vrijdag 30 januari 2015

Het schilderij wordt wel wat; het lijkt verdacht veel op een goed leven.


Mijn collega’s snappen er helemaal niets van. Sommigen zijn zelfs een beetje ongerust. Zou ik alsnog boos worden? Of ben ik zo knap dat ik gewoon rustig kan werken, en alleen bepaalde onderdelen laten gaan – in overleg?

Voorlopig voel ik me in ieder geval best senang. Ik werk aan de klussen die ik aardig of zinvol vindt, meldt mijn baas welke ik laat liggen en adviseer hem een opvolger te vinden. Lach om het feit dat mijn baas niet had bedacht dat mijn werk opgepakt moet worden. En gezien het belang en de deadline die er voor het bedrijf aan zit, eigenlijk rapido! (Tja, daarom werkte ik zo hard dat ik huttekase was met Kerst he) Verbaas me dat iemand die niet met mij door wil vanuit een toekomstige visie voor het team, niet bedenkt wat er nodig is voor het team, en ben een beetje blij dat ik managers niet snap.

En ik kijk met verbazing en vol nieuwe inzichten naar het team waar ik in werk. Ik heb afstand genomen, merk ik. Problemen zijn “jullie problemen”, en ik zit er niet mee. Ik zie nieuwe verbanden tussen karakters, en acties, en problemen. De puzzeltjes van de problemen vind ik nog steeds interessant, maar ik kan ze nu net zo makkelijk laten liggen als de sudoku in de krant. Verantwoordelijkheid doet toch rare dingen met je gedachten.

De energie die overblijft is groot. Oeps! Ondanks mijn goede voornemens, heb ik afgelopen jaar dus toch (te?) veel energie in deze baan gestoken. Ik ben niet zo goed in doseren als ik dacht. Leerpuntje voor een volgend project of baan toch nog.

Die energie is prettig voor mijn huis en genoten. Opeens een laatje opgeruimd. Niet meer, ondanks het virus in blogland. Wel opeens allerlei regelklussen gedaan. En gebeld met vriendinnen die ik in tijden niet gesproken had. En wat gehandwerkt.

Dus ik voel me rustig en gelukkig.

En ik snap dus wel dat mijn collega’s niets snappen van me. Van mijn rust. En dat ik lekker werk. Ze zien waarschijnlijk niet hoe ik nu veel makkelijker mijn grenzen kan trekken en dat ik de krenten uit de pap pik.

En het vooruitzicht dat die ruimte er nog een paar maanden gaat zijn, staat me steeds meer aan. Het helpt ongetwijfeld dat ik heb besloten de aankomende maanden de zorg voor mijn examenkind en voor een vreugdevol familieproject, dat zeker in april veel tijd gaat kosten, wat ruimte te geven. Combineer dat met een hobby voor fietsen en werken tot het voorjaar er aan komt, en je begrijpt dat ik plussen zie als ik enkele maanden niet gestoord wordt door werk. Solliciteren is toch iets vrijer in te delen dan kantoorwerk, zelfs vanuit huis.

Ik verkeer waarschijnlijk wel een luxe positie, want ik heb goede hoop (ook nav feedback van collega’s) dat ik wel weer werk kan vinden. En de wetenschap dat we thuis het redden met alleen het salaris van VL, houdt mijn gemoedsrust ook goed stabiel. Als dat niet zo was, geloof ik best dat je je heel anders kan voelen.

En misschien voel ik me over een week of over 2 maanden ook wel heel anders. Dat kan prima. Maar zo, en voor nu, ga ik lekker mijn gang in mijn baan en voel me alsof ik een soort sabattical in de schoot geworpen heb gekregen. Ik voel me senang, misschien wel happy. Pfffffffffff! Maf hoor!

“Het leven is geen som oplossen, maar een schilderij maken” Dat citaat heb ik al jaren op de koelkast hangen.

Ik heb m ooit opgehangen om mezelf er vaak aan te herinneren dat er meer in het leven is dan ratio. Dat gevoel meetelde, zelfs mijn eigen gevoel. Dat heb ik moeten leren, met veel vallen en opstaan.
Blijkbaar gaat het me nu goed af, want de afgelopen week zag ik de zin hangen en zag ik een schilderij voor me. Niet af nog hoor, maar met allerlei mooi kleuren en her en der wat woeste vegen.

vrijdag 23 januari 2015

Kun je vrijheid zien? Of schilderen?

Met slecht nieuws moet je niet wachten, dat moet je aan het begin melden. Zo gaat de theorie.
En zo heeft mijn baas het ook keurig gedaan. Hij vertelde gisteren dat hij het jaarcontract niet gaat verlengen. Slecht nieuws. Toch?
Maar hij en alle collega's die ik daarna heb gesproken, zijn verbaasd hoe rustig ik ben. En hoe niet boos.

Zoals ik al eerder schreef, geeft financiele ruimte een bizar effect op je mentale gesteldheid. En ik weet het nu zeker.

Ik voel me rustig. En ik vraag me af wat ik nu wil. Verder weet ik niet wat ik voel, of wat ik vind. Ik laa rustig bovenkomen wat er komt.

Er zijn momenten dat er wat verdriet of verwarring is, voornamelijk in de vorm van vragen in m'n  hoofd. En soms voel ik me onzeker over mijn professionele kwaliteiten. Soms vraag ik me af wat ik verkeerd heb gedaan, of wat ik goed kan. Maar de grote verbazing van de collega's die ik spreek, geeft daar nou net aardig tegenwicht aan. Als ik niet goed zou zijn in mijn baan, zouden mijn collega's het begrijpen. En ze snappen er niets van!
Al dat soort gesprekjes voelen als complimenten. Ik voel me na zo'n gesprekje eigenlijk heel goed.

Boos zijn lukt niet, ik weet dat het leven oneerlijk is, en managers zijn niet aangenomen om lief en eerlijk te zijn, schijnt het. En sympathieke actie verwachten van een groot bedrijf, nou nee, die naiviteit heb ik wel achter me gelaten. Zo oud wijs ben ik wel. Ech nie dasze lief sijn!

Dus ik laat mijn emoties gaan, en observeer wat er los komt. De vragen die bij tijd en wijle opborrelen, schrijf ik op. Daar ga ik later eens over nadenken, als de emoties weer ruimte geven aan de denkhersenen. Dat komt wel goed.
En ik merk dat er ook het nodige opborrelt van de ideeen die ik aan het ontwikkelen ben voor mijn leven-als-ik-genoeg-spaargeld-heb. Ergens is het wel een fijn idee. De komende maanden zouden heel druk worden, met een kind dat hulp nodig heeft, en eindexamen doet. En <spoileralert> we zijn bezig een trouwerij voor te bereiden. De onze. Voorbereiding met wat rust en tijd, geeft me mogelijkheid er lekker van te genieten, dat is voelt als een stiekum heerlijk vooruitzicht. Dat vooruitzicht maakt me eigenlijk heel blij. De vrijheid om van het voorjaar te kunnen genieten op de fiets en de vrijheid om m'n trouwerij precies zo in te kunnen richten als ik wil (en te knutselen, en...). Die vrijheid lonkt gewoon. Dat is het goede woord! Lonken.

We kunnen rondkomen van vriendjes' salaris, en voorlopig heb ik wat WW-rechten. Dus financieel is er geen ramp. Dat kost me echt geen hoofdbreken nu, laat staan meervoud. De hypotheek is bij ons al niet meer af te lossen (ik ga nog wel iets uitzoeken voor stortingen op spaarhypotheken, dat komt in een volgende blog wel).
De rust die ik beschreef van financiele ruimte is dus echt, want dit is toch wel een goede test, nietwaar?

De blijheid over een voorjaar vol fietstochtjes en familiezaken, is net iets groter dan de som van de negatieve gevoelens en vragen.
Ik ben benieuwd hoe het zich ontwikkeld, van het weekend ga ik nog meer laten loskomen en praten met vriend en vrienden en nadenken. Dus er zullen nog wel vervolgblogjes komen.
Maar deze winst van m'n spaargeld en hypotheek aflossen is niet in euro's uit te drukken, zoals Mariimmaa laatst heel goed deed. (hopelijk lukt dat me ook een keer). Maar wel in mijn persoonlijk niveau Geluk. En mijn koelkast magneet heeft nog steeds gelijk: een (goed) leven is geen som maken, maar een schilderij.

En ik staar vol verwondering naar wat er op het canvas verschijnt.



vrijdag 16 januari 2015

Verleidingen: kun je ze weerstaan?

Het schiet al op naar blue monday, de derde maandag van januari. Dat schijnt de meest depressieve dag in het jaar te zijn.
De rust en blijdschap van de feestdagen is weg, en de moeheid van het werken zit er al weer in. En de donkere dagen zijn nog steeds bij ons....... Ik merk het zeker. Ik zit rustig op de bank, moe van een week werken.
En ik neem snoepjes bij de thee, doe ik anders zelden en zeker niet meer dan 1 (anders vliegen de kilo's er aan). En ik heb de neiging de televisie aan te zetten, dat doe ik anders ook nooit.
De TV gaat hier aan voor een DVD kijken (we hebben na 3/4 jaar bijna 1 serie af) of 1 specifiek programma op BBC voor zoonlief. Verder niet. Die tijd besteed ik aan rusten, samen praten of spelletjes doen, blogs lezen en zo wat leren of anderen helpen, haken (tegenwoordig) of iets regelen voor onze club. Van die dingen wordt ik blij en/of tevreden, dat zijn stukjes geluk. Van de televisie krijg ik een leeg gevoel, dus voor mij past dat niet in een goed leven.

Maar vanavond.... bezweek ik bijna voor de makkelijke verleidingen die je helemaal je-van-het lijken als je  moe bent. Directe bevrediging, maar uiteindelijk is het loos.

De snoepjes, ja die zijn uiteindelijk wel opgegaan. Van het weekend maar lekker fietsen (het schijnt droog te worden) naar de kaasboer in de polder en stevig speedcleanen, dat compenseert hopelijk genoeg.
En de TV heb ik kunnen omzeilen. Wel het internet opgegaan, en alle blogs weer bijgelezen. Zeker mijmeringen hielp me weer rustig te worden en het genieten te zien ipv loze bevrediging. En wat zaken opgezocht voor prive klussen (vacatures voor een vriendin).

Moe zijn is funest voor verstandig kiezen. Er zijn allerlei psychologen die dat wetenschappelijk onderzocht hebben, maar vanavond voelde ik het weer heel duidelijk: een moe mens (zeker een fysiek en emotioneel moe mens) heeft veeeeeeeeeeeel meer moeite om verstandig te kiezen, je hebt de energie niet om jezelf de verstandige kant op te duwen, je kiest voor de gemakkelijkste weg, die de minste energie kost om je een beetje OK te voelen. Zelfs al weet een deel van je dat dat niet helemaal verstandig is, het gemak wint.
Tenzij je een gewoonte hebt, of je andere (vestandige) verleidingen kant-en-klaar hebt liggen, dan kun je soms die keuze nog net maken. Maar o, wat voelt alles moeilijk dan.
En die makkelijke, maar verkeerde, keuze maakt het de volgende keer nog makkelijker om minder verstandig te doen (de snoepjes van de kerst zijn nu op, en ik haal geen nieuwe, want dat gaat fout!)

Een klein beetje verstandig zijn lukte, omdat ik mezelf een babystapje kon laten zetten in de vorm van uitstel. (de TV mag straks, eerst even wat voor X opzoeken op het net), waarna ik wat uitgeruster was en weer kon voelen en genieten. En vandaaruit verstandig kon besluiten niet nog meer lekkere dingen te nemen ;-)

Dus toch een beetje trots op mezelf.
Nu vroeg naar bed en de serieuze klussen die ik had willen doen vandaag, maar morgen doen. Lukt ook, nu ik de kleine klussen voor morgen vandaag gedaan heb (snappen jullie het nog?) Dus nu slapen en morgen weer "zomaar" een klus wegwerken, hoop ik..