Een hoeraatje voor de budget- helden.

Ik heb een tijd in de bijstand gezeten, na mijn studie. Afgestudeerd in een tijd dat er weinig werk was. Dus het duurde een aantal maanden solliciteren voordat ik een eerste baantje vond (met nadruk op tje, het was ruim beneden mijn niveau). Maar die periode in de bijstand vond ik niet leuk. Toen was er al de nodige controle op allerlei aspecten van je financiele leven, en dat beviel me niet. Bankafschriften laten zien, uitleggen. Het benauwde me erg. En als ik het goed begrijp is dat alleen maar meer controle geworden.

Ook mentale druk dat ik op de gemeenschap teerde, toen uitgebreid in de krant, viel me toch wel zwaar.  

Door consuminderen heb ik nooit schulden hoeven maken (buiten de hypotheek). Niet tijdens mijn studie, niet tijdens de bijstand er na, niet tijdens lastige periodes zoals een scheiding. Dat was hard werken, soms met tegelijk rechtszaken voeren en een (toen klein) kind verzorgen.  

Ik ontdekte toen dat ik energie kon halen of houden uit mijn eigen waardering voor mezelf. Mijn omgeving bracht weinig, mijn sociale netwerk was niet groot, en mijn familie is niet zo positief ingesteld.
Maar als ik me goed voelde over wat ik had gedaan, was een volgende klus ook nog wel aan te pakken. En klussen waren er in dat soort tijden altijd meer dan tijd of energie. Als ik mijn eigen keuzes maakte, voelde ik me vaker goed over het resultaat en steeds langer. Daardoor kon ik meer zaken of details regelen, en kwam er steeds meer de goede kant op. Stapje voor stapje, maar wel de kant op die ik wilde.
En omdat ik er zelf voor had geklust, en gewerkt, genoot ik ook lang na van allerlei zaken die goed waren gekomen. Dt vakantie beperkt kon, alle kleren van de kringloop kwamen, en alles heel strak gebudgetteerd was, vond ik niet erg. Ik had overzicht over mijn uitgaven en goed gekeken wat er moest, en wat ik wilde. Wat ik wilde, daar vond ik het niet erg om mee te schuiven of in te minderen. De zaken die ik belangrijk vond, waarvan ik vond dat ze moesten, die kon ik doen. En daar kon ik dus van genieten. Wil-dingen, ach, soms kwamen ze, en soms niet. Maar ik kon me veilig voelen in dat alle moet-zaken rond kwamen. 

Die keuzes zelf kunnen maken voelde goed. Ik had het gevoel dat ik daarmee mijn eigen leven veroverde, gaf me het gevoel van macht.Ik hoefde hierdoor niet van iemand te lenen, was niet afhankelijk van alimentatie, en had geen uitkeringsinstantie over m’n schouder. Ik hoefde dus aan niemand uit te leggen waarom ik keuzes maakte zoals ik ze maakte.

Ik besef dat ik het nog best ruim had. Ik kon met 32 uur werken mijn huis en kind rooien. Wel met consuminder keuzes, en sommigen van familie of vrienden vonden me raar of zielig. Maar ik heb niet het gevoel gehad dat ik zaken die moesten, ook niet konden. Zelfs niet in de tijd dat ik ook nog alimentatie moest betalen (mijn ex werd ziek en werkloos)

Soms was het sparen voor moet-zaken, zeker als ze groot waren. Ze lukten altijd wel. En naast die moet-zaken, was er regelmatig ruimte voor iets wat ik wilde. Vakantie is meestal wel op een of andere manier gelukt. En dat meevallertjes (verkopen van spullen, soms een klein kadootje van een vriend, een keer een bonu op het werk) voor mij waren, was dan echt feest. 

Die situatie is voor mij nu herinnnering. Geen slechte, zeker niet. Maar ik hou tegenwoordig geld over van mijn salaris. Voelt nog steeds af en toe bizar, want ik werk nu niet harder dan toen.

Ik heb dus ontzettend bewondering voor mensen die met beperkte financiele middelen zitten, met een scenario dat ze er waarschijnlijk ook niet uit kunnen komen (chronische ziekte en uitkering, ouderdom). Andere kunnen misschien nog via opleiding of leerwerk naar een ruimere financien komen. Misschien.
Als die mensen waarschijnlijk alleen maar ruimte voor moet-zaken, en heel af en toe iets wat je wilt. Dan kost het veel zelfdiscipline en planning om ruimte te houden voor wat je wilt, en veel zelfdiscipline en planning om uit de financiele problemen te blijven.

Die mensen zijn onzichtbaar (ze komen “gewoon” uit met hun geld), maar in hun gevecht tegen de marketingreuzen en problemen die op je levenspad komen vind ik ze helden. Mijn keuzes zijn makkies, en ik kan tegenwoordig schuilen in reservegeld. Zij hebben de lastig keuzes en geen schuilopties, en zij redden het. Wow!

Ik hoop dat ze hun kracht vinden, zoals ik tijdens mijn scheiding kon. Dat ze keuzes zien, en hun eigen keuzes kunnen maken binnen hun mogelijkheden. En daar dan van kunnen genieten. Want van mij mogen helden trots zijn op hun prestaties en genieten van het leven. Ik zou ze graag in het zonnetje zetten, maar weet niet hoe ik dat kan doen.

 

Ken jij van die helden? En heeft iemand ideeen om deze helden positief te onthalen?