Zit het nu mee of niet? Update van het schilderij.

Na de goede ervaringen van de trouwerij, vandaag een sollicitatie gedaan. Een keurig bedrijf, dat een relevante testcase had, waar ik niet goed doorheen kwam. Dus ik baal.

Ik baal dat ik het niet beter gedaan heb. Al waren de zaken die ze aangaven maar deels opgelost met de dingetjes die ik beter had kunnen doen. Dat knaagt: ben ik gewoon niet goed genoeg? (dit bedrijf zoekt hele goede mensen, dus als je niet slaagt wil dat nog niet alles zeggen) Maar ik dacht serieus dat ik zo goed was/ben als zij zochten, dus...... het knaagt.
En dit bedrijf heeft heel netjes gewerkt: goede testen, snelle afspraken waarbij je vooraf wist wat er komen ging, eerlijke gesprekken. Als ze altijd zo werken, dan zou ik er graag werken. Maar die keuze heb ik niet. Chips dus.

Voor mijn ego is het dus niet fijn, deze afwijzing. Ben aan het nadenken over de banen die ik kan blijkbaar. En ik ben aan het nadenken over wat ik wil (qua interesse en ethisch gezien dan), en hoe ik die kan bereiken.
Ik wil in ieder geval nu (nu de organisatieklussen van de bruiloft gedaan zijn), meer tijd aan solliciteren besteden. Vroeg opstaan, zeg gelijk met m'n ex-vriend, of maximaal een uur later. M'n CV verbeteren, m'n werkkamer opruimen en daar elke ochtend enkele uren werken aan brieven, recruiters beantwoorden,enz. En elke dag iets doen qua kennisopbouw, want anders gaat dat achteruit kakken. Ik denk aan: stukken lezen en discussies op het net meedoen. Al zou ik ook graag een concrete klus oppakken. ns Kijken bij mijn vereniging, en eens vissen bij een medeblogster (dus als je me op de mail vindt: het is voor een goed doel, eeh goed leven ;-) )
M'n fitness wil ik bij blijven houden (met hardlopen en fietstochtjes), maar maximaal 1 dag per week ga ik weg (voor leuke dingen of op bezoek), ik wil een "werkweekritme" houden, en daarmee focus houden op m'n werkzoektocht. Dat is nu even echt een aandachtspuntje voor me.

En ergens is het wel een opluchting: (nog) geen baan. Dat ik nog luxe kan leven en kan genieten van het goede weer, elke dag lekker fit worden en veel meer lezen dan ik kon toen ik werkte, dat zijn echt wel fijne zaken van het werkloos zijn. Wat dat betreft ben ik wel een beetje jaloers op OpnieuwBeginnen, die nooit meer hoeft te werken. Zoveel geldpot heb ik nog niet. Maar nu al een stukje pensioen pakken, is best een aardige benaming voor mijn tijd nu (al heet mijn inkomen nu WW)
En dankzij mijn zoon, die nu examen doet, en baat heeft bij een moeder die thuis zit en regelmatig heel even aanwezig is en de planning in herinnering brengt of bijstuurt, voel ik me ook nog nuttig in het thuis zijn.
En heb nu tijd mijn financien eens behoorlijk in kaart te brengen, dat staat op de rol als het sollicitatieritme weer op orde is. Genoeg te doen dus1

En het voelt allemaal zo dubbel. Niet werken is prettig, maar afgewezen worden voor werk is niet leuk, en ik zoek gewoon wel een baan.
Al met al heb ik nog steeds het idee dat mijn schilderij van allerlei mooie kanten heeft en mooi gaat worden. En ben ik nog steeds benieuwd wat het wordt.