Afgelopen zondag hadden we familiedag. Gezellig iedereen bij elkaar. Die kans heb ik genomen om tegelijk een flink aantal mensen te vertellen dat we een datum hebben voor ons pensioen: maart 2020.
En het hardop zeggen leverde niet alleen felicitaties op (en veel verbaasde blikken), maar ook winst in mijn eigen hoofd: twijfel verdween, ideeën kwamen.
Maf effect. We zijn al 2 maanden aan het denken wat we dan willen doen, moeizaam, vaag. En nu opeens is het "echt". Terwijl de datum natuurlijk nog steeds in de toekomst ligt, er niets getekend is, niets gestort, niets feitelijks veranderd is.
Drie maanden geleden pakte ik de invulsheet voor werkende mensen van het internet. Na een maand had ik alle cijfertjes bij elkaar gesprokkeld. En toen was het schrikken! Want het leek erop we eigenlijk al konden stoppen! Dat onze uitgaven gedekt zouden zijn door ons al zo lang opgespaarde centjes.
Dat was eigenlijk best schrikken. Dus dat zou betekenen dat vrije leven ging er echt komen? Dus ons huidige leven ging weg??? Dus logischerwijs, kwamen toen ook allerlei angst gedachten en twijfels. Direct stoppen zou betekenen dat er tijden komen die dicht bij nul lagen. En, en, en mijn contract van de leukste baan ever duurt nog tot maart. En, en, en, wie weet heeft zoonlief nog hulp nodig. En, en, en kun je wel vertrouwen op pensioen en AOW?
Dus hebben we eerst niets gezegd. Eerst zelf wennen aan het idee.
Dan ga je raar rondlopen op je werk: hier ben ik over een half jaar niet meer. En nadenken: wat doet een mens dan de hele dag als je niet werkt? Luieren en boeken lezen is na 2 weken vakantiegevoel niet leuk meer, ben ik bang. Je wilt iets "af" hebben aan het eind van een uur, dag, week, maand. Je wilt samen met collega's iets doen. Ik heb duidelijk weinig KoosWerkeloos-genen.
Daarna eens bij vrienden iets opperen over "vroeger met pensioen gaan dan je 67e". En kijken hoe mensen reageren. En volledig vrijblijvend bij een borrel filosoferen en brainstormen. En de wereld stortte niet in. Dat was wel fijn.
En na dit soort gesprekken besef ik wel dat ik dingen in de wereld anders zou willen zien. En dat als ik niet werk, ik daar een duwtje aan kan geven. Ik ben geen aansprekend figuur (merk ik op mijn werk al), dus ik krijg de maatschappij niet een kant op geduwd (zoals Baudet, Rutte of Thunberg doen), al wil ik dat nog zo graag. Ik kan wel nu helemaal vrij kiezen om mijn sterke kanten in te zetten voor bedrijven/organisaties die ik vooruitgang gun. En dan valt mijn huidige werkgever af (geen slecht bedrijf, bekend als 'n voorloper in z'n sector, maar ik vind dat er niet genoeg gebeurt om een goede toekomst te bereiken terwijl ze zeker meer zouden kunnen).
Dus ik ben met lijstjes bezig wat ik dan kan & wil. Dat lijstje vult makkelijk een werkweek of 3 - per dag.
Volgende stap was tegen goede vrienden zeggen dat we serieus plannen het werken voor geld aan de kant te zetten. Dat leverde milde verbazing en vooral veel: "leuk voor je!" 's op. En we als vertelden dat we eerst willen gaan fietsen, vindt iedereen dat logisch. En braindstormde met ons door. Wij zijn fietsgekken, en staan officieel zo te boek. En niemand vraagt wat je daarna dan gaat doen, ook best grappig.
Dus toen de familiedag kwam, hadden we toch al wel een beetje geoefend. En durfden we wel. Maar ik was toch wel zenuwachtig, eigenlijk. Maar het waren gewoon woorden die uit mn mond kwamen, en dat is best te doen.
Totdat ik zag dat de dochters van die rijke oom met hun mond open stonden. Oh. Dus het was eigenlijk toch wel een beetje een bijzonder iets? Ja. Niet iedereen redt FIRE, dat is ook wel zo. En je 50e is niet supervroeg, maar voor veel mensen toch wel een stuk vroeger dan ze rondom zich heen horen.
Felicitaties. Vragen. Doorpraten over wat we dan gingen doen. (Fietsen - O ja natuurlijk). Het was een fijne ervaring.
Wat me echt verbaasde wat dat er in mijn hoofd daarna andere gedachten kwamen. Ik was er niet meer bang voor, voor niet werken. Het was nu gewoon zo. En we hebben ook niet gezegd dat we nooit meer werken of nooit meer iets betaalds doen, dus dat "mag" ook nog gewoon.
En opeens was er ruimte voor ideeen. Wat ik wil gaan doen (blog, als experiment). En het fijne is: ik moet zo weinig, dat ik ook nog alle andere dingen op mn lijst kan uitproberen. Alle tijd voor, toch? Maar dat wordt voor een volgend blog.
vrijdag 22 november 2019
vrijdag 15 november 2019
Eruit/ Erin
Eindelijk, eindelijk is er weer week aan het eind van mijn energie. In plaats van nog een heel stuk werkweek door te moeten (als je eigenlijk al helemaal moe bent).
En dan ben ik ook nog zon moeder die d'r zoon wil helpen. Want echte depressie (met pijn en volledige apathie er bij). Dat terwijl hij zich door een studie worstelt die modern lesgeeft ipv didactisch verantwoord, laat staan goed lesgeeft aan een autist. En in onze moderne samenleving is zorg bureaucratisch, vol wachtlijsten en mantelzorg, dus ik had genoeg te doen om te zorgen dat hij van de zelfmoordlijst af kwam.
En tussendoor ben ik langzaam uit die overgang gekomen. De overgang die bij mij sneaky veel energie wegzoog. En concentratie vernaggelde. En irritaties onder een elektronenmicroscoop legde, of was dat "gewoon" een depressie?
Het was fijn weer nachten door te kunnen slapen. Het is fijn als je je weer kunt herinneren wat je aan het doen was. En een klus of puzzel te kunnen maken. Het is heel fijn als je je eigen gedachten weer kan afmaken in je hoofd, dus weer kunt nadenken.
En mn omgeving vindt het ook heel fijn dat ik weer gezellig doe. Weer eens een klus oppak. Beloftes kan houden. Met een idee kom.
Eigenlijk zodra die staat zich een beetje aandiende, zakt zoonlief door zn hoeven. Dus m'n energie en ideen gingen eerst naar zijn hulp, met hem gepraat en gebeld, formulieren voor m ingevuld, voor hem gebeld. En na 16 maanden inschrijving heeft hij sinds deze zomer goede begeleiding, die niet alleen er voldoende uren is, maar ook snapt waar z'n problemen zitten en af en toe een oplossing weet. En de GGZ heeft net 2 maanden langer ook contact met m en doet behandelingen. Dus langzaam kruipt zoonlief uit t gat en durf ik 's avonds te ontspannen.
Weet je dat dat letterlijk verandert wat je ziet van de wereld? Ik kan weer genieten van n kop thee. Ik kan weer nieuws kijken zonder irritatie of verdriet. Ik zie zelfs weer bloemen in de berm. Best wel aardig zo, die wereld.
Dus nu zelfs tijd+energie om m'n password te vernieuwen (tuurlijk, die was ik vergeten) en een blogje te tikken.
Ben benieuwd hoe dat zich in de toekomst gaat uitwerken. k hoop dat ik wat blogdraden weer kan oppakken en wat nieuwe kan starten.
Volgende blog ga ik verder, en heb ik wel een spannend verhaal over onze geldzaken. Ben benieuwd wanneer me dat lukt (ik heb goede voornemens van morgen ofzo, maar het zou zo maar volgende week kunnen worden)
Eindelijk, eindelijk is er weer week aan het eind van mijn energie. In plaats van nog een heel stuk werkweek door te moeten (als je eigenlijk al helemaal moe bent).
En dan ben ik ook nog zon moeder die d'r zoon wil helpen. Want echte depressie (met pijn en volledige apathie er bij). Dat terwijl hij zich door een studie worstelt die modern lesgeeft ipv didactisch verantwoord, laat staan goed lesgeeft aan een autist. En in onze moderne samenleving is zorg bureaucratisch, vol wachtlijsten en mantelzorg, dus ik had genoeg te doen om te zorgen dat hij van de zelfmoordlijst af kwam.
En tussendoor ben ik langzaam uit die overgang gekomen. De overgang die bij mij sneaky veel energie wegzoog. En concentratie vernaggelde. En irritaties onder een elektronenmicroscoop legde, of was dat "gewoon" een depressie?
Het was fijn weer nachten door te kunnen slapen. Het is fijn als je je weer kunt herinneren wat je aan het doen was. En een klus of puzzel te kunnen maken. Het is heel fijn als je je eigen gedachten weer kan afmaken in je hoofd, dus weer kunt nadenken.
En mn omgeving vindt het ook heel fijn dat ik weer gezellig doe. Weer eens een klus oppak. Beloftes kan houden. Met een idee kom.
Eigenlijk zodra die staat zich een beetje aandiende, zakt zoonlief door zn hoeven. Dus m'n energie en ideen gingen eerst naar zijn hulp, met hem gepraat en gebeld, formulieren voor m ingevuld, voor hem gebeld. En na 16 maanden inschrijving heeft hij sinds deze zomer goede begeleiding, die niet alleen er voldoende uren is, maar ook snapt waar z'n problemen zitten en af en toe een oplossing weet. En de GGZ heeft net 2 maanden langer ook contact met m en doet behandelingen. Dus langzaam kruipt zoonlief uit t gat en durf ik 's avonds te ontspannen.
Weet je dat dat letterlijk verandert wat je ziet van de wereld? Ik kan weer genieten van n kop thee. Ik kan weer nieuws kijken zonder irritatie of verdriet. Ik zie zelfs weer bloemen in de berm. Best wel aardig zo, die wereld.
Dus nu zelfs tijd+energie om m'n password te vernieuwen (tuurlijk, die was ik vergeten) en een blogje te tikken.
Ben benieuwd hoe dat zich in de toekomst gaat uitwerken. k hoop dat ik wat blogdraden weer kan oppakken en wat nieuwe kan starten.
Volgende blog ga ik verder, en heb ik wel een spannend verhaal over onze geldzaken. Ben benieuwd wanneer me dat lukt (ik heb goede voornemens van morgen ofzo, maar het zou zo maar volgende week kunnen worden)
Abonneren op:
Posts (Atom)