Weer weinig geschreven. Weer omdat de energie blurp-laag-nix-pffff-weinig is.
Deze keer zuigt het werk veel energie. Gewoon veel werk, en de eindejaarsstress krijg ik bij deze klus vanaf vorige week al kado, en het ziet er naaruit dat het gewoon elke week een beetje meer wordt. Joechei! Gelukkig is de baas zich op het hoofd aan het krabben, hoe dit moet gaan lukken, want hij snapt dat dit niet goed gaat gaan als we zo doorgaan tot half januari.
We zien t wel, ik werk tot ik moe ben, en dan taai ik af. Dat is op dit moment nog de uren dat ik ben ingehuurd (en iets overuren), dus ik voel me er OK onder. Meer zit er niet in, jongens.
Beetje trots op mezelf daty ik het (als ik de deur van t werk achter me dicht trek) achter me kan laten.
En onze kat zuigt de andere energie. De oudste kat was altijd een aandachtvragertje, maar maandag was ie rustig. Wilde zelfs niet eten, en dat voor een kat die graag beide bakjes leegat.
De dieren arts kon niets vinden, maar met bijvoeding keek Lynx al beter uit z'n oogjes. Wel vanaf wn kleedje op de grond, want de bank vond ie al hoog, eigenlijk te hoog. En na een scan en antibiotica wordt hij nu al weer enthousiast van eten en wil nu zelfs weer op schoot.
Dat voelt dan opeens weer heel goed. Wordt een mens blij van.
Manlief (werkloos thuis) heeft alle antibiotica-geef acties gedaan, alle dierenartsbezoeken. Scheelt meters energie van mijn kant. En echt ongerust ben ik niet geweest, ik weet niet eens waarom. Dus dat kan het niet zijn....
Of zou het de coach zijn, die me helpt beter te leren overtuigen, en waar ik nu in de fase: "wie ben ik , en waarom lukt dit me niet?" zit. Confronterend. Maar dat kan geen energie vreten he? (dit is een sarcastische vraag en volledig rhetorisch)
Maar goed, ik ben allang blij dat ik een optie heb om te leren om frustrerende situaties aan te pakken op een manier dat ik niet automatisch verlies, en dat het werk beter gaat gaan. Dat wilde ik, dus deze fase maar even uitzingen.
En de kat vindt het niet erg als ik rustig zit, en een lief katje aaien doet een mens dan goed.
Dus uiteindelijk is het hier wel een goed leven, met de gewone ups en downs die daar bij horen.
Een van de ups was ook het feest dat we gisteren hadden van n vriend die 50 werd. Tot mijn verbazing heb ik veel lol gehad bij het feestje met band (meestal is harde muziek me te veel als ik moe eben). Kan het bier geweest zijn (tip: Kompaan bokbier), of de band was echt goed. De sfeer was ook echt wel relaxt. Enniewee: het dansen op de dansvloer was niet lang, maar voelde echt als feest (dus ontspanning). Daarna als een roosje geslapen.
Dus ik weiger te klagen dat het leven suckt. Dit is gewoon leven, en een goed leven ook nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten