Kun je vrijheid zien? Of schilderen?

Met slecht nieuws moet je niet wachten, dat moet je aan het begin melden. Zo gaat de theorie.
En zo heeft mijn baas het ook keurig gedaan. Hij vertelde gisteren dat hij het jaarcontract niet gaat verlengen. Slecht nieuws. Toch?
Maar hij en alle collega's die ik daarna heb gesproken, zijn verbaasd hoe rustig ik ben. En hoe niet boos.

Zoals ik al eerder schreef, geeft financiele ruimte een bizar effect op je mentale gesteldheid. En ik weet het nu zeker.

Ik voel me rustig. En ik vraag me af wat ik nu wil. Verder weet ik niet wat ik voel, of wat ik vind. Ik laa rustig bovenkomen wat er komt.

Er zijn momenten dat er wat verdriet of verwarring is, voornamelijk in de vorm van vragen in m'n  hoofd. En soms voel ik me onzeker over mijn professionele kwaliteiten. Soms vraag ik me af wat ik verkeerd heb gedaan, of wat ik goed kan. Maar de grote verbazing van de collega's die ik spreek, geeft daar nou net aardig tegenwicht aan. Als ik niet goed zou zijn in mijn baan, zouden mijn collega's het begrijpen. En ze snappen er niets van!
Al dat soort gesprekjes voelen als complimenten. Ik voel me na zo'n gesprekje eigenlijk heel goed.

Boos zijn lukt niet, ik weet dat het leven oneerlijk is, en managers zijn niet aangenomen om lief en eerlijk te zijn, schijnt het. En sympathieke actie verwachten van een groot bedrijf, nou nee, die naiviteit heb ik wel achter me gelaten. Zo oud wijs ben ik wel. Ech nie dasze lief sijn!

Dus ik laat mijn emoties gaan, en observeer wat er los komt. De vragen die bij tijd en wijle opborrelen, schrijf ik op. Daar ga ik later eens over nadenken, als de emoties weer ruimte geven aan de denkhersenen. Dat komt wel goed.
En ik merk dat er ook het nodige opborrelt van de ideeen die ik aan het ontwikkelen ben voor mijn leven-als-ik-genoeg-spaargeld-heb. Ergens is het wel een fijn idee. De komende maanden zouden heel druk worden, met een kind dat hulp nodig heeft, en eindexamen doet. En <spoileralert> we zijn bezig een trouwerij voor te bereiden. De onze. Voorbereiding met wat rust en tijd, geeft me mogelijkheid er lekker van te genieten, dat is voelt als een stiekum heerlijk vooruitzicht. Dat vooruitzicht maakt me eigenlijk heel blij. De vrijheid om van het voorjaar te kunnen genieten op de fiets en de vrijheid om m'n trouwerij precies zo in te kunnen richten als ik wil (en te knutselen, en...). Die vrijheid lonkt gewoon. Dat is het goede woord! Lonken.

We kunnen rondkomen van vriendjes' salaris, en voorlopig heb ik wat WW-rechten. Dus financieel is er geen ramp. Dat kost me echt geen hoofdbreken nu, laat staan meervoud. De hypotheek is bij ons al niet meer af te lossen (ik ga nog wel iets uitzoeken voor stortingen op spaarhypotheken, dat komt in een volgende blog wel).
De rust die ik beschreef van financiele ruimte is dus echt, want dit is toch wel een goede test, nietwaar?

De blijheid over een voorjaar vol fietstochtjes en familiezaken, is net iets groter dan de som van de negatieve gevoelens en vragen.
Ik ben benieuwd hoe het zich ontwikkeld, van het weekend ga ik nog meer laten loskomen en praten met vriend en vrienden en nadenken. Dus er zullen nog wel vervolgblogjes komen.
Maar deze winst van m'n spaargeld en hypotheek aflossen is niet in euro's uit te drukken, zoals Mariimmaa laatst heel goed deed. (hopelijk lukt dat me ook een keer). Maar wel in mijn persoonlijk niveau Geluk. En mijn koelkast magneet heeft nog steeds gelijk: een (goed) leven is geen som maken, maar een schilderij.

En ik staar vol verwondering naar wat er op het canvas verschijnt.