Het schilderij wordt wel wat; het lijkt verdacht veel op een goed leven.

Mijn collega’s snappen er helemaal niets van. Sommigen zijn zelfs een beetje ongerust. Zou ik alsnog boos worden? Of ben ik zo knap dat ik gewoon rustig kan werken, en alleen bepaalde onderdelen laten gaan – in overleg?

Voorlopig voel ik me in ieder geval best senang. Ik werk aan de klussen die ik aardig of zinvol vindt, meldt mijn baas welke ik laat liggen en adviseer hem een opvolger te vinden. Lach om het feit dat mijn baas niet had bedacht dat mijn werk opgepakt moet worden. En gezien het belang en de deadline die er voor het bedrijf aan zit, eigenlijk rapido! (Tja, daarom werkte ik zo hard dat ik huttekase was met Kerst he) Verbaas me dat iemand die niet met mij door wil vanuit een toekomstige visie voor het team, niet bedenkt wat er nodig is voor het team, en ben een beetje blij dat ik managers niet snap.

En ik kijk met verbazing en vol nieuwe inzichten naar het team waar ik in werk. Ik heb afstand genomen, merk ik. Problemen zijn “jullie problemen”, en ik zit er niet mee. Ik zie nieuwe verbanden tussen karakters, en acties, en problemen. De puzzeltjes van de problemen vind ik nog steeds interessant, maar ik kan ze nu net zo makkelijk laten liggen als de sudoku in de krant. Verantwoordelijkheid doet toch rare dingen met je gedachten.

De energie die overblijft is groot. Oeps! Ondanks mijn goede voornemens, heb ik afgelopen jaar dus toch (te?) veel energie in deze baan gestoken. Ik ben niet zo goed in doseren als ik dacht. Leerpuntje voor een volgend project of baan toch nog.

Die energie is prettig voor mijn huis en genoten. Opeens een laatje opgeruimd. Niet meer, ondanks het virus in blogland. Wel opeens allerlei regelklussen gedaan. En gebeld met vriendinnen die ik in tijden niet gesproken had. En wat gehandwerkt.

Dus ik voel me rustig en gelukkig.

En ik snap dus wel dat mijn collega’s niets snappen van me. Van mijn rust. En dat ik lekker werk. Ze zien waarschijnlijk niet hoe ik nu veel makkelijker mijn grenzen kan trekken en dat ik de krenten uit de pap pik.

En het vooruitzicht dat die ruimte er nog een paar maanden gaat zijn, staat me steeds meer aan. Het helpt ongetwijfeld dat ik heb besloten de aankomende maanden de zorg voor mijn examenkind en voor een vreugdevol familieproject, dat zeker in april veel tijd gaat kosten, wat ruimte te geven. Combineer dat met een hobby voor fietsen en werken tot het voorjaar er aan komt, en je begrijpt dat ik plussen zie als ik enkele maanden niet gestoord wordt door werk. Solliciteren is toch iets vrijer in te delen dan kantoorwerk, zelfs vanuit huis.

Ik verkeer waarschijnlijk wel een luxe positie, want ik heb goede hoop (ook nav feedback van collega’s) dat ik wel weer werk kan vinden. En de wetenschap dat we thuis het redden met alleen het salaris van VL, houdt mijn gemoedsrust ook goed stabiel. Als dat niet zo was, geloof ik best dat je je heel anders kan voelen.

En misschien voel ik me over een week of over 2 maanden ook wel heel anders. Dat kan prima. Maar zo, en voor nu, ga ik lekker mijn gang in mijn baan en voel me alsof ik een soort sabattical in de schoot geworpen heb gekregen. Ik voel me senang, misschien wel happy. Pfffffffffff! Maf hoor!

“Het leven is geen som oplossen, maar een schilderij maken” Dat citaat heb ik al jaren op de koelkast hangen.

Ik heb m ooit opgehangen om mezelf er vaak aan te herinneren dat er meer in het leven is dan ratio. Dat gevoel meetelde, zelfs mijn eigen gevoel. Dat heb ik moeten leren, met veel vallen en opstaan.

Blijkbaar gaat het me nu goed af, want de afgelopen week zag ik de zin hangen en zag ik een schilderij voor me. Niet af nog hoor, maar met allerlei mooi kleuren en her en der wat woeste vegen.