Sparen levert niets op. Net meer dan nul als je de rente van de bank ziet, maar als de inflatie meetelt dan is het minder dan nul. En als je vermogensbelasting moet betalen, omdat je boven die grens zit, dan is het al helemaal negatief.
Dus doen wij al een tijdje aan crowdfunding. Onder andere.
Crowdfunding heb je in diverse smaken.
Het betekent altijd dat iedereen (de crowd he) kan intekenen op een project en daar geld in steekt. Soms krijg je daar niets voor terug - behalve het goede gevoel dat je het project hebt geholpen. Soms krijg je er een ervaring voor terug: meekijken in het gebouw of bij repetities. Dit zijn vaker kunstprojecten, de sites hiervan ken ik niet.
Soms krijg je het opstartende product terug (kickstarter.nl), in een eerste editie, of met handtekening, of tegen een gereduceerde prijs.
En soms is het gewoon een zakelijke deal, met papierwerk en boekhouderscontroles. Waarbij je rente of dividend ontvangt. Gewoon een lening dus, jij leent geld aan een bedrijf en die betaalt terug. Soms krijg je een privilege van een bedijf bijj (kaaspakket bij een kaasboer), meestal niet. Er zijn soorten leningen, met diverse regels van terugbetalen qua termijn of voorrang bij faillissment. (geldvoorelkaar.nl)
Met de huidige rentestand worden deze manieren om je geld ergens in te steken (met dus diverse soorten rendement, in euro's en gevoel) steeds p.opulairder.
Zelfs Nu.nl meldt het in het jaaroverzicht
En ik vind het een goed idee.
Je hebt zo meer mogelijkheid zelf te bepalen waar je geld naartoe gaat, en waarmee jij dus mede zorgt dat iets doorgaat of niet. Dat is een heel concrete macht.
Meestal ligt die bij banken (die geld wel of niet uitlenen), en discussieert de eerlijke bankwijzer dan weer met de banken over een duurzame manier van doen.
Bij crowfunding kun je direct zelf "stemmen". Je kunt bepalen of die biologische slager z'n winkel kan openen nou net een goed idee is (bio!) of niet (zielige diertjes)? Mag die financieel adviseur z'n praktijk uitbreiden, van jou dan, of niet?
Als je dit doet, krijg je ook ook meer begrip voor een bank. Je bent dan met dezelfde soort beslissingen bezig (gaat dit wel renderen?), en je begint te begrijpen hoe lastig die beslissingen soms zijn.
Want rendement is onzeker, zeker vooraf he.
Moet een balletdanser gesteund worden in zijn opleiding? Of een piloot? De eerste is economisch minder rendabel - waarschijnlijk. Zoveel verdienen balletdansers niet, en ze kunnen ook last van hun lijf krijgen. Maar kunst is beter voor de wereld dan vliegtuigen. Toch?
En het gaat hier wel om jouw centjes, die je waarschijnlijk weer terug wilt zien.Toch? En hoeveel rente is dan acceptabel voor het risico dat je met je centjes loopt. 8% rente is heel gebruikelijk bij dit soort projecten.
En hoeveel laat je het maatschappelijk renedement meetelen, bij je eigen centjes, en hoeveel tellen de pure euro's mee die je terug wilt zien.
Zonder risico is dit allemaal niet, maar je hebt hier wel veel meer zicht op de risico's. En waarschijnlijk ook meer gevoel bij projecten, omdat je zeker begint met projecten van eeen vakgebied dat je kent, of van projecten die bij jouw woonomgeving horen.
Wat vind jij van crowdfunding? Van het principe?
En welke site ken jij er nog meer van?
woensdag 28 december 2016
maandag 26 december 2016
zorgverzekering geloof ik niet
Van de week hadden we hier zomaar opeens de zorgverzekeringen vergeleken en besloten. Lekker klaar nu. We zijn gegaan voor de goedkoopste optie, nou ja de goedkoopste waarvan wij geloven dat die echt kan bestaan.
We begonnen met zoeken op verschillende vergelijkingssites. Verschillende ja, want niet alleen hebben verschillende vergelijkingssites verschillende sets aan verzekeringen in overzicht.
Ook hebben de verschillende vergelijkingssites verschillende deals gemaakt met de verzekeraars. Als je doorklikt en de verzekering afsluit, krijgt die vergelijkingssite nl. een vergoeding. Als kijker krijg je soms ook een (deel van die) korting - om je over te halen via deze vergelijkingssite af te sluiten.
Dus vandaar een rondje langs diverse sites. Bijzonder vond ik zorgkiezer, waar je een goed doel kunt steunen door via hen af te sluiten, ipv kortinng krijgen. En natuurlijk namen we de consumentenbond mee, als hopelijk iets onpartijdigere vergelijkinssite.
Bij alle invuloefeningen hebben we natuurlijk wel dezelfde voorwaarden ingevuld. Anders kun je de premies niet met elkaar vergelijken.
Hetzelfde EigenRisico (ER) overal, en alle andere vinkjes ook hetzelfde.
Wij hebben weinig aan aanvullende pakketten, dat geld sparen we liever voor als er toch nog wat gebeurt. Bij ons is dat nl. niet veel wat vergoed zou worden vanuit zo'n pakket. Alleen manlief heeft een gebit waarvoor een verzekering een zinvolle is (soms kosten, en dan hoge).
Wel vinden we allemaal het heel belangrijk dat je bij alle zorgverleners terechtkunt. Gewoon naar een fysio of ziekenhuis kunnen, daarvoor heb je een ZKverzekering. In NL hoeven echt geen ziekenhuizen die belachelijk (stom, duur, inefficient) werken uit het systeem gepest te worden. Misschien is dat zo in andere landen, dat weet ik niet. Zelfs zoonlief (19) zei dat -ie dit belangrijk vond. Anders is het geen echte verzekering, vond hij.
Toen bleek onze bestaande polis iets duurder te zijn, dan de goedkoopste die we konden vinden. Hoe kwam dat? Vorig jaar was dit de goedkoopste.
Dus we zijn gaan doordenken waarom onze huidige polis net iets duurder uitkwam. Kon het goedkoper?
Ervaringen gecheckt.
Mwah valt mee, over elke verzekeraar zijn er mensen die moeite hebben met de kleine lettertjes of de klantenservice, en dan negatief doen. Maar bij de een niet veel meer dan bij de andere verzekering.
Dus gaan we bij onze huidige verzekeraar blijven of gaan we voor 8 euro per maand goedkoper (over n jaar praten we over 110 euro)?
We blijven.
Want we geloven niet dat t goedkoper kan. Dan moet de goedkopere verzekering toch ergens hoekjes afsnijden. Slechte service of toch slecht vergoeden. Of ziekenhuizen afknijpen.
Ik heb wel geloof in mijn huidige verzekeraar. Dat -ie het handig doet en efficient. Ook omdat andere verzekeraars en de minister m rebels en lastig vinden. Vind ik wel een goed teken. En hij is altijd als eerste met de premie-voor-volgend-jaar, met uitleg en al. Dat lukt alleen als je alles strak georganiseerd hebt, en weet waar je over praat. En consumentenbond vind m transparant (moeilijk woord voor dat je weet waar t geld naar toe gaat).
Dus ik denk dat ik nu zit bij een efficiente verzeker, die het echte doel van de zorgverzekering helder heeft, en ook nastreeft. En ik geloof de goedkopere niet.
Blijft een gok, dat wel, want ik heb van beide bedrijven de binnenkant niet gezien. (alleen bij een vakbeurs wat dingen over de IT-kant van mijn huidige verzekeraar).
Dus die 110 euro kan ik verkeerd besteden komend jaar. Dan is dat sponsoring geweest aan de rebel in de verzekeringswereld. En anders heb ik inderdaad de echt-duurzaam-de-goedkoopste gekozen. Dat lijkt me OK. Met die gok kan ik leven.
Hoe kiezen jullie de zorgverzekeraar? En vinden jullie het ook zo lastig?
We begonnen met zoeken op verschillende vergelijkingssites. Verschillende ja, want niet alleen hebben verschillende vergelijkingssites verschillende sets aan verzekeringen in overzicht.
Ook hebben de verschillende vergelijkingssites verschillende deals gemaakt met de verzekeraars. Als je doorklikt en de verzekering afsluit, krijgt die vergelijkingssite nl. een vergoeding. Als kijker krijg je soms ook een (deel van die) korting - om je over te halen via deze vergelijkingssite af te sluiten.
Dus vandaar een rondje langs diverse sites. Bijzonder vond ik zorgkiezer, waar je een goed doel kunt steunen door via hen af te sluiten, ipv kortinng krijgen. En natuurlijk namen we de consumentenbond mee, als hopelijk iets onpartijdigere vergelijkinssite.
Bij alle invuloefeningen hebben we natuurlijk wel dezelfde voorwaarden ingevuld. Anders kun je de premies niet met elkaar vergelijken.
Hetzelfde EigenRisico (ER) overal, en alle andere vinkjes ook hetzelfde.
Wij hebben weinig aan aanvullende pakketten, dat geld sparen we liever voor als er toch nog wat gebeurt. Bij ons is dat nl. niet veel wat vergoed zou worden vanuit zo'n pakket. Alleen manlief heeft een gebit waarvoor een verzekering een zinvolle is (soms kosten, en dan hoge).
Wel vinden we allemaal het heel belangrijk dat je bij alle zorgverleners terechtkunt. Gewoon naar een fysio of ziekenhuis kunnen, daarvoor heb je een ZKverzekering. In NL hoeven echt geen ziekenhuizen die belachelijk (stom, duur, inefficient) werken uit het systeem gepest te worden. Misschien is dat zo in andere landen, dat weet ik niet. Zelfs zoonlief (19) zei dat -ie dit belangrijk vond. Anders is het geen echte verzekering, vond hij.
Toen bleek onze bestaande polis iets duurder te zijn, dan de goedkoopste die we konden vinden. Hoe kwam dat? Vorig jaar was dit de goedkoopste.
Dus we zijn gaan doordenken waarom onze huidige polis net iets duurder uitkwam. Kon het goedkoper?
Ervaringen gecheckt.
Mwah valt mee, over elke verzekeraar zijn er mensen die moeite hebben met de kleine lettertjes of de klantenservice, en dan negatief doen. Maar bij de een niet veel meer dan bij de andere verzekering.
Dus gaan we bij onze huidige verzekeraar blijven of gaan we voor 8 euro per maand goedkoper (over n jaar praten we over 110 euro)?
We blijven.
Want we geloven niet dat t goedkoper kan. Dan moet de goedkopere verzekering toch ergens hoekjes afsnijden. Slechte service of toch slecht vergoeden. Of ziekenhuizen afknijpen.
Ik heb wel geloof in mijn huidige verzekeraar. Dat -ie het handig doet en efficient. Ook omdat andere verzekeraars en de minister m rebels en lastig vinden. Vind ik wel een goed teken. En hij is altijd als eerste met de premie-voor-volgend-jaar, met uitleg en al. Dat lukt alleen als je alles strak georganiseerd hebt, en weet waar je over praat. En consumentenbond vind m transparant (moeilijk woord voor dat je weet waar t geld naar toe gaat).
Dus ik denk dat ik nu zit bij een efficiente verzeker, die het echte doel van de zorgverzekering helder heeft, en ook nastreeft. En ik geloof de goedkopere niet.
Blijft een gok, dat wel, want ik heb van beide bedrijven de binnenkant niet gezien. (alleen bij een vakbeurs wat dingen over de IT-kant van mijn huidige verzekeraar).
Dus die 110 euro kan ik verkeerd besteden komend jaar. Dan is dat sponsoring geweest aan de rebel in de verzekeringswereld. En anders heb ik inderdaad de echt-duurzaam-de-goedkoopste gekozen. Dat lijkt me OK. Met die gok kan ik leven.
Hoe kiezen jullie de zorgverzekeraar? En vinden jullie het ook zo lastig?
zondag 25 december 2016
Kerst in da hole
Met Kerst doen wij heel lekker. Niks.
Kerstavond is voor ons (duitsgewortelde) familie. Met kadootjes en aardappelsalade en bockworst. Gezellig.
En daarna net als de bomen even terugtrekken in je holletje. mmmmm
Kerstavond was echt ook gezellig. Misschien dat ik het voor het eerst kon beseffen, want ik ben denk ik nog nooit relaxt ervan thuisgekomen. Op mijn manier altijd kerststress gehad. Maar dit jaar niet. Misschien dat die coaching op het werk toch raak praat en goed doorwerkt. mmmm, dat is dan een mooi bonus kerstkadootje.
Na het gezamelijke vieren rustig naar huis gereden. Dat was na middernacht, dus eigenlijk al eerste kerstdag. Met zoonlief van 19 is dat geen probleem, dus heerlijk relaxt.
Zelfs de katten, die in de slaapkamer opgesloten hadden gezeten (oeps!), en dus een hoopje hadden gedaan, konden me geen stress aanjagen. Die achaermerdjes, na 10 uur in een kamer snap ik dat.
Hops, even opruimen, een wasje de machine in, en dat is ook weer gefixt.
Slapen.
Heerlijk slapen. Zonder wekker.
Wakker worden, en niet weten hoe laat het is (het is licht). Maar dat maakt lekker niet uit. Dus dat lekkere boek pakken (Broederband deel 2 -uit de bieb), en lekker lezen in bed. Manlief naast me wordt na een tijdje ook wakker en we genieten van de rust en de morgen.
Uiteindelijk opgestaan. De tijd eehhhh.... van de lunch was eigenlijk al voorbij. Maar na een uitgebreide en gezellige maaltijd zoals gisteren, heeft een mens niet direct honger, Dus ons maaltje was later, maar dat was OK.
We gaan deze hele kersttijd trouwens niet doen wat hoort. Geen kerstmenu. Manlief heeft wat groente op de markt gescoord, en er zit vast nog wel spul in de voorraadkast en de vriezer om iets lekker op tafel te toveren. We bedenken zo meteen wel wat dat wordt.
Nu zit ik met een kerstmuts op en kerstsokken aan bij de verwarming. En ga zo lekker de kerstdagen door: in m'n holletje. Lekker lezen, soezen, nadenken.
Klein beetje wat doen met getallen, als de fut er is.
Nadenken over afgelopen jaar en volgend jaar.
Wat notities maken waar over een paar weken plannen uit voortkomen. Dat hoort bij dit deel van het jaar. Goede voornemens vind ik onzin. Afvallen moet je het hele jaar doen, niet in januari. Al zou er best bij kunnen staan dat we 3 goede restaurants willen bezoeken. Is dat ook een goed voornemen?
Beetje tegendraads misschien, maar dat mag toch wel?
En vanuit dit holletje wens ik jullie fijne dagen, veel plezier en voor iedereen veel genietsels!
Kerstavond is voor ons (duitsgewortelde) familie. Met kadootjes en aardappelsalade en bockworst. Gezellig.
En daarna net als de bomen even terugtrekken in je holletje. mmmmm
Kerstavond was echt ook gezellig. Misschien dat ik het voor het eerst kon beseffen, want ik ben denk ik nog nooit relaxt ervan thuisgekomen. Op mijn manier altijd kerststress gehad. Maar dit jaar niet. Misschien dat die coaching op het werk toch raak praat en goed doorwerkt. mmmm, dat is dan een mooi bonus kerstkadootje.
Na het gezamelijke vieren rustig naar huis gereden. Dat was na middernacht, dus eigenlijk al eerste kerstdag. Met zoonlief van 19 is dat geen probleem, dus heerlijk relaxt.
Zelfs de katten, die in de slaapkamer opgesloten hadden gezeten (oeps!), en dus een hoopje hadden gedaan, konden me geen stress aanjagen. Die achaermerdjes, na 10 uur in een kamer snap ik dat.
Hops, even opruimen, een wasje de machine in, en dat is ook weer gefixt.
Slapen.
Heerlijk slapen. Zonder wekker.
Wakker worden, en niet weten hoe laat het is (het is licht). Maar dat maakt lekker niet uit. Dus dat lekkere boek pakken (Broederband deel 2 -uit de bieb), en lekker lezen in bed. Manlief naast me wordt na een tijdje ook wakker en we genieten van de rust en de morgen.
Uiteindelijk opgestaan. De tijd eehhhh.... van de lunch was eigenlijk al voorbij. Maar na een uitgebreide en gezellige maaltijd zoals gisteren, heeft een mens niet direct honger, Dus ons maaltje was later, maar dat was OK.
We gaan deze hele kersttijd trouwens niet doen wat hoort. Geen kerstmenu. Manlief heeft wat groente op de markt gescoord, en er zit vast nog wel spul in de voorraadkast en de vriezer om iets lekker op tafel te toveren. We bedenken zo meteen wel wat dat wordt.
Nu zit ik met een kerstmuts op en kerstsokken aan bij de verwarming. En ga zo lekker de kerstdagen door: in m'n holletje. Lekker lezen, soezen, nadenken.
Klein beetje wat doen met getallen, als de fut er is.
Nadenken over afgelopen jaar en volgend jaar.
Wat notities maken waar over een paar weken plannen uit voortkomen. Dat hoort bij dit deel van het jaar. Goede voornemens vind ik onzin. Afvallen moet je het hele jaar doen, niet in januari. Al zou er best bij kunnen staan dat we 3 goede restaurants willen bezoeken. Is dat ook een goed voornemen?
Beetje tegendraads misschien, maar dat mag toch wel?
En vanuit dit holletje wens ik jullie fijne dagen, veel plezier en voor iedereen veel genietsels!
donderdag 15 december 2016
Als ik veel geld heb, dan....
Veel mensen zeggen dat ze dan die reis gaan maken. Of hun werk opzeggen. Of op z'n minst een nieuwe auto kopen.
Zo'n gesprek had ik laatst ook met de buren. Die wilden verhuizen naar Frankrijk en een bedrijf beginnen.
En ik?
Ik wil eigenlijk niets. Niets anders dan nu tenminste.
Bij mij is het zo langzaam gegaan, dat dat soort doelen me nu nog steeds niet interesseert.
Ook het voelt niet zo, dat ik veel geld heb. Terwijl het bedrag op mijn rekening(en) wel zo hoog is dat ik meer dan 1 bank nodig heb. En beide komen door hetzelfde.
Juist omdat ik rustig ben gaan leven, en doe waar ik van geniet, hou ik geld over. Omdat ik al heel lang heel puur kijk naar wat ik echt nodig heb en echt wil, en daar dan intens van geniet, daarom lukt het om geld over te houden.
(Nou ja, ik verdien ook best. Maar dan nog zie ik genoeg collega's die het makkelijk opmaken en ik hou riant over, ook nu ik kostwinner ben. Dus dit effect is er wel)
Maar die puur-nodig beslissingen (uit de tijd dat het geld wel krap was) doe ik al nog steeds. Ik heb nu wel de luxe dat het geld er wel is, maar ik beslis niet iets vanwege het geld (heb ik het geld?), maar voor mezelf (heb ik het nodig om gelukkig te worden?).
Dus ik blog, ipv roddelbladen lezen. Bloggen schept me helderheid in het hoofd, en soms een aardige opmerking of tip van iemand.
Dus ik brei, ipv TV kijken. En de truien en sjaals en poncho's gebruik om de kachel heel vaak laag te kunnen houden en heerlijk comfortabel op de bank te zitten of comfortabel buiten te wandelen.
Dus ik douche beperkt, en geniet van het wassen bij de wasbak.Echt waar!
Dus ik eet veel groente , van de seizoenen (en dus ook redelijk gezond ben). regelmatig van de markt, aan het eind van de dag. Lekker! En leuke sport, leuker dan Max Verstappen! Vier keer in een week chinese kool eten? Dat lukt ons prima. Receptjes zoeken is leuk. De peren een euro? Dan is het deze week peer. mmmm Volgende week komt er wat anders, is een leuke verrassing wat er dan komt.
Dus ik fiets veel , en geniet van het buitenzijn en van het wegvallen van de stress. Genieten van het bos, vogeltjes in de wei, etc. Fitness betaal ik dus niet. En als ik n keer yoga wil doen, heb ik dat matje van 10 jaar geleden nog liggen. Heerlijk mij-momentje dan. Met een kopje thee van dat kadootje. Yogacursus hoef ik nie, dat zou stressen worden elke week.
Dus ik hoef, met al dat genieten door de weeks, weinig en zeker niet duur op vakantie: lekker op de fiets een weekendje weg is heel erg vakantie. Kost n restaurantbezoek als we heel luxe doen, en n camping. En dat voelt als n week. Of ik ga langs bij vrienden (op de fiets natuurlijk), dan heb je niet eens campingkosten.
En al die dingen vind ik heerlijk. Die maken voor mij een goed leven. Terwijl ze de portemonee sparen.En door dat goede leven waarvan ik veel minuten geniet, hoef ik niet fanatiek te shoppen. Ik voel me nu al goed, mastercard.
En dat niet shoppen, of zelf maken, maakt dat er elke maand wat sluist naar de spaarrekening. Dat sluist OMDAT ik leef op een manier dat ik er gelukkig van wordt, onafhankelijk van geld.
Nu verdien ik ruim, en we leven van n modaal inkomen. Dit is genoeg, en het voelt al ruim.
Nu hebben we weinig ellende gehad de afgelopen jaren, dat helpt ook. (de jaren daarvoor heb ik waarschijnlijk mijn portie wel gehad). Of heb ik mazzel gehad dat ik continu kon werken (in n mannenberoep, dat dus behoorlijk betaalt)? Het was wel echt werken, soms hard.
De eerste maanden nadat de ellende (scheiding van 10 rechtszaken) klaar was, was dat wel een heel raar gevoel. Dat je geld overhoudt aan het eind van de maand. Dat je nog langer door had kunnen leven voordat t op was (dus dat je dat stukje tijd in de toekomst nog hebt)
Maar het went. Eerst doe je wat grotere aankopen, waarvoor je normaal lang moest sparen. Die gaan nu veel sneller. Maar hoeveel matrassen wil een mens hebben? Ik ben geen prinses-op-de-erwt. En we doen genoeg in bed, maar zo snel slijten die dingen nou ook weer niet. ;-)
En het was wennen als ik iets groters wil kopen, dat er dan geld is. Eigenlijk altijd wel genoeg voor alle opties die er in de winkel zijn. Dus dan denk je: Wil ik dan alle opties? Wil ik het duurste? Wil ik alles in de winkel kopen?
Ik kon voorheen zonder. En was dat OK? Eigenlijk wel. Eigenlijk wel prima. Ik kon toen al genieten van dingen, laten we dat vooral blijven doen.
En nee zeg! Zoveel spullen wil ik niet strijken, afstoffen, repareren. Ik wil ruimte in mijn huis en in mn leven. Dus we kopen zaken als het echt nodig is (altijd even wachten en even goed nadenken he), en ik het het geld waard vindt.
Misschien iets meer bio. Soms een luxe theetje of een olie. Op vakantie. Maar verder?
Voor ons nieuwe huis hebben we geen vloerkleed gekocht. Er lag er al 1 6 jaar op zolderl Die vonden we toen erg mooi. En in NieuwHuis ligt ie weer te zorgen voor een glimlach elke keer als ik er naar kijk.
En gordijntjes halen we langzamerhand bij de Ikea. Zelf op maat maken. Goedkoper dan t dure merk, en we vinden t nog mooier ook. Aan de andere ramen komen de blinds die bij een vriendin er net uitgaan. Wel even op maat maken, maar scheelt weer een paar aankopen. En verder allerlei klein grut van de kringloop, daar hebben ze de leukste dingen. Marktplaats wel geprobeerd, maar Murphy is erg actief...
Doen we nu bewust armoedig? Nee, dit zijn gewoontes. En als ik om me heen kijk, heb ik een goed geweldig leven en voel ik me rijk.
En nu verbaas ik me als ik merk dat mensen (vooral mensen die evenveel verdienen) nog zo uit het hier-en-nu kunnen leven en dromen over "als ik veel geld heb". Dromen bij de reclame. Allerlei zaken "moeten" (dure kleren, geweldige inrichting, auto's, tablets en audio, verre vakanties), en nog vaak ook. Van diezelfde reclame, al zeggen ze het niet zo, Of van de TV.
Reclame waar ik geen tijd voor heb. TV idem.
Ik wil naar vrienden, thuis lekker knutselen en klussen, lezen, genieten van thuis zijn, wat organiseren voor de club, een keertje naar de film, lekker koken. Misschien nog op een koor. Waar moet ik tijd vandaan halen voor reclame? Voor TV? Of voor bladen? Zeker bladen of programma's waarin anderen uitleggen wat voor geweldigs zij hebben - waar je dan jaloers op wordt en het ook wilt. Want zodra ik bladen lees, of dat soort blogs, voel ik dat effect ook. Die bladen wordt ik dus niet eens gelukkig van. Of ik nu veel of weinig geld heb, dat wil ik dus echt niet lezen.
Voel ik me dan rijk omdat ik geen TV kijk? Of ben ik rijk geworden omdat ik geen TV kijk?
Enniewee: nu voelt t raar. Want iedereen doet t anders.
En iedereen spaart voor later. Maar ik geloof dat ik het paaltje "later" zie, dat is zo ver niet.
Dus nu? Zeker met het huidige rentepercentage is het heel verleidelijk om er wat mee te doen. En het leven blijft niet doorgaan, misschien is het wel verstandig om het uit te geven aan een nog geweldiger leven.
Maar wat dan?
Ik heb toch al een heerlijk leven? Ik ga eens nadenken of ik n bucketlist heb liggen, maar ik vrees....
Hullep!
Wat zouden jullie doen, of willen, als je "veel geld" hebt?
Zo'n gesprek had ik laatst ook met de buren. Die wilden verhuizen naar Frankrijk en een bedrijf beginnen.
En ik?
Ik wil eigenlijk niets. Niets anders dan nu tenminste.
Bij mij is het zo langzaam gegaan, dat dat soort doelen me nu nog steeds niet interesseert.
Ook het voelt niet zo, dat ik veel geld heb. Terwijl het bedrag op mijn rekening(en) wel zo hoog is dat ik meer dan 1 bank nodig heb. En beide komen door hetzelfde.
Juist omdat ik rustig ben gaan leven, en doe waar ik van geniet, hou ik geld over. Omdat ik al heel lang heel puur kijk naar wat ik echt nodig heb en echt wil, en daar dan intens van geniet, daarom lukt het om geld over te houden.
(Nou ja, ik verdien ook best. Maar dan nog zie ik genoeg collega's die het makkelijk opmaken en ik hou riant over, ook nu ik kostwinner ben. Dus dit effect is er wel)
Maar die puur-nodig beslissingen (uit de tijd dat het geld wel krap was) doe ik al nog steeds. Ik heb nu wel de luxe dat het geld er wel is, maar ik beslis niet iets vanwege het geld (heb ik het geld?), maar voor mezelf (heb ik het nodig om gelukkig te worden?).
Dus ik blog, ipv roddelbladen lezen. Bloggen schept me helderheid in het hoofd, en soms een aardige opmerking of tip van iemand.
Dus ik brei, ipv TV kijken. En de truien en sjaals en poncho's gebruik om de kachel heel vaak laag te kunnen houden en heerlijk comfortabel op de bank te zitten of comfortabel buiten te wandelen.
Dus ik douche beperkt, en geniet van het wassen bij de wasbak.Echt waar!
Dus ik eet veel groente , van de seizoenen (en dus ook redelijk gezond ben). regelmatig van de markt, aan het eind van de dag. Lekker! En leuke sport, leuker dan Max Verstappen! Vier keer in een week chinese kool eten? Dat lukt ons prima. Receptjes zoeken is leuk. De peren een euro? Dan is het deze week peer. mmmm Volgende week komt er wat anders, is een leuke verrassing wat er dan komt.
Dus ik fiets veel , en geniet van het buitenzijn en van het wegvallen van de stress. Genieten van het bos, vogeltjes in de wei, etc. Fitness betaal ik dus niet. En als ik n keer yoga wil doen, heb ik dat matje van 10 jaar geleden nog liggen. Heerlijk mij-momentje dan. Met een kopje thee van dat kadootje. Yogacursus hoef ik nie, dat zou stressen worden elke week.
Dus ik hoef, met al dat genieten door de weeks, weinig en zeker niet duur op vakantie: lekker op de fiets een weekendje weg is heel erg vakantie. Kost n restaurantbezoek als we heel luxe doen, en n camping. En dat voelt als n week. Of ik ga langs bij vrienden (op de fiets natuurlijk), dan heb je niet eens campingkosten.
En al die dingen vind ik heerlijk. Die maken voor mij een goed leven. Terwijl ze de portemonee sparen.En door dat goede leven waarvan ik veel minuten geniet, hoef ik niet fanatiek te shoppen. Ik voel me nu al goed, mastercard.
En dat niet shoppen, of zelf maken, maakt dat er elke maand wat sluist naar de spaarrekening. Dat sluist OMDAT ik leef op een manier dat ik er gelukkig van wordt, onafhankelijk van geld.
Nu verdien ik ruim, en we leven van n modaal inkomen. Dit is genoeg, en het voelt al ruim.
Nu hebben we weinig ellende gehad de afgelopen jaren, dat helpt ook. (de jaren daarvoor heb ik waarschijnlijk mijn portie wel gehad). Of heb ik mazzel gehad dat ik continu kon werken (in n mannenberoep, dat dus behoorlijk betaalt)? Het was wel echt werken, soms hard.
De eerste maanden nadat de ellende (scheiding van 10 rechtszaken) klaar was, was dat wel een heel raar gevoel. Dat je geld overhoudt aan het eind van de maand. Dat je nog langer door had kunnen leven voordat t op was (dus dat je dat stukje tijd in de toekomst nog hebt)
Maar het went. Eerst doe je wat grotere aankopen, waarvoor je normaal lang moest sparen. Die gaan nu veel sneller. Maar hoeveel matrassen wil een mens hebben? Ik ben geen prinses-op-de-erwt. En we doen genoeg in bed, maar zo snel slijten die dingen nou ook weer niet. ;-)
En het was wennen als ik iets groters wil kopen, dat er dan geld is. Eigenlijk altijd wel genoeg voor alle opties die er in de winkel zijn. Dus dan denk je: Wil ik dan alle opties? Wil ik het duurste? Wil ik alles in de winkel kopen?
Ik kon voorheen zonder. En was dat OK? Eigenlijk wel. Eigenlijk wel prima. Ik kon toen al genieten van dingen, laten we dat vooral blijven doen.
En nee zeg! Zoveel spullen wil ik niet strijken, afstoffen, repareren. Ik wil ruimte in mijn huis en in mn leven. Dus we kopen zaken als het echt nodig is (altijd even wachten en even goed nadenken he), en ik het het geld waard vindt.
Misschien iets meer bio. Soms een luxe theetje of een olie. Op vakantie. Maar verder?
Voor ons nieuwe huis hebben we geen vloerkleed gekocht. Er lag er al 1 6 jaar op zolderl Die vonden we toen erg mooi. En in NieuwHuis ligt ie weer te zorgen voor een glimlach elke keer als ik er naar kijk.
En gordijntjes halen we langzamerhand bij de Ikea. Zelf op maat maken. Goedkoper dan t dure merk, en we vinden t nog mooier ook. Aan de andere ramen komen de blinds die bij een vriendin er net uitgaan. Wel even op maat maken, maar scheelt weer een paar aankopen. En verder allerlei klein grut van de kringloop, daar hebben ze de leukste dingen. Marktplaats wel geprobeerd, maar Murphy is erg actief...
Doen we nu bewust armoedig? Nee, dit zijn gewoontes. En als ik om me heen kijk, heb ik een goed geweldig leven en voel ik me rijk.
En nu verbaas ik me als ik merk dat mensen (vooral mensen die evenveel verdienen) nog zo uit het hier-en-nu kunnen leven en dromen over "als ik veel geld heb". Dromen bij de reclame. Allerlei zaken "moeten" (dure kleren, geweldige inrichting, auto's, tablets en audio, verre vakanties), en nog vaak ook. Van diezelfde reclame, al zeggen ze het niet zo, Of van de TV.
Reclame waar ik geen tijd voor heb. TV idem.
Ik wil naar vrienden, thuis lekker knutselen en klussen, lezen, genieten van thuis zijn, wat organiseren voor de club, een keertje naar de film, lekker koken. Misschien nog op een koor. Waar moet ik tijd vandaan halen voor reclame? Voor TV? Of voor bladen? Zeker bladen of programma's waarin anderen uitleggen wat voor geweldigs zij hebben - waar je dan jaloers op wordt en het ook wilt. Want zodra ik bladen lees, of dat soort blogs, voel ik dat effect ook. Die bladen wordt ik dus niet eens gelukkig van. Of ik nu veel of weinig geld heb, dat wil ik dus echt niet lezen.
Voel ik me dan rijk omdat ik geen TV kijk? Of ben ik rijk geworden omdat ik geen TV kijk?
Enniewee: nu voelt t raar. Want iedereen doet t anders.
En iedereen spaart voor later. Maar ik geloof dat ik het paaltje "later" zie, dat is zo ver niet.
Dus nu? Zeker met het huidige rentepercentage is het heel verleidelijk om er wat mee te doen. En het leven blijft niet doorgaan, misschien is het wel verstandig om het uit te geven aan een nog geweldiger leven.
Maar wat dan?
Ik heb toch al een heerlijk leven? Ik ga eens nadenken of ik n bucketlist heb liggen, maar ik vrees....
Hullep!
Wat zouden jullie doen, of willen, als je "veel geld" hebt?
dinsdag 13 december 2016
Koukleum creme voor gevoelige types.
In de wintermaanden is het soms koud, soms zelfs vriesweer. En mijn tere huidje vindt het dan niet lekker om buiten te zijn. Maar de rest van mij wil wel buiten zijn. Dus ik doe het maar, maar ik heb wel een oplossing om vriendjes te blijven met mijn velletje.
Om allerlei redenen fiets ik ook in deze dagen nog steeds lekker naar mijn werk. Dat klinkt bikkeliger dan het is, want ik rijd in een velomobiel (ook wel bekend als "banaan"), waar ik lekker in cocoon. Sjaaltje er bij, warm theetje in de bidonhouder. Dat werk. Alleen m'n hoofd steekt er uit, en als ik de kap niet op het instapgat doe, voelen ook m'n schouders en decollete een beetje de buitentemperatuur. Dit is natuurlijk allemaal afhankelijk van hoe hard is fiets: als ik hard fiets, ga ik op een gegeven moment zweten. Maar hard fietsen doe ik niet elke dag als ik 6 of 8 keer per week n uur fiets; ik ben een luiwammes. Dus soms heb ik het niet alleen aan het begin van de fietsrit het wat koud aan mn hoofd of handen, maar ook onderweg.
Als oplossing heb ik gespiekt bij de elfstedenrijders werkt: vaseline smeren. Een laagje vet op je huid, dat niet zo snel intrekt, voelt heerlijk als je buiten bent. Scheelt een graad of 5 qua gevoelstemperatuur (en vocht maakt geen verschil meer). Fietsen blijft dan leuk.
Nu ben ik dame genoeg om vaseline niet lekker te vinden, mijn voorkeur ligt bij sheabutter. Of mangoboter. Doe maar luxe! Ja, ik wel. Ik heb een eigen cremetje namelijk.
En daarmee heb ik nooit gebarsten lippen meer, en altijd een zacht en soepel velletje, en voel me altijd heerlijk in mn velletje. Geen kloofjes.
Ik heb nl. ontdekt dat ik olien en boters puur kan kopen. Voor prijzen die even duur zijn als de bodylotions dan bij E tos enzo. Maar dan heb je de luxe olieen 100% puur.
En zelf je olie inkoopt, betekent ook nog s dat je werkt zonder toevoegingen, voor mensen die dat fijn vinden. Ik ben niet allergisch, maar ik vind het gewoon wel n fijn idee.
Mijn adresje (de hekserij punt nl) heeft allerlei lekker olietjes en boters en vetten. Er zijn ook winkels in sommige steden die deze spullen hebben, maar dat is wel even goed zoeken. Sommige reform zaken hebben 1 of 2 olien, of sommige hobbyzaken (waar ze ook bierbrouw spullen verkopen?)
De website adviseert wel een anti-rans middel er in te doen. Dat zal wel een anti-oxidant zijn om de inwerking van zuurstof (en dus de veroudering door zuurstof) tegen te gaan. Doe ik niet, en ik kan de zaken meer dan n jaar bewaren zonder dat ik iets merk van ranzigheid, rotting oid. Ik ben niet zo anti-rans, ik wil puur. Maar dat is n persoonlijke keus.
In de zomer vind ik n beetje olie, met een drupje van mijn eigen geur er door, heerlijk. En het "hydrateert" voldoende, ik voel me er fantastisch door verzorgd, minstens zo goed als de rijke bodybutter. Ik ga voor jojoba-olie, maar je kan wel heel makkelijk kiezen hier. En van die pure olie, als je die smeert net na het douchen, heb je maar een heel klein beetje nodig. Dus met n potje doe ik zo maar n jaar. Da's elke dag gezicht smeren, en handen, en soms het hele lijf.
Voor de winter heb ik net weer m'n wintermengsel gemaakt, voor mijn eigen 2 stedentochtjes: ik had nog n beetje mango boter, dat bakje heb ik in een halve beker kokend water gehouden, en zo gesmolten. Daar heb ik mijn olie bijgegoten, en geroerd tot het weer gestold was.
Het was nu minder gestold, minder stijf. Of moet ik zeggen een zachter mengsel? Ik denk dat ik iets van 50-50 heb gedaan. En daar smeer ik nu mee. Voelt heerlijk. Ja duh! Zoveel echte mango boter heeft geen commercieel mengsel. En de rest is pure jojoba-olie.
Dat was 5 minuten werk. Omdat ik alles al had staan. Als je eerst moet bestellen, is het natuurlijk ietsje langer.
Stel nou dat je een echte creme wilt maken, moet je ook nog bijenwas (of andere emulgator) en wat bloesemwater erbij mengen. Dat kost je een half uurtje extra.
Bloesemwater is Rozenwater. Of oranjebloesemwater. Er zijn allerlei varianten, kies wat je lekker vind, allemaal goed. Diezelfde hexen website kan dat ook leveren, of de website die jij kiest voor deze materialen.
Ik heb zelf wel eens met eigen (gekookt) water gewerkt, maar dat was toch niet zuiver genoeg. Dan kreeg ik schimmel in de creme. Jakkiebah. Doettik niet meer dus. En ik werk nu in superschone bakjes en met hele schone lepeltjes en gardetjes.
Het recept kun je vinden als je googlet op koude creme in het engels, of creme van Galenus.
Voor de creme:
Smelt 15 gram bijenwas, au bain marie.
(Dat doe ik door n metalen kommetje in een pannetje kokend water te zetten en de deksel weer op de pan te doen)
Voeg er dan de vettige delen aan toe: olie, boter, alle soorten die je wilt gebruiken. In totaal 60 gram. Even goed roeren en doormengen.
Het water (je hebt 60 gram nodig) wil je ongeveer even warm hebben als de was+olie nu is. Dus ook au-bain-marie verwarmen.
Als beide porties lekker warm zijn, en de vettige zaken zijn gemengd en vloeibaar, dan giet je het waterkommetje leeg in het vetkommetje.
En dan ga je roeren. Liefst met een garde(tje). Goed roeren, want lekker mengen doet dit niet (al zou de bijenwas moeten helpen). Blijven roeren, he.
Zei ik blijven roeren?
Totdat het is afgekoeld en helemaal weer stijf is.
(het helpt om het kommetje op een koud aanrecht te zetten. Of in een laagje koud water. Dan gaat het sneller)
Voila! Nu heb je creme.
Van de olieen, boters en bloesems die bij jouw huid passen.
Als je wilt, kun je er nog een (1, max 5) druppels geurolie of parfum in doen.
Bewaren in een afgesloten potje. Als het lang bewaard blijft, bewaren in de koelkast.
Soms op een hete zomerdag wordt t deels vloeibaar. Maar dat stolt vanzelf als het afkoelt. Maakt ook niet veel uit voor de werking, in mijn ervaring.
Voor een winter heb ik genoeg aan 1 x het recept.
Op zich zijn de ingredienten fijne kadootjes: online te krijgen, en je geniet er echt heel erg van!
Of je bestelt meerdere ingredienten zelf, en je maakt kadootjes voor anderen. Die dan ook kunnen genieten (terwijl de kosten dan te overzien zijn)
Voor mij is het DE manier om te blijven fietsen, mag je dat dan meerekenen in de prijs? Als het auto of treinkosten gaat schelen, wordt het gauw rendabel. Maar ja, is dat eerlijk rekenen?
Om allerlei redenen fiets ik ook in deze dagen nog steeds lekker naar mijn werk. Dat klinkt bikkeliger dan het is, want ik rijd in een velomobiel (ook wel bekend als "banaan"), waar ik lekker in cocoon. Sjaaltje er bij, warm theetje in de bidonhouder. Dat werk. Alleen m'n hoofd steekt er uit, en als ik de kap niet op het instapgat doe, voelen ook m'n schouders en decollete een beetje de buitentemperatuur. Dit is natuurlijk allemaal afhankelijk van hoe hard is fiets: als ik hard fiets, ga ik op een gegeven moment zweten. Maar hard fietsen doe ik niet elke dag als ik 6 of 8 keer per week n uur fiets; ik ben een luiwammes. Dus soms heb ik het niet alleen aan het begin van de fietsrit het wat koud aan mn hoofd of handen, maar ook onderweg.
Als oplossing heb ik gespiekt bij de elfstedenrijders werkt: vaseline smeren. Een laagje vet op je huid, dat niet zo snel intrekt, voelt heerlijk als je buiten bent. Scheelt een graad of 5 qua gevoelstemperatuur (en vocht maakt geen verschil meer). Fietsen blijft dan leuk.
Nu ben ik dame genoeg om vaseline niet lekker te vinden, mijn voorkeur ligt bij sheabutter. Of mangoboter. Doe maar luxe! Ja, ik wel. Ik heb een eigen cremetje namelijk.
En daarmee heb ik nooit gebarsten lippen meer, en altijd een zacht en soepel velletje, en voel me altijd heerlijk in mn velletje. Geen kloofjes.
Ik heb nl. ontdekt dat ik olien en boters puur kan kopen. Voor prijzen die even duur zijn als de bodylotions dan bij E tos enzo. Maar dan heb je de luxe olieen 100% puur.
En zelf je olie inkoopt, betekent ook nog s dat je werkt zonder toevoegingen, voor mensen die dat fijn vinden. Ik ben niet allergisch, maar ik vind het gewoon wel n fijn idee.
Mijn adresje (de hekserij punt nl) heeft allerlei lekker olietjes en boters en vetten. Er zijn ook winkels in sommige steden die deze spullen hebben, maar dat is wel even goed zoeken. Sommige reform zaken hebben 1 of 2 olien, of sommige hobbyzaken (waar ze ook bierbrouw spullen verkopen?)
De website adviseert wel een anti-rans middel er in te doen. Dat zal wel een anti-oxidant zijn om de inwerking van zuurstof (en dus de veroudering door zuurstof) tegen te gaan. Doe ik niet, en ik kan de zaken meer dan n jaar bewaren zonder dat ik iets merk van ranzigheid, rotting oid. Ik ben niet zo anti-rans, ik wil puur. Maar dat is n persoonlijke keus.
In de zomer vind ik n beetje olie, met een drupje van mijn eigen geur er door, heerlijk. En het "hydrateert" voldoende, ik voel me er fantastisch door verzorgd, minstens zo goed als de rijke bodybutter. Ik ga voor jojoba-olie, maar je kan wel heel makkelijk kiezen hier. En van die pure olie, als je die smeert net na het douchen, heb je maar een heel klein beetje nodig. Dus met n potje doe ik zo maar n jaar. Da's elke dag gezicht smeren, en handen, en soms het hele lijf.
Voor de winter heb ik net weer m'n wintermengsel gemaakt, voor mijn eigen 2 stedentochtjes: ik had nog n beetje mango boter, dat bakje heb ik in een halve beker kokend water gehouden, en zo gesmolten. Daar heb ik mijn olie bijgegoten, en geroerd tot het weer gestold was.
Het was nu minder gestold, minder stijf. Of moet ik zeggen een zachter mengsel? Ik denk dat ik iets van 50-50 heb gedaan. En daar smeer ik nu mee. Voelt heerlijk. Ja duh! Zoveel echte mango boter heeft geen commercieel mengsel. En de rest is pure jojoba-olie.
Dat was 5 minuten werk. Omdat ik alles al had staan. Als je eerst moet bestellen, is het natuurlijk ietsje langer.
Stel nou dat je een echte creme wilt maken, moet je ook nog bijenwas (of andere emulgator) en wat bloesemwater erbij mengen. Dat kost je een half uurtje extra.
Bloesemwater is Rozenwater. Of oranjebloesemwater. Er zijn allerlei varianten, kies wat je lekker vind, allemaal goed. Diezelfde hexen website kan dat ook leveren, of de website die jij kiest voor deze materialen.
Ik heb zelf wel eens met eigen (gekookt) water gewerkt, maar dat was toch niet zuiver genoeg. Dan kreeg ik schimmel in de creme. Jakkiebah. Doettik niet meer dus. En ik werk nu in superschone bakjes en met hele schone lepeltjes en gardetjes.
Het recept kun je vinden als je googlet op koude creme in het engels, of creme van Galenus.
Voor de creme:
Smelt 15 gram bijenwas, au bain marie.
(Dat doe ik door n metalen kommetje in een pannetje kokend water te zetten en de deksel weer op de pan te doen)
Voeg er dan de vettige delen aan toe: olie, boter, alle soorten die je wilt gebruiken. In totaal 60 gram. Even goed roeren en doormengen.
Het water (je hebt 60 gram nodig) wil je ongeveer even warm hebben als de was+olie nu is. Dus ook au-bain-marie verwarmen.
Als beide porties lekker warm zijn, en de vettige zaken zijn gemengd en vloeibaar, dan giet je het waterkommetje leeg in het vetkommetje.
En dan ga je roeren. Liefst met een garde(tje). Goed roeren, want lekker mengen doet dit niet (al zou de bijenwas moeten helpen). Blijven roeren, he.
Zei ik blijven roeren?
Totdat het is afgekoeld en helemaal weer stijf is.
(het helpt om het kommetje op een koud aanrecht te zetten. Of in een laagje koud water. Dan gaat het sneller)
Voila! Nu heb je creme.
Van de olieen, boters en bloesems die bij jouw huid passen.
Als je wilt, kun je er nog een (1, max 5) druppels geurolie of parfum in doen.
Bewaren in een afgesloten potje. Als het lang bewaard blijft, bewaren in de koelkast.
Soms op een hete zomerdag wordt t deels vloeibaar. Maar dat stolt vanzelf als het afkoelt. Maakt ook niet veel uit voor de werking, in mijn ervaring.
Voor een winter heb ik genoeg aan 1 x het recept.
Op zich zijn de ingredienten fijne kadootjes: online te krijgen, en je geniet er echt heel erg van!
Of je bestelt meerdere ingredienten zelf, en je maakt kadootjes voor anderen. Die dan ook kunnen genieten (terwijl de kosten dan te overzien zijn)
Voor mij is het DE manier om te blijven fietsen, mag je dat dan meerekenen in de prijs? Als het auto of treinkosten gaat schelen, wordt het gauw rendabel. Maar ja, is dat eerlijk rekenen?
zaterdag 10 december 2016
Ik ben niet gek; ik ben een spons
De laatste 3 weken is niet zo druk op het werk. Maar 1 overuurtje ofzo. En met de flexibele indeling die we hebben, betekent dat dat lange dagen gecombineerd worden met een doordeweekse ochtend uitslapen en thuiswerken. Dan is het allemaal best te doen.
En de eerste week merk je er nog niets van, ben je nog duf en moe en vaag. Niet overwerkt, nee, wie? niet ik. Maar na 2 weken is het leven opeens weer leuk en heb je ideeen. En vind je het ook weer leuk om blogjes te lezen en te reageren.
En nu heb ik weer de energie om te schrijven.
De energie is me de afgelopen weken weer binnengestroomd. Ik voelde me ook net een spons, die uitgeknepen en uitgedroogd was, en in een vochtige tuin lag. schlllleeeueueurrrppp. Maar dan met energie.
Lekker.
De komende tijd blijft werk wel druk. Of erg druk. Dit niveau is te doen. En stiekum is het wel leuk, zo gefocussed met z;n allen werken. Zeker nu we (met hard werken maar toch) de deadlines halen. Dat voelt echt als een verworvenheid, als succes.
En thuis gaat alles lekker. Ik heb precies genoeg tijd om manlief te begeleiden naar de dokter (hij emmert met z'n voet), en zoonlief heeeeel af en toe te helpen met z'n studie. Zoonlief gaat gewoon heel lekker, dus die paar vraagjes zijn net leuk. Om te voelen dat ik nog kan helpen. Om samen aan de puzzel van z'n vraag te werken. En om me geeeerd te voelen dat een 19-jarige me genoeg vertrouwd om iets aan te vragen.
Maar als ik zo door m'n blog kijk, ben ik stiekum wel vaak "druk", of "moe" of anderzins een tijd afwezig. Mmmm.
Heb ik stiekum toch workaholic neigingen. Oppassen dus. Want het terugveren lukt wel goed, maar zo piep ben ik niet meer(en dat voel ik toch wel af en toe). En bij m'n burnout had ik mezelf beloofd dat ik niet zo gek meer zou zijn kapot te gaan.
Dat lukt, maar ik ga soms wel dicht langs dat randje. Dan blog ik niet meer, lees ik geen blogs meer, doe hh op laag pitje. En daarmee kan ik dan tijd besteden aan bijslapen en komt t wel weer goed. Beter dan opgebrand raken. Maar nog niet goed. Eerder een vijf en een halfje, net voldoende.
Maar als ik werk op n manier dat ik leef voor een 7 of 8, dan lukt het werk niet altijd goed genoeg. Of het wordt saai.
Wat een lastpak ben ik zeg!
Ach, misschien lost het zich vanzelf op, want 1 sept is mn contract afgelopen, en een volgend contract zou vast moeten worden. En dat doen ze echt niet gauw meer, zeker niet bij dit bedrijf waar er meer dan duizend mensen uit moeten.
En werkloos is wel weer goed slapen, genieten van de zon enzo.
Dus ik ga voor komend jaar maar eens een paar voornemens bedenken om aan die 7 of 8 te komen qua energie en leven. Wie weet wordt ik dan zo positief dat ze me willen houden, en anders maken we er in sept gewoon een lange nazomervakantie van. Met weekendjes in de schoolvakantie. Mmmmm.
Voor een spons zijn dat geen gekke ideeen.........
En de eerste week merk je er nog niets van, ben je nog duf en moe en vaag. Niet overwerkt, nee, wie? niet ik. Maar na 2 weken is het leven opeens weer leuk en heb je ideeen. En vind je het ook weer leuk om blogjes te lezen en te reageren.
En nu heb ik weer de energie om te schrijven.
De energie is me de afgelopen weken weer binnengestroomd. Ik voelde me ook net een spons, die uitgeknepen en uitgedroogd was, en in een vochtige tuin lag. schlllleeeueueurrrppp. Maar dan met energie.
Lekker.
De komende tijd blijft werk wel druk. Of erg druk. Dit niveau is te doen. En stiekum is het wel leuk, zo gefocussed met z;n allen werken. Zeker nu we (met hard werken maar toch) de deadlines halen. Dat voelt echt als een verworvenheid, als succes.
En thuis gaat alles lekker. Ik heb precies genoeg tijd om manlief te begeleiden naar de dokter (hij emmert met z'n voet), en zoonlief heeeeel af en toe te helpen met z'n studie. Zoonlief gaat gewoon heel lekker, dus die paar vraagjes zijn net leuk. Om te voelen dat ik nog kan helpen. Om samen aan de puzzel van z'n vraag te werken. En om me geeeerd te voelen dat een 19-jarige me genoeg vertrouwd om iets aan te vragen.
Maar als ik zo door m'n blog kijk, ben ik stiekum wel vaak "druk", of "moe" of anderzins een tijd afwezig. Mmmm.
Heb ik stiekum toch workaholic neigingen. Oppassen dus. Want het terugveren lukt wel goed, maar zo piep ben ik niet meer(en dat voel ik toch wel af en toe). En bij m'n burnout had ik mezelf beloofd dat ik niet zo gek meer zou zijn kapot te gaan.
Dat lukt, maar ik ga soms wel dicht langs dat randje. Dan blog ik niet meer, lees ik geen blogs meer, doe hh op laag pitje. En daarmee kan ik dan tijd besteden aan bijslapen en komt t wel weer goed. Beter dan opgebrand raken. Maar nog niet goed. Eerder een vijf en een halfje, net voldoende.
Maar als ik werk op n manier dat ik leef voor een 7 of 8, dan lukt het werk niet altijd goed genoeg. Of het wordt saai.
Wat een lastpak ben ik zeg!
Ach, misschien lost het zich vanzelf op, want 1 sept is mn contract afgelopen, en een volgend contract zou vast moeten worden. En dat doen ze echt niet gauw meer, zeker niet bij dit bedrijf waar er meer dan duizend mensen uit moeten.
En werkloos is wel weer goed slapen, genieten van de zon enzo.
Dus ik ga voor komend jaar maar eens een paar voornemens bedenken om aan die 7 of 8 te komen qua energie en leven. Wie weet wordt ik dan zo positief dat ze me willen houden, en anders maken we er in sept gewoon een lange nazomervakantie van. Met weekendjes in de schoolvakantie. Mmmmm.
Voor een spons zijn dat geen gekke ideeen.........
vrijdag 9 december 2016
Consuminderen, maar dan niet voor mij of jou
Ik lees diverse blogs. En daarbij zit t blog van het consuminderhuis. Een blog waar ik rustig van wordt, of blij, of allebei. Maar nu even niet.
De afgelopen afleveringen vertelden mij hoe het in Nederland-die-geen-spaarrekening-heeft toegaat. Ik voel me zo rijk nu, maar dan in de versie van rijke stinkerd. Ik voel me niet goed. De afleveringen vertelden hoe we in Nederland omgaan met mensen die geen geld hebben, en geen familie, geen vrienden, en een beperkte gezondheid. Mensen die ook een beperkte keuze hebben in consumindertruuks omdat hun energie er niet is. Of geen vertrouwen in organisaties. Of geen hersens die overzicht hebben. Of misschien wel moeite met lezen. Duh! Heb jij wel eens een ambtelijke brief van de bijstand moeten lezen? Dat vind ik al een opgave met een intelligent hoofd, laat staan met gewone scholing of met een appelmoes hoofd. Dan zou ik ook de weg kwijtraken of iets verkeerd doen. En ik vertrouw ook geen organisaties (meer).
Die mensen dus.
Die kunnen gewoon te horen krijgen dat er de komende maand (MAAND) geen geld op hun rekening komt. Niet de weekbedragen van 35 euro. (En heb je wel eens gegeten van dat bedrag? Dat lukt nog wel, maar je moet ook nog geld overhouden voor de bus, kadootjes en alle andere dingen he) Maar dat dan niet he, gewoon nadadenjente denoppes.
Als je al leeft op een niveau dat je echt geen giga voorraden hebt. En vrienden maken ook niet zo simpel is, want kadootjes en terrasjes koop je niet van dit budget. Familie vind jou dan regelmatig al "lastig", al kun je mazzel hebben. Maar wat als je nou geen mazzel hebt, maar gewoon niemand hebt. Heb je dan gewoon pech?
Wat doe je dan?
Dat kan toch niet?
Wat de f$%^&*( hebben we voor land
Is dit het land waar ik trots op moet zijn? "Wij" hebben deze ambtenaren die volgens protocol werken? Fantastische regeltjes!
Of hebben we mensen werken bij Uitvoerende Instanties, die 's nachts ook niet kunnen slapen als ze een boodschap over "u krijgt volgende maand geld, op z'n vroegst" hebben moeten afleveren?
Ik wordt booos. En vooral verdrietig. En niet-trots.
Dit kan niet. Dit mag niet. En dat dan in kermis rond in mn hoofd. Pijn in mn buik.
OK, dit helpt hun niet, en mij ook niet.
Kan ik hier wat aan doen, gewoon doen? Ja - ik ga overmaken naar het consuminderhuis. Dat helpt met druppels op een gloeiende plaat, maar wel op de heetste plaat, en wel waar de druppels het beste weer terugstuiteren.
Want dat is een huis waar mensen zonder nixniet brood krijgen. Of een bed. Of lakens. Wat ze nodig hebben. En dan van de kringloop, of de kanalen van de voedselbank. En meer niet. Van verhalen waarbij ik echt wel geloof dat nodig ook echt nodig is.
Maar niet voor noppes. Iedereen moet er wel wat voor doen. Meewerken. Leren. Meestal allebei. En een beetje aankeutelen of geen-huiswerk maken is er niet bij, daar wordt goed op gelet.
En dan meewerken met een bijzonder scherpe blik voor wat je kan, en wat je nodig hebt. Ruimte voor jouw blauwe plekken. En ruimte voor jouw talenten. Leren wat er allemaal kan met eten, kleren en andere zaken in het leven.
Daar groeit een mens van, zeker als ie brood krijgt, of leert hoe -ie zelf een goedkope gezonde maaltijd in elkaar zet.
Daar groei je zo van dat je weer heel wordt. En je leven weer helemaal zelf kunt pakken. Of dat je anderen kunt helpen met het leven.
Dus een plek waar mensen mogen overleven, en kunnen overleven.
En een plek waar mensen mogen zijn. Respect krijgen. Naar hen geluisterd wordt. En een plek waar mensen zaken die passen bij wat ze kunnen, en dat dan streng handhaven. En zo elkaar helpen en zich meer en meer mens gaan voelen.
Dat is een manier waarop we trots kunnen zijn hoe we met onze zwaksten omgaan. In het land waar zo'n huis staat, wil ik wonen.
Het huis is opgezet door Annemiek (blog: annemieksmijmeringen). Annemiek leeft van haar AOW, daarvan komt ze uit en spaart ervan. Knap!! Ik lees haar blog om van te leren en geinspireerd te blijven.
En ze krijgt geen cent voor dit werk. Ze geeft er eerder wat aan: een bedragje, veel energie en veel liefde.
Dus strijkstok? Neuh. Egnie.
Voor mij een van de meest waardige doelen om aan te geven. Geen strijkstok, echte nood lenigen en daarna leren jezelf te helpen en anderen te helpen. Dus euros worden daar zoooo effectief ingezet.
Dus ik ga euros die kant op sturen. Ik zit te puzzelen of ik 1% van mijn bruto jaarloon redt. Dat lijkt me een mooi bedrag, want ik ben hier heel serieus over.
Ik hoop dat meer mensen een bedrag(je) doen. Maar tja, had ik al gezegd dat ik dit een effectief en beschavend doel vond?
Ik zou in ieder geval willen dat iedereen weet hoe dit huis werkt. En dat iedereen weet waarom het huis nog aan het werk kan. Dat wil een mens niet, maar je hoort dit wel te weten.
Het liefst zou ik willen dat ze niet aan het werk hoefden. Maar utopia even buiten beschouwing gelaten: het liefst (daarna) zou ik willen dat ze in het consuminderhuis voldoende armslag hebben om iedereen de juiste schop onder de kont te geven. Liefdevol, en met een zelfgebakken tosti om spek op de kont te kweken. Of je krijgt een vraag om de kerstkransenworkshop te geven als je dat kan.
Dus als jullie haar blog niet kennen- ga het even lezen. Je komt er van in Kerst stemming, dus levert je in ieder geval iets op.
En als je wat gelezen hebt, wat vind je dan van het idee om ook wat te geven? Of/en in jouw kring verder te verspreiden over dit huis? Op een andere manier bij te dragen?
Voor mij hoort dit bij een mooie kerst hebben. Kerst hoort voor iedereen een glimlach te hebben. Welke kerstdingen doe jij?
De afgelopen afleveringen vertelden mij hoe het in Nederland-die-geen-spaarrekening-heeft toegaat. Ik voel me zo rijk nu, maar dan in de versie van rijke stinkerd. Ik voel me niet goed. De afleveringen vertelden hoe we in Nederland omgaan met mensen die geen geld hebben, en geen familie, geen vrienden, en een beperkte gezondheid. Mensen die ook een beperkte keuze hebben in consumindertruuks omdat hun energie er niet is. Of geen vertrouwen in organisaties. Of geen hersens die overzicht hebben. Of misschien wel moeite met lezen. Duh! Heb jij wel eens een ambtelijke brief van de bijstand moeten lezen? Dat vind ik al een opgave met een intelligent hoofd, laat staan met gewone scholing of met een appelmoes hoofd. Dan zou ik ook de weg kwijtraken of iets verkeerd doen. En ik vertrouw ook geen organisaties (meer).
Die mensen dus.
Die kunnen gewoon te horen krijgen dat er de komende maand (MAAND) geen geld op hun rekening komt. Niet de weekbedragen van 35 euro. (En heb je wel eens gegeten van dat bedrag? Dat lukt nog wel, maar je moet ook nog geld overhouden voor de bus, kadootjes en alle andere dingen he) Maar dat dan niet he, gewoon nadadenjente denoppes.
Als je al leeft op een niveau dat je echt geen giga voorraden hebt. En vrienden maken ook niet zo simpel is, want kadootjes en terrasjes koop je niet van dit budget. Familie vind jou dan regelmatig al "lastig", al kun je mazzel hebben. Maar wat als je nou geen mazzel hebt, maar gewoon niemand hebt. Heb je dan gewoon pech?
Wat doe je dan?
Dat kan toch niet?
Wat de f$%^&*( hebben we voor land
Is dit het land waar ik trots op moet zijn? "Wij" hebben deze ambtenaren die volgens protocol werken? Fantastische regeltjes!
Of hebben we mensen werken bij Uitvoerende Instanties, die 's nachts ook niet kunnen slapen als ze een boodschap over "u krijgt volgende maand geld, op z'n vroegst" hebben moeten afleveren?
Ik wordt booos. En vooral verdrietig. En niet-trots.
Dit kan niet. Dit mag niet. En dat dan in kermis rond in mn hoofd. Pijn in mn buik.
OK, dit helpt hun niet, en mij ook niet.
Kan ik hier wat aan doen, gewoon doen? Ja - ik ga overmaken naar het consuminderhuis. Dat helpt met druppels op een gloeiende plaat, maar wel op de heetste plaat, en wel waar de druppels het beste weer terugstuiteren.
Want dat is een huis waar mensen zonder nixniet brood krijgen. Of een bed. Of lakens. Wat ze nodig hebben. En dan van de kringloop, of de kanalen van de voedselbank. En meer niet. Van verhalen waarbij ik echt wel geloof dat nodig ook echt nodig is.
Maar niet voor noppes. Iedereen moet er wel wat voor doen. Meewerken. Leren. Meestal allebei. En een beetje aankeutelen of geen-huiswerk maken is er niet bij, daar wordt goed op gelet.
En dan meewerken met een bijzonder scherpe blik voor wat je kan, en wat je nodig hebt. Ruimte voor jouw blauwe plekken. En ruimte voor jouw talenten. Leren wat er allemaal kan met eten, kleren en andere zaken in het leven.
Daar groeit een mens van, zeker als ie brood krijgt, of leert hoe -ie zelf een goedkope gezonde maaltijd in elkaar zet.
Daar groei je zo van dat je weer heel wordt. En je leven weer helemaal zelf kunt pakken. Of dat je anderen kunt helpen met het leven.
Dus een plek waar mensen mogen overleven, en kunnen overleven.
En een plek waar mensen mogen zijn. Respect krijgen. Naar hen geluisterd wordt. En een plek waar mensen zaken die passen bij wat ze kunnen, en dat dan streng handhaven. En zo elkaar helpen en zich meer en meer mens gaan voelen.
Dat is een manier waarop we trots kunnen zijn hoe we met onze zwaksten omgaan. In het land waar zo'n huis staat, wil ik wonen.
Het huis is opgezet door Annemiek (blog: annemieksmijmeringen). Annemiek leeft van haar AOW, daarvan komt ze uit en spaart ervan. Knap!! Ik lees haar blog om van te leren en geinspireerd te blijven.
En ze krijgt geen cent voor dit werk. Ze geeft er eerder wat aan: een bedragje, veel energie en veel liefde.
Dus strijkstok? Neuh. Egnie.
Voor mij een van de meest waardige doelen om aan te geven. Geen strijkstok, echte nood lenigen en daarna leren jezelf te helpen en anderen te helpen. Dus euros worden daar zoooo effectief ingezet.
Dus ik ga euros die kant op sturen. Ik zit te puzzelen of ik 1% van mijn bruto jaarloon redt. Dat lijkt me een mooi bedrag, want ik ben hier heel serieus over.
Ik hoop dat meer mensen een bedrag(je) doen. Maar tja, had ik al gezegd dat ik dit een effectief en beschavend doel vond?
Ik zou in ieder geval willen dat iedereen weet hoe dit huis werkt. En dat iedereen weet waarom het huis nog aan het werk kan. Dat wil een mens niet, maar je hoort dit wel te weten.
Het liefst zou ik willen dat ze niet aan het werk hoefden. Maar utopia even buiten beschouwing gelaten: het liefst (daarna) zou ik willen dat ze in het consuminderhuis voldoende armslag hebben om iedereen de juiste schop onder de kont te geven. Liefdevol, en met een zelfgebakken tosti om spek op de kont te kweken. Of je krijgt een vraag om de kerstkransenworkshop te geven als je dat kan.
Dus als jullie haar blog niet kennen- ga het even lezen. Je komt er van in Kerst stemming, dus levert je in ieder geval iets op.
En als je wat gelezen hebt, wat vind je dan van het idee om ook wat te geven? Of/en in jouw kring verder te verspreiden over dit huis? Op een andere manier bij te dragen?
Voor mij hoort dit bij een mooie kerst hebben. Kerst hoort voor iedereen een glimlach te hebben. Welke kerstdingen doe jij?
woensdag 16 november 2016
Kadootje in deze donkere dagen, zonder dat ik m'n schoen had gezet.
Ik was van het weekend op de verjaardag van broerlief. M'n moeder was er ook. M'n moeder, die de afgelopen jaren bijzonder kwakkelde en niet alleen lichamelijk heel zwak was, maar waar ik ook geestelijk weinig meer van zag.
Ook niet, toen we samen zaten, in alle rust. Ook niet in de voorbereidingen van m'n huwelijk. Ze vergat van alles, ook wat ik vertelde, kon niet op woorden komen, en alles was OK voor haar.
Dus ik had me al verzoend met het feit dat ik (in de praktijk) geen moeder meer had. Ik bedoel nl. dan niet een mantelzorgproject op afstand, met iemand die niets meer weet en niets meer ziet. Iemand. Da's geen moeder.
En mijn vader "is niet zo'n emo-type" - om het geheel eufemistisch uit te drukken. Ik kan me in mijn hele leven exact 2 opmerkingen herinneren van m'n vader die me een positief gevoel geven. Hoewel hij hard heeft gewerkt voor me, en me een goede jeugd (materieel) heeft gegeven. Lang verhaal verder, waar ik regelmatig mee bezig ben. Om uit te vogelen wat ik nu eigenlijk voel (of niet), en wat ik daarmee kan. Maar ik heb toch een echt het gevoel dat ik niet echt een vader heb.
Een Remi gevoel overvalt me dus wel eens.
Maar ik kreeg van Sint Maarten (of Sinterklaas) (of Zwarte Piet) een kadootje. Bij de verjaardag was mijn moeder er weer. Helemaal. Haar lijf deed het redelijk (zelf koffie, thee en taart pakken zonder dat er zwakte merkbaar was. Niet vroeg weg moeten) wat al een hondervoudige verbetering is met het intensive care vrouwtje dat ik de afgelopen 2 jaar zag.
Maar vooral ook een moeder die weer rondkijkt en ziet. Die een mening heeft.
Die naar me kijkt, me herkent, voor mij relevante vragen stelt en luistert.
Die nog echt lijkt te luisteren ook en doorvraagt.
Da's een hele tijd geleden dat ik me dat herinner. Misschien door mijn eigen verhaal en sores (waardoor ik ook niet altijd even gezellig of "bij" was in gezelschap, of moe was, of verdrietig). Misschien door haar verhaal en sores.
Misschien herinner ik het me dat ook wel niet heel specifiek, in gebeurtenissen. Maar dat m'n moeder een luisterende factor was, die wist wie ik was en haar best deed daar een aardig plekje voor te maken in deze wereld, zo'n gevoel kan ik me van sommige momenten wel herinneren.
En ik merk de laatste tijd dat die herinneringen wel veel betekenen voor me. Al zit het diep van binnen en doet er daar (ook) veel zeer.
Sorry dat dit geen verhaal is over consuminderen (hoewel.... kadootjes die geen geld kosten) of hypotheken ofzo. Ik blog dit ook om voor mezelf wat helderheid te krijgen. Want ik vind het moeilijk om over na te denken en schrijven helpt.
Maar nu ben ik heel voorzichtig (en een beetje stiekum voor mezelf) aan het overwegen of ik kan geloven dat er de optie is, dat ik nog, eeh weer, een moeder heb.
Nou, helemaal geloven nog niet. En daarna moet ik het ook nog een beetje echt-zien-voordat-ik-het-geloof.
Maar misschien he.... bestaat Sinterklaas toch. Denken jullie dat Sinterklaas bestaat?
Ook niet, toen we samen zaten, in alle rust. Ook niet in de voorbereidingen van m'n huwelijk. Ze vergat van alles, ook wat ik vertelde, kon niet op woorden komen, en alles was OK voor haar.
Dus ik had me al verzoend met het feit dat ik (in de praktijk) geen moeder meer had. Ik bedoel nl. dan niet een mantelzorgproject op afstand, met iemand die niets meer weet en niets meer ziet. Iemand. Da's geen moeder.
En mijn vader "is niet zo'n emo-type" - om het geheel eufemistisch uit te drukken. Ik kan me in mijn hele leven exact 2 opmerkingen herinneren van m'n vader die me een positief gevoel geven. Hoewel hij hard heeft gewerkt voor me, en me een goede jeugd (materieel) heeft gegeven. Lang verhaal verder, waar ik regelmatig mee bezig ben. Om uit te vogelen wat ik nu eigenlijk voel (of niet), en wat ik daarmee kan. Maar ik heb toch een echt het gevoel dat ik niet echt een vader heb.
Een Remi gevoel overvalt me dus wel eens.
Maar ik kreeg van Sint Maarten (of Sinterklaas) (of Zwarte Piet) een kadootje. Bij de verjaardag was mijn moeder er weer. Helemaal. Haar lijf deed het redelijk (zelf koffie, thee en taart pakken zonder dat er zwakte merkbaar was. Niet vroeg weg moeten) wat al een hondervoudige verbetering is met het intensive care vrouwtje dat ik de afgelopen 2 jaar zag.
Maar vooral ook een moeder die weer rondkijkt en ziet. Die een mening heeft.
Die naar me kijkt, me herkent, voor mij relevante vragen stelt en luistert.
Die nog echt lijkt te luisteren ook en doorvraagt.
Da's een hele tijd geleden dat ik me dat herinner. Misschien door mijn eigen verhaal en sores (waardoor ik ook niet altijd even gezellig of "bij" was in gezelschap, of moe was, of verdrietig). Misschien door haar verhaal en sores.
Misschien herinner ik het me dat ook wel niet heel specifiek, in gebeurtenissen. Maar dat m'n moeder een luisterende factor was, die wist wie ik was en haar best deed daar een aardig plekje voor te maken in deze wereld, zo'n gevoel kan ik me van sommige momenten wel herinneren.
En ik merk de laatste tijd dat die herinneringen wel veel betekenen voor me. Al zit het diep van binnen en doet er daar (ook) veel zeer.
Sorry dat dit geen verhaal is over consuminderen (hoewel.... kadootjes die geen geld kosten) of hypotheken ofzo. Ik blog dit ook om voor mezelf wat helderheid te krijgen. Want ik vind het moeilijk om over na te denken en schrijven helpt.
Maar nu ben ik heel voorzichtig (en een beetje stiekum voor mezelf) aan het overwegen of ik kan geloven dat er de optie is, dat ik nog, eeh weer, een moeder heb.
Nou, helemaal geloven nog niet. En daarna moet ik het ook nog een beetje echt-zien-voordat-ik-het-geloof.
Maar misschien he.... bestaat Sinterklaas toch. Denken jullie dat Sinterklaas bestaat?
zondag 13 november 2016
Luxeprobleem in de keuken.
Bij het laatste blog over ons NieuweHuis, waren er een paar fijne reacties. Er was niet direct een oplossing waarom NieuweHuis (zeker op regendagen) zo veel vochtiger aanvoelde dan we verwacht hadden, zeker na alle moeite die we hebben gestoken in isolatie van bodem, muur en dak. Maar wel tips. Die ons verder hielpen.
Een van de tips ging over koudebruggen en gaten in de muur. Ik dacht dat we die allemaal perfect hadden weggewerkt en dichtgestopt. Maar omdat ik de kost win en Meman alle dagen heeft geklust, weet hij alle ins en outs van het huis. En ik haaat arrogante mensen die alles denken te weten.
Dus ik heb dit even in de groep gegooid, en we hebben nog even rondje "is er stiekum nog een gat in de muur" gedaan. De buitenmuur is wel potdicht, zover we kunnen zien.
Maar in de keuken zat nog een gat (van de oude afzuigkap), naar de hal. En na de laatste levering van een internetbestelling hadden we nog wat piepschuim liggen. Dus met een mesje handvaardig een afsluiting gemaakt.
En in de hal zit er nog een gat langs de nieuwe afvoer (standleiding) die vanaf boven is gemaakt. Dat gaat is nu op dezelfde manier handvaardig gedicht. Milieuvriendelijk verwerken van je afval, en misschien isoleert het nog ook.
We verwachtten er niet veel van, maar het staat ook net wat netter, die gaatjes dicht. Dus gewoon maar gedaan. Een uurtje werk.
Nou...
Hoe het werkt, weten we nog niet zeker. De standleiding loopt nogal achter van alles langs, langs een schoorsteen, langs de dakgoot,enz. Daar zal het iets mee te maken hebben.
Maar sinds de handvaardigheid van actie "is er nog een gat in de muur" is het huis heerlijk.
Voelen we geen muren meer die kou uitstralen. Slaat de cv aanzienlijk minder vaak aan, dus ook minder geluid in huis. Loop ik 's ochtends het huis uit en ben onaangenaam verbaasd over de uiterst frisse buitentemperatuur - want binnen voelde zo lekker behaaglijk. Ook in de slaapkamer boven die we nauwelijks stoken.
Zit ik alleen nog met de hersenkraker hoe een 10 cm gat in de keukenmuur naar de hal (en vandaar door naar een klein kamertje) zoveel verschil in een heel huis kan maken. Want een connectie naar buiten hebben we niet kunnen vinden. Een luxeprobleem, en daarmee kan ik prima leven.
Want: al snappen we niet helemaal hoe het kan, we genieten er van. En de tip heeft geholpen.Dank!
Een van de tips ging over koudebruggen en gaten in de muur. Ik dacht dat we die allemaal perfect hadden weggewerkt en dichtgestopt. Maar omdat ik de kost win en Meman alle dagen heeft geklust, weet hij alle ins en outs van het huis. En ik haaat arrogante mensen die alles denken te weten.
Dus ik heb dit even in de groep gegooid, en we hebben nog even rondje "is er stiekum nog een gat in de muur" gedaan. De buitenmuur is wel potdicht, zover we kunnen zien.
Maar in de keuken zat nog een gat (van de oude afzuigkap), naar de hal. En na de laatste levering van een internetbestelling hadden we nog wat piepschuim liggen. Dus met een mesje handvaardig een afsluiting gemaakt.
En in de hal zit er nog een gat langs de nieuwe afvoer (standleiding) die vanaf boven is gemaakt. Dat gaat is nu op dezelfde manier handvaardig gedicht. Milieuvriendelijk verwerken van je afval, en misschien isoleert het nog ook.
We verwachtten er niet veel van, maar het staat ook net wat netter, die gaatjes dicht. Dus gewoon maar gedaan. Een uurtje werk.
Nou...
Hoe het werkt, weten we nog niet zeker. De standleiding loopt nogal achter van alles langs, langs een schoorsteen, langs de dakgoot,enz. Daar zal het iets mee te maken hebben.
Maar sinds de handvaardigheid van actie "is er nog een gat in de muur" is het huis heerlijk.
Voelen we geen muren meer die kou uitstralen. Slaat de cv aanzienlijk minder vaak aan, dus ook minder geluid in huis. Loop ik 's ochtends het huis uit en ben onaangenaam verbaasd over de uiterst frisse buitentemperatuur - want binnen voelde zo lekker behaaglijk. Ook in de slaapkamer boven die we nauwelijks stoken.
Zit ik alleen nog met de hersenkraker hoe een 10 cm gat in de keukenmuur naar de hal (en vandaar door naar een klein kamertje) zoveel verschil in een heel huis kan maken. Want een connectie naar buiten hebben we niet kunnen vinden. Een luxeprobleem, en daarmee kan ik prima leven.
Want: al snappen we niet helemaal hoe het kan, we genieten er van. En de tip heeft geholpen.Dank!
zondag 6 november 2016
Tips gevraagd voor nog lekkerder huis.
Ons NieuweHuis is niet alleen bewoonbaar, zo langzamerhand hangen er zoveel gordijnen, spiegels, schilderijen enz. dat het als thuis voelt. Fijn. Zeker nu de energie wat bijtankt en ik er ook van kan genieten.
Genieten lukt prima.
En op middagen van vrije dagen wordt er toch telkens weer een klusje gedaan. Het huis groeit om ons heen, en het voelt goed. Onze kleuren, onze vormen, onze spullen, meer en meer.
Met de herfstdagen die we hebben, valt het me op dat ons huis wat vochtiger aanvoelt dan we in OudeHuis gewend waren. Kan heel goed zijn omdat NieuweHuis een dertiger jaren woning is, ipv het tachtigerjaren gebouw van OudeHuis. Ondanks onze isolatie acties, is het dus toch wat minder comfortabel. Wel te doen, vinden we, want ik zit in mijn werkkamer nog zonder verwarming te werken.
De verwarming gaat het ook wel trekken, daar hebben we goed vertrouwen in. Maar de puzzel voor een comfortabel gaat vooral de luchtvochtigheid zijn. Op regendagen voelt alles kil aan, en dus eigenlijk overal kous.
En NieuweHuis is een hoekwoning, dus (ruim) 3 muren die voelen wat voor weer het is. Maar we hebben wel ons best gedaan: dak is geisoleer, muren, vloer. Dubbel glas. Alles is er. Er zijn geen tochtkieren die we kunnen zien. Dus die winstjes kunnen we niet meer pakken.
Hoe kunnen we nu het best zoeken of klussen om de luchtvochtigheid in huis niet zo afhankelijk te laten zijn van die van buiten? Tips iemand?
Genieten lukt prima.
En op middagen van vrije dagen wordt er toch telkens weer een klusje gedaan. Het huis groeit om ons heen, en het voelt goed. Onze kleuren, onze vormen, onze spullen, meer en meer.
Met de herfstdagen die we hebben, valt het me op dat ons huis wat vochtiger aanvoelt dan we in OudeHuis gewend waren. Kan heel goed zijn omdat NieuweHuis een dertiger jaren woning is, ipv het tachtigerjaren gebouw van OudeHuis. Ondanks onze isolatie acties, is het dus toch wat minder comfortabel. Wel te doen, vinden we, want ik zit in mijn werkkamer nog zonder verwarming te werken.
De verwarming gaat het ook wel trekken, daar hebben we goed vertrouwen in. Maar de puzzel voor een comfortabel gaat vooral de luchtvochtigheid zijn. Op regendagen voelt alles kil aan, en dus eigenlijk overal kous.
En NieuweHuis is een hoekwoning, dus (ruim) 3 muren die voelen wat voor weer het is. Maar we hebben wel ons best gedaan: dak is geisoleer, muren, vloer. Dubbel glas. Alles is er. Er zijn geen tochtkieren die we kunnen zien. Dus die winstjes kunnen we niet meer pakken.
Hoe kunnen we nu het best zoeken of klussen om de luchtvochtigheid in huis niet zo afhankelijk te laten zijn van die van buiten? Tips iemand?
vrijdag 4 november 2016
nadeel van ziek zijn en van hard werken
Verbouwen, verhuizen, ziek, en daarna hard-hard werken. En er dus nu pas achterkomen dat de inboedelverzekering nog loopt. Tja, dus 3 maanden nutteloos premie betaald. Gewoon eigen stomme schuld dus.
Even goed balen. Wel blij met de I-n-shared verzekerinig die je echt met 2 minuten opzegt. (inloggen en einddatum invoeren). Maar stomweg mijn fout, dus die maanden premie boek ik ook niet terug, ik wil eerlijk werken.
Wat een verschil met de DeltaLoyd ORV die ik via een website had afgesloten. Die heeft me ook 3 maanden geduurd om op te zeggen. En 15 mailtjes. En 4 telefoontjes. Na het laatste telefoontje (vandaag) eindelijk gelukt, maar ik moest wel heel koel-boos-beleefd-dreigend worden voordat de website (geencentteveel) z'n administratie kon regelen. Wat een energie kost dat dan!
Bij deze situatie heb ik dus WEL alle premies teruggeboekt (gestorneerd), want de fout lag bij de ander. En of dat de website is, of de verzekeraar, mogen die 2 onderling uitzoeken, daar wil ik me niet mee bezig houden. Brrrrrr, grrrrrrrrrrr.
Maf he, dat ik bij de een de premie laat, en bij de ander de premie terugboek. Het gaat om vergelijkbare (niet al te grote) bedragen, dus daar zit t verschil niet. De behandeling die je krijgt, en het respect wat ik daaruit voel voor mij als serieuze zakenpartner, geeft voor mij de doorslag.
Ben ik nou gek? Of te eerlijk voor deze wereld?
Even goed balen. Wel blij met de I-n-shared verzekerinig die je echt met 2 minuten opzegt. (inloggen en einddatum invoeren). Maar stomweg mijn fout, dus die maanden premie boek ik ook niet terug, ik wil eerlijk werken.
Wat een verschil met de DeltaLoyd ORV die ik via een website had afgesloten. Die heeft me ook 3 maanden geduurd om op te zeggen. En 15 mailtjes. En 4 telefoontjes. Na het laatste telefoontje (vandaag) eindelijk gelukt, maar ik moest wel heel koel-boos-beleefd-dreigend worden voordat de website (geencentteveel) z'n administratie kon regelen. Wat een energie kost dat dan!
Bij deze situatie heb ik dus WEL alle premies teruggeboekt (gestorneerd), want de fout lag bij de ander. En of dat de website is, of de verzekeraar, mogen die 2 onderling uitzoeken, daar wil ik me niet mee bezig houden. Brrrrrr, grrrrrrrrrrr.
Maf he, dat ik bij de een de premie laat, en bij de ander de premie terugboek. Het gaat om vergelijkbare (niet al te grote) bedragen, dus daar zit t verschil niet. De behandeling die je krijgt, en het respect wat ik daaruit voel voor mij als serieuze zakenpartner, geeft voor mij de doorslag.
Ben ik nou gek? Of te eerlijk voor deze wereld?
zondag 30 oktober 2016
Zuigende kat en zuigend werk. Maar het is wel goed hier.
Weer weinig geschreven. Weer omdat de energie blurp-laag-nix-pffff-weinig is.
Deze keer zuigt het werk veel energie. Gewoon veel werk, en de eindejaarsstress krijg ik bij deze klus vanaf vorige week al kado, en het ziet er naaruit dat het gewoon elke week een beetje meer wordt. Joechei! Gelukkig is de baas zich op het hoofd aan het krabben, hoe dit moet gaan lukken, want hij snapt dat dit niet goed gaat gaan als we zo doorgaan tot half januari.
We zien t wel, ik werk tot ik moe ben, en dan taai ik af. Dat is op dit moment nog de uren dat ik ben ingehuurd (en iets overuren), dus ik voel me er OK onder. Meer zit er niet in, jongens.
Beetje trots op mezelf daty ik het (als ik de deur van t werk achter me dicht trek) achter me kan laten.
En onze kat zuigt de andere energie. De oudste kat was altijd een aandachtvragertje, maar maandag was ie rustig. Wilde zelfs niet eten, en dat voor een kat die graag beide bakjes leegat.
De dieren arts kon niets vinden, maar met bijvoeding keek Lynx al beter uit z'n oogjes. Wel vanaf wn kleedje op de grond, want de bank vond ie al hoog, eigenlijk te hoog. En na een scan en antibiotica wordt hij nu al weer enthousiast van eten en wil nu zelfs weer op schoot.
Dat voelt dan opeens weer heel goed. Wordt een mens blij van.
Manlief (werkloos thuis) heeft alle antibiotica-geef acties gedaan, alle dierenartsbezoeken. Scheelt meters energie van mijn kant. En echt ongerust ben ik niet geweest, ik weet niet eens waarom. Dus dat kan het niet zijn....
Of zou het de coach zijn, die me helpt beter te leren overtuigen, en waar ik nu in de fase: "wie ben ik , en waarom lukt dit me niet?" zit. Confronterend. Maar dat kan geen energie vreten he? (dit is een sarcastische vraag en volledig rhetorisch)
Maar goed, ik ben allang blij dat ik een optie heb om te leren om frustrerende situaties aan te pakken op een manier dat ik niet automatisch verlies, en dat het werk beter gaat gaan. Dat wilde ik, dus deze fase maar even uitzingen.
En de kat vindt het niet erg als ik rustig zit, en een lief katje aaien doet een mens dan goed.
Dus uiteindelijk is het hier wel een goed leven, met de gewone ups en downs die daar bij horen.
Een van de ups was ook het feest dat we gisteren hadden van n vriend die 50 werd. Tot mijn verbazing heb ik veel lol gehad bij het feestje met band (meestal is harde muziek me te veel als ik moe eben). Kan het bier geweest zijn (tip: Kompaan bokbier), of de band was echt goed. De sfeer was ook echt wel relaxt. Enniewee: het dansen op de dansvloer was niet lang, maar voelde echt als feest (dus ontspanning). Daarna als een roosje geslapen.
Dus ik weiger te klagen dat het leven suckt. Dit is gewoon leven, en een goed leven ook nog.
Deze keer zuigt het werk veel energie. Gewoon veel werk, en de eindejaarsstress krijg ik bij deze klus vanaf vorige week al kado, en het ziet er naaruit dat het gewoon elke week een beetje meer wordt. Joechei! Gelukkig is de baas zich op het hoofd aan het krabben, hoe dit moet gaan lukken, want hij snapt dat dit niet goed gaat gaan als we zo doorgaan tot half januari.
We zien t wel, ik werk tot ik moe ben, en dan taai ik af. Dat is op dit moment nog de uren dat ik ben ingehuurd (en iets overuren), dus ik voel me er OK onder. Meer zit er niet in, jongens.
Beetje trots op mezelf daty ik het (als ik de deur van t werk achter me dicht trek) achter me kan laten.
En onze kat zuigt de andere energie. De oudste kat was altijd een aandachtvragertje, maar maandag was ie rustig. Wilde zelfs niet eten, en dat voor een kat die graag beide bakjes leegat.
De dieren arts kon niets vinden, maar met bijvoeding keek Lynx al beter uit z'n oogjes. Wel vanaf wn kleedje op de grond, want de bank vond ie al hoog, eigenlijk te hoog. En na een scan en antibiotica wordt hij nu al weer enthousiast van eten en wil nu zelfs weer op schoot.
Dat voelt dan opeens weer heel goed. Wordt een mens blij van.
Manlief (werkloos thuis) heeft alle antibiotica-geef acties gedaan, alle dierenartsbezoeken. Scheelt meters energie van mijn kant. En echt ongerust ben ik niet geweest, ik weet niet eens waarom. Dus dat kan het niet zijn....
Of zou het de coach zijn, die me helpt beter te leren overtuigen, en waar ik nu in de fase: "wie ben ik , en waarom lukt dit me niet?" zit. Confronterend. Maar dat kan geen energie vreten he? (dit is een sarcastische vraag en volledig rhetorisch)
Maar goed, ik ben allang blij dat ik een optie heb om te leren om frustrerende situaties aan te pakken op een manier dat ik niet automatisch verlies, en dat het werk beter gaat gaan. Dat wilde ik, dus deze fase maar even uitzingen.
En de kat vindt het niet erg als ik rustig zit, en een lief katje aaien doet een mens dan goed.
Dus uiteindelijk is het hier wel een goed leven, met de gewone ups en downs die daar bij horen.
Een van de ups was ook het feest dat we gisteren hadden van n vriend die 50 werd. Tot mijn verbazing heb ik veel lol gehad bij het feestje met band (meestal is harde muziek me te veel als ik moe eben). Kan het bier geweest zijn (tip: Kompaan bokbier), of de band was echt goed. De sfeer was ook echt wel relaxt. Enniewee: het dansen op de dansvloer was niet lang, maar voelde echt als feest (dus ontspanning). Daarna als een roosje geslapen.
Dus ik weiger te klagen dat het leven suckt. Dit is gewoon leven, en een goed leven ook nog.
vrijdag 14 oktober 2016
Dat willen de klanten. Dus we hebben geen warme kleren.
Ik ben de laatste tijd vaak verdwaald in kledingwinkels. Ik weet niet waarom hoor. Gebeurt me zomaar.
Nu koop ik niet zo snel iets, maar rondkiiken en alles afwegen heb ik nu blijkbaar zin in. Of nodig. Of zoiets.
Van de week was ik weer verdwaald in een kledingwinkel, met mooie kleding. Die kan ik voor mijn werk gebruiken, op kantoor is het wel handig net gekleed te verschijnen.
Dus ik speur naar mooie kleren, waar mijn lijf goed in uitkomt. Natuurlijk wel kleren die niet na 3 maanden wegkunnen, want we praten over nieuwe kleren. Daar wil ik toch wel een paar jaar van kunnen genieten. Voor het geld en voor het milieu.
Genieten betekent ook dat ik me er (redelijk) comfortabel in voel.
En met de koudere dagen die we nu (eindelijk) hebben, zoek ik dus ook naar wat warmere kledingstukjes. Op kantoor hebben ze wel verwarming, maar die staat afgesteld op meneren. En die hebben anderhalve graad minder nodig om zich comfortabel te voelen als vrouwen, hebben ze onderzocht. Dat geloof ik, want ik heb het regelmatig koud op het werk. Als ik stilzit zeker.
(Het gaat iets beter, sinds ik naar mn werk fiets. Dan kom ik goed warm binnen en hou ik het tot de lunch wel comfortabel. Maar ik blijf de koude hoeken ontwijken en allerlei warmhoudtruukjes gebruiken)
Dus de kleren die ik zoek, moeten we me warm kunnen houden. En het viel me op dat alle blouses van dunne polydinges stofjes zijn. Van dat spul waar je in de winter extra koud in hebt, en waar je in de zomer extra in zweet (ook geen plus voor kantoor). En de jasjes zijn wel dikker, maar iets met wol kan ik niet vinden. Ook niet in de sjieke zaken.
Ik vraag dus aan een verkoopster of er ook kledingstukken zijn waar wol in verwerkt zit. Ze kijkt me verbaasd aan. Wol? Linnen? Of zelfs gewoon katoen? Nee hoor, dat willen klanten niet. Die willen dit soort stojes.
En de warmte dan? Nu de winter eraan komt, hoopte ik toch op wat koudekleding hoe charmant ook. Nee.
Nee, wat een raar idee. Jurkjes en dunne blouses waren nu juist zo in. En ze verkochten prima.
Ze keek ook of ze nog nooit eerder zo'n vraag had gehad.
Ik weet zeker dat ik niet de enige vrouw op kantoor ben, die het koud heeft. Misschien dat andere vrouwen hun huis wel op 24 stoken (anders is het niet comfortabel in jurkje of een dunnen blouse), maar ik ben toch niet de enige die de stookkosten omlaag wil?
Ik voel me dan zo'n mafkeees en zo'n freak he.
Ik wil gewoon een mooi wollen jasje of vest. Daar wil ik (voor op kantoor) ook nog wel een nieuwprijis voor betalen, als het een kwalitatief goed jasje is. Wol kan lang meegaan, dus dat moet toch wel ergens te krijgen zijn? Ik kan het niet vinden.
Niet in outdoor zaken (wel wol daar, maar geen net spul).
Niet bij de Primark (OK, dat is te goedkoop, met dat budget kun je geen wol enzo gebruiken)
Niet bij de dure dameskledingzaken. En dan snap ik het niet meer hoor.
En dan ben ik nog niet eens aan het zaniken over milieu, diervriendelijke wol, behoorlijke salarissen voor de naaisters, en andere moeilijke dingen.
Snapt iemand hoe dit werkt? Willen dames echt de verwarming overal hoog hebben (en sterven ze het dan niet af op straat?)
En vooral: iemand tips waar je wel mooie en warme kleding kan kopen?
Nu koop ik niet zo snel iets, maar rondkiiken en alles afwegen heb ik nu blijkbaar zin in. Of nodig. Of zoiets.
Van de week was ik weer verdwaald in een kledingwinkel, met mooie kleding. Die kan ik voor mijn werk gebruiken, op kantoor is het wel handig net gekleed te verschijnen.
Dus ik speur naar mooie kleren, waar mijn lijf goed in uitkomt. Natuurlijk wel kleren die niet na 3 maanden wegkunnen, want we praten over nieuwe kleren. Daar wil ik toch wel een paar jaar van kunnen genieten. Voor het geld en voor het milieu.
Genieten betekent ook dat ik me er (redelijk) comfortabel in voel.
En met de koudere dagen die we nu (eindelijk) hebben, zoek ik dus ook naar wat warmere kledingstukjes. Op kantoor hebben ze wel verwarming, maar die staat afgesteld op meneren. En die hebben anderhalve graad minder nodig om zich comfortabel te voelen als vrouwen, hebben ze onderzocht. Dat geloof ik, want ik heb het regelmatig koud op het werk. Als ik stilzit zeker.
(Het gaat iets beter, sinds ik naar mn werk fiets. Dan kom ik goed warm binnen en hou ik het tot de lunch wel comfortabel. Maar ik blijf de koude hoeken ontwijken en allerlei warmhoudtruukjes gebruiken)
Dus de kleren die ik zoek, moeten we me warm kunnen houden. En het viel me op dat alle blouses van dunne polydinges stofjes zijn. Van dat spul waar je in de winter extra koud in hebt, en waar je in de zomer extra in zweet (ook geen plus voor kantoor). En de jasjes zijn wel dikker, maar iets met wol kan ik niet vinden. Ook niet in de sjieke zaken.
Ik vraag dus aan een verkoopster of er ook kledingstukken zijn waar wol in verwerkt zit. Ze kijkt me verbaasd aan. Wol? Linnen? Of zelfs gewoon katoen? Nee hoor, dat willen klanten niet. Die willen dit soort stojes.
En de warmte dan? Nu de winter eraan komt, hoopte ik toch op wat koudekleding hoe charmant ook. Nee.
Nee, wat een raar idee. Jurkjes en dunne blouses waren nu juist zo in. En ze verkochten prima.
Ze keek ook of ze nog nooit eerder zo'n vraag had gehad.
Ik weet zeker dat ik niet de enige vrouw op kantoor ben, die het koud heeft. Misschien dat andere vrouwen hun huis wel op 24 stoken (anders is het niet comfortabel in jurkje of een dunnen blouse), maar ik ben toch niet de enige die de stookkosten omlaag wil?
Ik voel me dan zo'n mafkeees en zo'n freak he.
Ik wil gewoon een mooi wollen jasje of vest. Daar wil ik (voor op kantoor) ook nog wel een nieuwprijis voor betalen, als het een kwalitatief goed jasje is. Wol kan lang meegaan, dus dat moet toch wel ergens te krijgen zijn? Ik kan het niet vinden.
Niet in outdoor zaken (wel wol daar, maar geen net spul).
Niet bij de Primark (OK, dat is te goedkoop, met dat budget kun je geen wol enzo gebruiken)
Niet bij de dure dameskledingzaken. En dan snap ik het niet meer hoor.
En dan ben ik nog niet eens aan het zaniken over milieu, diervriendelijke wol, behoorlijke salarissen voor de naaisters, en andere moeilijke dingen.
Snapt iemand hoe dit werkt? Willen dames echt de verwarming overal hoog hebben (en sterven ze het dan niet af op straat?)
En vooral: iemand tips waar je wel mooie en warme kleding kan kopen?
dinsdag 4 oktober 2016
kopen is zo makkelijk nog niet. Voor mij.
Op mijn vraag of mijn pauw zich wat mocht uitleven, kwam een goede tegenvraag: waarom zou je het niet doen? Genieten mag toch? (En het budget reikt zover). Tja, genieten mag. Maar ik vind het wel moeilijk om te doen, en dat lukt zeker niet gedachteloos.
Het budget reikt zover, da's waar. Ik krijg elke maand meer binnen dan ik uitgeef, zeker in mijn huidige baan - al is dat dan een jaarcontract. Dus hoe deze stroom doorgaat, is niet helemaal zeker.
En geen baan hebben is wel een doel, maar het doel om dat te doen vanuit de positie dat er genoeg spaargeld is om het tot en met het pensioen goed uit te houden.
Ons spaarpotje begint al vorm te krijgen, maar voorlopig kan daar nog geen bijstandsniveau uit gefinancieerd worden. En een goed leven is niet bizar duur, ik denk dat we toch wel meer dan bijstandniveau willen uitgeven, dus wat meer spaarcentjes is dan wel handig. Dus daar zijn we nu op aan het mikken.
Manlief draagt wel bij, maar nog niet optimaal. Hij is nl een baan aan het zoeken. Die heeft ie nog niet gevonden en misschien lukt dat hem als 50plusser al niet eens meer. Zelfs niet met de extra opties die hij aan het creeeren is met een omscholing. Dus zijn bijdrage aan het spaargeld is nu wat minder dan tijdens zijn werkende leven. En de ww duurt niet eeuwig....
Nu is angst slechte raadgever, dat wel.
En You Only Live Once. Dus waarom niet genieten van het leven? Zeker als het budget zover reikt.
Merkwaardig genoeg vind ik het lastig om geld uit te geven, zolang het doel (van volledige financiele veiligheid) nog niet gehaald is. Ik probeer het wel, want het is ook wel zot om volledig vrekkig te leven als je meer dan 1 bank nodig hebt ivm de depositostelselgrenzen.
Zo heb ik bij het uitzoeken van een nieuwe bril me over een grens heengetild.
Een nieuwe bril bleek echt nodig. Zowel voor veraf ben ik veranderd als voor dichtbij (Au, ships, tja, ik ben de jongste niet meer).
Toen begon het gedoe met uitzoeken van montuur en glazen. Mijn hemel, wat een keuzes heb je!
Ik heb eerst besloten dat ik de jaren dat ik de bril op mn neus heb, er echt goed uit wil zien. Dus bij het uitzoeken van het montuur was uiterlijk (voor de verandering) eens het belangrijkste. Mijn innnerlijke pauw mocht los. En toen kwam ik niet bij een goedkoop montuur uit.
Prima joh. Bruin kon het trekken. En mijn pauw kon mijn innerlijk dagobert duck overtuigen omdat het voor jaaaaren is. En goed overkomen lukt nu eenmaal beter met een vriendelijk en stijlvol gezicht.
Daarna de glazen. Man, man wat een soorten.
En je krijgt maar beperkt helder wat het verschil is in kwaliteit bij de verschillend geprijsde varianten.
Allereerst uitgezocht of mijn werkgever kon helpen, er was toch iets in de voorwaarden? Jazeker. Een lees-en computer bril. Dat heb ik dus maar geregeld. Dat was niet zo'n top montuur, maar voor pielwerkjes (breien, solderen enzo) is het handig. En op het werk kan ik waarschijnlijk beter focussen als ik geen afstand zie. Een blinde mol met oortjes in kan zich waarschijnlijk beter concentreren in de kantoortuin.
Daarna besloten dat de investering van goede (en dure) multifocale glazen voor de alle-dagen-overal bril toch het leven echt veel fijner maakt. Dus de economie krijgt een goede boost van me.
Soms lukt het me om voor "genieten" te kiezen. Maar ik kan mezelf makkelijker overtuigen als ik er een sausje van "nuttig" over gooi. Alleen voor de mooi of voor de leuk geld uitgeven, pffff, dat vind ik moeilijk.
Dat merkte ik bijvoorbeeld aan kleding, nu ik al genoeg handige en genoeg mooie kleding hebt.
Ik wil niet die gladde helling van hedonistische adaptie in. (Goed uitgelegd door meneer Geldsnor)
En als ik eenmaal losga met shoppen kan het best hard gaan: de laatste shopronde (warme jasjes en vesten voor op kantoor) vorige winter, maakte de economie in 1 middag 200 euro rijker. En het ergste vind ik dan nog wel, dat ik niet eens al die vesten en jasjes gebruik
Zo schrijvende, blijk ik best al een set regels voor mezelf helder te hebben. Genieten mag wel, maar het moet ook nut hebben (mooi en gezellig eruit zien, heeft sociaal best voordelen, in een aantal situaties).
En ik wil dat leuk eruit zien nog steeds met beperkte middelen halen, want het grote doel (Financieel onafhankelijk) is nog niet gehaald. Want shoppen gewoon voor de fun, of omdat iets mooi is, voelt verkeerd.
Afgelopen zaterdag ben ik met bovenstaande verhaal al half in mn hoofd, gaan shoppen. Dus ik heb alleen dingen gekocht als ik denk dat ik t veel ga gebruiken en heeel mooi vindt. En met mezelf afgesproken dat ik die eerst moet gebruiken. En showen vriendin (en feedback vragen) En dan pas mag ik van mezelf om weer te gaan shoppen.
En natuurlijk zoek ik eerst naar kringloopwinkels, en daarna tweedehandswinkels.
Voor mijn werk (pakken) is dat niet altijd in kringloopwinkels te vinden. Ook niet als ik vaker kijk. Tweedehandswinkels bij mij in het dorp (stadje) zijn beter. Zaterdag helemaal goed geslaagd voor een jasje (linnen) en vrouwelijk overhemd (met stoere strepen, vind ik nog mooi ook).
En toen kwam het pijnlijke: ik ben ook 3 winkels met nieuwe kleren en mooie kleren ingelopen. De eerste twee waren goed te overleven voor een vrek: mooie kleren, maar materiaal waar je het altijd koud in hebt. En de verkoopsters deden geen enkele moeite me te helpen om iets te vinden. Dus weglopen zonder iets te kopen, was niet zo moeilijk.
Maar de laatste winkel bleek een echt struikelblok. Een winkel vol met mooie spullen, waar de verkoopster met je meedacht en zaken aandroeg. Waar (sommige) spullen ook echt warm waren.
En ik zal het nu maar bekennen. Ik ben een gevallen vrouw nu. Gevallen voor een mooi jasje. Warm rood. Lijkt op leer (nee, niet echt - voor de dierenliefhebbers). Getailleerd, maar wel neutraal van snit. Dus bij allerlei gelegenheden te dragen.
Met een mooie ketting er bij en een sjaal. Die ga ik nog bij veel combineren.
Mijn pauw was helemaal happy en high.
Maar die aankopen waren nieuwe spullen. En dus was dit bij elkaar wel een redelijk bedrag. Meer dan honderd euro.
Moet ik me nu schamen omdat ik deze maand minder spaar? Of moet ik juist genieten van mijn aankopen, zelfs al voordat ik het aanheb?
Ik weet het niet, hierover ben ik een onzeker mensje.
Het budget reikt zover, da's waar. Ik krijg elke maand meer binnen dan ik uitgeef, zeker in mijn huidige baan - al is dat dan een jaarcontract. Dus hoe deze stroom doorgaat, is niet helemaal zeker.
En geen baan hebben is wel een doel, maar het doel om dat te doen vanuit de positie dat er genoeg spaargeld is om het tot en met het pensioen goed uit te houden.
Ons spaarpotje begint al vorm te krijgen, maar voorlopig kan daar nog geen bijstandsniveau uit gefinancieerd worden. En een goed leven is niet bizar duur, ik denk dat we toch wel meer dan bijstandniveau willen uitgeven, dus wat meer spaarcentjes is dan wel handig. Dus daar zijn we nu op aan het mikken.
Manlief draagt wel bij, maar nog niet optimaal. Hij is nl een baan aan het zoeken. Die heeft ie nog niet gevonden en misschien lukt dat hem als 50plusser al niet eens meer. Zelfs niet met de extra opties die hij aan het creeeren is met een omscholing. Dus zijn bijdrage aan het spaargeld is nu wat minder dan tijdens zijn werkende leven. En de ww duurt niet eeuwig....
Nu is angst slechte raadgever, dat wel.
En You Only Live Once. Dus waarom niet genieten van het leven? Zeker als het budget zover reikt.
Merkwaardig genoeg vind ik het lastig om geld uit te geven, zolang het doel (van volledige financiele veiligheid) nog niet gehaald is. Ik probeer het wel, want het is ook wel zot om volledig vrekkig te leven als je meer dan 1 bank nodig hebt ivm de depositostelselgrenzen.
Zo heb ik bij het uitzoeken van een nieuwe bril me over een grens heengetild.
Een nieuwe bril bleek echt nodig. Zowel voor veraf ben ik veranderd als voor dichtbij (Au, ships, tja, ik ben de jongste niet meer).
Toen begon het gedoe met uitzoeken van montuur en glazen. Mijn hemel, wat een keuzes heb je!
Ik heb eerst besloten dat ik de jaren dat ik de bril op mn neus heb, er echt goed uit wil zien. Dus bij het uitzoeken van het montuur was uiterlijk (voor de verandering) eens het belangrijkste. Mijn innnerlijke pauw mocht los. En toen kwam ik niet bij een goedkoop montuur uit.
Prima joh. Bruin kon het trekken. En mijn pauw kon mijn innerlijk dagobert duck overtuigen omdat het voor jaaaaren is. En goed overkomen lukt nu eenmaal beter met een vriendelijk en stijlvol gezicht.
Daarna de glazen. Man, man wat een soorten.
En je krijgt maar beperkt helder wat het verschil is in kwaliteit bij de verschillend geprijsde varianten.
Allereerst uitgezocht of mijn werkgever kon helpen, er was toch iets in de voorwaarden? Jazeker. Een lees-en computer bril. Dat heb ik dus maar geregeld. Dat was niet zo'n top montuur, maar voor pielwerkjes (breien, solderen enzo) is het handig. En op het werk kan ik waarschijnlijk beter focussen als ik geen afstand zie. Een blinde mol met oortjes in kan zich waarschijnlijk beter concentreren in de kantoortuin.
Daarna besloten dat de investering van goede (en dure) multifocale glazen voor de alle-dagen-overal bril toch het leven echt veel fijner maakt. Dus de economie krijgt een goede boost van me.
Soms lukt het me om voor "genieten" te kiezen. Maar ik kan mezelf makkelijker overtuigen als ik er een sausje van "nuttig" over gooi. Alleen voor de mooi of voor de leuk geld uitgeven, pffff, dat vind ik moeilijk.
Dat merkte ik bijvoorbeeld aan kleding, nu ik al genoeg handige en genoeg mooie kleding hebt.
Ik wil niet die gladde helling van hedonistische adaptie in. (Goed uitgelegd door meneer Geldsnor)
En als ik eenmaal losga met shoppen kan het best hard gaan: de laatste shopronde (warme jasjes en vesten voor op kantoor) vorige winter, maakte de economie in 1 middag 200 euro rijker. En het ergste vind ik dan nog wel, dat ik niet eens al die vesten en jasjes gebruik
Zo schrijvende, blijk ik best al een set regels voor mezelf helder te hebben. Genieten mag wel, maar het moet ook nut hebben (mooi en gezellig eruit zien, heeft sociaal best voordelen, in een aantal situaties).
En ik wil dat leuk eruit zien nog steeds met beperkte middelen halen, want het grote doel (Financieel onafhankelijk) is nog niet gehaald. Want shoppen gewoon voor de fun, of omdat iets mooi is, voelt verkeerd.
Afgelopen zaterdag ben ik met bovenstaande verhaal al half in mn hoofd, gaan shoppen. Dus ik heb alleen dingen gekocht als ik denk dat ik t veel ga gebruiken en heeel mooi vindt. En met mezelf afgesproken dat ik die eerst moet gebruiken. En showen vriendin (en feedback vragen) En dan pas mag ik van mezelf om weer te gaan shoppen.
En natuurlijk zoek ik eerst naar kringloopwinkels, en daarna tweedehandswinkels.
Voor mijn werk (pakken) is dat niet altijd in kringloopwinkels te vinden. Ook niet als ik vaker kijk. Tweedehandswinkels bij mij in het dorp (stadje) zijn beter. Zaterdag helemaal goed geslaagd voor een jasje (linnen) en vrouwelijk overhemd (met stoere strepen, vind ik nog mooi ook).
En toen kwam het pijnlijke: ik ben ook 3 winkels met nieuwe kleren en mooie kleren ingelopen. De eerste twee waren goed te overleven voor een vrek: mooie kleren, maar materiaal waar je het altijd koud in hebt. En de verkoopsters deden geen enkele moeite me te helpen om iets te vinden. Dus weglopen zonder iets te kopen, was niet zo moeilijk.
Maar de laatste winkel bleek een echt struikelblok. Een winkel vol met mooie spullen, waar de verkoopster met je meedacht en zaken aandroeg. Waar (sommige) spullen ook echt warm waren.
En ik zal het nu maar bekennen. Ik ben een gevallen vrouw nu. Gevallen voor een mooi jasje. Warm rood. Lijkt op leer (nee, niet echt - voor de dierenliefhebbers). Getailleerd, maar wel neutraal van snit. Dus bij allerlei gelegenheden te dragen.
Met een mooie ketting er bij en een sjaal. Die ga ik nog bij veel combineren.
Mijn pauw was helemaal happy en high.
Maar die aankopen waren nieuwe spullen. En dus was dit bij elkaar wel een redelijk bedrag. Meer dan honderd euro.
Moet ik me nu schamen omdat ik deze maand minder spaar? Of moet ik juist genieten van mijn aankopen, zelfs al voordat ik het aanheb?
Ik weet het niet, hierover ben ik een onzeker mensje.
vrijdag 23 september 2016
Wat mag mijn pauw?
Die nieuwe klerenkast, de klerenkast in NieuweHuis he. Die is groter dan de vorige...... En het centrum van de nieuwe woonplaats heeft veeel meer winkeltjes, ook leuke, ook makkelijke grote.....
Dus de verleiding van de markt en de zuigkracht van een lege kast is er (weer). Kan mijn innerlijke pauw die weerstaan?
Mijn eekhoorntje kan het hebben: ik heb genoeg warme truien, lekkere sokjes enz. Dat zit wel snor. En de basis garderobe laat me elke week verschillende dingetjes aanhebben op het werk (herhaalt elke 14 dagen, of iets langer). Dat is genoeg, in de mannenomgeving waar ik werk.
Maar ik zie nu mooie setjes, en jasjes. Zou een leuke aanvulling zijn, en dan ben ik op een andere manier mooi (en warm) op het werk. Dat mag toch wel? Er goed uitzien is goed voor mijn imago en carriere.
Zegt mijn innnerlijke pauw.
Al zie ik mezelf niet echt wat weg doen, want dit is nog goed.... En dat zit nog lekker (danwel prima)...
En de kast heeft ruimte over nu....
Dus tja.
De eerste barst in het bolwerk is het breien van een nieuwe omslagdoek/vest. Dat levert ook een lange tijd meditatieve actie op, en dus rust in het hoofd. Heel handig met zo'n moe hoofd dat ik regelmatig heb.
En nu ben ik heel blij met wat ik maak, want ik maak het natuurlijk precies in de kleur en materiaal die ik mooi en lekker vind. Met dat ene lieve uiltje in de rand gebreid, past precies bij deze dame <vul hier een mooi verhaal over Athene in>.
Maar met alle moeheid van de afgelopen tijd, gaat die omslagdoek hard.
En ik word wat fitter, dus ik loop "zomaar" even langs een winkel.
Dus...
slik....
Ik voel de trekkracht van nieuwe mooie vestjes en jasjes en tops (de rest kan ik nog wel weerstaan). Alhoewel die schoenenwinkel ECHT mooie schoenen had (goede ook).
Dat dus.
Bij het verhuizen heb ik van alles doorgegekeken, maar uit de klerenkast is niet veel weg gegaan. Wel uit de zaken die ik al apart had gelegd richting zolder, maar niet uit de "normale voorraad".
Ik gebruik alles regelmatig. Het meeste dan, en de rest is wel zonde om weg te doen - te mooi, of handig in die of die (zeldzame) situatie - en dan gebruik ik t ook.
Hebben jullie nog tips om mezelf grenzen te stellen voor deze nieuwe kast? Of andere manieren om mijn innerlijke pauw tevreden te stellen?
Dus de verleiding van de markt en de zuigkracht van een lege kast is er (weer). Kan mijn innerlijke pauw die weerstaan?
Mijn eekhoorntje kan het hebben: ik heb genoeg warme truien, lekkere sokjes enz. Dat zit wel snor. En de basis garderobe laat me elke week verschillende dingetjes aanhebben op het werk (herhaalt elke 14 dagen, of iets langer). Dat is genoeg, in de mannenomgeving waar ik werk.
Maar ik zie nu mooie setjes, en jasjes. Zou een leuke aanvulling zijn, en dan ben ik op een andere manier mooi (en warm) op het werk. Dat mag toch wel? Er goed uitzien is goed voor mijn imago en carriere.
Zegt mijn innnerlijke pauw.
Al zie ik mezelf niet echt wat weg doen, want dit is nog goed.... En dat zit nog lekker (danwel prima)...
En de kast heeft ruimte over nu....
Dus tja.
De eerste barst in het bolwerk is het breien van een nieuwe omslagdoek/vest. Dat levert ook een lange tijd meditatieve actie op, en dus rust in het hoofd. Heel handig met zo'n moe hoofd dat ik regelmatig heb.
En nu ben ik heel blij met wat ik maak, want ik maak het natuurlijk precies in de kleur en materiaal die ik mooi en lekker vind. Met dat ene lieve uiltje in de rand gebreid, past precies bij deze dame <vul hier een mooi verhaal over Athene in>.
Maar met alle moeheid van de afgelopen tijd, gaat die omslagdoek hard.
En ik word wat fitter, dus ik loop "zomaar" even langs een winkel.
Dus...
slik....
Ik voel de trekkracht van nieuwe mooie vestjes en jasjes en tops (de rest kan ik nog wel weerstaan). Alhoewel die schoenenwinkel ECHT mooie schoenen had (goede ook).
Dat dus.
Bij het verhuizen heb ik van alles doorgegekeken, maar uit de klerenkast is niet veel weg gegaan. Wel uit de zaken die ik al apart had gelegd richting zolder, maar niet uit de "normale voorraad".
Ik gebruik alles regelmatig. Het meeste dan, en de rest is wel zonde om weg te doen - te mooi, of handig in die of die (zeldzame) situatie - en dan gebruik ik t ook.
Hebben jullie nog tips om mezelf grenzen te stellen voor deze nieuwe kast? Of andere manieren om mijn innerlijke pauw tevreden te stellen?
zaterdag 17 september 2016
Vitamine D, goed en gemeen.
Nu ik mijn vitamine D tekort aanvul,
merk ik van alles. Veel meer ik dan ik op voorhand dacht, is aan het
veranderen. De goede kant op allemaal, allemaal puzzelstukjes voor
een goed leven. Maar dat er zoveel vasthing aan deze vitamine, had ik
zelfs na googlen niet ingeschat. Een evaluatie na drie weken:
Vitamine D maak je zelf uit zonlicht
(als je tenminste voldoende pro-vitamine D eet, uit vette vis, olie
en eieren) In Nederland schijnt niet zozeer het eten, maar wel je
inname van zonlicht voor een tekort te kunnen zorgen. Zeker in de
niet-zomermaanden is ons landje grauw, en wij zitten ook niet
allemaal buiten in hempies de hele dag he.
Hoe ik dan, als fanatiek fietser en
klusser en kampeerder, begin augustus een vitamine D tekort kan
hebben, is me nog steeds een raadsel. Misschien toch iets geniepigs
met overgang? Google zwijgt, en alleen hiervoor naar de dokter gaan,
daar is mn leven nog net te druk voor. Eerst aanvullen en kijken of
het wegblijft. Ennieweeeeee.
Ik ben met dat drankje van de dokter in
wekelijkse shots aan het aanvullen, en wat voel ik? Niet direct meer
energie. Maar wel dat ik, na gewone activiteiten zoals een soepje
koken of een winkel bezoeken, de eerste week niet meer zo bizar moe
was. Niet meer in de orde van ik ben misselijk van de moeheid, of ik
moet gaan zitten, anders wordt ik duizelig. Het was meer een voldane
moeheid. En in de tweede week was die moeheid er alleen nog na wat
zwaardere klussen (stofzuigen, dweilen).
En het doen van de activiteit voelde
ook lekkerder, het was niet meer het waden door stroop, maar gewoon
lekker aan de slag zijn. Nu, in de derde week, heb ik zelfs weer het
kinderlijke plezier in bewgen als ik naar mn werk fiets. Het voelt
gewoon lekker om mn spieren te voelen, mn bloed te voelen stromen en
de machine van mn lijf te voelen draaien, zelfs als de zon niet
helemaal schijnt. Ik heb nu echt weer zin in fietsen.
Een gevoel, dat ergens heel ver in mijn herinnering
zat, zeg van n jaar of wat geleden. Zou het al zou lang zijn, dat dat
tekort sluipendewijs is opgelopen. Kan natuurlijk.Maar wel geniepig, hoe dat er zo langzamerhand insluipt. Enniewee.
Er gebeurt meer in me.
Ik kan me een stuk beter concentreren.
Dat kan natuurlijk puur door mn energieniveau komen, maar het voelt
eerder als een waasje alcohol dat verwaait. Gewoon een beter
scherpstellend stelletje hersenen. Maakt allerlei werkjes makkelijker
(minder naar de keuken lopen en denken “wat wilde ik ook alweer
pakken. En kenniswerker die ik ben, zijn mijn collega's en ik er ook
best blij mee dat ik geen details meer vergeet, en klussen weer
overzie. En makkelijker meerdere dingen tegelijk kan oppakken, want
natuurlijk heeft het werk nog steeds z'n drukte momenten.
Mooie bonus, die ik niet verwacht had.
En sinds ik de shots neem, slaap ik beter. Dat maakt natuurlijk ook uit met moe voelen, dus misschien is dat de werking. Maar ik slaap beter door (veel minder wakker om 4.00). En ik slaap dieper, het voelt nu echt weer dat ik uit een diep donzen wolk terugkom als ik wakker wordt. Dat gevoel was ook van lang geleden....
En sinds ik de shots neem, slaap ik beter. Dat maakt natuurlijk ook uit met moe voelen, dus misschien is dat de werking. Maar ik slaap beter door (veel minder wakker om 4.00). En ik slaap dieper, het voelt nu echt weer dat ik uit een diep donzen wolk terugkom als ik wakker wordt. Dat gevoel was ook van lang geleden....
Maar het allerfijnste vind ik wel dat mn
gedachten anders lopen. Sinds ik de vitamine D shots neem, zijn
diverse rot-stemmetjes uit mn hoofd verdwenen. Stemmetjes die zeggen:
“waarom doet X dat me dat aan?”, “het lukt me ook nooit?”
enz. Allerlei stemmetjes waartegen ik moet vechten, omdat ik anders
wel erg verdrietig wordt. En vechten als je moe bent, nou dat lukt dus nogal s niet.
Dus .... met die stemmetjes had ik nog wel eens een uitval, vooral thuis (waar n verbouwing voor de gebruikelikse zooi en tegenslaagjes zorgde). Tja, dan is het wel een overbodige mededeling eigenlijk dat mijn huisgenoten zoooo blij zijn dat ik shots neem. Al vinden ook mijn collega's het wel fijn dat ik minder stress en weer humor meeneem naar het werk. Voor mij is de grote bonus dat ik weer kan genieten. Niet alleen van een werkend lijf, maar gewoon van zitten in een stoel thuis. Van de stukken huis die af zijn en mooi. Van een breiwerk dat wat wordt. Van een kop thee.
Dus .... met die stemmetjes had ik nog wel eens een uitval, vooral thuis (waar n verbouwing voor de gebruikelikse zooi en tegenslaagjes zorgde). Tja, dan is het wel een overbodige mededeling eigenlijk dat mijn huisgenoten zoooo blij zijn dat ik shots neem. Al vinden ook mijn collega's het wel fijn dat ik minder stress en weer humor meeneem naar het werk. Voor mij is de grote bonus dat ik weer kan genieten. Niet alleen van een werkend lijf, maar gewoon van zitten in een stoel thuis. Van de stukken huis die af zijn en mooi. Van een breiwerk dat wat wordt. Van een kop thee.
Toen al die rot-stemmetjes in mn hoofd zaten,
was het erg lastig rust zoeken, want er was altijd wel iets wat me
irriteerde, en dat ik moest opruimen, bepraten, fixen, etc. Dat helpt
natuurlijk voor geen meter om je energie op peil te houden.
Dit laatste onderdeel vind ik echt een heel gemeen effect van vitamine D: als je tekort hebt, ben je niet alleen sneller moe (fysiek), maar put je eigen geest jezelf nog eens extra uit. En dat komt langzamerhand opzetten, dus tussen de ups en downs van het leven door is dat erg lastig om te merken.
Echt gemeen, dit effect!
Dus mijn goede voornemen is nu wel, om
vitamine D op peil te houden. Ik begin met een gewone vitaminepil van
de etos, met een 100% dagdosis(ADH), op mijn vrije dagen bij het
rustige en uitgebreide ontbijt dat we dan altijd nemen. Vitamine D
kun je teveel nemen, dus meer 100 % wil ik niet slikken. En in
principe zou mijn eten en leven al genoeg moeten zijn, dus elke dag
moet niet hoeven.
We zullen het zien, na de winter. Als
ik dan nog heppie bent, is het wel OK. En anders laat ik nog ns bloed
prikken, om te weten hoe het er dan voor staat.
Wie heeft ook wel eens n vitamine
tekort gehad? En was het net zo leuk toen je het weg ging werken? Met onverwachtste bonussen?
dinsdag 6 september 2016
weer bloggen met een d
Of dingen met een d, dt, of t een zijn, weet ik meestal wel. Maar verder kost het toch stiekum wel iets van tijd en energie om een blog te schrijven. En laat ik die 2 de laatste tijd nu heel erg aan andere dingen uitgeven. Dacht ik.
Kijk, dat de tijd vliegt als je gigantisch aan het verbouwen bent, dat weten. (Zeker als je erin zit en af en toe denkt: "Goh, ik zou eigenlijk weer eens een blog moeten schrijven") Waar die tijd dan blijft, weet ik nu niet meer. Iets met "nog even afmaken", "wat moet hier dan voor schroefje in/kleur op/ lijm onder?", "pffff, even zitten hoor", en de rest is verdwenen in dromen - in mn bed. Geloof ik, want af en toe zat ik duf in een auto op weg ergens naar toe. Met manlief aan het stuur, die had de duffe fase iets later, dus het was veiliger dat hij reed.
En daarna hebben we lekker gevakantied! Ik geloof dat ik er echt aan toe was. Ik was nog nooit zo moe geweest. Meestal is het bij moe lekker om op een camping te zitten, rustig uit te slapen en een crea workshop te doen. Nu was ik de eerste dagen misselijk (en normaal eet ik graag en veel). Maar goed, ik voelde me ook moe genoeg om de misselijkheid in het plaatje te snappen. En het beterde wel met uitslapen, hangen bij de tent, en af en toe een restaurantje. Dus alles was weer goed.
Daarna nog "even"verhuizen. 1 week lang hebben we in OudeHuis van alles ingepakt, auto en aanhanger volgeladen, naar NieuweHuis gereden en daar uitgepakt. Meeste stond al behoorlijk op de goede plek, want we deden t kamer voor kamer. De eerste dagen, daarna deden we 3 kamers door elkaar. Maar ook dat ging nog.
We hadden zelfs nog tijd de laatste 2 dagen te luieren, en de verhuizende katten goed te aaien, voordat ik weer aan het werk moest. Dat was ook de dag dat de kopers van NieuweHuis de sleutel van ons kregen.
Ging allemaal goed, en voelde als afsluiting. Nu hoefden we alleen nog wat (niet essentiele) dozen te openen en de katten te blijven aaien en te genieten van NieuweHuis. Dat kon rustig aan, geen haast.
En opeens was ik weer misselijk en moe. Onhandig, als je op je werk net van vakantie terugkomt. Dus na een paar dagen me door de stroop slepen, klusjes ontwijken en braaf uitslapen, maar de arbo-arts gebeld. Want n nieuwe huisarts was er nog niet, en ik ging dit moerasgeploeter niet eeuwig doen. Dat had ik mezelf beloofd tijdens n burnout. Dit voelde anders, maar wel echt wel raar moe en niet OK.
Of was het "gewoon" de overgang? Slapen ging idd matig, en warm hebben lukte ook goed. Dus dat zal dan wel (mijn geboortejaar is ook langzamerhand lang genoeg geleden).
De arbo arts was begripvol, stelde een boekje voor ("In de juiste versnelling"), en vroeg me even langs de huisarts te gaan.
Duurde nogal even. De bieb waren we nog geen lid van, en een huisarts moet tegenwoordig ook 3 formulieren per persoon ingevuld krijgen.
Dat boekje is dun, en vol goede tips. Maar als je al 3 burnouts, de ziekte van Pfeiffer en herstellen van een trombose hebt overleefd, staat er nix nieuws in. Dan heb je dat level van de universiteit des levens al gehad, en loop je alle open deuren door, en sla je het boekje na een half uur dicht. (Voor anderen is het waarschijnlijk een heel leerzaam epistel) Uitslapen, niet te gek doen, jezelf niet gek denken, af en toe mediteren, wel rustig bewegen, tja, dat dee k allemaal al.
En dat hielp ook een stuk, gelukkig.
M'n moeheid werd van een moeizaam moerasworstelen langzamerhand een gestadig dweilstadium. Waarbij ik de dag redelijk doorkwam, al overzag ik niet alles en was concentreren op 1 taak net zoiets als n acrobatiekkunstje: wel te doen, maar dan ook niets er tussendoor he.
De bloedtest meldde een tekort aan vitamine D. OK. Zal wel.
HEH? Ik tekort aan vitamines? Ik eet zo gezond dat ik het voedingsbureau advies kan geven. Vegetarisch met af en toe vis. En ik fiets zo vaak ik kan (zonder zonnebrand), dus genoeg zonnestraaltjes pakkend. Hoe zo IK n tekort aan vitamine? Of een tekort aan zon?
Nou ja.
Misschien ook wel fijn. Dan weten we tenminste wat t is.
En vitamine D is tenminste gewoon in n drankje te vinden. Dan kunnen we het oplossen. Hopen we.
Dus bij de dokter shots gehaald. Elke week een paar tienduizend eenheden in een halve milliliter naar binnen gooien. Experiment van weinig moeite.
En verrek als t niet waar is. Na 3 dagen begin de dweilfactor af te nemen.
Ik krijg wat overzicht. Wordt ook wat minder chagerijnig en klagerig (en daar zijn de huisgenoten ook errug blij mee!). Op mijn werk begin ik "gewoon" dingetjes tussendoor te doen, en weer te zingen.
Dat het fietsen naar mn werk wat soepeler zou gaan, had ik wel ingeschat te beteren als mn energie omhoog zou gaan. En dat de concentratie wat beter wordt, och, daar kunnen we nog wel inkomen. Maar dat zelfs m'n humeur zo zou verbeteren (alle duiveltjes houden van binnen hun mond), vind ik echt bonus.
En ik type nu 's avonds nog even n blogje, gewoon omdat ik fut heb, en wel zin heb om wat te vertellen.
Zelfs de spelling doe ik er spelenderwijs bij. Die D helpt (met een "t").
Nooit gedacht dat een blogje typen verhindert zou worden door een vitamine tekort. Bizar zeg!
BTW: Heb nu nog iets meer bewondering voor Martine, die een lijf als een veel betere dweil heeft, en toch regelmatig blogjes eruit gooit die helder en leesbaar zijn. Want juist dat bloggen lukte bij mij niet toen ik moe was (van verbouwen en plannen).
Hopelijk lukt het vanaf nu weer beter. Lijkt me gezellig!
Kijk, dat de tijd vliegt als je gigantisch aan het verbouwen bent, dat weten. (Zeker als je erin zit en af en toe denkt: "Goh, ik zou eigenlijk weer eens een blog moeten schrijven") Waar die tijd dan blijft, weet ik nu niet meer. Iets met "nog even afmaken", "wat moet hier dan voor schroefje in/kleur op/ lijm onder?", "pffff, even zitten hoor", en de rest is verdwenen in dromen - in mn bed. Geloof ik, want af en toe zat ik duf in een auto op weg ergens naar toe. Met manlief aan het stuur, die had de duffe fase iets later, dus het was veiliger dat hij reed.
En daarna hebben we lekker gevakantied! Ik geloof dat ik er echt aan toe was. Ik was nog nooit zo moe geweest. Meestal is het bij moe lekker om op een camping te zitten, rustig uit te slapen en een crea workshop te doen. Nu was ik de eerste dagen misselijk (en normaal eet ik graag en veel). Maar goed, ik voelde me ook moe genoeg om de misselijkheid in het plaatje te snappen. En het beterde wel met uitslapen, hangen bij de tent, en af en toe een restaurantje. Dus alles was weer goed.
Daarna nog "even"verhuizen. 1 week lang hebben we in OudeHuis van alles ingepakt, auto en aanhanger volgeladen, naar NieuweHuis gereden en daar uitgepakt. Meeste stond al behoorlijk op de goede plek, want we deden t kamer voor kamer. De eerste dagen, daarna deden we 3 kamers door elkaar. Maar ook dat ging nog.
We hadden zelfs nog tijd de laatste 2 dagen te luieren, en de verhuizende katten goed te aaien, voordat ik weer aan het werk moest. Dat was ook de dag dat de kopers van NieuweHuis de sleutel van ons kregen.
Ging allemaal goed, en voelde als afsluiting. Nu hoefden we alleen nog wat (niet essentiele) dozen te openen en de katten te blijven aaien en te genieten van NieuweHuis. Dat kon rustig aan, geen haast.
En opeens was ik weer misselijk en moe. Onhandig, als je op je werk net van vakantie terugkomt. Dus na een paar dagen me door de stroop slepen, klusjes ontwijken en braaf uitslapen, maar de arbo-arts gebeld. Want n nieuwe huisarts was er nog niet, en ik ging dit moerasgeploeter niet eeuwig doen. Dat had ik mezelf beloofd tijdens n burnout. Dit voelde anders, maar wel echt wel raar moe en niet OK.
Of was het "gewoon" de overgang? Slapen ging idd matig, en warm hebben lukte ook goed. Dus dat zal dan wel (mijn geboortejaar is ook langzamerhand lang genoeg geleden).
De arbo arts was begripvol, stelde een boekje voor ("In de juiste versnelling"), en vroeg me even langs de huisarts te gaan.
Duurde nogal even. De bieb waren we nog geen lid van, en een huisarts moet tegenwoordig ook 3 formulieren per persoon ingevuld krijgen.
Dat boekje is dun, en vol goede tips. Maar als je al 3 burnouts, de ziekte van Pfeiffer en herstellen van een trombose hebt overleefd, staat er nix nieuws in. Dan heb je dat level van de universiteit des levens al gehad, en loop je alle open deuren door, en sla je het boekje na een half uur dicht. (Voor anderen is het waarschijnlijk een heel leerzaam epistel) Uitslapen, niet te gek doen, jezelf niet gek denken, af en toe mediteren, wel rustig bewegen, tja, dat dee k allemaal al.
En dat hielp ook een stuk, gelukkig.
M'n moeheid werd van een moeizaam moerasworstelen langzamerhand een gestadig dweilstadium. Waarbij ik de dag redelijk doorkwam, al overzag ik niet alles en was concentreren op 1 taak net zoiets als n acrobatiekkunstje: wel te doen, maar dan ook niets er tussendoor he.
De bloedtest meldde een tekort aan vitamine D. OK. Zal wel.
HEH? Ik tekort aan vitamines? Ik eet zo gezond dat ik het voedingsbureau advies kan geven. Vegetarisch met af en toe vis. En ik fiets zo vaak ik kan (zonder zonnebrand), dus genoeg zonnestraaltjes pakkend. Hoe zo IK n tekort aan vitamine? Of een tekort aan zon?
Nou ja.
Misschien ook wel fijn. Dan weten we tenminste wat t is.
En vitamine D is tenminste gewoon in n drankje te vinden. Dan kunnen we het oplossen. Hopen we.
Dus bij de dokter shots gehaald. Elke week een paar tienduizend eenheden in een halve milliliter naar binnen gooien. Experiment van weinig moeite.
En verrek als t niet waar is. Na 3 dagen begin de dweilfactor af te nemen.
Ik krijg wat overzicht. Wordt ook wat minder chagerijnig en klagerig (en daar zijn de huisgenoten ook errug blij mee!). Op mijn werk begin ik "gewoon" dingetjes tussendoor te doen, en weer te zingen.
Dat het fietsen naar mn werk wat soepeler zou gaan, had ik wel ingeschat te beteren als mn energie omhoog zou gaan. En dat de concentratie wat beter wordt, och, daar kunnen we nog wel inkomen. Maar dat zelfs m'n humeur zo zou verbeteren (alle duiveltjes houden van binnen hun mond), vind ik echt bonus.
En ik type nu 's avonds nog even n blogje, gewoon omdat ik fut heb, en wel zin heb om wat te vertellen.
Zelfs de spelling doe ik er spelenderwijs bij. Die D helpt (met een "t").
Nooit gedacht dat een blogje typen verhindert zou worden door een vitamine tekort. Bizar zeg!
BTW: Heb nu nog iets meer bewondering voor Martine, die een lijf als een veel betere dweil heeft, en toch regelmatig blogjes eruit gooit die helder en leesbaar zijn. Want juist dat bloggen lukte bij mij niet toen ik moe was (van verbouwen en plannen).
Hopelijk lukt het vanaf nu weer beter. Lijkt me gezellig!
dinsdag 9 augustus 2016
t Sal nie waar wese... Nou ja
Het oude huis is verkocht. En het mafste is: de bank heeft geen fout gemaakt bij de afrekening. Tenminste...
Het liep soepel.
Ik had manlief gevolmachtigd ergens tijdens de dagen die ik had opgenomen voor de verhuizing. Dus voor de overdracht kon hij tekenen, en hoefde ik niet nog n dag extra op te nemen. Makkelijk.
En de bank heeft verder niet gebeld, de notaris heeft niets gemeld en het geld is op mn rekening gekomen.
Nu alleen nog de afrekening nakijken of alle cijfertjes echt kloppen. Da's n klusje wat niet zo soepel loopt, want mn energie is er nog niet.
Echt niet, al gaat bijslapen goed en gaat mn energie de goede kant op. En de dozen zijn ook bijna allemaal weg.
Maar als die afrekening OK is, zou dat betekenen dat de ABNAMRO de hypotheek correct zou hebben afgesloten, en dat zou de eerste actie zijn van deze hypotheek die ze zonder fouten hebben uitgevoerd. Als we het verkeerde advies over hoe en wat van de afrekening, niet meerekenen. Ik geloof het bijna niet, want alle andere acties (afsluiten, bijstorten, aflossen, etc) gingen met klachten en fouten gepaard.
Kan het dan toch? Iets "gewoon goed doen"?
Toch maar even die afrekening nog goed checken, want het zal toch niet waar zijn. Als jullie niets horen verder, is het OK. Zullen we dat afspreken?
Het liep soepel.
Ik had manlief gevolmachtigd ergens tijdens de dagen die ik had opgenomen voor de verhuizing. Dus voor de overdracht kon hij tekenen, en hoefde ik niet nog n dag extra op te nemen. Makkelijk.
En de bank heeft verder niet gebeld, de notaris heeft niets gemeld en het geld is op mn rekening gekomen.
Nu alleen nog de afrekening nakijken of alle cijfertjes echt kloppen. Da's n klusje wat niet zo soepel loopt, want mn energie is er nog niet.
Echt niet, al gaat bijslapen goed en gaat mn energie de goede kant op. En de dozen zijn ook bijna allemaal weg.
Maar als die afrekening OK is, zou dat betekenen dat de ABNAMRO de hypotheek correct zou hebben afgesloten, en dat zou de eerste actie zijn van deze hypotheek die ze zonder fouten hebben uitgevoerd. Als we het verkeerde advies over hoe en wat van de afrekening, niet meerekenen. Ik geloof het bijna niet, want alle andere acties (afsluiten, bijstorten, aflossen, etc) gingen met klachten en fouten gepaard.
Kan het dan toch? Iets "gewoon goed doen"?
Toch maar even die afrekening nog goed checken, want het zal toch niet waar zijn. Als jullie niets horen verder, is het OK. Zullen we dat afspreken?
vrijdag 24 juni 2016
De bank kan het niet leuker maken, o, toch nog.
Ons huis is verkocht. Fijn. Dus krijgen we een berg papier om alles netjes af te wikkelen. Niet zo fijn, maar hoort er bij. Dat weet je en je overleeft het meestal wel. Behalve dat ik nu bestolen lijk te worden door mijn bank. Vergeleken met de bank is trouwens de belastingdienst een open en helder verhaal en een makkie om te regelen. Hoewel......
De notaris stuurde keurig een mail met wat er allemaal moest. Even zuchten, even steunen, even zoeken in de kast en scannen, en het meeste zat in de mailbox. Daarna nog een energielabel gedaan. Prima. Weer een klus geklaard, en was een uurtje werk. (En daarna mocht ik een chocolaatje van mezelf)
Alleen dat regeltje over het verrekenen van de hypotheek.... Toch maar even navragen bij de bank.
Wij hebben een hypotheek, deels aflosvrij (die op 400 euro na is afgelost), deels spaar (waar ik nogal wat heb bijgestort).
De hypotheek is 70% van de WOZ waar van het huis, en we hebben voor iets meer dan WOZ verkocht. Dus we krijgen wat gestort van de notaris bij de overdracht (noemt de belastingdienst "overwaarde"). Mooi. En goed gedaan van ons, toch?
(en logisch, gezien de aflossingen zeven jaar geleden)
En dan is er geld in de spaarhypotheek (het "spaardepot").
Ik dacht dat eggies nog dat een bankspaarrekening was, maar de bank heeft het over een verzekering. Kwam ik vorig jaar achter en is GRRRRRRRRR. Want daar had ik specifiek om gevraagd om dat NIET te hebben. Maar enniewee.
Er zit geld in, en dat komt eruit bij verkoop.
Dat klopt en telt mooi op bij de overwaarde. Maakt een mooi bedrag wat we tegemoet zien.
Nu zit ik met mijn hypotheek bij De bank. ABNAMRO. Als mede-aandeelhouder (70% is nog in handen van de staat) hoop ik dat ABNAMRO dit soort kernactiviteiten gewoon goed doet, en zo marktaandeel houdt. Als oud-medewerker weet ik, hoe draconisch de bureaucratie was en toch nog steeds is (al gaat het langzaam beter).
Maar het antwoord dat ik kreeg toen ik aan een hypotheekdeskundige vroeg of het spaardepot verrekend kon wordt op de overdrachtsdatum, maakte me verdrietig.
Want nee, verrekenen bij de notaris kon niet. Pas na overdracht konden de formulieren (let op het meervoud!) naar me toe gestuurd worden. Maar dan zou het echt binnen 6 weken geregeld zijn. Dan zou ik het spaardepot in handen hebben. Eerlijk beloofd! zei die mevrouw.
Nou, dat moet ik nog zien. Letterlijk geen enkele procedure die ik heb gehad met deze hypotheek (1 start, 1 oversluiting, 4 bijstortingen en 1 aflossing) zijn zonder fouten verlopen. Fouten die ik met extra belletjes moest signaleren, en die baliemedewerkers van de bank met veel bloed, zweet en tranen intern moesten bevechten en fixen. Zelfs die ene keer dat ik rood stond en de maandbetaling miste, kon niet gewoon opgelost worden. Vertrouwen? Neuh. Zelfs de belasting die nog langs gaat komen, vind ik een mindere kwelling, dan de bankprocessen.
O ja, en als klap op de vuurpijl: als ik een tekort had gehad dan had het verrekenen wel gekund, want dan had de bank het logisch gevonden dat ik een tekort van duizenden of tienduizenden euroos niet kon voorschieten. Nu ik heb gezorgd dat ik geen tekort heb, maar juist overwaarde heb, mag ik wachten op mijn geld. Bij een bedrag waar 6 weken rente nog een bedrag is waar je wat mee kan in de horeca, en meer dan n kop koffie. Dat vind ik niet netjes naar mij als klant, en zelfs een klein economisch misdrijf (6 weken rente stelen).
Ik heb me netjes gedragen (bijgestort en afgelost) en ik wordt bestolen van 6 weken rente. Dat voelt zo oneerlijk! Ik hoor beloond te worden voor mijn vooruitziende blik, die de bank risico scheelt (ik ben een zeer verantwoorde lener), niet andersom. Of tenminste de rente vergoed krijgen totaan uitbetaaldatum.
Maar ik kan er niets aan doen. Dit is de regel en zo doet de bank het. Zegt die mevrouw met rotsvaste zekerheid, zelfs als ik het nog een keer vraag. Ik ben er niet blij mee.
Daarna zat ik te dubben zal ik hierover een klacht indienen? Tot nu toe hebben de klachten niet geleid tot serieuze acties. Alleen directe problemen, bijv. bij een formulierfout of een foute uitbetaling, lijken gefixt te kunnen worden door een klacht. Moeilijker moet je het de klachten afdeling niet maken, zover gaat hun "macht"(mandaat) niet. Dus heeft een klacht indienen zin?
Toch maar gedaan, want ik zie weinig andere routes. En hierboven had ik het verhaal al uitgetypd.
En waarachtig, allememaggies, het is niet waar!
Met een uur werd ik gebeld. Met een dame van de klachtenafdeling hypotheken. Dat het verhaal helder was. Maar niet helemaal goed. Want verrekenen kon wel, met mijn verhaal en specifieke hypotheek.
De details had de eerste dame voor haar neus gehad toen ze meldde dat het echt niet kon, maar enniewee. Ik wil niet teveel enerige aan zeuren en andere nutteloze zaken besteden.
Dus prima, het kan wel. Tenminste als..... Ik schrijf op een briefje welke magische woorden de notaris moet gebruiken in haar communicatie met de bank ("ik vraag een aflosnota met verrrekening van product X aan"), en stuur dat later door.
En o ja, de eerste dame had een mailtje gekregen met "nadere informatie over het product" met het verzoek dat ze toekomstige andere gevallen wel goed zou behandelen. OK, dan hebben we alles netjes opgelost.
Nou, dit is voor het eerst dat een klacht snel wordt opgepakt, en ook voor het eerst dat ik iets hoor over een kleine verbetering aan het system - al is het dan maar de kennis van 1 hypotheekdeskundige.
Dat stemt me, heel voorzichtig en zonder op iets te rekenen voor de toekomst, positievig.
Wie weet gaat deze afronding van de hypotheek goedkomen zonder verder gedoe. Ik hou jullie op de hoogte
En binnenkort een volgend blog over de belasting dienst. Want dat is ook nog zo'n "klein klusje" waar ik nog eens rustig voor moet gaan zitten...
De notaris stuurde keurig een mail met wat er allemaal moest. Even zuchten, even steunen, even zoeken in de kast en scannen, en het meeste zat in de mailbox. Daarna nog een energielabel gedaan. Prima. Weer een klus geklaard, en was een uurtje werk. (En daarna mocht ik een chocolaatje van mezelf)
Alleen dat regeltje over het verrekenen van de hypotheek.... Toch maar even navragen bij de bank.
Wij hebben een hypotheek, deels aflosvrij (die op 400 euro na is afgelost), deels spaar (waar ik nogal wat heb bijgestort).
De hypotheek is 70% van de WOZ waar van het huis, en we hebben voor iets meer dan WOZ verkocht. Dus we krijgen wat gestort van de notaris bij de overdracht (noemt de belastingdienst "overwaarde"). Mooi. En goed gedaan van ons, toch?
(en logisch, gezien de aflossingen zeven jaar geleden)
En dan is er geld in de spaarhypotheek (het "spaardepot").
Ik dacht dat eggies nog dat een bankspaarrekening was, maar de bank heeft het over een verzekering. Kwam ik vorig jaar achter en is GRRRRRRRRR. Want daar had ik specifiek om gevraagd om dat NIET te hebben. Maar enniewee.
Er zit geld in, en dat komt eruit bij verkoop.
Dat klopt en telt mooi op bij de overwaarde. Maakt een mooi bedrag wat we tegemoet zien.
Nu zit ik met mijn hypotheek bij De bank. ABNAMRO. Als mede-aandeelhouder (70% is nog in handen van de staat) hoop ik dat ABNAMRO dit soort kernactiviteiten gewoon goed doet, en zo marktaandeel houdt. Als oud-medewerker weet ik, hoe draconisch de bureaucratie was en toch nog steeds is (al gaat het langzaam beter).
Maar het antwoord dat ik kreeg toen ik aan een hypotheekdeskundige vroeg of het spaardepot verrekend kon wordt op de overdrachtsdatum, maakte me verdrietig.
Want nee, verrekenen bij de notaris kon niet. Pas na overdracht konden de formulieren (let op het meervoud!) naar me toe gestuurd worden. Maar dan zou het echt binnen 6 weken geregeld zijn. Dan zou ik het spaardepot in handen hebben. Eerlijk beloofd! zei die mevrouw.
Nou, dat moet ik nog zien. Letterlijk geen enkele procedure die ik heb gehad met deze hypotheek (1 start, 1 oversluiting, 4 bijstortingen en 1 aflossing) zijn zonder fouten verlopen. Fouten die ik met extra belletjes moest signaleren, en die baliemedewerkers van de bank met veel bloed, zweet en tranen intern moesten bevechten en fixen. Zelfs die ene keer dat ik rood stond en de maandbetaling miste, kon niet gewoon opgelost worden. Vertrouwen? Neuh. Zelfs de belasting die nog langs gaat komen, vind ik een mindere kwelling, dan de bankprocessen.
O ja, en als klap op de vuurpijl: als ik een tekort had gehad dan had het verrekenen wel gekund, want dan had de bank het logisch gevonden dat ik een tekort van duizenden of tienduizenden euroos niet kon voorschieten. Nu ik heb gezorgd dat ik geen tekort heb, maar juist overwaarde heb, mag ik wachten op mijn geld. Bij een bedrag waar 6 weken rente nog een bedrag is waar je wat mee kan in de horeca, en meer dan n kop koffie. Dat vind ik niet netjes naar mij als klant, en zelfs een klein economisch misdrijf (6 weken rente stelen).
Ik heb me netjes gedragen (bijgestort en afgelost) en ik wordt bestolen van 6 weken rente. Dat voelt zo oneerlijk! Ik hoor beloond te worden voor mijn vooruitziende blik, die de bank risico scheelt (ik ben een zeer verantwoorde lener), niet andersom. Of tenminste de rente vergoed krijgen totaan uitbetaaldatum.
Maar ik kan er niets aan doen. Dit is de regel en zo doet de bank het. Zegt die mevrouw met rotsvaste zekerheid, zelfs als ik het nog een keer vraag. Ik ben er niet blij mee.
Daarna zat ik te dubben zal ik hierover een klacht indienen? Tot nu toe hebben de klachten niet geleid tot serieuze acties. Alleen directe problemen, bijv. bij een formulierfout of een foute uitbetaling, lijken gefixt te kunnen worden door een klacht. Moeilijker moet je het de klachten afdeling niet maken, zover gaat hun "macht"(mandaat) niet. Dus heeft een klacht indienen zin?
Toch maar gedaan, want ik zie weinig andere routes. En hierboven had ik het verhaal al uitgetypd.
En waarachtig, allememaggies, het is niet waar!
Met een uur werd ik gebeld. Met een dame van de klachtenafdeling hypotheken. Dat het verhaal helder was. Maar niet helemaal goed. Want verrekenen kon wel, met mijn verhaal en specifieke hypotheek.
De details had de eerste dame voor haar neus gehad toen ze meldde dat het echt niet kon, maar enniewee. Ik wil niet teveel enerige aan zeuren en andere nutteloze zaken besteden.
Dus prima, het kan wel. Tenminste als..... Ik schrijf op een briefje welke magische woorden de notaris moet gebruiken in haar communicatie met de bank ("ik vraag een aflosnota met verrrekening van product X aan"), en stuur dat later door.
En o ja, de eerste dame had een mailtje gekregen met "nadere informatie over het product" met het verzoek dat ze toekomstige andere gevallen wel goed zou behandelen. OK, dan hebben we alles netjes opgelost.
Nou, dit is voor het eerst dat een klacht snel wordt opgepakt, en ook voor het eerst dat ik iets hoor over een kleine verbetering aan het system - al is het dan maar de kennis van 1 hypotheekdeskundige.
Dat stemt me, heel voorzichtig en zonder op iets te rekenen voor de toekomst, positievig.
Wie weet gaat deze afronding van de hypotheek goedkomen zonder verder gedoe. Ik hou jullie op de hoogte
En binnenkort een volgend blog over de belasting dienst. Want dat is ook nog zo'n "klein klusje" waar ik nog eens rustig voor moet gaan zitten...
woensdag 22 juni 2016
een keer gelukt
Even update ivm de energierekening: gisteravond heel braaf lui gedaan. In het park gewandeld, en bij het water in de zon gezeten. Met een reep Tony's. Die nog niet eens op is.
Knap he?
Een keer gelukt. Op naar de volgende keer.
(Want lekker relaxen is voor mij net zo moeilijk als afvallen. En het lukt net zo goed. NOT dus. Hopelijk helpt het als ik blog wat ik doe, heb ik me voorgenomen. Kijken of dat beter werkt.)
Knap he?
Een keer gelukt. Op naar de volgende keer.
(Want lekker relaxen is voor mij net zo moeilijk als afvallen. En het lukt net zo goed. NOT dus. Hopelijk helpt het als ik blog wat ik doe, heb ik me voorgenomen. Kijken of dat beter werkt.)
dinsdag 21 juni 2016
wie betaalt mijn energierekening?
De afgelopen dagen was ik ziek. Ik lag dus op bed, en knapte daar meer dan alleen lichamelijk van op. Want ik had een achterstallige energie rekening, en ik ontdekt dat ik die geloof ik alleen zelf uit het rood kan halen en houden.
Vrijdag: Misselijk, spieren die afwaswater nadeden, en een hoofd waar alles hetzelfde vage was. M'n rug kon met die spieren de blessure van de afgelopen week niet meer compenseren, dus deed bij het minste of gerinsgste (lees meer dan een paperback tillen), zeer.
Duidelijk gevalletje ziek dus. Ik meld me niet vaak ziek, maar thuiswerken ging niet, alleen liggen op bed, met mn ogen dicht. Met als voornaamste beweging soms mn ogen opendoen of de kat aaien, die naast me lag. Katlief had zich een onaardige hoofdwond bezorgd, en moest duidelijk TLC hebben. En katlief zorgde ervoor dat ik me lekker kon ontspannen. We waren een goed team.
's Avonds wat beter, dus ik heb wat in de keuken gescharreld tot er een maaltijd op tafel stond. En dat was leuk om te doen. Na het eten ging het wel weer soepel bedwaarts. En mijn volgende boek van Pern was alweer uit.
Zaterdag een klusslijst vol administratie en opruimklussen. Manlief heeft zich woest geweerd in de schuur. Ik heb ook 3 schuurpapiertjes opgeruimd en een blik verf. Blikje, daarna heb ik wat zaken op marktplaats gezet. Opgaande lijn, maar nog niet topfit. En eten smaakte me nog niet, mn eetlust keek nog naar niets uit en m'n darmen voelden argwanend aan. Voorzichtig eten kon wel, maar genieten is het nog niet.
Zondag met plezier ontbeten. En zowaar een stuk dringende administratie voor de notatris gedaan. Dus dan kon ik echt wel helpen klussen hoor! Eehhh, maar een plank de kamer doordragen maakte me misselijk, en m'n rugspieren hadden toen ook hun portie alweer gehad.
O. Lukt schilderen? Daarvan staat ook genoeg op de dringende lijst, dan voel ik me nog wel nuttig.
Dat lukte. Zeker met hulp van stoel en trap en de goede houding houden, maar het lukte. Gelukkig. Dus van allerlei schilderklussen opgepakt en m'n chagerijn op afstand kunnen houden.
Maandag naar het werk, maar de fiets thuisgelaten en van de diensten van de buschauffeur genoten. De mazzel was dat het werk eindelijk eens rustig was. Eindelijk die stapel moet-ook-nog klusjes wegwerken. Pffff.
Dat was bijkomen. En nu het lijf zo'n beetje functioneerde, had ook mn hoofd en mn gevoel de nodig uitdeuktijd nodig na alle stress, merkte ik. En met de vleugels van mn gevoel en crativiteit een stukje uitgeslagen voelt het leven anders. Heel anders.
Ik merk nu pas hoe geniepig je bij stress stukje bij beetje elke keer een stukje inlevert. Een stukje creativiteit dat je compenseert met meer plannen of meer doorzetten. Een stukje genieten waardoor je zo moeilijk nieuwe energie op doet. Spanning die zich in steeds meer hoekjes en gaatjes van je lijf vast gaat zitten totdat het eigenlijk niet meer echt lekker voelt - maar waar ligt dat nu aan?
Ik geniet nu dat ik gewoon op kan staan zonder dat mn rug klaagt. En m'n eten is weer lekker. Maar dan ook echt lekker, dat de smaak doordringt voorbij m'n mond. Echt genieten.
Alles is leuker zal ik maar zeggen, zonniger of lichter.
Zelfs op deze regendagen.
En waarom heb ik het zo ver laten komen? Waarom heb ik niet eerder op mezelf gepast?
Tja. Nou ja. Tja. Verbouwen met diverse klussen en aannemers tegelijk. En lekkere drukte op het werk. En m'n zoon helpen voorbereiden van z'n studie. Allemaal echt belangrijke dingen. En die "moesten" of in ieder geval zo ver mogelijk gedaan worden binnen de energie die ik beschikbaar zag. Want je laat je kind of je huis toch niet in de steek. Dan mag het zonnig zijn, maar ga je niet in de zon zitten, maar die klus doen. En snel koken, zodat je ook nog....
Toch?
Vooral het feit dat ik de planner ben hier, en degene die oplet voor iedereen en op iedereen, maakt dat mijn energie uitstroomt. Enne.... de laatste tijd heb ik niet veel dingen gehad waardoor de energie weer binnenstroomde.
En dan is het net als bij geld: op een gegeven moment kom je tekort. Dus dan heb ik tekort op mijn energie rekening.
En dat snap ik dan niet eens.
Tenminste, mijn verantwoordelijke stemmetje snapt er nix van. En dat stemmetje is nogal de baas in dit soort situaties. En die krijgt weinig energie van alle situaties, want er lukt nog niet alles, en er moet continu bijgesteld worden. Dus die is nogal bazig.
Niet mijn verstandige rekenkantje, die zo lang kon consuminderen en uitkomen met geld.
Niet mijn chaotische praatkantje.
Niet mijn filosoofje.
Niet mijn dromerige sci-fi liefhebbertje, hoewel ik wel lekker veel sci-fi gelezen heb in de avonduren. En dat hielp.
Niet mijn creatieve maakstertje, hoewel die nog wel haar momentjes had als er iets af is in huis. Maar da's maar soms, want er is nog veel niet af. En anderen doen veel meer, ik ben meer van de plannen en het regelen in de avonduren na het werk. Dus dan telt het niet bij mij, he.
Niet mijn liefhebbende en beminde vrouwen kant. Want manlief klus harder dan ik en heeft weinig puf voor lieve woordjes.
Niet mijn lui-met-een-heerlijk-drankje-in-de-zon genietertje. Dat is trouwens een dwergje met een piepstemmetje, die hoor je bijna nooit boven de andere stemmetjes uit.
Al die andere stemmetjes leveren dus geen bijdrage. En wie betaalt de energierekening dan? Eeehhh... niemand.
Da's niet handig he. Rood staan bij jezelf. Dan kan je het beter bij de bank doen, daar kun je een contract of een deal mee sluiten.
Als je eigen energie beneden peil is, heb je gewoon geen poot om op te staan.
En da's helemaal onhandig als jij de steunpilaar van het huishouden bent.
Dus ik moet zorgen dat ik ook energie laat binnenstromen. Dat moeten is nog moetender dan het moeten van de huizen en zoon enzo.
Genieten af en toe. Rusten soms. Maffe dingen doen. Grappige dingen doen. Dat soort dingen.
En, op dit moment zie ik het.
Eerlijk.
Echt!
Ik beloof het!
Ik heb het me eggies voorgenomen! Erewoord.
Ik ben benieuwd of ik zo helder blijf de komende weken. Misschien moet ik eens wat meer gaan vertellen over vanuit die andere kanten van me, om ze actief te houden en er leuke energie van te krijgen. Want anders zou ik zomaar in dezelfde valkuil kunnen lopen...
O nee, natuurlijk niet. Ik had het toch beloofd....
Of heeft iemand nog andere (betere?) tips?
Het goede nieuws is wel dat het nieuwe huis bijna af is, en dat het oude huis verkocht is. Dus zowel letterlijk en figuurlijk verdwijnt er dan een energierekening.
Per 1 augustus zijn we alleen nog in het nieuwe huis. Dat is dan ook goed leefbaar, al zullen we ons nog wel maanden vermaken met de klussenlijst die er dan nog is. Maar klussen wordt dan 1 of 2 dagen in de week ipv fulltime. Dat moet gaan helpen. En dan is het leuk, en niet moeten.
En we kunnen hopelijk tussendoor ook genieten. Van wat er wel af is. Van even in de tuin zitten (ipv heen en weer tussen 2 huizen), biertje er bij. Theoretisch en volgens Bartjens moet het allemaal prima lukken en makkelijk kunnen, het is een ruime planning.
Maar ja.....
Hoe niet-verstandig ben ik de komende tijd?
Vrijdag: Misselijk, spieren die afwaswater nadeden, en een hoofd waar alles hetzelfde vage was. M'n rug kon met die spieren de blessure van de afgelopen week niet meer compenseren, dus deed bij het minste of gerinsgste (lees meer dan een paperback tillen), zeer.
Duidelijk gevalletje ziek dus. Ik meld me niet vaak ziek, maar thuiswerken ging niet, alleen liggen op bed, met mn ogen dicht. Met als voornaamste beweging soms mn ogen opendoen of de kat aaien, die naast me lag. Katlief had zich een onaardige hoofdwond bezorgd, en moest duidelijk TLC hebben. En katlief zorgde ervoor dat ik me lekker kon ontspannen. We waren een goed team.
's Avonds wat beter, dus ik heb wat in de keuken gescharreld tot er een maaltijd op tafel stond. En dat was leuk om te doen. Na het eten ging het wel weer soepel bedwaarts. En mijn volgende boek van Pern was alweer uit.
Zaterdag een klusslijst vol administratie en opruimklussen. Manlief heeft zich woest geweerd in de schuur. Ik heb ook 3 schuurpapiertjes opgeruimd en een blik verf. Blikje, daarna heb ik wat zaken op marktplaats gezet. Opgaande lijn, maar nog niet topfit. En eten smaakte me nog niet, mn eetlust keek nog naar niets uit en m'n darmen voelden argwanend aan. Voorzichtig eten kon wel, maar genieten is het nog niet.
Zondag met plezier ontbeten. En zowaar een stuk dringende administratie voor de notatris gedaan. Dus dan kon ik echt wel helpen klussen hoor! Eehhh, maar een plank de kamer doordragen maakte me misselijk, en m'n rugspieren hadden toen ook hun portie alweer gehad.
O. Lukt schilderen? Daarvan staat ook genoeg op de dringende lijst, dan voel ik me nog wel nuttig.
Dat lukte. Zeker met hulp van stoel en trap en de goede houding houden, maar het lukte. Gelukkig. Dus van allerlei schilderklussen opgepakt en m'n chagerijn op afstand kunnen houden.
Maandag naar het werk, maar de fiets thuisgelaten en van de diensten van de buschauffeur genoten. De mazzel was dat het werk eindelijk eens rustig was. Eindelijk die stapel moet-ook-nog klusjes wegwerken. Pffff.
Dat was bijkomen. En nu het lijf zo'n beetje functioneerde, had ook mn hoofd en mn gevoel de nodig uitdeuktijd nodig na alle stress, merkte ik. En met de vleugels van mn gevoel en crativiteit een stukje uitgeslagen voelt het leven anders. Heel anders.
Ik merk nu pas hoe geniepig je bij stress stukje bij beetje elke keer een stukje inlevert. Een stukje creativiteit dat je compenseert met meer plannen of meer doorzetten. Een stukje genieten waardoor je zo moeilijk nieuwe energie op doet. Spanning die zich in steeds meer hoekjes en gaatjes van je lijf vast gaat zitten totdat het eigenlijk niet meer echt lekker voelt - maar waar ligt dat nu aan?
Ik geniet nu dat ik gewoon op kan staan zonder dat mn rug klaagt. En m'n eten is weer lekker. Maar dan ook echt lekker, dat de smaak doordringt voorbij m'n mond. Echt genieten.
Alles is leuker zal ik maar zeggen, zonniger of lichter.
Zelfs op deze regendagen.
En waarom heb ik het zo ver laten komen? Waarom heb ik niet eerder op mezelf gepast?
Tja. Nou ja. Tja. Verbouwen met diverse klussen en aannemers tegelijk. En lekkere drukte op het werk. En m'n zoon helpen voorbereiden van z'n studie. Allemaal echt belangrijke dingen. En die "moesten" of in ieder geval zo ver mogelijk gedaan worden binnen de energie die ik beschikbaar zag. Want je laat je kind of je huis toch niet in de steek. Dan mag het zonnig zijn, maar ga je niet in de zon zitten, maar die klus doen. En snel koken, zodat je ook nog....
Toch?
Vooral het feit dat ik de planner ben hier, en degene die oplet voor iedereen en op iedereen, maakt dat mijn energie uitstroomt. Enne.... de laatste tijd heb ik niet veel dingen gehad waardoor de energie weer binnenstroomde.
En dan is het net als bij geld: op een gegeven moment kom je tekort. Dus dan heb ik tekort op mijn energie rekening.
En dat snap ik dan niet eens.
Tenminste, mijn verantwoordelijke stemmetje snapt er nix van. En dat stemmetje is nogal de baas in dit soort situaties. En die krijgt weinig energie van alle situaties, want er lukt nog niet alles, en er moet continu bijgesteld worden. Dus die is nogal bazig.
Niet mijn verstandige rekenkantje, die zo lang kon consuminderen en uitkomen met geld.
Niet mijn chaotische praatkantje.
Niet mijn filosoofje.
Niet mijn dromerige sci-fi liefhebbertje, hoewel ik wel lekker veel sci-fi gelezen heb in de avonduren. En dat hielp.
Niet mijn creatieve maakstertje, hoewel die nog wel haar momentjes had als er iets af is in huis. Maar da's maar soms, want er is nog veel niet af. En anderen doen veel meer, ik ben meer van de plannen en het regelen in de avonduren na het werk. Dus dan telt het niet bij mij, he.Niet mijn liefhebbende en beminde vrouwen kant. Want manlief klus harder dan ik en heeft weinig puf voor lieve woordjes.
Niet mijn lui-met-een-heerlijk-drankje-in-de-zon genietertje. Dat is trouwens een dwergje met een piepstemmetje, die hoor je bijna nooit boven de andere stemmetjes uit.
Al die andere stemmetjes leveren dus geen bijdrage. En wie betaalt de energierekening dan? Eeehhh... niemand.
Da's niet handig he. Rood staan bij jezelf. Dan kan je het beter bij de bank doen, daar kun je een contract of een deal mee sluiten.
Als je eigen energie beneden peil is, heb je gewoon geen poot om op te staan.
En da's helemaal onhandig als jij de steunpilaar van het huishouden bent.
Dus ik moet zorgen dat ik ook energie laat binnenstromen. Dat moeten is nog moetender dan het moeten van de huizen en zoon enzo.
Genieten af en toe. Rusten soms. Maffe dingen doen. Grappige dingen doen. Dat soort dingen.
En, op dit moment zie ik het.
Eerlijk.
Echt!
Ik beloof het!
Ik heb het me eggies voorgenomen! Erewoord.
Ik ben benieuwd of ik zo helder blijf de komende weken. Misschien moet ik eens wat meer gaan vertellen over vanuit die andere kanten van me, om ze actief te houden en er leuke energie van te krijgen. Want anders zou ik zomaar in dezelfde valkuil kunnen lopen...
O nee, natuurlijk niet. Ik had het toch beloofd....
Of heeft iemand nog andere (betere?) tips?
Het goede nieuws is wel dat het nieuwe huis bijna af is, en dat het oude huis verkocht is. Dus zowel letterlijk en figuurlijk verdwijnt er dan een energierekening.
Per 1 augustus zijn we alleen nog in het nieuwe huis. Dat is dan ook goed leefbaar, al zullen we ons nog wel maanden vermaken met de klussenlijst die er dan nog is. Maar klussen wordt dan 1 of 2 dagen in de week ipv fulltime. Dat moet gaan helpen. En dan is het leuk, en niet moeten.
En we kunnen hopelijk tussendoor ook genieten. Van wat er wel af is. Van even in de tuin zitten (ipv heen en weer tussen 2 huizen), biertje er bij. Theoretisch en volgens Bartjens moet het allemaal prima lukken en makkelijk kunnen, het is een ruime planning.
Maar ja.....
Hoe niet-verstandig ben ik de komende tijd?
zondag 5 juni 2016
Geen mama meer weekend
Het is een fijn weekend geweest. Een weekend waarop zoon z'n eigen plan trok, en ik dus allerlei dingen deed waarbij hij zich ongemakkelijk voelt, of die liever zonder hem of zelfs liever alleen doe.
Ik heb in het nieuwe huis kleuren uitgeprobeerd en uitgezocht. Wat past waar en in welke combi?
Rondgesjouwd bij de Karwei (die locaal allerlei extra aanbiedingen had ivm jubileum)
Theaterbezoek gedaan met tante dat we als kado hadden gegeven. Leuk, absurdistisch (daar kan ZL niet tegen). En we zijn onverwachts blijven eten.
Uitslapen. Dat is iets dat ik met manlief doe. En dat doen we ook als zoon er is, want we slapen echt uit na al dat klussen. Mehn! Wat heb ik geslapen.
Rare recepten uitproberen, met restjes en half herinnerde recepten. Lekker van gegeten.
Hard gewerkt en de eerste kamer is mooi en bewoonbaar (onze slaapkamer), al moet er nog 1 wasttafeltje worden gemonteerd.
Voelde raar, zoveel niet-ZL dingen achter elkaar.
Hij wordt echt groot. Zo groot dat hij nu een dag en een nacht weg is (spellen doen bij een vriend), en dan nog niet opgewacht hoeft te worden. Hoort bij zijn leeftijd, en voelt goed dat hij "gewoon" doet (want zijn diagnose is steeds correct en hindert toch wel in z'n leven). Ben ook trots dat hij groot wordt en nog trotser dat hij "gewoon" groot wordt.
Maar voelt ook raar, dat ik niet mama hoef te zijn. Dat ik kan denken en doen wat Ik wil, ipv elke seconde (nou ja, tegewnoordig elk uur) controleren of hij nog goed gaat. Leeg-nest syndroom? Misschien. Het is wel onwennig.
Heeft zijn fijne kanten, om lekker met m'n eigen dingen bezig te zijn en ongestoord te kunnen genieten. Dat heb ik nooit veel gehad (tja, eenouder van een autist, dus zorgen en werken). Voelt ook echt een soort van vrij. Zeker op zo'n heerlijk weekend als dit weekend is genieten en vooruitdenken aan de toekomst (zomer en langer) prettig. Dus angst voor het lege nest heb ik niet.
Bovendien: ZL maakt duidelijk dat hij met me wil praten, ook hij volgend jaar gaat studeren (en mogelijk op kamers gaat). Dus zo'n leeg gevoel zal ik niet hebben.
En hij heeft genoeg handicap over om nog wel begeleiding nodig te hebben (en ik vrees dat een vriendelijk moeder oog hier nog wel zinvolle bijdrages gaat leveren en dus nodig zal zijn). Dus ik blijf me nog wel iets vermaken met ZL. Maar ik merk nu goed, hoe anders de balans ligt. ZL doet z'n eigen ding, en soms help ik nog. En zo hoort het ook als je 18 bent.
Dus ik mag, misschien moet ik wel, gaan nadenken over wat ik nu ga doen met 'n vrije tijd. Nu m'n ene baan (moederschap) zo'n klein bijbaantje wordt dat ik weer een leven ga hebben. M'n andere baan (bij mn baas) is nog gewoon voltijds, dus echt vervelen lukt nog niet. Maar toch: ik heb luxeproblemen en keuzes.
Weird, maar een goede afronding van een weekend.
Ik heb in het nieuwe huis kleuren uitgeprobeerd en uitgezocht. Wat past waar en in welke combi?
Rondgesjouwd bij de Karwei (die locaal allerlei extra aanbiedingen had ivm jubileum)
Theaterbezoek gedaan met tante dat we als kado hadden gegeven. Leuk, absurdistisch (daar kan ZL niet tegen). En we zijn onverwachts blijven eten.
Uitslapen. Dat is iets dat ik met manlief doe. En dat doen we ook als zoon er is, want we slapen echt uit na al dat klussen. Mehn! Wat heb ik geslapen.
Rare recepten uitproberen, met restjes en half herinnerde recepten. Lekker van gegeten.
Hard gewerkt en de eerste kamer is mooi en bewoonbaar (onze slaapkamer), al moet er nog 1 wasttafeltje worden gemonteerd.
Voelde raar, zoveel niet-ZL dingen achter elkaar.
Hij wordt echt groot. Zo groot dat hij nu een dag en een nacht weg is (spellen doen bij een vriend), en dan nog niet opgewacht hoeft te worden. Hoort bij zijn leeftijd, en voelt goed dat hij "gewoon" doet (want zijn diagnose is steeds correct en hindert toch wel in z'n leven). Ben ook trots dat hij groot wordt en nog trotser dat hij "gewoon" groot wordt.
Maar voelt ook raar, dat ik niet mama hoef te zijn. Dat ik kan denken en doen wat Ik wil, ipv elke seconde (nou ja, tegewnoordig elk uur) controleren of hij nog goed gaat. Leeg-nest syndroom? Misschien. Het is wel onwennig.
Heeft zijn fijne kanten, om lekker met m'n eigen dingen bezig te zijn en ongestoord te kunnen genieten. Dat heb ik nooit veel gehad (tja, eenouder van een autist, dus zorgen en werken). Voelt ook echt een soort van vrij. Zeker op zo'n heerlijk weekend als dit weekend is genieten en vooruitdenken aan de toekomst (zomer en langer) prettig. Dus angst voor het lege nest heb ik niet.
Bovendien: ZL maakt duidelijk dat hij met me wil praten, ook hij volgend jaar gaat studeren (en mogelijk op kamers gaat). Dus zo'n leeg gevoel zal ik niet hebben.
En hij heeft genoeg handicap over om nog wel begeleiding nodig te hebben (en ik vrees dat een vriendelijk moeder oog hier nog wel zinvolle bijdrages gaat leveren en dus nodig zal zijn). Dus ik blijf me nog wel iets vermaken met ZL. Maar ik merk nu goed, hoe anders de balans ligt. ZL doet z'n eigen ding, en soms help ik nog. En zo hoort het ook als je 18 bent.
Dus ik mag, misschien moet ik wel, gaan nadenken over wat ik nu ga doen met 'n vrije tijd. Nu m'n ene baan (moederschap) zo'n klein bijbaantje wordt dat ik weer een leven ga hebben. M'n andere baan (bij mn baas) is nog gewoon voltijds, dus echt vervelen lukt nog niet. Maar toch: ik heb luxeproblemen en keuzes.
Weird, maar een goede afronding van een weekend.
donderdag 26 mei 2016
waarom levert alleen kanker mooie momenten?
Recalcitrant mens ben ik. Lees ik zo'n mooi verhaal over een hele groep mensen die een geweldige sportprestatie leveren, en daarmee een hele berg geld ophalen, dat dan helemaal gesponsord wordt om kankerpatienten een betere kwaliteit van leven te geven tijdens hun ziekte, of om meer onderzoek te doen naar behandelmethoden. geweldig! Mooi doel!
Zeker, is dat een goed doel. En dat levert ook vele mooie momenten op in het leven van de kankerpatienten en hun familie. Een verbetering van onze wereld.
Maar.
Toch.
Word ik daar recalcitrant van. En chagerijnig.
Niet van die ene actie. Die is goed. Elk van die acties.
Maar omdat ik die acties eigenlijk niet of nauwelijks zie voor andere ziektes. Ik mis vergelijkbare acties voor Alzheimer (waar ook veel mensen aan lijden, en hun familie, en waar veel te weinig aan gedaan wordt in behandeling en ook in onderzoek). Ik zie ze niet voor chronische ziektes zoals diabetes, Crohn, dwarsleasies, spastische aandoeningen,....
En al helemaal niet voor psychische ziektes. Daar is nauwelijks geld voor opvang van ernstige gevallen, laat staan voor onderzoek of behandeling van mensen die "gewoon" er aan lijden. En zowel de patienten, als hun familie, als de hele maatschappij heeft daar last van (denk aan de familiedrama's met en zonder dodelijke aflopen, zowel die in het nieuws komen als degenen die het nieuws niet halen)
Zo kan ik waarschijnlijk doorgaan.
Er zijn zoveel gebieden in de zorg waar te weinig geld is vanuit de overheid. Voor behandeling te weinig. Voor zorg. Voor onderzoek.
En ik lees voormalijke heroische sportacties voor kanker.
Hoe rot die ziekte ook is (en dat issie), hij is niet rotter dan een heleboel andere ziektes. En al sterven er veel mensen aan, ook aan honger en hartfalen sterven veel mensen. En daar hebben we nauwelijks acties voor.
Het KWF doet dus iets goed, heel goed. Marketing, organisatie, en mogelijk nog meer.
En misschien hebben ze de mazzel dat kanker aanspreekt. Het is een ernstige ziekte, waar je pijn van hebt, en regelmatig aan dood gaat. En de pijn is te verlichten met een mooie dag met wensen. Maar waarom zo'n dag niet voor kinderen met autisme?
En het is te genezen, als er goed wordt behandeld (of nieuwe methodes worden ondekt) Dus de acties helpen echt. Maar ook voor
Eigenlijk. Eigenlijk. Eigenlijk zou ik ik willen dat dit allemaal niet nodig was. Dat er gewoon genoeg geld bij de ziekenhuizen was vanuit de normale wegen om zorg te leveren en nieuwe zorgmethoden te ontdekken.
Dat is niet zo, dus nu ben ik maar aan het wensen dat dit soort actie acties eerlijker verdeeld zouden zijn over de verschillende ziektes.
Het helpt natuurlijk niet dat een aantal ziektes zijn veel complexer dan kanker en er is minder van bekend is (psychische ziektes, of iets als ME). En veel ziektes zijn minder goed te "marketen": ME en depressie is niet zichtbaar, net zo min als de sluipende slijtage van diabetes, laat staan als "mooi moment" en schizofrenie levert vooral pijn (en soms dood) bij familie op maar via nogal indirecte wegen. Afwezigheid van familiedrama's is moeilijk op TV te laten zien. Dus het is ongetwijfeld niet makkelijk om de acties positief te laten zijn en het resultaat zichtbaar te laten zijn.
Maar toch, maar toch, zou ik daar wel iets meer van willen zien. Dat de ziektes waar we als mensen of als maatschappij het meeste last van hebben, dat die de meeste actieopbrengsten krijgen.
Maar zo werkt het niet he.
Ach ja, utopia is er nog niet. Al zou ik wel willen weten hoe we een stapje die kant op kunnen zetten en meer dan alleen kankerzooi de wereld uit kunnen helpen. Heeft iemand tips? Goed nieuws?
Zeker, is dat een goed doel. En dat levert ook vele mooie momenten op in het leven van de kankerpatienten en hun familie. Een verbetering van onze wereld.
Maar.
Toch.
Word ik daar recalcitrant van. En chagerijnig.
Niet van die ene actie. Die is goed. Elk van die acties.
Maar omdat ik die acties eigenlijk niet of nauwelijks zie voor andere ziektes. Ik mis vergelijkbare acties voor Alzheimer (waar ook veel mensen aan lijden, en hun familie, en waar veel te weinig aan gedaan wordt in behandeling en ook in onderzoek). Ik zie ze niet voor chronische ziektes zoals diabetes, Crohn, dwarsleasies, spastische aandoeningen,....
En al helemaal niet voor psychische ziektes. Daar is nauwelijks geld voor opvang van ernstige gevallen, laat staan voor onderzoek of behandeling van mensen die "gewoon" er aan lijden. En zowel de patienten, als hun familie, als de hele maatschappij heeft daar last van (denk aan de familiedrama's met en zonder dodelijke aflopen, zowel die in het nieuws komen als degenen die het nieuws niet halen)
Zo kan ik waarschijnlijk doorgaan.
Er zijn zoveel gebieden in de zorg waar te weinig geld is vanuit de overheid. Voor behandeling te weinig. Voor zorg. Voor onderzoek.
En ik lees voormalijke heroische sportacties voor kanker.
Hoe rot die ziekte ook is (en dat issie), hij is niet rotter dan een heleboel andere ziektes. En al sterven er veel mensen aan, ook aan honger en hartfalen sterven veel mensen. En daar hebben we nauwelijks acties voor.
Het KWF doet dus iets goed, heel goed. Marketing, organisatie, en mogelijk nog meer.
En misschien hebben ze de mazzel dat kanker aanspreekt. Het is een ernstige ziekte, waar je pijn van hebt, en regelmatig aan dood gaat. En de pijn is te verlichten met een mooie dag met wensen. Maar waarom zo'n dag niet voor kinderen met autisme?
En het is te genezen, als er goed wordt behandeld (of nieuwe methodes worden ondekt) Dus de acties helpen echt. Maar ook voor
Eigenlijk. Eigenlijk. Eigenlijk zou ik ik willen dat dit allemaal niet nodig was. Dat er gewoon genoeg geld bij de ziekenhuizen was vanuit de normale wegen om zorg te leveren en nieuwe zorgmethoden te ontdekken.
Dat is niet zo, dus nu ben ik maar aan het wensen dat dit soort actie acties eerlijker verdeeld zouden zijn over de verschillende ziektes.
Het helpt natuurlijk niet dat een aantal ziektes zijn veel complexer dan kanker en er is minder van bekend is (psychische ziektes, of iets als ME). En veel ziektes zijn minder goed te "marketen": ME en depressie is niet zichtbaar, net zo min als de sluipende slijtage van diabetes, laat staan als "mooi moment" en schizofrenie levert vooral pijn (en soms dood) bij familie op maar via nogal indirecte wegen. Afwezigheid van familiedrama's is moeilijk op TV te laten zien. Dus het is ongetwijfeld niet makkelijk om de acties positief te laten zijn en het resultaat zichtbaar te laten zijn.
Maar toch, maar toch, zou ik daar wel iets meer van willen zien. Dat de ziektes waar we als mensen of als maatschappij het meeste last van hebben, dat die de meeste actieopbrengsten krijgen.
Maar zo werkt het niet he.
Ach ja, utopia is er nog niet. Al zou ik wel willen weten hoe we een stapje die kant op kunnen zetten en meer dan alleen kankerzooi de wereld uit kunnen helpen. Heeft iemand tips? Goed nieuws?
maandag 23 mei 2016
Langzaam aan
Wordt ons huis wat. De muren, dak en vloer zijn geisoleerd, de elektra ligt waar ie moet, net als de muren die nu op de juiste plek staan. We gaan nu schilderen (en al met al willen we veel schilderen) en nog wat vloeren leggen.
De beneden vloer moeten we nog wel uitkiezen, en dat wil maar niet lukken. Iets met raar licht, en kleuren die elke keer het niet zijn. (en wij willen ook kleur, grijs en bruinig trekt alle sjeu uit het leven. Vinden wij dan he) Maar goed, daar komen we vast nog wel uit.
En langzaam aan beginnen we te geloven dat het gaat lukken. En dat ons nieuwe huissie mooi en leuk enzo wordt. De buren blijken aardig, dus ja. Het gaat vast wat worden.
Nu kunnen we weer wat andere dingen ook gaan doen, denk ik. Vrienden bezoeken. Vakantie bedenken en boeken (weekje, voor de rest is ons nieuwe huis avontuur genoeg). Zoon naar universiteit helpen.
Weer bedenken hoe de nieuwe ronde in ons leven weer een goed leven gaat worden.
Een aantal ingredienten weten we. We willen licht, en rust en kleur. En boeken. En fietsen naar leuke of lekkere plekjes. En lekker koken en eten. En vrienden bezoeken of bezocht worden. En lekker wat maken (voorlopig dingetjes in, om en aan het nieuwe huis natuurlijk).
Al die zaken hebben we langzaam aan ontdekt als belangrijke onderdelen van ons leven. Omdat we er zo van genieten op de momenten zelf, en van de na-effecten (gezond zijn door gezond en vers eten, je gewenst voelen door vrienden contact, wijzer worden van praten met vrienden, minder bang omdat je zoveel manieren hebt gelezen om iets op te lossen). Voor ons maakt dat een leven waarin we ons heel vaak echt gelukkig en prettig (dus rijk) voelen.
Gisteren zaten we bij vrienden, en zag ik TV. Ik heb me vermaakt van de verbazing. Niet zozeer om het programma (een redelijke spelshow op iets RTLigs en iets met huizen-make-over), maar vooral om de reclames tussen en in de programma's. En de manier waarop mensen kiezen, en wat mensen kiezen.
Ik voel me ZO'N freak. Ik kies allerlei dingen anders. Ik kan heel prima leven zonder koek of tjitjatjoe-drink of vrijheidsauto. Ik hoef geen design huis (waar je nauwelijks bergruimte hebt, ondanks dat dat belangrijk was voor dat gezin), ik kan zelf bedenken en kiezen wat ik mooi vind. Ik hoef geen verre vakantie, want vakantie-gevoel-genieten doe ik al op een zaterdagmiddag in de tuin in de zon met een boek.
En mensen doen toch een hoop moeite daarvoor! En ze zijn toch blij met een donker en grijs huis! Ik mis iets, maar wat? Weet iemand het?
Daar ga ik eens over denken, wie wat kan ik dat ook langzaam aan gaan snappen. Al blijf ik tussendoor wel lekker genieten van mijn goede leven.
De beneden vloer moeten we nog wel uitkiezen, en dat wil maar niet lukken. Iets met raar licht, en kleuren die elke keer het niet zijn. (en wij willen ook kleur, grijs en bruinig trekt alle sjeu uit het leven. Vinden wij dan he) Maar goed, daar komen we vast nog wel uit.
En langzaam aan beginnen we te geloven dat het gaat lukken. En dat ons nieuwe huissie mooi en leuk enzo wordt. De buren blijken aardig, dus ja. Het gaat vast wat worden.
Nu kunnen we weer wat andere dingen ook gaan doen, denk ik. Vrienden bezoeken. Vakantie bedenken en boeken (weekje, voor de rest is ons nieuwe huis avontuur genoeg). Zoon naar universiteit helpen.
Weer bedenken hoe de nieuwe ronde in ons leven weer een goed leven gaat worden.
Een aantal ingredienten weten we. We willen licht, en rust en kleur. En boeken. En fietsen naar leuke of lekkere plekjes. En lekker koken en eten. En vrienden bezoeken of bezocht worden. En lekker wat maken (voorlopig dingetjes in, om en aan het nieuwe huis natuurlijk).
Al die zaken hebben we langzaam aan ontdekt als belangrijke onderdelen van ons leven. Omdat we er zo van genieten op de momenten zelf, en van de na-effecten (gezond zijn door gezond en vers eten, je gewenst voelen door vrienden contact, wijzer worden van praten met vrienden, minder bang omdat je zoveel manieren hebt gelezen om iets op te lossen). Voor ons maakt dat een leven waarin we ons heel vaak echt gelukkig en prettig (dus rijk) voelen.
Gisteren zaten we bij vrienden, en zag ik TV. Ik heb me vermaakt van de verbazing. Niet zozeer om het programma (een redelijke spelshow op iets RTLigs en iets met huizen-make-over), maar vooral om de reclames tussen en in de programma's. En de manier waarop mensen kiezen, en wat mensen kiezen.
Ik voel me ZO'N freak. Ik kies allerlei dingen anders. Ik kan heel prima leven zonder koek of tjitjatjoe-drink of vrijheidsauto. Ik hoef geen design huis (waar je nauwelijks bergruimte hebt, ondanks dat dat belangrijk was voor dat gezin), ik kan zelf bedenken en kiezen wat ik mooi vind. Ik hoef geen verre vakantie, want vakantie-gevoel-genieten doe ik al op een zaterdagmiddag in de tuin in de zon met een boek.
En mensen doen toch een hoop moeite daarvoor! En ze zijn toch blij met een donker en grijs huis! Ik mis iets, maar wat? Weet iemand het?
Daar ga ik eens over denken, wie wat kan ik dat ook langzaam aan gaan snappen. Al blijf ik tussendoor wel lekker genieten van mijn goede leven.
zondag 8 mei 2016
Glimlach thee
Het klussen aan het huis vordert, en heeft nu een rustpauze. Die we goed kunnen gebruiken, want na 5 weken onafgebroken klussen ben ik moe. Ik zit in de tuin met een theetje en geniet.
Een heel lekker theetje, gekregen op mn verjaardag (van een medetheeliefhebber). En de tuin is zonnig en bloeit en groeit en ruikt en alle vogeltjes zingen. En de blauwe regen is aan het uitlopen. Het is niet te heet en niet te koud, het is heeerlijk.
Ik krijg bijna tranen in mn ogen, maf he. Ik heb het gevoel dat ik de bloeiende energie in me opzuig en ik drink mn thee.
Ik voel me rustig en gelukkig. De boeddhaglimlach voel ik door mn hele lijf.
Dit is de perfect vakantie. Reisafstand: 3 stappen vanaf de achterdeur.
Het is maar voor een dagje. (Vanavond schoonouders wegbrengen naar hun vakantieadres). Daarna ga ik weer naar de baas, en op mn niet-baas dagen (ik werk 4x9) doe ik nog 2 dagen klussen. Manlief klust elke dag. En soms helpt een vriend, of huren we een specialist in (isolatie en dragende muurtjes enzo). Harder kan het dus niet (helaas, mijn planningsduiveltje is erg lastig).
We zullen wel nog een maand of anderhalf, 2 bezig zijn voordat alles af is. Met een maand zouden we kunnen verhuizen, dus we zien wel even hoe de onderhandelingen verlopen voor het oude huis. Gelukkig aan die kant niet echt stress (wel werk, met regelmatig bezichtigingen en nu de 2e onderhandeling).
Ik ga nog even lekker genieten en opladen.
Wie weet schiet er nog een oplossing voor de klusproblemen te binnen.(welke vloer? En hoe dan? En neem ik dit bod aan, of onderhandelen we met een nieuwe partij?) Wie weet blog ik ook nog over die problemen, in de hoop dat jullie nog tips hebben.
Maar nu even niet.
Nu even thee, en genieten met een glimlach.
Een heel lekker theetje, gekregen op mn verjaardag (van een medetheeliefhebber). En de tuin is zonnig en bloeit en groeit en ruikt en alle vogeltjes zingen. En de blauwe regen is aan het uitlopen. Het is niet te heet en niet te koud, het is heeerlijk.
Ik krijg bijna tranen in mn ogen, maf he. Ik heb het gevoel dat ik de bloeiende energie in me opzuig en ik drink mn thee.
Ik voel me rustig en gelukkig. De boeddhaglimlach voel ik door mn hele lijf.
Dit is de perfect vakantie. Reisafstand: 3 stappen vanaf de achterdeur.
Het is maar voor een dagje. (Vanavond schoonouders wegbrengen naar hun vakantieadres). Daarna ga ik weer naar de baas, en op mn niet-baas dagen (ik werk 4x9) doe ik nog 2 dagen klussen. Manlief klust elke dag. En soms helpt een vriend, of huren we een specialist in (isolatie en dragende muurtjes enzo). Harder kan het dus niet (helaas, mijn planningsduiveltje is erg lastig).
We zullen wel nog een maand of anderhalf, 2 bezig zijn voordat alles af is. Met een maand zouden we kunnen verhuizen, dus we zien wel even hoe de onderhandelingen verlopen voor het oude huis. Gelukkig aan die kant niet echt stress (wel werk, met regelmatig bezichtigingen en nu de 2e onderhandeling).
Ik ga nog even lekker genieten en opladen.
Wie weet schiet er nog een oplossing voor de klusproblemen te binnen.(welke vloer? En hoe dan? En neem ik dit bod aan, of onderhandelen we met een nieuwe partij?) Wie weet blog ik ook nog over die problemen, in de hoop dat jullie nog tips hebben.
Maar nu even niet.
Nu even thee, en genieten met een glimlach.
vrijdag 22 april 2016
Niet stoicijns dagdromen
Ik kan een hoop hebben, sommigen zouden me stoicijns noemen. Of een doorzetter. Maar nu ben ik helemaal vlak qua emoties, want ik ben gewoon moe. MOE. Laat-maar-alles-ik-kan-niet-eens-meer-iets-bedenken moe.
Logisch met een verhuizing, waar ik 2 dagen per week mee verbouw. Zeker voor zo'n bikkel (die best een portie oncomfortabel kan leven soms zelfs opzoekt). En zo'n onsteking zal ook nog wel wat energie trekken. En natuurlijk is bij mijn baas (waar ik mijn fulltime baan in 4 dagen doe) het lekker druk. En voor de vrije uurtjes doen we nog iets om het oude huis te verkopen.
Sorry nog trouwens, dat het bloggen zo slecht lukt tussendoor.
Ja, ja, vast wel (maar als eigenwijs doorzettertje vind ik dat maar matige argumenten). Logica is niet alles.
En psychologisch is het nu ook het zware moment: de eerste enthousiaste weken hebben we gehad, maar de grote klussen zijn nog niet af. (Al hoorde ik dat de zonnepanelen hangen - maar ze zijn nog niet aangesloten bijvoorbeeld). Dus er moet nog heel veel "kleine" dingen gedaan worden, voordat maar de contouren af zijn.
En daarna is er nog een lijst met klussjes als: vloer vervangen in woonkamer, keuken en 2 slaapkamers, alle muren schilderen, fietsenafdakje maken.
Ja, ja, natuurlijk helpt dat niet mee (al zou dat voor een bikkel als ik toch nog wel moeten kunnen)
En dat het oude huis matig verkoopt (wel bezichtigingen, zelfs 2e keer bieden, maar 10% af van wat we als minimum prijs hebben staan), is ook een soort zorgje.
Ja, ja, en zorgen verlagen je denkvermogen, dat weten we. Dus alles werkt kvt tegen elkaar in. Ik ga zelfs minder netjes praten en negatief doen, zo moe ben ik.
Dus ik heb nogal last van het nu-even-niet gevoel. En dat moet maar even mogen van mezelf, want ik ben te moe om een uitweg te bedenken (anders dan slapen, en hangen, en vertrekken naar een ver land, of de loterij winnen om alles te laten doen - maar da's lastig als je heel consuminderig geen loten hebt)
Dus ik ben maar eens andere dingen aan het bedenken dan aansluitschema's voor zonnepanelen of marketingtips voor een huizenverkoop. Ik ben nu gewoon even aan het dagdromen hoe ik nou eens lekker van mezelf mag uitrusten.
Wat er in me opkomt: eh.. kussens, hangmat, zon, poes, boeken (Pern!) en wat aardigs te drinken (thee, water met bubbels, eventueel met gerstenat).
En morgen ga ik wandelen met zoonlief (inclusief een stuk begeleiding voor z'n studieplanning) en mag ik een lekkere zak snoep van mezelf.
Droomt iemand nog andere leuke dingen voor me?
Dan ga ik braaf m'n thuiswerkdag uitvoeren, want de uurtjes die ik had vrijgenomen zijn nu wel op.
Logisch met een verhuizing, waar ik 2 dagen per week mee verbouw. Zeker voor zo'n bikkel (die best een portie oncomfortabel kan leven soms zelfs opzoekt). En zo'n onsteking zal ook nog wel wat energie trekken. En natuurlijk is bij mijn baas (waar ik mijn fulltime baan in 4 dagen doe) het lekker druk. En voor de vrije uurtjes doen we nog iets om het oude huis te verkopen.
Sorry nog trouwens, dat het bloggen zo slecht lukt tussendoor.
Ja, ja, vast wel (maar als eigenwijs doorzettertje vind ik dat maar matige argumenten). Logica is niet alles.
En psychologisch is het nu ook het zware moment: de eerste enthousiaste weken hebben we gehad, maar de grote klussen zijn nog niet af. (Al hoorde ik dat de zonnepanelen hangen - maar ze zijn nog niet aangesloten bijvoorbeeld). Dus er moet nog heel veel "kleine" dingen gedaan worden, voordat maar de contouren af zijn.
En daarna is er nog een lijst met klussjes als: vloer vervangen in woonkamer, keuken en 2 slaapkamers, alle muren schilderen, fietsenafdakje maken.
Ja, ja, natuurlijk helpt dat niet mee (al zou dat voor een bikkel als ik toch nog wel moeten kunnen)
En dat het oude huis matig verkoopt (wel bezichtigingen, zelfs 2e keer bieden, maar 10% af van wat we als minimum prijs hebben staan), is ook een soort zorgje.
Ja, ja, en zorgen verlagen je denkvermogen, dat weten we. Dus alles werkt kvt tegen elkaar in. Ik ga zelfs minder netjes praten en negatief doen, zo moe ben ik.
Dus ik heb nogal last van het nu-even-niet gevoel. En dat moet maar even mogen van mezelf, want ik ben te moe om een uitweg te bedenken (anders dan slapen, en hangen, en vertrekken naar een ver land, of de loterij winnen om alles te laten doen - maar da's lastig als je heel consuminderig geen loten hebt)
Dus ik ben maar eens andere dingen aan het bedenken dan aansluitschema's voor zonnepanelen of marketingtips voor een huizenverkoop. Ik ben nu gewoon even aan het dagdromen hoe ik nou eens lekker van mezelf mag uitrusten.
Wat er in me opkomt: eh.. kussens, hangmat, zon, poes, boeken (Pern!) en wat aardigs te drinken (thee, water met bubbels, eventueel met gerstenat).
En morgen ga ik wandelen met zoonlief (inclusief een stuk begeleiding voor z'n studieplanning) en mag ik een lekkere zak snoep van mezelf.
Droomt iemand nog andere leuke dingen voor me?
Dan ga ik braaf m'n thuiswerkdag uitvoeren, want de uurtjes die ik had vrijgenomen zijn nu wel op.
dinsdag 19 april 2016
Hello Kitty, dus blij met mijn hand
Vorige week van woensdag op donderdag nacht, moest ik even naar het toilet. En zag ik een vreemde kat in mijn slaapkamer. Ook goedemorgen!
Onze katten kunnen via 2 katteluikjes zelf een route naar buiten vinden, en weer terug. Al 10 jaar werkt dit naar volle tevredenheid van alle huisgenoten. De katten kunnen naar buiten als ze willen, ook midden in de nacht. En ze komen voor dag en dauw weer terug om ons in de ochtend weer lief en vragend aan te kijken en geaaid te worden, zonder dat wij ons warme bedje hoeven te verlaten.
En nu opeens was er een vreemde kat in huis. Niet alleen in huis, zelfs onder ons bed. Hallo he! Die kat zou ik wel eens even in z;'n nekvel pakken en het raam uitzwiepen!
Dacht ik.
Maar de kat werkte niet mee, en ik greep mis. En de kat had mij te pakken. Diverse krabben op mijn hand en 2 fikse beten: 1 in mijn hand en een hele diepe in mijn pols. Au! Daarna is Hello-Kitty rap vertrokken door het raam. Hopelijk wel onder de indruk van de stampij die we hadden geschopt ondertussen.
Maar goed, ik had dus een kattebeet of wat. Netjes ontsmet, en het bloeden stopte keurig, dus weer gaan tukken.
De volgende dag was mijn hand gevoelig. En wilde m'n pols allerlei bewegingen niet maken. Duh! Gewoon rustig aan doen, en dan lukte alles wel. De natuur is mooi en tijd heelt alle wonden.
's Avonds leek het wat dik, dus een rustig avondje gehouden. Vrijdags was het nog dikker geworden. en wat rooiig. En het was best wel onpraktisch gevoelig. Fietsen ging duidelijk minder soepel, nu het schakelen onhandig ging. 's Avonds hand en pols in de soda gedaan, dat hielp.
Maar een goede vriendin adviseerde toch even de huisarts te raadplegen. Ja, in het weekend, want kattebeten zijn gemene beten. En tja, zij is ervaren EHBO-er en geen stresskip. En zelfs mijn indiase collega's hadden vrijdag best wel geschokt gereageerd op de aanblik van mijn pols, en dat zijn ook niet echt doetjes. Dus OK, OK, OK.... ik ga langs de huisartsen post. (Ik heb een hekel extra medische handelingen als ze niet nodig zijn. En de huisartsen post is een half uur per auto van ons huis, en dan nog wachttijden, bleh)
De arts vond het wel zinvol dat ik was gekomen. Hij mocht ook wel kijken naar de wond, maar niet aankomen. Maar verder was het helemaal niet zo erg met de wond, hoor. Vond ik eigenlijk.
Hij was een vaderlijk type, met zachte lichtgrijze baard, en knikte wijs. Hij zag dat het fout was, daar hoefde hij niet voor aan te komen.
Hij keek ook even naar mn inentingspaspoort. Tetanus risico was duidelijk nul, gezien de prikken voor onze Verre Oostenreis van 3 jaar geleden. Zie je wel, niets aan de hand, zei ondergetekende bikkelachtig.
Dus hij schreef antibiotica voor. Die konden we daar niet direct afhalen, de ziekenhuisapotheek was al gesloten. Of we nog de grote stad in wilden (minstens nog een half uur met de auto, en dan een langere weg terug naar huis)? Neu. En zo erg pijn deed het nog niet. En ik had ik al gezegd dat ik niet van medicijnen hou?
Stiekum had ik nog de hoop dat met regelmatige sodabadjes en mijn eigen fantastische immuunsysteem de ontsteking langzamerhand wel zou minderen. Ik ben een bikkel.
Dus wij reden rustig huiswaarts en gingen lekker bedje in. Slapen ging fantastisch!
De volgende ochtend weer sodabadje. Maar mijn ontbijt zou Sonja Bakker trots hebben gemaakt. En de rest van de ochtend was ik wat misselijk, en dat ging niet over. En volgens mij ben ik ook wel eens helderder geweest, meer gefocust enzo.
Dus toen alle klusspullen gehaald waren en ik met manlief bij ons nieuwe huis zat, en hij rustig aan het klussen sloeg met een vriend die ook kwam helpen, keek ik rond wat ik kon doen. Mijn hand kon vooral veel eeehhh niet. En ik voelde me een beetje raar (high?). mmmmm. OK, OK, OK, misschien moest ik maar die antibiotica gaan halen. De natuur kon deze klus mogelijk niet klaren zonder dat ik me hondsberoerd ging voelen. (of moet je het katsberoerd noemen in deze situatie?)
Dus de lokale weekendapotheek opgezocht. Liep gesmeerd, sommige dingen van de zorg werken nog. En zaterdagmiddag kon ik de eerste pil nemen. En tegen de avond ging het beter. Misselijkheid weg, en de focus was er weer. M'n hand ging nog niet beter, nog warm en rood enzo, dat wel.
Gelukkig dat mijn eetlust terug was, want we gingen samen de vriend, uit eten. (er was net een muur uitgehakt, dus het huis was te stoffig om zelfs maar lekker eten eten van gehaalde chinees). Ik was blij dat ik lekker kon smikkelen en mee-eten,
Zondag was een rustdag, en dat ging ontzettend goed. Mijn lijf wou alleen maar rust: slapen, in de zon liggen, wat lezen en nadenken, zitten, theetje drinken.
Er moesten wel nog n paar klusjes, maar zoon ophalen in de auto was nog wel te doen. Al was ik daarna stiekum weer moe (lang leve de hangmat!!)
En het hele weekend had ik momenten waarop mijn hand of arm weer deed wat ik altijd voor normaal had gehouden: de hagelslag pakken, een sleutel omdraaien, schrijven, een hand geven, dat soort dingen. Dingen die ik al een paar dagen niet kon, of met links deed (ik ben bijna volledig tweehandig). Als je dan merkt dat je het weer kan, is dat een heel geweldige ontdekking. Bijna zoiets als de gedachtenoefening die de Stoa-filosofen aanraden. Alsof ik regelmatig bizondere kadootjes kreeg, zo voelde het. Met 1 hand kon ik al veel, en daar kwam nog allerlei moois bij!
Dat gevoel was top.
En sinds maandag kan ik bijvoorbeeld weer met 2 handen typen, en heb ik genoeg energie over na het werken en klussen. Dus kan ik zomaar een blogje tikken tussen alle verbouwingen door. Mooi he? En dat allemaal door Hello-Kitty.
(maar het kattenluikje gaat hier toch af en toe in de katten-niet-naar-binnen standje)
Hebben jullie ook wel eens een ervaring gehad die naar zou moeten zijn, maar waar je toch een heel goed idee of gevoel aan over hebt gehouden?
Onze katten kunnen via 2 katteluikjes zelf een route naar buiten vinden, en weer terug. Al 10 jaar werkt dit naar volle tevredenheid van alle huisgenoten. De katten kunnen naar buiten als ze willen, ook midden in de nacht. En ze komen voor dag en dauw weer terug om ons in de ochtend weer lief en vragend aan te kijken en geaaid te worden, zonder dat wij ons warme bedje hoeven te verlaten.
En nu opeens was er een vreemde kat in huis. Niet alleen in huis, zelfs onder ons bed. Hallo he! Die kat zou ik wel eens even in z;'n nekvel pakken en het raam uitzwiepen!
Dacht ik.
Maar de kat werkte niet mee, en ik greep mis. En de kat had mij te pakken. Diverse krabben op mijn hand en 2 fikse beten: 1 in mijn hand en een hele diepe in mijn pols. Au! Daarna is Hello-Kitty rap vertrokken door het raam. Hopelijk wel onder de indruk van de stampij die we hadden geschopt ondertussen.
Maar goed, ik had dus een kattebeet of wat. Netjes ontsmet, en het bloeden stopte keurig, dus weer gaan tukken.
De volgende dag was mijn hand gevoelig. En wilde m'n pols allerlei bewegingen niet maken. Duh! Gewoon rustig aan doen, en dan lukte alles wel. De natuur is mooi en tijd heelt alle wonden.
's Avonds leek het wat dik, dus een rustig avondje gehouden. Vrijdags was het nog dikker geworden. en wat rooiig. En het was best wel onpraktisch gevoelig. Fietsen ging duidelijk minder soepel, nu het schakelen onhandig ging. 's Avonds hand en pols in de soda gedaan, dat hielp.
Maar een goede vriendin adviseerde toch even de huisarts te raadplegen. Ja, in het weekend, want kattebeten zijn gemene beten. En tja, zij is ervaren EHBO-er en geen stresskip. En zelfs mijn indiase collega's hadden vrijdag best wel geschokt gereageerd op de aanblik van mijn pols, en dat zijn ook niet echt doetjes. Dus OK, OK, OK.... ik ga langs de huisartsen post. (Ik heb een hekel extra medische handelingen als ze niet nodig zijn. En de huisartsen post is een half uur per auto van ons huis, en dan nog wachttijden, bleh)
De arts vond het wel zinvol dat ik was gekomen. Hij mocht ook wel kijken naar de wond, maar niet aankomen. Maar verder was het helemaal niet zo erg met de wond, hoor. Vond ik eigenlijk.
Hij was een vaderlijk type, met zachte lichtgrijze baard, en knikte wijs. Hij zag dat het fout was, daar hoefde hij niet voor aan te komen.
Hij keek ook even naar mn inentingspaspoort. Tetanus risico was duidelijk nul, gezien de prikken voor onze Verre Oostenreis van 3 jaar geleden. Zie je wel, niets aan de hand, zei ondergetekende bikkelachtig.
Dus hij schreef antibiotica voor. Die konden we daar niet direct afhalen, de ziekenhuisapotheek was al gesloten. Of we nog de grote stad in wilden (minstens nog een half uur met de auto, en dan een langere weg terug naar huis)? Neu. En zo erg pijn deed het nog niet. En ik had ik al gezegd dat ik niet van medicijnen hou?
Stiekum had ik nog de hoop dat met regelmatige sodabadjes en mijn eigen fantastische immuunsysteem de ontsteking langzamerhand wel zou minderen. Ik ben een bikkel.
Dus wij reden rustig huiswaarts en gingen lekker bedje in. Slapen ging fantastisch!
De volgende ochtend weer sodabadje. Maar mijn ontbijt zou Sonja Bakker trots hebben gemaakt. En de rest van de ochtend was ik wat misselijk, en dat ging niet over. En volgens mij ben ik ook wel eens helderder geweest, meer gefocust enzo.
Dus toen alle klusspullen gehaald waren en ik met manlief bij ons nieuwe huis zat, en hij rustig aan het klussen sloeg met een vriend die ook kwam helpen, keek ik rond wat ik kon doen. Mijn hand kon vooral veel eeehhh niet. En ik voelde me een beetje raar (high?). mmmmm. OK, OK, OK, misschien moest ik maar die antibiotica gaan halen. De natuur kon deze klus mogelijk niet klaren zonder dat ik me hondsberoerd ging voelen. (of moet je het katsberoerd noemen in deze situatie?)
Dus de lokale weekendapotheek opgezocht. Liep gesmeerd, sommige dingen van de zorg werken nog. En zaterdagmiddag kon ik de eerste pil nemen. En tegen de avond ging het beter. Misselijkheid weg, en de focus was er weer. M'n hand ging nog niet beter, nog warm en rood enzo, dat wel.
Gelukkig dat mijn eetlust terug was, want we gingen samen de vriend, uit eten. (er was net een muur uitgehakt, dus het huis was te stoffig om zelfs maar lekker eten eten van gehaalde chinees). Ik was blij dat ik lekker kon smikkelen en mee-eten,
Zondag was een rustdag, en dat ging ontzettend goed. Mijn lijf wou alleen maar rust: slapen, in de zon liggen, wat lezen en nadenken, zitten, theetje drinken.
Er moesten wel nog n paar klusjes, maar zoon ophalen in de auto was nog wel te doen. Al was ik daarna stiekum weer moe (lang leve de hangmat!!)
En het hele weekend had ik momenten waarop mijn hand of arm weer deed wat ik altijd voor normaal had gehouden: de hagelslag pakken, een sleutel omdraaien, schrijven, een hand geven, dat soort dingen. Dingen die ik al een paar dagen niet kon, of met links deed (ik ben bijna volledig tweehandig). Als je dan merkt dat je het weer kan, is dat een heel geweldige ontdekking. Bijna zoiets als de gedachtenoefening die de Stoa-filosofen aanraden. Alsof ik regelmatig bizondere kadootjes kreeg, zo voelde het. Met 1 hand kon ik al veel, en daar kwam nog allerlei moois bij!
Dat gevoel was top.
En sinds maandag kan ik bijvoorbeeld weer met 2 handen typen, en heb ik genoeg energie over na het werken en klussen. Dus kan ik zomaar een blogje tikken tussen alle verbouwingen door. Mooi he? En dat allemaal door Hello-Kitty.
(maar het kattenluikje gaat hier toch af en toe in de katten-niet-naar-binnen standje)
Hebben jullie ook wel eens een ervaring gehad die naar zou moeten zijn, maar waar je toch een heel goed idee of gevoel aan over hebt gehouden?
Abonneren op:
Posts (Atom)