Mijn excuus om niet te bloggen

De laatste tijd niet geblogd. Besef ik opeens. Hoe kan dat nou?
Moe: ja. Een baan en verdriet kosten blijkbaar energie. En solliciteren.
En ik doe tegenwoordig weer lekker veel aan sport.
Maar ik heb ook een goed excuus: ik ben druk bezig geweest (en nog) met het organiseren van een trouwfeest. Ons trouwfeest.

Mijn vriend gaat mijn ex-vriend worden op 1 mei, en heet dan "mijn man".
Waarom?
Tja, juridisch en logisch gezien een onzin feest. Economisch is het al helemaal niet handig: dit kost geld, best wel wat (ook al zijn we geen mensen voor sjieke locaties en dure diensten). Toch willen we best wel graag aan de wereld laten weten dat we elkaar lief vinden. En bij elkaar horen.
Een pure luxe uitgave dus. Puur voor ons gevoel en om mooie herinneringen te maken.
Dit is iets dat voor ons een goed leven maakt, het is niet iets wat ons helpt snel met pensioen te kunnen.

Voor ons beiden is de stap naar het publiekelijk toegeven van het dat we elkaar lief vinden een grote. Hij is een binnenvetter, en praat niet makkelijk. En een klein rugzakje met een verledentje-vol zaken.
Ik lijk bijzonder extravert. Al praat ik over de zaken die me echt aan het hart gaan nou net heel moeilijk. (Dat is ook de reden dat ik anoniem blog) En de liefde is een onderwerp dat me aan het hart gaat, maar waar ik ook een grote rugzak met verdriet uit het verleden mee rondtors.
Dus het duurde een jaar voordat ik aan Lief en aan intieme vrienden durfde toe te geven dat ik "iets had". Langer nog voor niet-intimi.
En praktische zaken regelen is niet intiem, dat durfde ik een paar jaar geleden al wel.

Maar openbaar toegeven en hardop zeggen dat ik hem lief vindt? En wil houden?
<SLIK!>
Dat gevoel heb ik nog steeds een beetje. Maar het slijt. En:

Tot mijn verbazing reageert iedereen uit onze omgeving positief. Ik ben niets gewend (en mijn familie heeft nog steeds die houding), dus het zijn voor mij bijzondere en onverwachte kadootjes (die sommige stenen uit de rugzak wat lichter maken), als iemand blij kijkt of een lieve opmerking maakt. Of meehelpt.
Dus voor mij is een onverwachts, maar heel welkom bijverschijnsel van dit huwelijk, dat een deel van mijn oude verdriet verdwijnt. Geen kado in euro's, maar wel echt een kado voor mij.

En met geen-baas is organiseren niet zozeer stress, al een soort werk. Leuk werk, want we mogen zelf alles bepalen: hoeveel, of helemaal niet.
We zijn allebei niet zo heel erg traditiegetrouw: tradities en regels zijn een mogelijkheid of een inspiratie, maar als het voor ons niet goed voelt, doen we het lekker niet. Of anders.
En alle beslissingen komen we samen snel uit en ze voelen goed. Goed teken toch?
Dus ik beschouw deze tijd als een kadootje van mijn vorige baas: ik mag rustig organiseren en daarmee genieten van alle voorbereidingen voor mijn huwelijk.
En het solliciteren lukt ondertussen ook, ik ben bij 1 bedrijf door naar de laatste ronde. Dus de baan gaat vast wel lukken voor Kerst.

En ik ben wederom blij met onze defensieve manier van geld omgaan: het huwelijk doen we uit een spaarpotje dat al stond. Dus de WW maakt voor ons geen probleem (daarvan kunnen we leven zoals we al deden, al is het sparen nu wel wat moeilijker) van ons huwelijk.

En ik ben nu door het grootste deel van de klussen heen (denk ik elke keer), en ik merk dat ik weer zin heb om te bloggen. Dus: ik ben weer terug!