De kop is er af

De koppensneller, eeehh headhunter, belde vandaag. Ik ben niet door.
Nou ja. Mijn hoofd staat nog op mijn schouders, maar de kop is er af: ik ben weer in sollicitatiemodus. En het genoegen dat ik gezocht wordt, dat voel ik nog steeds. En dat voelt OK.

De laatste weken uitdienen bij mijn huidige werkgever voelt minder OK. Het is raar. Bij diverse overleggen aankondigen dat ik vertrek. De vragen waarom (en het niet kunnen antwoorden, omdat het meer en meer een politiek spelletje lijkt. Of zou het waar zijn dat ik niet duidelijk kan uitleggen? Als ik andere collega's zie heb ik het idee dat ik dat level toch echt wel haal). Regelmatig zijn collega's geschokt, dat ik "zo maar ineens" wegga; en ik kan het alleen beamen. Want het blijft raar dat ik tot en met december alle beoordelingen OK kreeg. Gelukkig vond de meneer van P&O dat ook, dus ik heb niet het gevoel dat ik nog meer kan doen.

Alleen het maximale er voor mezelf uithalen: tips van collega's halen, referenties vragen, en natuurlijk alle vakantiedagen niet opnemen maar laten uitbetalen.
Niet iedereen snapt dat: dan moet je er toch veel belasting over betalen? Nou, och. Ik betaal het gewone belastingtarief over dit extra inkomen. Ik zit in de hoogste schijf, dus ik draag hiermee het nodige bij aan de uitkeringspot (waar ik volgende maand van ga genieten ;-) ).  Maar het is niet meer belasting dan ik over mijn andere salaris betaal. Alleen zie je bij je gewone maandsalaris een gemiddeld getal aan belastingkosten staan, die de belasting uitmiddelt van de "schijven" die belastingvrij of weinig belastinig zijn en die hogere belasting betalen. En dit extraatje valt bovenop dit geheel, dus valt helemaal in het toptarief.
Maar die extra dagen zijn wel weer een stukje extra aflossing aan de hypotheek. Daarvoor rijd ik rustig een paar dagen naar m'n werk en doe het werk wat ze nog voor me hebben; en da's weinig.

Ik hou  de sfeer relaxt. En het lijkt wel of dat moeilijker is voor m'n baas en sommige collega's dan als ik boos of verdrietig zou zijn.

En soms ben ik ook wel boos of verdrietig. Ik dacht dat dat nauwelijks het geval was, maar ik heb de afgelopen weken veel geslapen. Ik was vaak moe en had weinig concentratie. Weinig zin ook in dingen, en gewone huishoudelijke zaken waren me af en toe te veel. Terugkijkend zou ik bijna zeggen dat dit depressieve sympthomen zijn. Tja. Hoe zou dat nou kunnen, he?
Echte gevoelens van boosheid of verdriet heb ik niet gehad, wel van onmacht over de afwijzing. Dat is blijkbaar mijn zwakke plek (of blauwe plek uit het verleden?). Daar denk ik de komende tijd nog wel eens over na.
Gelukkig heb ik hele lieve huisgenoten. Het huis leeft nog en is gehouden. En ik heb kunnen rusten als mijn lijf dat zei. Dus ik begin weer op te kijken, m'n gedachtes associeren en denken weer zo af en toe. En ik heb weer fut en zin om naast het werk en huishouden "iets" te doen. En de ideeenlijst in mn notitieboekje is lang genoeg voor het hele jaar.....
Dus linksom of rechtsom heb ik gevoel dat de kop eraf is. Van het jaar, van mijn sollicitatieproces, en van de draak die depressie heet. Met dank aan de lieverds om me heen.

Hebben jullie ook zulke lieverds?