuurd, om vanaf 20 juli algemene klussen te gaan doen (niet mijn vak, wel lekker afwisselend). En dat is aangenomen. Dus ik heb zelf een in-ieder-geval-20 juli-einde geregeld van mijn WW.
En ik ben heel erg verbaasd, hoe erg dat mijn denken en kijken naar de toekomst heeft beinvloed.
In plaats van een doelloos en onbestemd gevoel over de toekomst, dat alles kan en niets hoeft (waarin je logischerwijs een hangerig gevoel krijgt), heb ik nu het gevoel dat ik een (eigenlijk verrekt) beperkte tijd heb waarin ik bepaalde klussen echt nog wil doen.
Ik wil nu eerst helder krijgen waar ons geld naartoe gaat (ik besef nu trouwens dat ik altijd over "mijn geld" heb gepraat en nu opeens vind dat het "ons geld" moet zijn. Mmmm, maf hoor, dat trouwen). Budget maken dus.
Ik heb besloten dat ik de gelden vanaf 1 jan 2014 onder de loep ga nemen om een goed beeld van de maandelijkse bedragen te krijgen. Er was nog een code voor een online huishoudboekje 3 maanden gratis. Die wil ik gaan gebruiken (en ev. een aantal maanden betalen). Eerst overzicht krijgen, ook bij en met Lief, dan keuzes maken waar er nog te consuminderen valt, en die keuzes een tijdje volhouden en tot gewoontes maken. Daarna kijken of we dat huishoudboekje houden, of niet meer nodig hebben.
Met deze actie wil ik ook berekenen of het mogelijk is om Financieel Onafhankelijk te worden, en hoe lang dat zou duren. FO betekent voor mij dat onze uitgaven gedekt worden door inkomsten buiten werk, dus door rente, dividend, AOW, Pensioen, lijfrente-uitkering, e.d.
Als we helder hebben hoeveel we per maand nodig hebben, moet ook uit te rekenen zijn hoe groot de spaarpot moet zijn om dat te bekostigen. Ik wil ook gaan realiseren dat we die spaarpot krijgen. Op een serieuze manier, de spaarpotjes en buffers zijn bij ons vol, dit gaat om grotere bedragen en lange termijn.
Dus op zoek in het land van vermogensbeheerders en investeerders. Enge expeditie (ik ken niemand in ons-kent-ons land). Levert hopelijk ook nog een aantal interessante blogs op.
En ik wil de herinneringen aan ons trouwen mooi vastzetten. Een fotoboek maken, en enkele grote dingen in een speciale vitrine zetten. Kost ook tijd en aandacht, en dit is er belangrijk en mooi genoeg voor. Anders hadden we dat hele gebeuren niet hoeven doen. Als we de foto's van de fotograaf softcopy hebben, zal ik hopelijk ook een (niet herkenbare) foto van de jurk en omslagdoek online kunnen zetten, zoals 1 commentator vroeg.
Daarnaast is er een klus die ik mijn cluppie beloofd heb te doen (de programmakrant voor ons zomerevenement, en een stuk promotie), waar ook nog wel uren in gaan zitten.
Dus of ik toekom aan allerlei fietstochtjes maken, zoals ik me aan het begin van de WW had voorgenomen, is wel de vraag. Tjee, wat voelt dit als een luxe probleem.
Ik heb een drive nu om bovenstaande klussen uit te voeren. Ik wil deze echt Ze voelen nuttig. Dus ik voel me weer gefocused.
Het schilderij krijgt er dus een paar duidelijke strepen bij. Weet ik al wat het wordt? Nog niet helemaal, of nog niet echt. Maar het voelt wel als goede beslissingen: ik ga bezig met belangrijke zaken op een manier waar ik helemaal achter sta. Als ik wat vergeet, dan melden jullie het wel via de commentaren he?
En Lief knapt op, en de examens zijn bijna over.
Het hangen is dus voorbij, geestelijk en lichamelijk. Deels door mijn eigen gewoontes op te pakken (opstaan en fit blijven), deels door mazzel van positief nieuws van werkgevers.
Nu kijken of ik mijn volgende set punten goed kan oppakken. De meeste dingen zie ik wel gaan lukken. Alleen voor de punten effectief werken of voor de expeditie "investeringsland" zoek ik echt tips en verhalen van andere. Wie?
vrijdag 15 mei 2015
De realiteit is soms raarder dan je bedenkt.
Afgelopen week heb ik een goede hoop energie in solliciteren gestoken. En daarnaast opruimklussen van de huwelijksdetails (bedankjes, spullen opruimen en teruggeven, lijsten bestellen), waarbij ik ook een flink aantal zaken op MP heb gezet. Deze spullen lopen nog wonderbaarlijk goed, en centjes zijn altijd welkom natuurlijk.
Zo hadden we op het laatste moment een restpartij van 44 paraplus op de kop getikt, 30 km verderop. Net een lekker fietsritje, voor mij, ik wou toch nog wat kilo's kwijt voor de jurk. Kostte ons de kop niet, en geen benzine. En we hadden de zekerheid dat de gasten droog konden zitten en rondlopen. Mooi! Ik ben een zorgenmakertje en haal me graag rare dingen in het hoofd. En zorgen wilden we niet op "onze" dag.
Deze paraplu's hebben we niet nodig gehad. Dus op MP gezet, want ze waren een goede deal. Dachten wij, en dat vonden meer mensen, want de paraplu's krijgen aardige boden, en het lijkt erop dat we geen geld op gaan verliezen. Mooi! Dat ik mijn inschatting kan testen is fijn, soms bedenk ik van die rare dingen. En dat we zonder geldverlies mijn zorgen konden fixen is ook fijn, en er zijn nog paraplu's over, dus theoretisch kunnen we zelfs winst maken. Geld verdienen door je (imaginaire) zorgen te fixen, zou ubermooi zijn.
De eerste set werd vanochtend opgehaald, en ik had even een reality shockje: de meneer kwam binnen en wou snel afrekenen, want "hij had z'n motor niet afgezet". ???? Ik zit zo in de consuminder gewoontes, dat ik dat niet eens zou bedenken om te overwegen om te doen. Maar goed, ik wou het ook snel afhandelen.
Dus hup, even naar de kamer waar de para's lagen, hup even de para's van zijn keuze gepakt en de deal afgehandeld. Met 6 paraplu's een kwart van de kosten gedekt nu. Mooi!
Toen zag ik z'n auto ruim boven de geparkeerde auto's in de straat uitsteken. Een echte SUV! Zo een waar meneer Geldsnor net over had gezegd dat alleen consuckers ze kopen en daarmee laten zien dat ze niet kunnen rekenen en niets van auto's afweten. Ik wist niet dat die ook in Nederland rondreden, ik dacht dat dat een Amerkaans verhaal was. Maar het was er precies zo een als op het blog, maar dan wit he.
Ik liep even mee naar buiten om zeker te weten dat het echt was, dat ik het niet verzon. De banden eindigden boven m'n broeksriem. De (geblindeerd) cabine zwaaide open en ontving de paraplu's. Het dak zat ruim ende ruim boven de 2 meter hoog, ik had het gevoel dat ik het huis aan de andere kant van de straat niet meer kon zien nu. De meneer babbelde rustig door over de paraplu's waarmee hij de mensen in z'n sloepje droog wilde houden. Sympathieke man dat -ie zo bezorgd is voor z'n gasten. Echt mooi van 'm.
Ik zit nu even bij te komen van de verwarring: de meneer die deze (totaal inefficiente en onnodig dure) wagen rijdt, en die in een sloepje vaart (zijn ook geen goedkope bootjes), koopt wel via MP. De onlogica vat ik nog niet helemaal. Maar ik moet Psychologeld nog uitlezen, misschien komt het dan wel goed. Of zo.
En deze bizarre wagens bestaan echt, en rijden zelfs in Nederland. Ben ik nu gehersenspoelt door consuminderen dat ik me niet meer kan voorstellen dat deze auto's hier rijden? Ik heb ze in al m'n fietstochten niet gezien. Wel kleinere, deze niet.
De update van m'n verdere leven en realiteit komt nu iets later, als ik deze realiteit in m'n hoofd een plekje heb gegeven. Hoe vaak hebben jullie zo'n echt grote SUV al zien rijden? En hebben jullie tips hoe ik deze mensen kan snappen waarom ze zo'n auto rijden?
Zo hadden we op het laatste moment een restpartij van 44 paraplus op de kop getikt, 30 km verderop. Net een lekker fietsritje, voor mij, ik wou toch nog wat kilo's kwijt voor de jurk. Kostte ons de kop niet, en geen benzine. En we hadden de zekerheid dat de gasten droog konden zitten en rondlopen. Mooi! Ik ben een zorgenmakertje en haal me graag rare dingen in het hoofd. En zorgen wilden we niet op "onze" dag.
Deze paraplu's hebben we niet nodig gehad. Dus op MP gezet, want ze waren een goede deal. Dachten wij, en dat vonden meer mensen, want de paraplu's krijgen aardige boden, en het lijkt erop dat we geen geld op gaan verliezen. Mooi! Dat ik mijn inschatting kan testen is fijn, soms bedenk ik van die rare dingen. En dat we zonder geldverlies mijn zorgen konden fixen is ook fijn, en er zijn nog paraplu's over, dus theoretisch kunnen we zelfs winst maken. Geld verdienen door je (imaginaire) zorgen te fixen, zou ubermooi zijn.
De eerste set werd vanochtend opgehaald, en ik had even een reality shockje: de meneer kwam binnen en wou snel afrekenen, want "hij had z'n motor niet afgezet". ???? Ik zit zo in de consuminder gewoontes, dat ik dat niet eens zou bedenken om te overwegen om te doen. Maar goed, ik wou het ook snel afhandelen.
Dus hup, even naar de kamer waar de para's lagen, hup even de para's van zijn keuze gepakt en de deal afgehandeld. Met 6 paraplu's een kwart van de kosten gedekt nu. Mooi!
Toen zag ik z'n auto ruim boven de geparkeerde auto's in de straat uitsteken. Een echte SUV! Zo een waar meneer Geldsnor net over had gezegd dat alleen consuckers ze kopen en daarmee laten zien dat ze niet kunnen rekenen en niets van auto's afweten. Ik wist niet dat die ook in Nederland rondreden, ik dacht dat dat een Amerkaans verhaal was. Maar het was er precies zo een als op het blog, maar dan wit he.
Ik liep even mee naar buiten om zeker te weten dat het echt was, dat ik het niet verzon. De banden eindigden boven m'n broeksriem. De (geblindeerd) cabine zwaaide open en ontving de paraplu's. Het dak zat ruim ende ruim boven de 2 meter hoog, ik had het gevoel dat ik het huis aan de andere kant van de straat niet meer kon zien nu. De meneer babbelde rustig door over de paraplu's waarmee hij de mensen in z'n sloepje droog wilde houden. Sympathieke man dat -ie zo bezorgd is voor z'n gasten. Echt mooi van 'm.
Ik zit nu even bij te komen van de verwarring: de meneer die deze (totaal inefficiente en onnodig dure) wagen rijdt, en die in een sloepje vaart (zijn ook geen goedkope bootjes), koopt wel via MP. De onlogica vat ik nog niet helemaal. Maar ik moet Psychologeld nog uitlezen, misschien komt het dan wel goed. Of zo.
En deze bizarre wagens bestaan echt, en rijden zelfs in Nederland. Ben ik nu gehersenspoelt door consuminderen dat ik me niet meer kan voorstellen dat deze auto's hier rijden? Ik heb ze in al m'n fietstochten niet gezien. Wel kleinere, deze niet.
De update van m'n verdere leven en realiteit komt nu iets later, als ik deze realiteit in m'n hoofd een plekje heb gegeven. Hoe vaak hebben jullie zo'n echt grote SUV al zien rijden? En hebben jullie tips hoe ik deze mensen kan snappen waarom ze zo'n auto rijden?
Abonneren op:
Posts (Atom)