Langzaam kom ik tot rust.
Ik lees.
Ik verstel een broek.
Werk aan die jurk die ik bij de kringloop vond, en die "alleen maar" een stukje hoefde te worden uitgelegd. Dat is gelukt, en ik voel me trots.
Ik lees m'n blogs, en surf weer eens vrij (lees: doelloos) en kom op goede tips over bankpasjes. Die ik dan ook nog gelijk kan uitvoeren.
We spelen bordspellen thuis, en zoonlief doet lekker mee.
Misschien ga ik met oud&nieuw nog een WASGIJ puzzel maken. Wel oppassen: verslavend, ik kan m nooit laten liggen voordat -ie af is.
Langzaam rekt m'n humeur weer totaan het einde van dag, en lijkt m'n elastiekje weer terug.
De planningen die ik wilde maken (eerder overzichten), komen ook langzaam in vorm. M'n puzzeldenken herstelt zich.
Ik ben gelijk stout geweest: bij de creawinkel garen gekocht om te gaan haken. Misschien wordt het wat (en dan ook nog wat nuttigs), misschien niet. Maar dat werkt bij net zoals de kleurboeken voor sommige volwassenen. En ik weet wel dat het lekker is, om een rustig hoofd te krijgen na een halfuur of meer te hebben gewerkt aan iets dat mag zijn (niet iets dat moet), en dat alleen maar mooi hoeft te zijn. Kijken of het werkt.
Want de tegenstelling tussen wat moet (en moet kloppen) en tussen gewoon knutselen is het verschil tussen werk en therapie voor mij. Maf eigenlijk.
Maar ik ben blij dat het werkt, en dat ik waarschijnlijk weer lekker aan de slag kan in de week hierna. Zonder huttekase hersenen van de moeheid en met een gezellig humeur.
En met overzicht dat me houvast biedt om niet weer te ver te gaan en toch alle zaken gedaan te krijgen. En nog af en toe wat therapeutisch te doen.
dinsdag 30 december 2014
vrijdag 26 december 2014
vakantieklusJE - dieven neppen
Op een app over life hacks las ik n goede tip, die ik direct heb uitgevoerd.
Op je betaalpassen ( en ev. Credit card kaarten) doe je n stickertje met n pincode. Als de pas gestolen wordt, zullen de dieven die pincode gebruiken.
Maar.... Natuurlijk zet je hier niet de goede pincode op. Dus de dieven voeren de verkeerde pincode in, en je pas zal waarschijnlijk geblokkeerd worden. Zielig he? Voor die dieven dan.
Voor mensen die zo'n stickertje wel als geheugensteuntje willen gebruiken: neem cijfers 1 rij boven je pincode, of eronder. Dus 1235 wordt 4568. Of tel bij elk cijfer 1 op of 2 af (1235 wordt dan resp 2346 danwel 9013)
T blijft jammer dat je alleen bij abnamro je pincode kan veranderen naar iets dat je zelf kiest. Dan kun je n pincode kiezen die hier lekker makkelijk bij past. Maar dit werkt met alle pincode s en ook in t buitenland.
De gedachte dat ik met n piepklein stickertje dieven kan neppen, en mn passen veiliger kan maken, voelt als n klein stukje macht in de zaken die je kunnen overvallen in t leven. En al die stukjes grijp ik, zeker als ze me maar 5 minuten op n rustige dag kosten.
En als ik dan beroofd ooit wordt ( hoop ik niet maar heb veel Amsterdamse familie), kan ik nu al gniffelen bij mijn beeld van degene die met mijn pasjes bij n automaat staat. Voelt vast heel anders dan de machteloosheid dat iemand jouw zuurverdiende centjes gaat pakken.
Weer n kiezeltje in mijn goedelevenbouwwerkje.
Veel plezier met plakken!
Op je betaalpassen ( en ev. Credit card kaarten) doe je n stickertje met n pincode. Als de pas gestolen wordt, zullen de dieven die pincode gebruiken.
Maar.... Natuurlijk zet je hier niet de goede pincode op. Dus de dieven voeren de verkeerde pincode in, en je pas zal waarschijnlijk geblokkeerd worden. Zielig he? Voor die dieven dan.
Voor mensen die zo'n stickertje wel als geheugensteuntje willen gebruiken: neem cijfers 1 rij boven je pincode, of eronder. Dus 1235 wordt 4568. Of tel bij elk cijfer 1 op of 2 af (1235 wordt dan resp 2346 danwel 9013)
T blijft jammer dat je alleen bij abnamro je pincode kan veranderen naar iets dat je zelf kiest. Dan kun je n pincode kiezen die hier lekker makkelijk bij past. Maar dit werkt met alle pincode s en ook in t buitenland.
De gedachte dat ik met n piepklein stickertje dieven kan neppen, en mn passen veiliger kan maken, voelt als n klein stukje macht in de zaken die je kunnen overvallen in t leven. En al die stukjes grijp ik, zeker als ze me maar 5 minuten op n rustige dag kosten.
En als ik dan beroofd ooit wordt ( hoop ik niet maar heb veel Amsterdamse familie), kan ik nu al gniffelen bij mijn beeld van degene die met mijn pasjes bij n automaat staat. Voelt vast heel anders dan de machteloosheid dat iemand jouw zuurverdiende centjes gaat pakken.
Weer n kiezeltje in mijn goedelevenbouwwerkje.
Veel plezier met plakken!
zaterdag 20 december 2014
Wordt het Kerst?
Het is een rare tijd. Ik voel me ook raar, het lijkt het meeste op in de war.
Het is warm weer, zeg een behoorlijke herfstdag. Het voelt niet als december, het voelt niet als winter. De radio, internet, de boom in de huiskamer en kalender zeggen dat het kerst wordt. Ik geloof ze wel, maar het gevoel is nergens in me.
Zwarte Pieten heb ik niet gezien, en ook Sint is bij ons matig in zicht geweest. Geen jonge kinderen meer in de familie, dat helpt natuurlijk. Misschien helpt dat mee dat ik nog niet van een kerstgevoel heb.
Vanwege de verhuizing van mijn ouders gaat het traditionele familiegebeuren omgegooid worden, dus ook dat helpt natuurlijk niet mee. Het is goed dat m'n ouders gaan verhuizen, hun lijf past niet meer bij een huis met een trap.
Mijn werk is stressvol (er zijn allerlei deadlines op 1 januari), maar de stress is opeens omlaag gegaan. Misschien omdat er al maanden stress is, en er eindelijk besluiten zijn genomen. Zodat iedereen nu weet wat er kan en moet, en we allemaal niet meer rondrennen als kippen zonder kop, maar gewoon werk te doen hebben? In ieder geval voelt het raar, maar niet rustig. En al helemaal niet vredig, en niet af. Want de bergen werk zijn er nog zeker wel. Dus daar krijg ik ook geen kerstvakantiegevoel van.
Sinds een paar weken heb ik een ritme gevonden om met alle stress om te gaan, voldoende te doen, en ook thuis nog een beetje mens en moeder te zijn. En dat ritme is er nog steeds, geen verandering. Dus is het dan een bijzondere tijd?
Over een paar dagen heb ik wel vrij, maar de klussen liggen nog hoog, dus dat geeft niets van een vakantiegevoel.
Mijn zoon heeft wel kerstvakantie, maar omdat het examenjaar is, staan er nog een rij huiswerekklussen te wachten. Echt vakantiegevoel, nee. En met kerst is hij weg (naar zijn vader), dus uitkijken naar samen kerstdingen doen, nee.
Met vriendlief zal ik samen thuis zitten. Rust.
Eindelijk rust.
Dat zal fijn zijn. Daar kijk ik echt wel naar uit.
We hebben afgesproken dat we relaxt gaan eten (superheerlijke zuurkoolschotel en een stevige boerenkoolwok) en veel gaan lezen en luieren. Ik voel me nu al genieten en bijkomen.
Maar ik heb niet het gevoel dat er iets Kersterigs aankomt. Dus ik wacht af wat de komende dagen gaan brengen. Wie weet? Als ik me echt niet-winterig voel, kan ik altijd nog de hangmat in de huiskamer ophangen. Kerst nieuwe stijl?
Het is warm weer, zeg een behoorlijke herfstdag. Het voelt niet als december, het voelt niet als winter. De radio, internet, de boom in de huiskamer en kalender zeggen dat het kerst wordt. Ik geloof ze wel, maar het gevoel is nergens in me.
Zwarte Pieten heb ik niet gezien, en ook Sint is bij ons matig in zicht geweest. Geen jonge kinderen meer in de familie, dat helpt natuurlijk. Misschien helpt dat mee dat ik nog niet van een kerstgevoel heb.
Vanwege de verhuizing van mijn ouders gaat het traditionele familiegebeuren omgegooid worden, dus ook dat helpt natuurlijk niet mee. Het is goed dat m'n ouders gaan verhuizen, hun lijf past niet meer bij een huis met een trap.
Mijn werk is stressvol (er zijn allerlei deadlines op 1 januari), maar de stress is opeens omlaag gegaan. Misschien omdat er al maanden stress is, en er eindelijk besluiten zijn genomen. Zodat iedereen nu weet wat er kan en moet, en we allemaal niet meer rondrennen als kippen zonder kop, maar gewoon werk te doen hebben? In ieder geval voelt het raar, maar niet rustig. En al helemaal niet vredig, en niet af. Want de bergen werk zijn er nog zeker wel. Dus daar krijg ik ook geen kerstvakantiegevoel van.
Sinds een paar weken heb ik een ritme gevonden om met alle stress om te gaan, voldoende te doen, en ook thuis nog een beetje mens en moeder te zijn. En dat ritme is er nog steeds, geen verandering. Dus is het dan een bijzondere tijd?
Over een paar dagen heb ik wel vrij, maar de klussen liggen nog hoog, dus dat geeft niets van een vakantiegevoel.
Mijn zoon heeft wel kerstvakantie, maar omdat het examenjaar is, staan er nog een rij huiswerekklussen te wachten. Echt vakantiegevoel, nee. En met kerst is hij weg (naar zijn vader), dus uitkijken naar samen kerstdingen doen, nee.
Met vriendlief zal ik samen thuis zitten. Rust.
Eindelijk rust.
Dat zal fijn zijn. Daar kijk ik echt wel naar uit.
We hebben afgesproken dat we relaxt gaan eten (superheerlijke zuurkoolschotel en een stevige boerenkoolwok) en veel gaan lezen en luieren. Ik voel me nu al genieten en bijkomen.
Maar ik heb niet het gevoel dat er iets Kersterigs aankomt. Dus ik wacht af wat de komende dagen gaan brengen. Wie weet? Als ik me echt niet-winterig voel, kan ik altijd nog de hangmat in de huiskamer ophangen. Kerst nieuwe stijl?
maandag 15 december 2014
een goede bank - een beetje kerstsprookje
Laatst kreeg ik van mijn bank een brief. Of ik een gratis betaalrekening wilde, naast mijn spaarrekening.
Dat was een erg aardig aanbod natuurlijk, alleen: ik heb al een betaalrekening. En/of, met vriendlief. Dus een klein missertje ergens in de IT, of bij de marketing afdeling. Ach ja.
Dus ik heb een mail naar de bank gestuurd:
Kort, vriendelijk, zonder klagen aangeven dat de bank misschien iets fout heeft gedaan.
Dat is nog eens aardig! De bankmeneer heeft mijn mail echt gelezen. En nagedacht over wat er stond. En toen nagedacht hoe hij de fout kon herstellen, danwel mij als klant blij maken. En daar ook nog actie op ondernomen.
En zij wisten niet dat ik deze brief online zou delen. Maar ik vind 't wel een mooi verhaal zo in deze laatste maand van het jaar, ik blijf nu toch wat makkelijker geloven dat het goede leven er is.
Dat was een erg aardig aanbod natuurlijk, alleen: ik heb al een betaalrekening. En/of, met vriendlief. Dus een klein missertje ergens in de IT, of bij de marketing afdeling. Ach ja.
Dus ik heb een mail naar de bank gestuurd:
"Dank u voor t aanbod v e gratis bankrekening. Ik ben al voorzien. Van n betaalrekening.
Als die nu gratis kan worden tot 2016, ben ik geinteresseerd.
Anders: misschien sta ik dubbel in n database?"
Als die nu gratis kan worden tot 2016, ben ik geinteresseerd.
Anders: misschien sta ik dubbel in n database?"
Kort, vriendelijk, zonder klagen aangeven dat de bank misschien iets fout heeft gedaan.
En de brief heb ik in de oudpapierbak gedaan.
Kreeg ik vorige week toch een aardige brief terug:
Dat is nog eens aardig! De bankmeneer heeft mijn mail echt gelezen. En nagedacht over wat er stond. En toen nagedacht hoe hij de fout kon herstellen, danwel mij als klant blij maken. En daar ook nog actie op ondernomen.
Want deze brief is geen standaardbrief die ergens al in een map stond. Daarvoor zijn te woorden te passend bij mijn mail.
Ik voel me netjes behandeld, eerlijk gezegd: ik voel me vereerd. Er is speciaal voor mij in een systeem gedoken om iets speciaal in te stellen.
Allemaal om "even" aardig te zijn na een foutje.
Dat noem ik een goede bank.
Dat goede gevoel doet me veel meer dan de euro's die ik bespaar (12 x 2 euro nogwat).
Voorlopig heeft deze bank een plusje. (heilig verklaren doen we niet, ik blijf opletten).
En zij wisten niet dat ik deze brief online zou delen. Maar ik vind 't wel een mooi verhaal zo in deze laatste maand van het jaar, ik blijf nu toch wat makkelijker geloven dat het goede leven er is.
(Want verder tel ik af naar de kerstvakantie, omdat ik toch wel moe ben)
zaterdag 6 december 2014
Een hoeraatje voor de budget- helden.
Ik heb een tijd in de bijstand gezeten, na mijn studie.
Afgestudeerd in een tijd dat er weinig werk was. Dus het duurde een aantal
maanden solliciteren voordat ik een eerste baantje vond (met nadruk op tje, het
was ruim beneden mijn niveau). Maar die periode in de bijstand vond ik niet
leuk. Toen was er al de nodige controle op allerlei aspecten van je financiele
leven, en dat beviel me niet. Bankafschriften laten zien, uitleggen. Het benauwde me erg. En als ik het goed begrijp is dat alleen maar meer controle geworden.
Ook mentale druk dat ik op de gemeenschap teerde, toen
uitgebreid in de krant, viel me toch wel zwaar.
Door consuminderen heb ik nooit schulden hoeven maken
(buiten de hypotheek). Niet tijdens mijn studie, niet tijdens de bijstand er
na, niet tijdens lastige periodes zoals een scheiding. Dat was hard werken, soms met tegelijk rechtszaken
voeren en een (toen klein) kind verzorgen.
Ik ontdekte toen dat ik energie kon halen of houden uit mijn eigen waardering voor mezelf. Mijn omgeving bracht weinig, mijn sociale netwerk was niet groot, en mijn familie is niet zo positief ingesteld.
Maar als ik me goed voelde over wat ik had gedaan, was een volgende klus ook nog wel aan te pakken. En klussen waren er in dat soort tijden altijd meer dan tijd of energie. Als ik mijn eigen keuzes maakte, voelde ik me vaker goed over het resultaat en steeds langer. Daardoor kon ik meer zaken of details regelen, en kwam er steeds meer de goede kant op. Stapje voor stapje, maar wel de kant op die ik wilde.
En omdat ik er zelf voor had geklust, en gewerkt, genoot ik ook lang na van allerlei zaken die goed waren gekomen. Dt vakantie beperkt kon, alle kleren van de kringloop kwamen, en alles heel strak gebudgetteerd was, vond ik niet erg. Ik had overzicht over mijn uitgaven en goed gekeken wat er moest, en wat ik wilde. Wat ik wilde, daar vond ik het niet erg om mee te schuiven of in te minderen. De zaken die ik belangrijk vond, waarvan ik vond dat ze moesten, die kon ik doen. En daar kon ik dus van genieten. Wil-dingen, ach, soms kwamen ze, en soms niet. Maar ik kon me veilig voelen in dat alle moet-zaken rond kwamen.
Die keuzes zelf kunnen maken voelde goed. Ik had het gevoel dat ik daarmee
mijn eigen leven veroverde, gaf me het gevoel van macht.Ik hoefde hierdoor niet
van iemand te lenen, was niet afhankelijk van alimentatie, en had geen
uitkeringsinstantie over m’n schouder. Ik hoefde dus aan niemand uit te leggen
waarom ik keuzes maakte zoals ik ze maakte.
Ik besef dat ik het nog best ruim had. Ik kon met 32 uur
werken mijn huis en kind rooien. Wel met consuminder keuzes, en sommigen van
familie of vrienden vonden me raar of zielig. Maar ik heb niet het gevoel gehad
dat ik zaken die moesten, ook niet konden. Zelfs niet in de tijd dat ik ook nog alimentatie moest betalen (mijn ex werd ziek en werkloos)
Soms was het sparen voor moet-zaken, zeker als ze groot
waren. Ze lukten altijd wel. En naast die moet-zaken, was er regelmatig ruimte voor iets wat ik
wilde. Vakantie is meestal wel op een of andere manier gelukt. En dat
meevallertjes (verkopen van spullen, soms een klein kadootje van een vriend,
een keer een bonu op het werk) voor mij waren, was dan echt feest.
Die situatie is voor mij nu herinnnering. Geen slechte, zeker niet. Maar ik hou tegenwoordig geld over van mijn salaris. Voelt nog steeds af en toe bizar, want ik werk nu niet harder dan toen.
Ik heb dus ontzettend bewondering voor mensen die met beperkte
financiele middelen zitten, met een scenario dat ze er waarschijnlijk ook niet
uit kunnen komen (chronische ziekte en uitkering, ouderdom). Andere kunnen
misschien nog via opleiding of leerwerk naar een ruimere financien komen. Misschien.
Als die mensen waarschijnlijk alleen maar ruimte voor moet-zaken, en heel af en toe iets wat je wilt. Dan kost het veel zelfdiscipline en planning om ruimte te houden voor wat je wilt, en veel zelfdiscipline en planning om uit de financiele problemen te blijven.
Die mensen zijn onzichtbaar (ze komen “gewoon” uit met hun geld), maar in hun gevecht tegen de marketingreuzen en problemen die op je levenspad komen vind ik ze helden. Mijn keuzes zijn makkies, en ik kan tegenwoordig schuilen in reservegeld. Zij hebben de lastig keuzes en geen schuilopties, en zij redden het. Wow!
Als die mensen waarschijnlijk alleen maar ruimte voor moet-zaken, en heel af en toe iets wat je wilt. Dan kost het veel zelfdiscipline en planning om ruimte te houden voor wat je wilt, en veel zelfdiscipline en planning om uit de financiele problemen te blijven.
Die mensen zijn onzichtbaar (ze komen “gewoon” uit met hun geld), maar in hun gevecht tegen de marketingreuzen en problemen die op je levenspad komen vind ik ze helden. Mijn keuzes zijn makkies, en ik kan tegenwoordig schuilen in reservegeld. Zij hebben de lastig keuzes en geen schuilopties, en zij redden het. Wow!
Ik hoop dat ze hun kracht vinden, zoals ik tijdens mijn
scheiding kon. Dat ze keuzes zien, en hun eigen keuzes kunnen maken binnen hun
mogelijkheden. En daar dan van kunnen genieten. Want van mij mogen helden trots
zijn op hun prestaties en genieten van het leven. Ik zou ze graag in het zonnetje zetten, maar weet niet hoe ik dat kan doen.
Ken jij van die helden? En heeft iemand ideeen om deze helden positief te onthalen?
zondag 30 november 2014
Welness: douchen met restjes
Vandaag weer eens heerlijk gedouchet. Met een wellness douche.
Wel vrekkig natuurlijk!
Dat is bij mij haarmaskertje indoen (en laten intrekken). Dan haren wassen, en conditionen. En okseltjes scheren (enzo). En tutten met luxe badschuim, al dan niet met de scrubhandschoen. Afdrogen en daarna bodybutteren. En daarna ben ik weer helemaal toppie. Als ik zin heb, nog een massage toe.
Een pure vrekkenactie.
Een vrekkenactie, omdat ik regelmatig de douche uitzet tussendoor. Om in te zepen, of iets in te laten trekken. Totdat ik het koud heb, en de douche weer aanzet. Net de sauna zo!
Ik denk dat ik voor de totale ronde 8 doucheminuten gebruik. Misschien 10, als de winter doorzet.
Ik gebruik de douche thuis 1x per week; ik douche op het werk na het lopen, of was me bij de wastafel. Dus ik vind dat ik dan wel 2 douchebeurten in enen op mag maken ('s winters). In de zomer lukt het me wel om de welness ronde met 5 doucheminuten te doen; koud worden duurt dan veel langer.
Een vrekkenactie, omdat ik al die lekkere schuimpjes en spullen al lang heb staan. Sommige mensen zouden het al restjes noemen. Van vertrek van een baan en van een kerstpakket heb ik diverse luxe douchezaken gekregen in de afgelopen 3 jaar. En daar doe ik lang mee! Ik douche maar 2x in de maand met dat schuim, en dan doe ik nog minimale hoeveelheden. En ik doe het op een washand, dus wat daarin blijft zitten, daar was ik me de volgende dag mee bij de wastafel. Wassen met de restjes, dus.
Met het tempo waarop de spullen nu op gaan, heb ik nog 1,5 jaar te gaan. Ben benieuwd of er in die tijd nog wat aan komt waaien...
De vrekken-massage wordt, op aanvraag, geleverd door meneerGoedLeven. Die heeft een massagecursus gevolgd en kan nu masseren. Dat was een paar jaar geleden zijn verjaardagkado aan mij, lief he!
En na de welness actie, doe ik mijn relaxkleren aan (grote trui, supersokken), en zak op de bank met mijn geliefde huisgenoten. Knuffeltje? Kat op schoot, lievelingsprogramma op TV (ook het enige programma dat we kijken). Lievelingstheetje erbij. Totale zen, heerlijk cocoonen. Of hoe je dit geluksgevoel dan ook noemt. Mmmmm.
En natuurlijk: sinds ik dit soort welness rondjes doe, heb ik geen behoefte meer aan de sauna.
Wel vrekkig natuurlijk!
Dat is bij mij haarmaskertje indoen (en laten intrekken). Dan haren wassen, en conditionen. En okseltjes scheren (enzo). En tutten met luxe badschuim, al dan niet met de scrubhandschoen. Afdrogen en daarna bodybutteren. En daarna ben ik weer helemaal toppie. Als ik zin heb, nog een massage toe.
Een pure vrekkenactie.
Een vrekkenactie, omdat ik regelmatig de douche uitzet tussendoor. Om in te zepen, of iets in te laten trekken. Totdat ik het koud heb, en de douche weer aanzet. Net de sauna zo!
Ik denk dat ik voor de totale ronde 8 doucheminuten gebruik. Misschien 10, als de winter doorzet.
Ik gebruik de douche thuis 1x per week; ik douche op het werk na het lopen, of was me bij de wastafel. Dus ik vind dat ik dan wel 2 douchebeurten in enen op mag maken ('s winters). In de zomer lukt het me wel om de welness ronde met 5 doucheminuten te doen; koud worden duurt dan veel langer.
Een vrekkenactie, omdat ik al die lekkere schuimpjes en spullen al lang heb staan. Sommige mensen zouden het al restjes noemen. Van vertrek van een baan en van een kerstpakket heb ik diverse luxe douchezaken gekregen in de afgelopen 3 jaar. En daar doe ik lang mee! Ik douche maar 2x in de maand met dat schuim, en dan doe ik nog minimale hoeveelheden. En ik doe het op een washand, dus wat daarin blijft zitten, daar was ik me de volgende dag mee bij de wastafel. Wassen met de restjes, dus.
Met het tempo waarop de spullen nu op gaan, heb ik nog 1,5 jaar te gaan. Ben benieuwd of er in die tijd nog wat aan komt waaien...
De vrekken-massage wordt, op aanvraag, geleverd door meneerGoedLeven. Die heeft een massagecursus gevolgd en kan nu masseren. Dat was een paar jaar geleden zijn verjaardagkado aan mij, lief he!
En na de welness actie, doe ik mijn relaxkleren aan (grote trui, supersokken), en zak op de bank met mijn geliefde huisgenoten. Knuffeltje? Kat op schoot, lievelingsprogramma op TV (ook het enige programma dat we kijken). Lievelingstheetje erbij. Totale zen, heerlijk cocoonen. Of hoe je dit geluksgevoel dan ook noemt. Mmmmm.
En natuurlijk: sinds ik dit soort welness rondjes doe, heb ik geen behoefte meer aan de sauna.
vrijdag 28 november 2014
Financiele vrijheid = mentale Vrijheid. Of is het extra rente op je spaargeld?
Veel mensen hebben stress van geld. Zeker als er geld tekort is.
Toch kun je daar wel wat aan doen.
En levert daarna doorconsuminderen meer op dan rente: het vermindert stress op meer manieren dan ik vooraf dacht.
In mijn leven heb ik zelf wat situaties met emotionele en financiele stress meegemaakt. Daarover later nog wel een keer meer. En vaak kwam de stress op alle vlakken tegelijk.
Dus ik was erg blij dat ik werk kon vinden, en houden. Dat maakt het leven makkelijker. Want je eigen verdiende geld kun je uitgeven zoals je zelf wilt, zonder afhankelijkheid. Voor mij was dat gelijk aan aanzienlijk minder stress. Zelfs als dat betekende dat ik bijna fulltime werkte en een kind opvoedde tegelijkertijd.
Het inkomen uit t werk was niet altijd veel geld, dus keuzes maken en budgetteren (en consuminderen dus) vond ik logisch om te doen. Daarmee maakte ik keuzes, ook om dingen niet te doen. Of heel anders dan anderen te doen. Maar dat waren MIJN keuzes. Dat voelde toch een stuk beter dan dingen niet doen omdat je geld tekort had of alimentatie niet komt. Ik voelde me eigenmachtig, en regelmatig rijk-genoeg. Al met al voelde ik me meestal goed met mijn leven vanuit mijn keuzes, zelfs al was niet alles ruim, rijk en luxe.
Tegenwoordig is mijn situatie luxe. Jongens, nou. Ik kan alle moet-dingen financieren uit mijn inkomsten, en ook nog al mijn wil-dingen. En dan blijft er nog over om te sparen.
Dat voelde eerst onwerkelijk en feestelijk, toen kreeg ik er een bizar gevoel van. Tenslotte ging ik zoeken wat ik ermee kon.
Want mijn leven was al goed, meer spullen ofzo had ik niet echt nodig. (zeker toen ik de onderhoudsachterstand had ingelopen) Dus wat kon ik met het spaargeld wat ik zo ophoopte?
Ik kwam op sites die praten over F^& U geld.
Die uitlegden dat als je een aantal maanden salaris op de bank had, dat je dan eventueel tegen je baas kunt zeggen: "rot maar op, ik ga weg". Als je baas geen goede baas was, in jouw optiek.
Omdat je de baas niet meer 100% nodig had. Je had een keuze, bijvoorbeeld om een andere baan te zoeken. Of zelf te vertrekken en daarna een andere baan te zoeken.
Een gaaf idee. Wow!
Iets voor mij? Nou, nou, zo erg dapper ben ik niet geweest. Maar toen mijn baas een aantal jaar geen interessant werk meer kon bieden, ben ik eerst gaan praten of er opleidingen konden. Dat ging niet, maar mijn baas gaf me wel meer vrijheid om mijn werk in te richten en zelf zaken te verzinnen of op te pakken. Maakte het toch iets leuker. Zonder spaargeld had ik dat waarschijnlijk niet gedurfd.
En toen ik in de krant mijn droomjob voorbij zag komen, heb ik wel gesolliciteerd. Dat durfde ik, omdat ik tegen die tijd een (flink) aantal maanden levensonderhoud op de spaarrekening had staan.
De baan ging nog door ook! Dus ik heb mijn vaste baan opgezegd, en een jaarcontract op de droombaan aangenomen. Mijn collega's kwamen me geluk wensen, velen met een jaloerse blik in de ogen: "dat ik dat durfde...". Zij hadden een hypotheek.......
Ik ook, maar ik had afgelost en gespaard. Dus ik zat niet in een gouden kooi, ik kon kiezen voor vliegen. Niet naar een ver land op vakantie voor 3 weken, maar naar een andere toekomst.
Die job was leuk, maar toch wel anders dan ik had gedacht. En vooral bleken er onderdelen in te zitten, die ik toch wel moeilijk vond (ik ben GEEN politiek dier, weet ik nu). Dus na het jaarcontract ben ik niet verlengd.
En mijn collega's daar zagen het vol verwondering aan: ik zocht ander werk, maar ik was niet in paniek. Was ik wel helemaal helder?
Jazeker. Ik wist hoe ver mijn financiele polsstok reikte, en dat was best een aantal maanden (zeker bij de WW). Want ik had nog iets verder afgelost en gespaard. Dus geen paniek. Wel actie, hoor.
Nu zit ik in mijn volgende job, en ik heb weer een heerlijke uitdaging. Maar het is weer met moeilijke elementen. Dat vind ik nu eenmaal leuk. Maar ik heb dus soms best stress. En een beetje stress is leuk, en soms is het bij deze baan wel een beetje boel. Moet ik mee oppassen.
Maar echte stress kan ik relatief makkelijk buiten de deur houden: ik kan denken "desnoods ontslaan ze me, of wordt mijn contract niet verlengd. Dat is zeker jammer". Want mijn huishouden gaat het wel een tijdje redden. En ik wil nog steeds werken, want ik ben nog niet financieel-vrij, maar ik heb mogelijkheden het anders te doen dan verplicht elke maand te doen wat ik denk dat mijn baas wil.
Zo merk ik de mentale vrijheid. Ik kan zaken kiezen omdat ik ze goed vind, niet omdat de interne politiek of mijn baas het verordonneert.
Die aparte keuzes geven me soms een voorsprong in het werk, de originele ideeen worden gewaardeerd. Da's mooi.
En soms laat ik werk liggen, als de uren wat veel worden. Dat voelt eng, maar is wel goed voor mijn thuis. En dat is veel waard, dat fijne thuisgevoel. Doet mijn kind ook zeker goed.
Dus ik ben creatiever en heb een fijner thuis. Opbrengsten, niet in euro's maar wel in stukken van een goed leven.
Ik vind het wel jammer dat ik merk dat ik de mentale vrijheid niet zo goed kan uitleggen, aan collega's enzo. De eerste keren voelde het ook zo onwerkelijk, dat ik besefte dat ik kon kiezen om iets te doen wat de rest niet deed. Of juiste niet-doen, terwijl de rest vond dat dat moest voor het werk.
Ik kan zaken doen, of niet-doen omdat ik ze goed vind.
Dat voelt heel raar.
Ik moet nog steeds wennen aan die macht.
Want zelf je keuzes kunnen bedenken en uitvoeren is echt een soort macht. Voelt licht draaierig, maar het is vast gezonder dan zware wijn! :-)
Het is een rente op m'n spaargeld die ik niet had verwacht.
Niet goed kan uitleggen.
Maar iedereen aanraad!
Heb je die macht en vrijheid van ruimte in je budget ook al eens gevoeld? En zijn er mensen die dat machtsgevoel beter kunnen omschrijven?
Toch kun je daar wel wat aan doen.
En levert daarna doorconsuminderen meer op dan rente: het vermindert stress op meer manieren dan ik vooraf dacht.
In mijn leven heb ik zelf wat situaties met emotionele en financiele stress meegemaakt. Daarover later nog wel een keer meer. En vaak kwam de stress op alle vlakken tegelijk.
Dus ik was erg blij dat ik werk kon vinden, en houden. Dat maakt het leven makkelijker. Want je eigen verdiende geld kun je uitgeven zoals je zelf wilt, zonder afhankelijkheid. Voor mij was dat gelijk aan aanzienlijk minder stress. Zelfs als dat betekende dat ik bijna fulltime werkte en een kind opvoedde tegelijkertijd.
Het inkomen uit t werk was niet altijd veel geld, dus keuzes maken en budgetteren (en consuminderen dus) vond ik logisch om te doen. Daarmee maakte ik keuzes, ook om dingen niet te doen. Of heel anders dan anderen te doen. Maar dat waren MIJN keuzes. Dat voelde toch een stuk beter dan dingen niet doen omdat je geld tekort had of alimentatie niet komt. Ik voelde me eigenmachtig, en regelmatig rijk-genoeg. Al met al voelde ik me meestal goed met mijn leven vanuit mijn keuzes, zelfs al was niet alles ruim, rijk en luxe.
Tegenwoordig is mijn situatie luxe. Jongens, nou. Ik kan alle moet-dingen financieren uit mijn inkomsten, en ook nog al mijn wil-dingen. En dan blijft er nog over om te sparen.
Dat voelde eerst onwerkelijk en feestelijk, toen kreeg ik er een bizar gevoel van. Tenslotte ging ik zoeken wat ik ermee kon.
Want mijn leven was al goed, meer spullen ofzo had ik niet echt nodig. (zeker toen ik de onderhoudsachterstand had ingelopen) Dus wat kon ik met het spaargeld wat ik zo ophoopte?
Ik kwam op sites die praten over F^& U geld.
Die uitlegden dat als je een aantal maanden salaris op de bank had, dat je dan eventueel tegen je baas kunt zeggen: "rot maar op, ik ga weg". Als je baas geen goede baas was, in jouw optiek.
Omdat je de baas niet meer 100% nodig had. Je had een keuze, bijvoorbeeld om een andere baan te zoeken. Of zelf te vertrekken en daarna een andere baan te zoeken.
Een gaaf idee. Wow!
Iets voor mij? Nou, nou, zo erg dapper ben ik niet geweest. Maar toen mijn baas een aantal jaar geen interessant werk meer kon bieden, ben ik eerst gaan praten of er opleidingen konden. Dat ging niet, maar mijn baas gaf me wel meer vrijheid om mijn werk in te richten en zelf zaken te verzinnen of op te pakken. Maakte het toch iets leuker. Zonder spaargeld had ik dat waarschijnlijk niet gedurfd.
En toen ik in de krant mijn droomjob voorbij zag komen, heb ik wel gesolliciteerd. Dat durfde ik, omdat ik tegen die tijd een (flink) aantal maanden levensonderhoud op de spaarrekening had staan.
De baan ging nog door ook! Dus ik heb mijn vaste baan opgezegd, en een jaarcontract op de droombaan aangenomen. Mijn collega's kwamen me geluk wensen, velen met een jaloerse blik in de ogen: "dat ik dat durfde...". Zij hadden een hypotheek.......
Ik ook, maar ik had afgelost en gespaard. Dus ik zat niet in een gouden kooi, ik kon kiezen voor vliegen. Niet naar een ver land op vakantie voor 3 weken, maar naar een andere toekomst.
Die job was leuk, maar toch wel anders dan ik had gedacht. En vooral bleken er onderdelen in te zitten, die ik toch wel moeilijk vond (ik ben GEEN politiek dier, weet ik nu). Dus na het jaarcontract ben ik niet verlengd.
En mijn collega's daar zagen het vol verwondering aan: ik zocht ander werk, maar ik was niet in paniek. Was ik wel helemaal helder?
Jazeker. Ik wist hoe ver mijn financiele polsstok reikte, en dat was best een aantal maanden (zeker bij de WW). Want ik had nog iets verder afgelost en gespaard. Dus geen paniek. Wel actie, hoor.
Nu zit ik in mijn volgende job, en ik heb weer een heerlijke uitdaging. Maar het is weer met moeilijke elementen. Dat vind ik nu eenmaal leuk. Maar ik heb dus soms best stress. En een beetje stress is leuk, en soms is het bij deze baan wel een beetje boel. Moet ik mee oppassen.
Maar echte stress kan ik relatief makkelijk buiten de deur houden: ik kan denken "desnoods ontslaan ze me, of wordt mijn contract niet verlengd. Dat is zeker jammer". Want mijn huishouden gaat het wel een tijdje redden. En ik wil nog steeds werken, want ik ben nog niet financieel-vrij, maar ik heb mogelijkheden het anders te doen dan verplicht elke maand te doen wat ik denk dat mijn baas wil.
Zo merk ik de mentale vrijheid. Ik kan zaken kiezen omdat ik ze goed vind, niet omdat de interne politiek of mijn baas het verordonneert.
Die aparte keuzes geven me soms een voorsprong in het werk, de originele ideeen worden gewaardeerd. Da's mooi.
En soms laat ik werk liggen, als de uren wat veel worden. Dat voelt eng, maar is wel goed voor mijn thuis. En dat is veel waard, dat fijne thuisgevoel. Doet mijn kind ook zeker goed.
Dus ik ben creatiever en heb een fijner thuis. Opbrengsten, niet in euro's maar wel in stukken van een goed leven.
Ik vind het wel jammer dat ik merk dat ik de mentale vrijheid niet zo goed kan uitleggen, aan collega's enzo. De eerste keren voelde het ook zo onwerkelijk, dat ik besefte dat ik kon kiezen om iets te doen wat de rest niet deed. Of juiste niet-doen, terwijl de rest vond dat dat moest voor het werk.
Ik kan zaken doen, of niet-doen omdat ik ze goed vind.
Dat voelt heel raar.
Ik moet nog steeds wennen aan die macht.
Want zelf je keuzes kunnen bedenken en uitvoeren is echt een soort macht. Voelt licht draaierig, maar het is vast gezonder dan zware wijn! :-)
Het is een rente op m'n spaargeld die ik niet had verwacht.
Niet goed kan uitleggen.
Maar iedereen aanraad!
Heb je die macht en vrijheid van ruimte in je budget ook al eens gevoeld? En zijn er mensen die dat machtsgevoel beter kunnen omschrijven?
woensdag 19 november 2014
Winkeldronken
Vandaag heerlijke dag gehad (vrije dag....)
Naar de grote stad in de buurt gegaan, op de fiets, heerlijk uitgewaaid. Daar geshopd voor wat bijzondere dingen (die ze bij ons in t dorp niet hebben) en wat aparte eterijtjes (lang leve de islamitische slager). En wat kleding gekeken, voor netjes-op-het-werk heb ik eigenlijk weinig.
En ik voelde me raar in de winkels. Alsof ik dronken was. Er was zoveel te zien, zoveel te passen, om mogelijk mee te nemen. Zoveel moois. Zoveel lekkers.
Het overweldigde me. Ik verdronk een beetje. Goed denken was best lastig.
Uiteindelijk heb ik redelijk verstandige beslissingen genomen. Me aan m'n lijstje gehouden. Alleen voorraad meegenomen. Dat lukte omdat ik gewoontes heb, consumindergewoontes, die ik zonder nadenken kan doen. Koopbesluiten nemen op basis van vaste regels, of op basis van je lijstje. En anders komt het vast later wel. Als het voor mij bestemt is, ligt het er morgen ook nog wel. Daar kom ik dan voor terug. Hoeveel haast heeft dit nu echt?
Dus mijn portemonnee heeft niet meer geleden dan gepland van dit tripje. Maar het voelde wel raar. Ik voelde me opgejaagd, alsof ik koopbeslissingen moest nemen, terwijl niemand me dwong of in de nek hijgde.
De winkels zijn niet anders dan vroeger. Toen had ik dat gevoel nooit.
Of had ik toen dat gevoel altijd, eigenlijk? Misschien wel. Want ik heb de laatste jaren het koopvirus verloren, en besef dat ik alles heb ik moet en wat ik wil. Dus waarom shoppen? Dus ik kom nog maar heel weinig in winkels, of op de markt.
Misschien is het dat wel.
Met dit dronken-gevoel kijk ik eigenlijk met minder plezier naar de volgende keer uit, dat ik dingen moet zoeken. We zijn een feest aan het organiseren, en ik zoek wat aparte zaken. Dus dat wordt nog wel een keertje rondkijken.
Maar ik neem er in ieder geval de tijd voor, want dit dronken gevoel hoeft voor mij niet.
Is winkelen of shoppen voor meer mensen anders gaan aanvoelen sinds het consuminderen?
Naar de grote stad in de buurt gegaan, op de fiets, heerlijk uitgewaaid. Daar geshopd voor wat bijzondere dingen (die ze bij ons in t dorp niet hebben) en wat aparte eterijtjes (lang leve de islamitische slager). En wat kleding gekeken, voor netjes-op-het-werk heb ik eigenlijk weinig.
En ik voelde me raar in de winkels. Alsof ik dronken was. Er was zoveel te zien, zoveel te passen, om mogelijk mee te nemen. Zoveel moois. Zoveel lekkers.
Het overweldigde me. Ik verdronk een beetje. Goed denken was best lastig.
Uiteindelijk heb ik redelijk verstandige beslissingen genomen. Me aan m'n lijstje gehouden. Alleen voorraad meegenomen. Dat lukte omdat ik gewoontes heb, consumindergewoontes, die ik zonder nadenken kan doen. Koopbesluiten nemen op basis van vaste regels, of op basis van je lijstje. En anders komt het vast later wel. Als het voor mij bestemt is, ligt het er morgen ook nog wel. Daar kom ik dan voor terug. Hoeveel haast heeft dit nu echt?
Dus mijn portemonnee heeft niet meer geleden dan gepland van dit tripje. Maar het voelde wel raar. Ik voelde me opgejaagd, alsof ik koopbeslissingen moest nemen, terwijl niemand me dwong of in de nek hijgde.
De winkels zijn niet anders dan vroeger. Toen had ik dat gevoel nooit.
Of had ik toen dat gevoel altijd, eigenlijk? Misschien wel. Want ik heb de laatste jaren het koopvirus verloren, en besef dat ik alles heb ik moet en wat ik wil. Dus waarom shoppen? Dus ik kom nog maar heel weinig in winkels, of op de markt.
Misschien is het dat wel.
Met dit dronken-gevoel kijk ik eigenlijk met minder plezier naar de volgende keer uit, dat ik dingen moet zoeken. We zijn een feest aan het organiseren, en ik zoek wat aparte zaken. Dus dat wordt nog wel een keertje rondkijken.
Maar ik neem er in ieder geval de tijd voor, want dit dronken gevoel hoeft voor mij niet.
Is winkelen of shoppen voor meer mensen anders gaan aanvoelen sinds het consuminderen?
woensdag 29 oktober 2014
IMBY - mijn grote achtertuin
Ik hou van reizen. Vooral op m'n eigen spierkracht, waarbij fietsen favoriet is. Je gaat snel genoeg om verschillende zaken te zien, en langzaam genoeg om veel te zien, alles te ruiken en te voelen. En je kan stoppen wanneer je wilt, want je reist gewoon niet op de snelste manier. Dus je hebt een jas bij je, en wat drinken, altijd wel. En soms een hapje. En een pauzestop kan zomaar een mini-uitje worden.
Deze hobby heb ik nu een jaar of zes, en Nederland wordt bekend voor. Je ziet een foto en denkt: 'O ja, daar heb ik toen gefietst, dat was mooi/interessant/gezellig toen'.
Voor mijn werk moet ik (helaas) wel eens een flink stuk verderop wezen, en dan duurt de fiets of wandelen me echt te lang. De trein is minstens 30 minuten reizen verderop voordat ik een trein te pakken heb (met de auto, anders duurt het langer), dus in de praktijk pak ik dan de auto. En soms heb ik mazzel: dan kan (of kies ik er voor) om de werkrit te combineren met een stuk lopen vlak bij de plek die die dag m'n werk is.
En zo'n stuk lopen voelt dan ook als een mini-uitje. Ik kies een mooi stukje uit en ben gewoon een uur op vakantie.
Thuis ga ik daarentegen misschien wel minder weg dan anderen. Ik ga niet op wintersport, soms nauwelijks op "echte" zomervakantie. Dit jaar heb ik maar 1 week "echte" vakantie gehad. Fietsvakantie in eigen land natuurlijk. En minstens 10x in een weekend weggeweest op de fiets (al dan niet met overnachting, regelmatig bij vrienden). En ik heb middagen en avonden genoten van mijn achtertuin. Waar de zon vaak schijnt, een hangmat in past, en verse frambozen groeien. Zo vervelend ;-) !
Waar eventjes rusten ophoudt, en een vakantie "echt" begint, wordt voor mij tegenwoordig dus vaag. En ook de grens tussen mijn achtertuin en de rest van Nederland voelt vaag. Ik ga fietsen naar de kaasboer langs een mooi riviertje- is die rit huishoudelijk of vakantie? En als ik een mini-uitje heb na mijn werk, is dat dan uitrusten of ben ik even naar een vakantie gebeamed (Dank je Scottie!)
Voor mijn gevoel houdt mijn werk op bij de deur van het werkgebouw, en heb ik gewoon een hele grote achtertuin. Zeg maar heel Nederland. Waar ik na het werk regelmatig in vertoef. En in mijn achtertuin voel ik me goed. Of er nu een gemeentebordje "Hilvarenbeek"" of "Kootwijk" of mijn eigen gemeente bij hangt, ik voel me goed en voel me op dat moment op vakantie.
En in mijn achtertuin geniet ik. Van de frambozen en van een weglopend wildzwijn in de ochtendschermering. Van mijn hangmat en van een klein fuutje dat op de rug van zijn moeder zit. En van de wind waar ik tegen in boks als ik mijn frustratie kwijt wil, en ik even alles eruit kan schreeuwen.
Ik weet dat sommige mensen last hebben van NIMBY, omdat ze in HUN achtertuin dat lastige of gevaarlijke bouwwerk niet willen hebben. Ik ga voor IMBY: heel Nederland is mijn achtertuin en ik ga overal van genieten. Van bier in Bodegraven tot holle wegen in Gulpen.
Je kan zelf kiezen hoe groot je geluk is. En je achtertuin. Kennen jullie dat gevoel?
Deze hobby heb ik nu een jaar of zes, en Nederland wordt bekend voor. Je ziet een foto en denkt: 'O ja, daar heb ik toen gefietst, dat was mooi/interessant/gezellig toen'.
Voor mijn werk moet ik (helaas) wel eens een flink stuk verderop wezen, en dan duurt de fiets of wandelen me echt te lang. De trein is minstens 30 minuten reizen verderop voordat ik een trein te pakken heb (met de auto, anders duurt het langer), dus in de praktijk pak ik dan de auto. En soms heb ik mazzel: dan kan (of kies ik er voor) om de werkrit te combineren met een stuk lopen vlak bij de plek die die dag m'n werk is.
En zo'n stuk lopen voelt dan ook als een mini-uitje. Ik kies een mooi stukje uit en ben gewoon een uur op vakantie.
Thuis ga ik daarentegen misschien wel minder weg dan anderen. Ik ga niet op wintersport, soms nauwelijks op "echte" zomervakantie. Dit jaar heb ik maar 1 week "echte" vakantie gehad. Fietsvakantie in eigen land natuurlijk. En minstens 10x in een weekend weggeweest op de fiets (al dan niet met overnachting, regelmatig bij vrienden). En ik heb middagen en avonden genoten van mijn achtertuin. Waar de zon vaak schijnt, een hangmat in past, en verse frambozen groeien. Zo vervelend ;-) !
Waar eventjes rusten ophoudt, en een vakantie "echt" begint, wordt voor mij tegenwoordig dus vaag. En ook de grens tussen mijn achtertuin en de rest van Nederland voelt vaag. Ik ga fietsen naar de kaasboer langs een mooi riviertje- is die rit huishoudelijk of vakantie? En als ik een mini-uitje heb na mijn werk, is dat dan uitrusten of ben ik even naar een vakantie gebeamed (Dank je Scottie!)
Voor mijn gevoel houdt mijn werk op bij de deur van het werkgebouw, en heb ik gewoon een hele grote achtertuin. Zeg maar heel Nederland. Waar ik na het werk regelmatig in vertoef. En in mijn achtertuin voel ik me goed. Of er nu een gemeentebordje "Hilvarenbeek"" of "Kootwijk" of mijn eigen gemeente bij hangt, ik voel me goed en voel me op dat moment op vakantie.
En in mijn achtertuin geniet ik. Van de frambozen en van een weglopend wildzwijn in de ochtendschermering. Van mijn hangmat en van een klein fuutje dat op de rug van zijn moeder zit. En van de wind waar ik tegen in boks als ik mijn frustratie kwijt wil, en ik even alles eruit kan schreeuwen.
Ik weet dat sommige mensen last hebben van NIMBY, omdat ze in HUN achtertuin dat lastige of gevaarlijke bouwwerk niet willen hebben. Ik ga voor IMBY: heel Nederland is mijn achtertuin en ik ga overal van genieten. Van bier in Bodegraven tot holle wegen in Gulpen.
Je kan zelf kiezen hoe groot je geluk is. En je achtertuin. Kennen jullie dat gevoel?
woensdag 22 oktober 2014
Geen krokodillebil, maar ook geen gekookte kikker
In mijn laatste blog (heul lang geleden, sorry) merkte ik het al een beetje: moe. Eigenlijk best wel errug moe.
Moe omdat ik teveel wil. Het leven is zo leuk en interessant, naast alle dingen die toch soms wel een beetje moeten. Zelfs al kleed je alle moeten-dingen uit, minimaliseer je ze en doe je ze op manier die je energie geven. Dan nog wil ik teveel. Ik wil nog steeds een krokodillebil, zoals ik het tegen m'n kind zei.
En ik had mezelf bij m'n derde burnout toch ECHT beloofd dat ik dat niet meer ging doen.
Dat ik nog wel eens moe mocht zijn maar dat ik altijd moest kunnen blijven denken. En dat ik niet zo moe zou gaan worden dat ik continu geirriteerd was. Of dat ik gewoon geen zin meer had in dingen, die ik in het gewone leven leuk vind: koken, m'n werk, lekker fietsen of sporten. Als die kloof van moeheid, als een grote donkere diepte waar weer dreigde, dan zou ik gelijk dingen kappen. Eerst de lage prioriteit dingen en de dingen die energie kosten, en steeds verder terugsnoeien.
Tja, dat had ik mezelf beloofd.
En het mes (niet van Damocles, maar van B.urnout) viel natuurlijk net na een druk weekend, waardoor ik niet eens de puf had (of heb genomen) om m'n blog netjes te maken en een berichtje te typen dat ik tijdelijk op laag pitje stond.
Ik heb gelijk afgeknepen en braaf gerust en alleen gedaan wat moest (werken, kind helpen en 1 uur huishouden per week), en daarna gerust. En dan kijken of er energie was, of dat de dag al om was.
De dagen vlogen!
Sorry mensen. Het had netter gekund, maar dat kan ik nog niet. Ik ben al blij dat ik niet (weer) te ver ben gegaan.
Langzaam komt de energie weer terug (en het is hier herfstvakantie, dus ik heb wat vrij genomen. Dat helpt ook). Dus ik doe weer een kort blogje. Hopelijk komt er meer, want dit is wel een leuk iets om te doen.
En het blog over rente (en rente-op-rente) is ook een stukje verder. Maar verrek als het niet waar is: het is echt lastig om uit te leggen, zeker omdat ik de sneaky kanten ervan - ook voor slimme mensen- wil uitleggen. Dat kost echt hoofdbrekens en ik heb niet zoveel hoofd over nu om te breken. Het komt dus als het goed is. Het moet nog even sudderen, het is nog niet gaar.
Voor mezelf ben ik nu trots: ik heb op tijd "stop" gezegd. Ik heb mezelf niet als een kikker in een pan die langzaam wordt opgestookt, laten gaarkoken. Ik ben eruit gesprongen, en ben lekker gaan chillen. En zo uitrusten is echt makkelijker dan bijkomen van een burnout (of de ME terugvallen van Min-of-Meer). Het voelt ook wel fijn om weer zin te krijgen in klusjes of dingetjes. Die dan "opeens" gebeurd zijn. Soms dan. Want soms is het nog steeds rusten.
Nu hopen dat ook blogjes weer "opeens" gedaan zijn, want ik voel me toch wel erg prettig met het mee-lezen en het schrijven.
Fijne tijd iedereen!
Moe omdat ik teveel wil. Het leven is zo leuk en interessant, naast alle dingen die toch soms wel een beetje moeten. Zelfs al kleed je alle moeten-dingen uit, minimaliseer je ze en doe je ze op manier die je energie geven. Dan nog wil ik teveel. Ik wil nog steeds een krokodillebil, zoals ik het tegen m'n kind zei.
En ik had mezelf bij m'n derde burnout toch ECHT beloofd dat ik dat niet meer ging doen.
Dat ik nog wel eens moe mocht zijn maar dat ik altijd moest kunnen blijven denken. En dat ik niet zo moe zou gaan worden dat ik continu geirriteerd was. Of dat ik gewoon geen zin meer had in dingen, die ik in het gewone leven leuk vind: koken, m'n werk, lekker fietsen of sporten. Als die kloof van moeheid, als een grote donkere diepte waar weer dreigde, dan zou ik gelijk dingen kappen. Eerst de lage prioriteit dingen en de dingen die energie kosten, en steeds verder terugsnoeien.
Tja, dat had ik mezelf beloofd.
En het mes (niet van Damocles, maar van B.urnout) viel natuurlijk net na een druk weekend, waardoor ik niet eens de puf had (of heb genomen) om m'n blog netjes te maken en een berichtje te typen dat ik tijdelijk op laag pitje stond.
Ik heb gelijk afgeknepen en braaf gerust en alleen gedaan wat moest (werken, kind helpen en 1 uur huishouden per week), en daarna gerust. En dan kijken of er energie was, of dat de dag al om was.
De dagen vlogen!
Sorry mensen. Het had netter gekund, maar dat kan ik nog niet. Ik ben al blij dat ik niet (weer) te ver ben gegaan.
Langzaam komt de energie weer terug (en het is hier herfstvakantie, dus ik heb wat vrij genomen. Dat helpt ook). Dus ik doe weer een kort blogje. Hopelijk komt er meer, want dit is wel een leuk iets om te doen.
En het blog over rente (en rente-op-rente) is ook een stukje verder. Maar verrek als het niet waar is: het is echt lastig om uit te leggen, zeker omdat ik de sneaky kanten ervan - ook voor slimme mensen- wil uitleggen. Dat kost echt hoofdbrekens en ik heb niet zoveel hoofd over nu om te breken. Het komt dus als het goed is. Het moet nog even sudderen, het is nog niet gaar.
Voor mezelf ben ik nu trots: ik heb op tijd "stop" gezegd. Ik heb mezelf niet als een kikker in een pan die langzaam wordt opgestookt, laten gaarkoken. Ik ben eruit gesprongen, en ben lekker gaan chillen. En zo uitrusten is echt makkelijker dan bijkomen van een burnout (of de ME terugvallen van Min-of-Meer). Het voelt ook wel fijn om weer zin te krijgen in klusjes of dingetjes. Die dan "opeens" gebeurd zijn. Soms dan. Want soms is het nog steeds rusten.
Nu hopen dat ook blogjes weer "opeens" gedaan zijn, want ik voel me toch wel erg prettig met het mee-lezen en het schrijven.
Fijne tijd iedereen!
zondag 28 september 2014
Ik wil, ik wil..... een krokodillebil. En hard kunnen lopen.
De zin "ik wil, ik wil..... een krokodillebil" gebruikte ik bij mijn kind om duidelijk te maken dat hij wel veel wilde. Soms kreeg hij het, soms niet.
Dit weekend heb ik een heerlijk weekend gehad met 2 verjaardagen van mensen die ik erg mag en een bierfestival. Het Bierfestival in Bodegraven kan ik aanraden! Niet commercieel, erg relaxt en wel bijzonder veel bijzondere biertjes met allerlei bijzondere smaken. Heel erg genoten.
Maar ondanks rustig aan doen, en rustig naar alle zaken toe fietsen (fitness en goedkoop vervoer in 1 klap), was ik zondag toch zo moe, dat we de auto hebben gepakt voor het ritje naar de dichstbijzijnde stad. Voor mijn doen bizar, want zulke afstanden kon ik vorig jaar gewoon fietsen.
Nu ga ik niet meer op de fiets naar m'n werk (bijna 100 km enkele reis is me net ff te ver om te fietsen, lui he. 25 km redde ik goed met mijn topfiets), en merk ik gelijk dat m'n conditie inkakt. Ik was er zondag aardig depressief van. Ongetwijfeld voelde ik me ook rot omdat ik zo moe was. Wel braaf vroeg gaan slapen elke avond, hielp wel wat.
Maar ik moet toch eens goed gaan kijken en budgetteren met m'n energie. Wil ik teveel? (ongetwijfeld :-) ) Het leven is zo mooi, ik wil achter van alles aanlopen en doen.
Wat is belangrijk om m'n energie aan te spenderen?
M'n werk, tot op zekere hoogte.
M'n kind en vriendlief, zeker.
M'n huis, nou soms, maar niet totaan het VTwonen. Gelukkig doen de huisgenoten al hun deel.
M'n familie, waar een ziekte en een verhuizing speelt? Teer punt, aangezien ze in het verleden voor mij nooit tijd hadden, ook niet toen ik zwanger of ziek was of aan het verhuizen. Ik ben niet fanatiek, merk ik.
M'n vrienden? Graag, maar een lastig punt in het energiebudget, omdat er een aantal ver weg wonen. M'n conditie? Wel slim, want een fit lijf houdt alle andere punten beter vol.
Hobby's? Tja, als ik niet helemaal chagrijnig wil worden misschien wel, maar heb ik daar energie voor?
Dus hardlopen blijf ik nog maar even doen, voor de rest even gaan kijken waar ik m'n energie aan ga besteden. Want mezelf doodlopen vind ik niet slim.
Heb je nog tips voor mijn energiebudget?
Dit weekend heb ik een heerlijk weekend gehad met 2 verjaardagen van mensen die ik erg mag en een bierfestival. Het Bierfestival in Bodegraven kan ik aanraden! Niet commercieel, erg relaxt en wel bijzonder veel bijzondere biertjes met allerlei bijzondere smaken. Heel erg genoten.
Maar ondanks rustig aan doen, en rustig naar alle zaken toe fietsen (fitness en goedkoop vervoer in 1 klap), was ik zondag toch zo moe, dat we de auto hebben gepakt voor het ritje naar de dichstbijzijnde stad. Voor mijn doen bizar, want zulke afstanden kon ik vorig jaar gewoon fietsen.
Nu ga ik niet meer op de fiets naar m'n werk (bijna 100 km enkele reis is me net ff te ver om te fietsen, lui he. 25 km redde ik goed met mijn topfiets), en merk ik gelijk dat m'n conditie inkakt. Ik was er zondag aardig depressief van. Ongetwijfeld voelde ik me ook rot omdat ik zo moe was. Wel braaf vroeg gaan slapen elke avond, hielp wel wat.
Maar ik moet toch eens goed gaan kijken en budgetteren met m'n energie. Wil ik teveel? (ongetwijfeld :-) ) Het leven is zo mooi, ik wil achter van alles aanlopen en doen.
Wat is belangrijk om m'n energie aan te spenderen?
M'n werk, tot op zekere hoogte.
M'n kind en vriendlief, zeker.
M'n huis, nou soms, maar niet totaan het VTwonen. Gelukkig doen de huisgenoten al hun deel.
M'n familie, waar een ziekte en een verhuizing speelt? Teer punt, aangezien ze in het verleden voor mij nooit tijd hadden, ook niet toen ik zwanger of ziek was of aan het verhuizen. Ik ben niet fanatiek, merk ik.
M'n vrienden? Graag, maar een lastig punt in het energiebudget, omdat er een aantal ver weg wonen. M'n conditie? Wel slim, want een fit lijf houdt alle andere punten beter vol.
Hobby's? Tja, als ik niet helemaal chagrijnig wil worden misschien wel, maar heb ik daar energie voor?
Dus hardlopen blijf ik nog maar even doen, voor de rest even gaan kijken waar ik m'n energie aan ga besteden. Want mezelf doodlopen vind ik niet slim.
Heb je nog tips voor mijn energiebudget?
donderdag 25 september 2014
Hypotheek - keuzes, keuzes
Een hypotheek is eigenlijk heel simpel: een lening met onderpand.
Hoe banken het "product" ook verder noemen, dit is en blijft het verhaal.
Wel zijn er wat details te kiezen. Details die wel impact op je leven kunnen hebben, veel zelfs, voor je geld of je mogelijkheden. De keuzes met de grootste impact zijn terugbetaaltijd en de hoeveelheid geld die je wilt lenen.
Je kan kiezen of je de volledige huizenprijs leent (of zelfs nog extra om de makelaar, belasting en notaris te betalen - "kosten koper" heet dat), of dat je minder leent. Minder lenen betekent dat je de rest van de koopsom zelf ophoest, vanaf een spaarrekening of zoiets. Dat moet je dan wel vooraf bij elkaar gespaard hebben.
Sparen is zowiezo een handige vaardigheid om te kunnen, als je met grote geldbedragen in de weer gaat, en met grote verantwoordelijkheden als een berg stenen die jij en je familie veilig en comfortabel moeten houden.
Als je geen spaargeld hebt, is een hypotheek misschien niet zo'n goede keuze. Lenen met inzet van je hele huis, en je hele verdienvermogen over 30 jaar? Het mag, maar je toekomst staat wel vast. In steen of beton. Tenminste, als alles blijft lopen, zoals je nu denkt. Maar denk dan nu eens aan scenario's waarbij het anders loopt, zoals werkeloosheid, (dure) ziekte van jou of je familie. Kun je dat scenario aan? Kun je dan het huis houden, door uitgaves te schrappen? Of verhuis je dan makkelijk?
Of verzeker je voor die vervelende scenarios? Dat kost geld, dus de lening afbetalen duurt dan langer. Kan de bank langer genieten van je rentebetalingen. Maar dat mag je natuurlijk kiezen. De economie zal blij zijn met je.
Of heb je dan nog andere opties? Een ander huis kiezen kan natuurlijk ook nog. Kleiner, op een andere plek, of waar nog klussen in te doen zijn (die je later kan doen).
Goed: je hebt je huis en eigen spaargeld-investering gekozen.
Dan komt daarna de keuze met de volgend grootste impact: hoe snel wil je terugbetalen?
30 jaar is de gebruikelijke terugbetaaltijd in Nederland. Dat stamt uit de tijd dat mensen tegen hun dertigste een hypotheek namen (omdat er kindertjes kwamen en mensen een beginnetje bij elkaar hadden gespaard). En ze wilden tegen hun pensioen van de hypotheekkosten af zijn, want je AOW plus eventueel pensioen is maximaal 70% van je salaris. Dan is het fijn als je maandlasten minder zijn dan in je salaris-tijd.
Maar dat is niet verplicht. Je kan ook langer hypothekeren, of korter.
Kies vooral iets wat past bij het leven dat jij leidt, of dat je wilt leiden. Denk eens 10 jaar vooruit, en 20 jaar. En 30 jaar. Hoe oud ben je dan? Verdien je dan nog, of ben je dan al met pensioen? Hoeveel komt er dan binnen elke maand? Je geldsituatie (met of zonder hypotheek tegen die tijd) zou daarbij moeten passen.
Pas daarna komen keuzes over hypotheekvormen en rentes in zicht.
Enne wist je dat:.. je ook nog de keuze hebt om het geld niet van een bank te lenen, maar van een familielid. Wel volgens dezelfde spelregels als met de bank, dus netjes vastleggen bij de notaris, rente betalen en de schuld aflossen. Dan mag je de hypotheekrente aftrekken van de belasting.
En het leuke voor dat familielid is dat het geleende geld niet meetelt in box 3 (vermogen), en dat de rente waarschijnlijk hoger is dat dat familielid krijgt op een spaarrekening. Dat is win-win.
Voor jou is de rente waarschijnlijk hetzelfde of iets minder dan bij de bank.
Na deze keuzes met de grootste impact, kun je nog kiezen voor de soort hypotheek. Dat maakt minder uit, maar heeft nog steeds genoeg invloed op je maandelijkse lasten, om eens de keuzes naast elkaar te leggen. Dat is genoeg stof voor een blog op zich zelf, dus: wordt vervolgd.
Hoe banken het "product" ook verder noemen, dit is en blijft het verhaal.
Wel zijn er wat details te kiezen. Details die wel impact op je leven kunnen hebben, veel zelfs, voor je geld of je mogelijkheden. De keuzes met de grootste impact zijn terugbetaaltijd en de hoeveelheid geld die je wilt lenen.
Je kan kiezen of je de volledige huizenprijs leent (of zelfs nog extra om de makelaar, belasting en notaris te betalen - "kosten koper" heet dat), of dat je minder leent. Minder lenen betekent dat je de rest van de koopsom zelf ophoest, vanaf een spaarrekening of zoiets. Dat moet je dan wel vooraf bij elkaar gespaard hebben.
Sparen is zowiezo een handige vaardigheid om te kunnen, als je met grote geldbedragen in de weer gaat, en met grote verantwoordelijkheden als een berg stenen die jij en je familie veilig en comfortabel moeten houden.
Als je geen spaargeld hebt, is een hypotheek misschien niet zo'n goede keuze. Lenen met inzet van je hele huis, en je hele verdienvermogen over 30 jaar? Het mag, maar je toekomst staat wel vast. In steen of beton. Tenminste, als alles blijft lopen, zoals je nu denkt. Maar denk dan nu eens aan scenario's waarbij het anders loopt, zoals werkeloosheid, (dure) ziekte van jou of je familie. Kun je dat scenario aan? Kun je dan het huis houden, door uitgaves te schrappen? Of verhuis je dan makkelijk?
Of verzeker je voor die vervelende scenarios? Dat kost geld, dus de lening afbetalen duurt dan langer. Kan de bank langer genieten van je rentebetalingen. Maar dat mag je natuurlijk kiezen. De economie zal blij zijn met je.
Of heb je dan nog andere opties? Een ander huis kiezen kan natuurlijk ook nog. Kleiner, op een andere plek, of waar nog klussen in te doen zijn (die je later kan doen).
Goed: je hebt je huis en eigen spaargeld-investering gekozen.
Dan komt daarna de keuze met de volgend grootste impact: hoe snel wil je terugbetalen?
30 jaar is de gebruikelijke terugbetaaltijd in Nederland. Dat stamt uit de tijd dat mensen tegen hun dertigste een hypotheek namen (omdat er kindertjes kwamen en mensen een beginnetje bij elkaar hadden gespaard). En ze wilden tegen hun pensioen van de hypotheekkosten af zijn, want je AOW plus eventueel pensioen is maximaal 70% van je salaris. Dan is het fijn als je maandlasten minder zijn dan in je salaris-tijd.
Maar dat is niet verplicht. Je kan ook langer hypothekeren, of korter.
Kies vooral iets wat past bij het leven dat jij leidt, of dat je wilt leiden. Denk eens 10 jaar vooruit, en 20 jaar. En 30 jaar. Hoe oud ben je dan? Verdien je dan nog, of ben je dan al met pensioen? Hoeveel komt er dan binnen elke maand? Je geldsituatie (met of zonder hypotheek tegen die tijd) zou daarbij moeten passen.
Pas daarna komen keuzes over hypotheekvormen en rentes in zicht.
Enne wist je dat:.. je ook nog de keuze hebt om het geld niet van een bank te lenen, maar van een familielid. Wel volgens dezelfde spelregels als met de bank, dus netjes vastleggen bij de notaris, rente betalen en de schuld aflossen. Dan mag je de hypotheekrente aftrekken van de belasting.
En het leuke voor dat familielid is dat het geleende geld niet meetelt in box 3 (vermogen), en dat de rente waarschijnlijk hoger is dat dat familielid krijgt op een spaarrekening. Dat is win-win.
Voor jou is de rente waarschijnlijk hetzelfde of iets minder dan bij de bank.
Na deze keuzes met de grootste impact, kun je nog kiezen voor de soort hypotheek. Dat maakt minder uit, maar heeft nog steeds genoeg invloed op je maandelijkse lasten, om eens de keuzes naast elkaar te leggen. Dat is genoeg stof voor een blog op zich zelf, dus: wordt vervolgd.
dinsdag 23 september 2014
Raadgevers in keuzes - deel 2: gewoon nodig?
"Ik heb het gewoon NODIG".
Een beetje genant gesprek dat ik laatst onverwachts overhoorde. Een gesprek tussen een vader en zoon.
Zoon woont bij zijn moeder, en vader woont bij zijn nieuwe vriendin. Vader betaalt alimentatie, conform het convenant. Zoonlief doet een vakopleiding, en vraagt vader schoolkosten te betalen. Vakopleidingen zijn tenslotte niet goedkoop. Vader wil weten waar het geld voor is, waar de rekening van is.
Het is een moeizaam gesprek. Zoonlief lijkt niets te kunnen vertellen. Een echte man, die het niet onder woorden kan brengen? Een zoon die iets verbergt en niet wil vertellen? Een zoon die zijn financien niet helder heeft en niet kan vertellen? Zoon roept alleen een aantal keer dat hij "het gewoon nodig heeft".
Raar verhaal, maar ik weet natuurlijk van alles niet over de situatie. Wat me raakte was de toon waarop zoon riep dat hij het gewoon NODIG had. Hard genoeg dat ik het door de telefoon heen hoorde.
Vader heeft gewone baan, administratief. De rekening lijkt hij te willen bijdragen. Hij geeft geen indicatie of het geld een probleem is. Of wil hij zeker weten dat zijn geld naar zoon gaat? Vader wil zoon zien, maar die heeft geen tijd voor hem. Zoon wil dat vader gewoon overmaakt.
Ik weet dat moeder een gewone baan heeft, administratief. Zoon woont bij haar, samen met z'n vriendin - die een fulltime baan heeft als in een slagerij. Een keurig gezin zo met z'n drietjes. Al weet ik niet veel van ze. Maar ze lijken het goed te hebben. Gewone mensen. Net huis met beeldjes geloof ik. Vakantie in Kroatie gehad.
Maar zoon klonk alsof het geld nodig was, omdat er geldtekort was. En zo heb ik gezin nooit gezien. Wat ik van ze zie (da's niet veel hoor), is keurig en netjes. En in mijn optiek regelmatig met luxezaken. Theaterbezoek, uit eten. Nieuwe kleren. Een bijzonder goed leven. Ik gun zoiets iedereen.
Wat zou zoon bedoelen met gewoon nodig, dan? Kun je geldproblemen hebben als je regelmatig luxe dingen doet? Dan kun je toch bezuinigen en wel uitkomen. Of zie ik dat te simpel? En luxe dingen zou ik niet bestempelen als "gewoon nodig".
Ben ik te bescheiden? Denk ik te klein en heeft een mensen gewoon regelmatig zulke dingen nodig?
Het voelde een beetje als de real life versie van "dubbeltje op z'n kant". Maar dan wel de spannende trailer, waarbij je het hele verhaal nog te horen moet krijgen.
Net zoals bij dat programma, snap ik de hoofdpersoon niet. Waarom stellen mensen alle onderdelen van hun leven als "gewoon" en is eigenlijk alles "nodig"? Onderdak moet je hebben, maar een mens kan toch zonder vakantie? Kleren zijn wel handig, maar tweedehands kan toch ook? Zo zijn er zoveel keuzes en maar een beperkt aantal zaken die echt moeten.
Of was het dat de zoon niet wou ingaan op andere uitgaven, en "gewoon nodig" als excuus zei. Denk ik te verantwoordelijk, als je geld hebt uitgegeven aan luxe zaken, moet je niet zeuren als je tekort hebt voor de supermarkt? Wilde zoon de connectie tussen uitgaves niet maken? Of kon hij dat niet?
Maar ik moet de uitzondering zijn, en de zoon veel normaler dan ik. Als ik de statistieken kijk, he. Dan krijg ik het idee dat de meeste mensen als raadgever in keuzes de optie "Geen/n.v.t" nemen. Geen keuze maken, althans niet bewust. Ook niet voor belangrijke zaken als geld (zeker belangrijk als je het niet onbeperkt hebt), opvoeding van je kinderen, of waar je je tijd aanbesteed.
Misschien ben ik teveel een nadenkert. Misschien is dat wel erger geworden door een rothuwelijk en een lange periode alleenstaand moederschap. Dan heb je veel zaken beperkt (geld, tijd, energie) en rendeert het wel direct en levert het veel op om goed na te denken en slim te kiezen.
Maar er moeten in Nederland nu toch veel mensen zijn voor wie geld en/of tijd en/of energie erg beperkt is. Voor zoon was in ieder geval geld beperkt. En nog hoor ik dan vaak "gewoon nodig".
En ik snap het niet. Echt niet! Kan iemand mij raad geven hierin?
Zijn er mensen die ideeen hebben waarom mensen voor "gewoon nodig" kiezen? (en niet nadenken of uitzoeken)
Een beetje genant gesprek dat ik laatst onverwachts overhoorde. Een gesprek tussen een vader en zoon.
Zoon woont bij zijn moeder, en vader woont bij zijn nieuwe vriendin. Vader betaalt alimentatie, conform het convenant. Zoonlief doet een vakopleiding, en vraagt vader schoolkosten te betalen. Vakopleidingen zijn tenslotte niet goedkoop. Vader wil weten waar het geld voor is, waar de rekening van is.
Het is een moeizaam gesprek. Zoonlief lijkt niets te kunnen vertellen. Een echte man, die het niet onder woorden kan brengen? Een zoon die iets verbergt en niet wil vertellen? Een zoon die zijn financien niet helder heeft en niet kan vertellen? Zoon roept alleen een aantal keer dat hij "het gewoon nodig heeft".
Raar verhaal, maar ik weet natuurlijk van alles niet over de situatie. Wat me raakte was de toon waarop zoon riep dat hij het gewoon NODIG had. Hard genoeg dat ik het door de telefoon heen hoorde.
Vader heeft gewone baan, administratief. De rekening lijkt hij te willen bijdragen. Hij geeft geen indicatie of het geld een probleem is. Of wil hij zeker weten dat zijn geld naar zoon gaat? Vader wil zoon zien, maar die heeft geen tijd voor hem. Zoon wil dat vader gewoon overmaakt.
Ik weet dat moeder een gewone baan heeft, administratief. Zoon woont bij haar, samen met z'n vriendin - die een fulltime baan heeft als in een slagerij. Een keurig gezin zo met z'n drietjes. Al weet ik niet veel van ze. Maar ze lijken het goed te hebben. Gewone mensen. Net huis met beeldjes geloof ik. Vakantie in Kroatie gehad.
Maar zoon klonk alsof het geld nodig was, omdat er geldtekort was. En zo heb ik gezin nooit gezien. Wat ik van ze zie (da's niet veel hoor), is keurig en netjes. En in mijn optiek regelmatig met luxezaken. Theaterbezoek, uit eten. Nieuwe kleren. Een bijzonder goed leven. Ik gun zoiets iedereen.
Wat zou zoon bedoelen met gewoon nodig, dan? Kun je geldproblemen hebben als je regelmatig luxe dingen doet? Dan kun je toch bezuinigen en wel uitkomen. Of zie ik dat te simpel? En luxe dingen zou ik niet bestempelen als "gewoon nodig".
Ben ik te bescheiden? Denk ik te klein en heeft een mensen gewoon regelmatig zulke dingen nodig?
Het voelde een beetje als de real life versie van "dubbeltje op z'n kant". Maar dan wel de spannende trailer, waarbij je het hele verhaal nog te horen moet krijgen.
Net zoals bij dat programma, snap ik de hoofdpersoon niet. Waarom stellen mensen alle onderdelen van hun leven als "gewoon" en is eigenlijk alles "nodig"? Onderdak moet je hebben, maar een mens kan toch zonder vakantie? Kleren zijn wel handig, maar tweedehands kan toch ook? Zo zijn er zoveel keuzes en maar een beperkt aantal zaken die echt moeten.
Of was het dat de zoon niet wou ingaan op andere uitgaven, en "gewoon nodig" als excuus zei. Denk ik te verantwoordelijk, als je geld hebt uitgegeven aan luxe zaken, moet je niet zeuren als je tekort hebt voor de supermarkt? Wilde zoon de connectie tussen uitgaves niet maken? Of kon hij dat niet?
Maar ik moet de uitzondering zijn, en de zoon veel normaler dan ik. Als ik de statistieken kijk, he. Dan krijg ik het idee dat de meeste mensen als raadgever in keuzes de optie "Geen/n.v.t" nemen. Geen keuze maken, althans niet bewust. Ook niet voor belangrijke zaken als geld (zeker belangrijk als je het niet onbeperkt hebt), opvoeding van je kinderen, of waar je je tijd aanbesteed.
Misschien ben ik teveel een nadenkert. Misschien is dat wel erger geworden door een rothuwelijk en een lange periode alleenstaand moederschap. Dan heb je veel zaken beperkt (geld, tijd, energie) en rendeert het wel direct en levert het veel op om goed na te denken en slim te kiezen.
Maar er moeten in Nederland nu toch veel mensen zijn voor wie geld en/of tijd en/of energie erg beperkt is. Voor zoon was in ieder geval geld beperkt. En nog hoor ik dan vaak "gewoon nodig".
En ik snap het niet. Echt niet! Kan iemand mij raad geven hierin?
Zijn er mensen die ideeen hebben waarom mensen voor "gewoon nodig" kiezen? (en niet nadenken of uitzoeken)
zaterdag 20 september 2014
hypotheken - in principe heel simpel
Een hypotheek is een lening met onderpand.
Da's eigenlijk alles.
En een lening betaal je terug - met rente.
Elke maand betaal je rente. En je betaalt rente totdat alles is terugbetaald.
Terugbetalen doe je meestal elke maand een stukje, en soms in 1x aan het eind.
Een lening is een deal, een overeenkomst. Een overeenkomst wordt betrouwbaarder als deze zwart-op-wit, bij een betrouwbare partij. Dan weet iedereen waar die zich aan te houden heeft, en dat het ook echt is afgepsroken. Een notaris is vaak de betrouwbare partij. Die weet ook de juiste bewoordingen, waar niemand onderuit kan, en iedereen zijn rechten en plichten in kent.
Bij een lening heeft de uitlener een risico. Misschien betaal je niet alles terug.
Dat kan in de eerste maand gebeuren. Of in de laatste maand. Of er tussenin. Dat is wel heel verdrietig voor de uitlener.
Om dat risico te verminderen, wil de uitlener een vorm van zekerheid. Hoe concreter, hoe beter.
Bijvoorbeeld een onderpand. Een onderpand is iets met waarde wat je aan de uitlener geeft, totdat je de lening hebt terugbetaalt. Als je niet terugbetaalt, mag de uitlener je onderpand verkopen en met de opbrengst de lening vereffenen. Hypotheek is een oud-grieks woord voor onderpand. Hypotheek was vroeger een duur woord voor onderpand, nu is het vakjargon geworden, met allerlei regels die erbij gelden. Dure woorden klonken en klinken ingewikkelder en betrouwbaarder, dat weet elke marketeer. En als mensen door dure woorden het niet zelf gaan doen, maar daardoor op de bank vertrouwen, des te beter.
Bij een huis is er een simpel onderpand mogelijk: je geeft je huis in onderpand. De bank is dan juridisch eigenaar van je huis, jij leent het geld van de bank en jij gebruikt het huis. Je woont erin.
Dat is alles.
Dat is de gedachte, dat is het idee.
Je mag in een hypotheekhuis meer doen dan een huurder. Verbouwen is geen punt. Maar uiteindelijk heeft de bank het voor het zeggen (bijvoorbeeld over verbouwen of over kamers verhuren), die is tenslotte de echte eigenaar. Er staat dan ook altijd in de kleine lettertjes van de hypotheekakte dat je zaken die de waarde van het huis veranderen, aan de bank moet melden. Zolang die hypotheekakte geldig is.
Soms is een uitlener ook tevreden met een garantie: iemand die belooft te gaan betalen als jij niet betaalt. Garant stellen, heet dat. Natuurlijk zet je die belofte ook zwart-op-wit, liefst bij een notaris.
Nou zijn er wel van details die kunnen varieren in de deal die je met de uitlener maakt. En daar kun je dan keuzes in maken.
Wanneer je rente betaalt, of je een vaste rente afspreekt.
Of je aflost, en in welke porties je aflost.
Hoe lang de lening duurt.
Hoeveel risico je wil lopen, of hoeveel risico de bank wil lopen. (ook de uitlener kan zaken kiezen, het is een deal tussen 2 partijen)
Dat zijn de meestvoorkomende keuzes. Maar voel je vooral vrij om zelf varianten te bedenken, en in de onderhandeling met een uitlener voor te stellen. Misschien even wennen voor de uitlener.
En zelfs de uitlener kun je kiezen: ook een familielid mag een hypothecaire lening verstrekken. (en ook dan kun je het van de belasting aftrekken, als de lening aan de belastingvoorwaarden voldoet)
Bij de bank werken verdienbedenkers die de keuzes bij een lening hebben gemaakt en die vaste keuzes hebben vertaald in "producten". Met allerlei namen waar marketing goed over heeft nagedacht. Met voorwaarden waar juristen een puntje aan hebben gezogen.
Maar het blijft gewoon een lening met onderpand.
En zoals bij elke lening geldt:
Kort lenen is kort maar hevig betalen. En daarna ben je klaar.
Lang lenen is minder betalen per maand, dus je houdt meer over. En je betaalt wel veel langer. (en er komt nog een blog over de rente, daar zit wat geniepigs in over ongemerkt veel van die rente betalen)
Wat wil je? Wat is wijsheid? - dat hangt af van wat je wil in je leven, of wat je vind dat je moet. Maar dat is een heel nieuw chapiter.
Da's eigenlijk alles.
En een lening betaal je terug - met rente.
Elke maand betaal je rente. En je betaalt rente totdat alles is terugbetaald.
Terugbetalen doe je meestal elke maand een stukje, en soms in 1x aan het eind.
Een lening is een deal, een overeenkomst. Een overeenkomst wordt betrouwbaarder als deze zwart-op-wit, bij een betrouwbare partij. Dan weet iedereen waar die zich aan te houden heeft, en dat het ook echt is afgepsroken. Een notaris is vaak de betrouwbare partij. Die weet ook de juiste bewoordingen, waar niemand onderuit kan, en iedereen zijn rechten en plichten in kent.
Bij een lening heeft de uitlener een risico. Misschien betaal je niet alles terug.
Dat kan in de eerste maand gebeuren. Of in de laatste maand. Of er tussenin. Dat is wel heel verdrietig voor de uitlener.
Om dat risico te verminderen, wil de uitlener een vorm van zekerheid. Hoe concreter, hoe beter.
Bijvoorbeeld een onderpand. Een onderpand is iets met waarde wat je aan de uitlener geeft, totdat je de lening hebt terugbetaalt. Als je niet terugbetaalt, mag de uitlener je onderpand verkopen en met de opbrengst de lening vereffenen. Hypotheek is een oud-grieks woord voor onderpand. Hypotheek was vroeger een duur woord voor onderpand, nu is het vakjargon geworden, met allerlei regels die erbij gelden. Dure woorden klonken en klinken ingewikkelder en betrouwbaarder, dat weet elke marketeer. En als mensen door dure woorden het niet zelf gaan doen, maar daardoor op de bank vertrouwen, des te beter.
Bij een huis is er een simpel onderpand mogelijk: je geeft je huis in onderpand. De bank is dan juridisch eigenaar van je huis, jij leent het geld van de bank en jij gebruikt het huis. Je woont erin.
Dat is alles.
Dat is de gedachte, dat is het idee.
Je mag in een hypotheekhuis meer doen dan een huurder. Verbouwen is geen punt. Maar uiteindelijk heeft de bank het voor het zeggen (bijvoorbeeld over verbouwen of over kamers verhuren), die is tenslotte de echte eigenaar. Er staat dan ook altijd in de kleine lettertjes van de hypotheekakte dat je zaken die de waarde van het huis veranderen, aan de bank moet melden. Zolang die hypotheekakte geldig is.
Soms is een uitlener ook tevreden met een garantie: iemand die belooft te gaan betalen als jij niet betaalt. Garant stellen, heet dat. Natuurlijk zet je die belofte ook zwart-op-wit, liefst bij een notaris.
Nou zijn er wel van details die kunnen varieren in de deal die je met de uitlener maakt. En daar kun je dan keuzes in maken.
Wanneer je rente betaalt, of je een vaste rente afspreekt.
Of je aflost, en in welke porties je aflost.
Hoe lang de lening duurt.
Hoeveel risico je wil lopen, of hoeveel risico de bank wil lopen. (ook de uitlener kan zaken kiezen, het is een deal tussen 2 partijen)
Dat zijn de meestvoorkomende keuzes. Maar voel je vooral vrij om zelf varianten te bedenken, en in de onderhandeling met een uitlener voor te stellen. Misschien even wennen voor de uitlener.
En zelfs de uitlener kun je kiezen: ook een familielid mag een hypothecaire lening verstrekken. (en ook dan kun je het van de belasting aftrekken, als de lening aan de belastingvoorwaarden voldoet)
Bij de bank werken verdienbedenkers die de keuzes bij een lening hebben gemaakt en die vaste keuzes hebben vertaald in "producten". Met allerlei namen waar marketing goed over heeft nagedacht. Met voorwaarden waar juristen een puntje aan hebben gezogen.
Maar het blijft gewoon een lening met onderpand.
En zoals bij elke lening geldt:
Kort lenen is kort maar hevig betalen. En daarna ben je klaar.
Lang lenen is minder betalen per maand, dus je houdt meer over. En je betaalt wel veel langer. (en er komt nog een blog over de rente, daar zit wat geniepigs in over ongemerkt veel van die rente betalen)
Wat wil je? Wat is wijsheid? - dat hangt af van wat je wil in je leven, of wat je vind dat je moet. Maar dat is een heel nieuw chapiter.
vrijdag 19 september 2014
ga voorzichtig hypotheekverhaal doen
De reacties of er interesse was voor uitleg over hypotheken kwamen niet veel reacties, maar ze waren wel eensgezind: "ja graag".
Dus de gedachten die ik tot nu toe heb verzameld, ga ik tot een verhaal maken.
Het voelt wel eng, want nogmaals: ik ben geen financieel adviseur. Iedereen blijft verantwoordelijk voor zijn eigen keuzes, en voor het checken van wat ik zeg. Al zou ik notarissen en betaalde zelfstandig werkende financial planners daarin meer vertrouwen dan iemand van een bank. De kleur van de ogen moeten al helemaal niet uitmaken.
En ik ben heel benieuwd of mijn uitleg helder is. De angst van "kan ik dat dan?" Kan ik echt goed helder maken waar mensen aan vast komen te zitten (en waar niet) en waar keuzes liggen? Dus ik zal regelmatig vragen of ik helder uitleg. En dan hoor ik graag als er zaken te moeilijk zijn, of niet duidelijk, of ...., dat helpt me in mijn onzekerheid.
Maar aan de andere kant: met mijn blog hoop ik mensen bewuster van keuzes te maken. Hypotheken zijn keuzes die veel mensen maken, en die veel impact op hun leven hebben. Dus als er een klein percentage mensen door mijn uitleg betere keuzes kunnen maken, en hun leven beter kunnen inrichten, zou ik al tevreden zijn.
En had ik niet in m'n vorige blog gezegd dat ik me door zou laten raadgeven, maar niet zou laten beslissen ?....
Dus de gedachten die ik tot nu toe heb verzameld, ga ik tot een verhaal maken.
Het voelt wel eng, want nogmaals: ik ben geen financieel adviseur. Iedereen blijft verantwoordelijk voor zijn eigen keuzes, en voor het checken van wat ik zeg. Al zou ik notarissen en betaalde zelfstandig werkende financial planners daarin meer vertrouwen dan iemand van een bank. De kleur van de ogen moeten al helemaal niet uitmaken.
En ik ben heel benieuwd of mijn uitleg helder is. De angst van "kan ik dat dan?" Kan ik echt goed helder maken waar mensen aan vast komen te zitten (en waar niet) en waar keuzes liggen? Dus ik zal regelmatig vragen of ik helder uitleg. En dan hoor ik graag als er zaken te moeilijk zijn, of niet duidelijk, of ...., dat helpt me in mijn onzekerheid.
Maar aan de andere kant: met mijn blog hoop ik mensen bewuster van keuzes te maken. Hypotheken zijn keuzes die veel mensen maken, en die veel impact op hun leven hebben. Dus als er een klein percentage mensen door mijn uitleg betere keuzes kunnen maken, en hun leven beter kunnen inrichten, zou ik al tevreden zijn.
En had ik niet in m'n vorige blog gezegd dat ik me door zou laten raadgeven, maar niet zou laten beslissen ?....
donderdag 18 september 2014
Raadgevers in keuzes - deel 1: angst
"Voel de angst en doe het toch", de titel mijn allerfavorietste boek. Het verhaal is niet spectaculair, en er staan geen plaatjes in, laat staan mooie. Toch is het het laatste boek dat ik weg zal doen, omdat het me uit een rothuwelijk heeft gehaald, geholpen heeft een lieve vriend te vinden, een baan te vinden in een mannensector zonder mezelf te verliezen in gedrag dat niet bij me past en me uiteindelijk een zoveel rijker leven heeft gegeven.
Ik was een stresskip die daarvoor niets fout durfde te doen. Of eigenlijk van alles fanatiek deed om toch vooral maar goed genoeg te zijn. En daardoor zoooo vaak toch wel heel erg f$%^& moe was. Gek he? :-) Net iets andere angst dan deze dame, maar toch iets wat mijn leven doortrok en best lastig maakte.
Het boek laat zien hoe angst werkt in je gedachten, hoe het doorwerkt in je taalgebruik, en hoeveel het je leven kan bepalen (in een richting die je niet wil waarschijnlijk maar wel doet). En vooral ook hoe je dit stapje voor stapje kan ombuigen. Dat dat ombuigen eng is, maar in kleine stapjes kan. En elk stapje gaat helpen bij de volgende.
Nu durf ik alles, al heb ik niet overal de tijd voor: er zijn zoveel te veel leuke dingen in het leven. En ik kies gewoon wat leuke dingen.Ik kies er nu regelmatig voor om te rusten of van mn huis te genieten. Luxe, want ik kan ook wat anders kiezen.
Maar ik doe niets meer omdat ik bang ben. Of ik doe niets meer niet, omdat ik bang ben. Ik voel m'n angst, zie de angst als adviseur en denk na over de andere zaken die er rondomheen hangen.
En dan kies ik rustig.
Al met al heb ik zo geleerd dat bang zijn niet erg is. Angst is een raadgever, en soms een heel verstandige (ergens van afvallen is niet gezond, het is best goed dat een mens daar bang voor is). En soms een niet verstandige raadgever.
Ik ben panisch bang voor fietsen over hoge bruggen. Voor iemand die lange fietstochten maakt in Nederland een onhandige eigenschap, want een brug over de Waal of Rijn is me vaak te hoog. Dus ga ik dan niet?
Wel. Op een goede dag fiets ik de brug over, mezelf streng in de hand houdend. Op een slechte dag stap ik af, wend m'n blik af naar het midden van de brug en loop erover. Een keer zelfs met rustpauze ingelast halverwege de brug. Maar aan het eind van de brug fiets ik zowiezo weer lekker verder, met een trots gevoel in mijn lijf dat mijn angst niet gewonnen heeft.
Ik ben met dit soort acties ook steeds minder bang geworden voor de angst. Ik heb de angst niet overwonnen, de angst blijft wel. Maar elke keer dat ik m'n angst heb doorstaan voel ik beter en dieper dat angst een raadgever is, meer niet. Daardoor worden mijn keuzes gebalanceerder en beter, ik kies wat verstandig is of wat op de lange termijn goed gaat voelen, in plaats van wat de angst dicteert.
Ik heb de afgelopen jaren ook veel gedaan en uitgeprobeerd. En ik durf eigenlijk alles nu. En met al die verschillende experimenten steeds helderder gekregen wat ik kan en wat ik leuk vind.
Binnen dit steeds grotere repertoire van keuzes kan ik steeds betere keuzes maken voor mezelf. Dat voelt zo rijk.
En die keuzes maken mijn leven mooi en goed, en steeds mooier en beter.
Dus elk stapje van de angst overwinnen, geeft me een rijker leven. Grappig he? Rijkdom zonder een cent uit te geven. Alleen maar een druppeltje of wat (angst) zweet. Ik zou bijna zeggen, dat kost niets :-)
Ik was een stresskip die daarvoor niets fout durfde te doen. Of eigenlijk van alles fanatiek deed om toch vooral maar goed genoeg te zijn. En daardoor zoooo vaak toch wel heel erg f$%^& moe was. Gek he? :-) Net iets andere angst dan deze dame, maar toch iets wat mijn leven doortrok en best lastig maakte.
Het boek laat zien hoe angst werkt in je gedachten, hoe het doorwerkt in je taalgebruik, en hoeveel het je leven kan bepalen (in een richting die je niet wil waarschijnlijk maar wel doet). En vooral ook hoe je dit stapje voor stapje kan ombuigen. Dat dat ombuigen eng is, maar in kleine stapjes kan. En elk stapje gaat helpen bij de volgende.
Nu durf ik alles, al heb ik niet overal de tijd voor: er zijn zoveel te veel leuke dingen in het leven. En ik kies gewoon wat leuke dingen.Ik kies er nu regelmatig voor om te rusten of van mn huis te genieten. Luxe, want ik kan ook wat anders kiezen.
Maar ik doe niets meer omdat ik bang ben. Of ik doe niets meer niet, omdat ik bang ben. Ik voel m'n angst, zie de angst als adviseur en denk na over de andere zaken die er rondomheen hangen.
En dan kies ik rustig.
Al met al heb ik zo geleerd dat bang zijn niet erg is. Angst is een raadgever, en soms een heel verstandige (ergens van afvallen is niet gezond, het is best goed dat een mens daar bang voor is). En soms een niet verstandige raadgever.
Ik ben panisch bang voor fietsen over hoge bruggen. Voor iemand die lange fietstochten maakt in Nederland een onhandige eigenschap, want een brug over de Waal of Rijn is me vaak te hoog. Dus ga ik dan niet?
Wel. Op een goede dag fiets ik de brug over, mezelf streng in de hand houdend. Op een slechte dag stap ik af, wend m'n blik af naar het midden van de brug en loop erover. Een keer zelfs met rustpauze ingelast halverwege de brug. Maar aan het eind van de brug fiets ik zowiezo weer lekker verder, met een trots gevoel in mijn lijf dat mijn angst niet gewonnen heeft.
Ik ben met dit soort acties ook steeds minder bang geworden voor de angst. Ik heb de angst niet overwonnen, de angst blijft wel. Maar elke keer dat ik m'n angst heb doorstaan voel ik beter en dieper dat angst een raadgever is, meer niet. Daardoor worden mijn keuzes gebalanceerder en beter, ik kies wat verstandig is of wat op de lange termijn goed gaat voelen, in plaats van wat de angst dicteert.
Ik heb de afgelopen jaren ook veel gedaan en uitgeprobeerd. En ik durf eigenlijk alles nu. En met al die verschillende experimenten steeds helderder gekregen wat ik kan en wat ik leuk vind.
Binnen dit steeds grotere repertoire van keuzes kan ik steeds betere keuzes maken voor mezelf. Dat voelt zo rijk.
En die keuzes maken mijn leven mooi en goed, en steeds mooier en beter.
Dus elk stapje van de angst overwinnen, geeft me een rijker leven. Grappig he? Rijkdom zonder een cent uit te geven. Alleen maar een druppeltje of wat (angst) zweet. Ik zou bijna zeggen, dat kost niets :-)
zaterdag 13 september 2014
Interesse in hypotheek verhaal?
Bij een van mijn eerste blogs, vroeg het rijke wijf of ik uitleg over hypotheken wilde geven. Ik weet zo veel van financien, vond ze.
Nou ja, veel. Ik ben geen financieel adviseur.
Ik ben wel een uitzoekert, van opvoeding, hobby en beroep. En als het dan om veel geld gaat, wil ik wel weten hoe en wat. Hallo, ze kunnen je wel alles wijsmaken! (soms lukt dat, maar dat ga ik ze dus niet kado geven he).
Dus ik heb de afgelopen jaren wel voor mezelf helder proberen te krijgen hoe het nu zit met hypotheken. Het meeste vond ik niet zo ingewikkeld, al stond het soms wel ingewikkeld op websites of in boeken. Maar de principes zijn wel te overzien, als je de moeilijke woorden weglaat. Tenminste, zo zit het in mijn hoofd.
En ik heb de laatste tijd wat uit dat hoofd gehaald en (hopelijk) leesbaar klaargezet in een blog of wat. Was eigenlijk best grappig om te doen.
Ik kan natuurlijk voor niemand voorschrijven wat het best is. Iedereen moet zelf z'n eigen keuzes maken. En de keuzes doorrekenen is iets wat mensen zelf zullen moeten doen, of laten doen. Maar ik zou het best een aardig idee vinden als mensen m'n blog lezen, en daarna met zelfvertrouwen naar een adviseur gaan, en zich daar niet van de sokken laten praten. Drogredeneringen zien, omdat ze snappen hoe het werkt. Of zelf alternatieven overdenken, omdat ze het principe snappen.
Nu ben ik wel benieuwd. Zijn er mensen die dat nu willen lezen, hoe een hypotheek werkt, en welke keuzes een mens daarin heeft?
Nou ja, veel. Ik ben geen financieel adviseur.
Ik ben wel een uitzoekert, van opvoeding, hobby en beroep. En als het dan om veel geld gaat, wil ik wel weten hoe en wat. Hallo, ze kunnen je wel alles wijsmaken! (soms lukt dat, maar dat ga ik ze dus niet kado geven he).
Dus ik heb de afgelopen jaren wel voor mezelf helder proberen te krijgen hoe het nu zit met hypotheken. Het meeste vond ik niet zo ingewikkeld, al stond het soms wel ingewikkeld op websites of in boeken. Maar de principes zijn wel te overzien, als je de moeilijke woorden weglaat. Tenminste, zo zit het in mijn hoofd.
En ik heb de laatste tijd wat uit dat hoofd gehaald en (hopelijk) leesbaar klaargezet in een blog of wat. Was eigenlijk best grappig om te doen.
Ik kan natuurlijk voor niemand voorschrijven wat het best is. Iedereen moet zelf z'n eigen keuzes maken. En de keuzes doorrekenen is iets wat mensen zelf zullen moeten doen, of laten doen. Maar ik zou het best een aardig idee vinden als mensen m'n blog lezen, en daarna met zelfvertrouwen naar een adviseur gaan, en zich daar niet van de sokken laten praten. Drogredeneringen zien, omdat ze snappen hoe het werkt. Of zelf alternatieven overdenken, omdat ze het principe snappen.
Nu ben ik wel benieuwd. Zijn er mensen die dat nu willen lezen, hoe een hypotheek werkt, en welke keuzes een mens daarin heeft?
vrijdag 12 september 2014
hoeveel lekker is genoeg?
Ik zat vandaag na het eten te genieten van een laatste restje chocoladecake (zelfgebakken laatst, voor een dagje feest).
Er was nog maar een klein stukje. 3 bij 3 cm of zoiets. Maar zo na het avondeten was dit genoeg. En het was heerlijke cake, en ik heb heel intens zitten genieten.
Net zoveel zitten genieten als ik me van een luxe high tea kan herinneren.
Dus voor genieten is niet de hoeveelheid van belang. De kwaliteit helpt, maar ik weet niet of dat de doorslag gaf vanavond. Al ben ik best trots op mijn triple choclate brownies, het is gewoon het BBC recept.
Ik geloof dat het open staan voor het genieten, dat dat het voornaamste was waarom ik zo intens genoot. Echt zin hebben in iets lekkers, er even rustig voor gaan zitten en even mezelf laten opgaan in de smaak.
Openstaan en erin opgaan, dat was waarom ik daarna me intens voldaan voelde.
Minds are like parachutes: they function best when open.
Dat blijft een heel waar gezegde.
Er was nog maar een klein stukje. 3 bij 3 cm of zoiets. Maar zo na het avondeten was dit genoeg. En het was heerlijke cake, en ik heb heel intens zitten genieten.
Net zoveel zitten genieten als ik me van een luxe high tea kan herinneren.
Dus voor genieten is niet de hoeveelheid van belang. De kwaliteit helpt, maar ik weet niet of dat de doorslag gaf vanavond. Al ben ik best trots op mijn triple choclate brownies, het is gewoon het BBC recept.
Ik geloof dat het open staan voor het genieten, dat dat het voornaamste was waarom ik zo intens genoot. Echt zin hebben in iets lekkers, er even rustig voor gaan zitten en even mezelf laten opgaan in de smaak.
Openstaan en erin opgaan, dat was waarom ik daarna me intens voldaan voelde.
Minds are like parachutes: they function best when open.
Dat blijft een heel waar gezegde.
woensdag 10 september 2014
er meer uithalen via de andere kant
terwijl ik frambozen pluk voor mijn ontbijt, valt het me op dat ik me allerlei kanten op draai.
Ik heb namelijk gemerkt dat als ik gewoon pluk, ik allerlei frambozen mis.
Terwijl als ik de takken van onderen bekijken, of van opzij, ik nog allerlei rijpe, hele rijpe, zie hangen. Zo rijp dat ze vandaag vanzelf van de takken waren gevallen en ik ze dus morgen had gemist. (Buiten de ochtend-rek-oefeningen die ik zo tegelijk doe :-) )
En dat is met wel meer dingen in het leven zo: als je de zaak van meer kanten bekijkt, kun je er meer uithalen.
Dus lees ik consuminderblogs. Lees ik het financiele dagblad. Vraag ik advies aan familie, aan vrienden en zoek ik deskundigen in boeken en blogs.
Ik ben het onderhand gewend geraakt, en verbaas me zelfs over mensen in wie het niet opkomt om de zaak van meer kanten te bekijken. Ik kan alleen nu niet meer zeggen wat ik er meer uit haal door het van alle kanten te bekijken.
Hebben jullie voorbeelden van winst-door-het-van-meer-kanten-bekijken?
Ik heb namelijk gemerkt dat als ik gewoon pluk, ik allerlei frambozen mis.
Terwijl als ik de takken van onderen bekijken, of van opzij, ik nog allerlei rijpe, hele rijpe, zie hangen. Zo rijp dat ze vandaag vanzelf van de takken waren gevallen en ik ze dus morgen had gemist. (Buiten de ochtend-rek-oefeningen die ik zo tegelijk doe :-) )
En dat is met wel meer dingen in het leven zo: als je de zaak van meer kanten bekijkt, kun je er meer uithalen.
Dus lees ik consuminderblogs. Lees ik het financiele dagblad. Vraag ik advies aan familie, aan vrienden en zoek ik deskundigen in boeken en blogs.
Ik ben het onderhand gewend geraakt, en verbaas me zelfs over mensen in wie het niet opkomt om de zaak van meer kanten te bekijken. Ik kan alleen nu niet meer zeggen wat ik er meer uit haal door het van alle kanten te bekijken.
Hebben jullie voorbeelden van winst-door-het-van-meer-kanten-bekijken?
zaterdag 6 september 2014
opkijken naar helden vanonder de lijn
Tegenwoordig ben ik zo'n financiele held niet meer. Ik heb het ruim, en dan groeien je uitgaven stieukum toch een beetje.
Ik lees nog consuminderblogs, ik leef nog beschaafd consuminderig (en spaar dus). Maar alles wat ik moet EN alles wat ik wil, kan. Waanzinnige luxe eigenlijk.
Toen las ik van live below the line. Een uitdaging om 5 dagen te leven met zoveel geld als de armen op deze wereld hebben.
Dat zou me eens met beide voeten op de grond kunnen brengen. Dat leek me wel wat.
Dus toen ik vanochtend slecht kon uitslapen, heb ik maar eens een voorbeeld menuutje voor mezelf gemaakt. VL is nu de prijzen in de supermarkt aan het checken. Daar wil hij nog wel aan meedoen, maar het real life experiment uitvoeren gaat hem net te ver.
Voor ons zou het moeilijk zitten in dat VL grote porties heet, omdat hij veel fietst (> 10.000 km per jaar, scheelt ons een auto). En met dit budget zit er geen ruimte in om 2-3 broden extra per week te kopen, en dubbele avondmaalporties voor hem. (Al zou je daarvoor een budgetaanpaasing kunnen doen?).
Ik wil het niet doordrukken, ik wil het leuk houden. En er wat aan hebben.
Dit is niet nodig voor onze portmonnee, we doen het voor onze bewustwording. Van hoe rijk we het nu heben.
Wij vinden dat we consuminderig boodschappen doen, maar ons budget voor 3 is 100 euro per week. Da's inclusief VL's porties, kattenvoer en (vaak) biologische groenten en vlees. We leggen onszelf geen beperking op in de groente en fruit hoeveelheden (alleen in de soorten - qua seizoen enzo), en genieten af en toe van een biertje. Dus consuminderen, maar vanuit het perspectief van een goed leven.
We vinden nu dat hier niets meer af kan. En het NIBUD zegt dat we voor ons huishouden 470 euro per maand nodig zouden hebben. Dus we doen het niet slecht.
Maar... dan moet je nog weten dat ik opscheppers haat. En zie me hier schrijven dat ik consuminder, maar ondertussen zie ik portemonnee's voorbij komen bij Min_of_Meer waar ik heel diep voor buig! Dan voel ik me stiekum een opschepper.
Dus een beetje bewustwording kan in ieder geval geen kwaad. Wie weet worden we iets handiger in onze receptkeuze, en is alleen al met het voorbeeldmenuutje wat winst op het wekelijkse budget te maken. En beseffen we iets beter wat luxe is, en genieten we daar dan meer van.
Voorlopig wil ik in ons dagelijks leven geen concessies doen aan gezond eten (voldoende groente en fruit en volkoren items) en genieten. Dat geld hebben we gewoon. Desnoods noem ik het voortijdig pensioen opnemen.
Maar creativiteit opschudden is heel gezond, net als bewustwording. En daarna weer genieten als alles kan.
En wie weet wat VL over een paar weken wel wil. We zien wel.
Hoe zouden jullie zo'n dillema met VL aanpakken?
Update:
VL is terug van de boodschappenrit.
Het is maar goed dat we het niet in real life doen. Zelfs met het minimaalste menu dat ik me kan voorstellen (pasta aioli&olio, nasi met alleen 1 ei, havermoutpannekoeken, pasta met gesmoorde uien en rijst-kaas-brood met komkommersalade. 1 appelstroop voor 4 hele broden.) gaan we het niet redden.
Totale kosten blijken 23,18 euro voor 3 mensen. Teveel voor deze challenge (budget was dan 21 euro). En dan is er in onze inschatting een serieuze kans dat VL honger moet gaan leiden.
In dit menu zijn de eiwitten en groentes tot een minimum uitgekleed. Ik heb de "vulling" (rijst, brood pasta) al maximaal toegepast. Als we minder brood zouden eten, zou het misschien wel lukken (of als we met gewoon brood toekonden, zonder honger te hebben na 8 boterhammen).
VL redt het nu al soms niet, met 11 reform volkoren boterhammen en een fruit mee. Tja, een auto rijden levert buikspek op, een fiets rijdt op buikspek.
Toch levert het nadenken en puzzelen wel nieuwe inzichten op. Misschien ga ik de recepten wel een keer proberen. Maar wel iets ruimer: havermoutpannekoeken met appel er in, maar dan mag er ook stroop op. Of nasi met ei, maar dan met meer groenten dan 2 prei voor 3 mensen.
Want ik zit me nu wel echt af te vragen hoe je het kunt redden op dit budget. Of zou het puur de porties van VL zijn, die hier de roet in het eten gooien (met 2 broden hadden we het budget wel gehaald. 2 broden voor 3 mensen voor 5 dagen, is dat te doen?)
Ik lees nog consuminderblogs, ik leef nog beschaafd consuminderig (en spaar dus). Maar alles wat ik moet EN alles wat ik wil, kan. Waanzinnige luxe eigenlijk.
Toen las ik van live below the line. Een uitdaging om 5 dagen te leven met zoveel geld als de armen op deze wereld hebben.
Dat zou me eens met beide voeten op de grond kunnen brengen. Dat leek me wel wat.
Dus toen ik vanochtend slecht kon uitslapen, heb ik maar eens een voorbeeld menuutje voor mezelf gemaakt. VL is nu de prijzen in de supermarkt aan het checken. Daar wil hij nog wel aan meedoen, maar het real life experiment uitvoeren gaat hem net te ver.
Voor ons zou het moeilijk zitten in dat VL grote porties heet, omdat hij veel fietst (> 10.000 km per jaar, scheelt ons een auto). En met dit budget zit er geen ruimte in om 2-3 broden extra per week te kopen, en dubbele avondmaalporties voor hem. (Al zou je daarvoor een budgetaanpaasing kunnen doen?).
Ik wil het niet doordrukken, ik wil het leuk houden. En er wat aan hebben.
Dit is niet nodig voor onze portmonnee, we doen het voor onze bewustwording. Van hoe rijk we het nu heben.
Wij vinden dat we consuminderig boodschappen doen, maar ons budget voor 3 is 100 euro per week. Da's inclusief VL's porties, kattenvoer en (vaak) biologische groenten en vlees. We leggen onszelf geen beperking op in de groente en fruit hoeveelheden (alleen in de soorten - qua seizoen enzo), en genieten af en toe van een biertje. Dus consuminderen, maar vanuit het perspectief van een goed leven.
We vinden nu dat hier niets meer af kan. En het NIBUD zegt dat we voor ons huishouden 470 euro per maand nodig zouden hebben. Dus we doen het niet slecht.
Maar... dan moet je nog weten dat ik opscheppers haat. En zie me hier schrijven dat ik consuminder, maar ondertussen zie ik portemonnee's voorbij komen bij Min_of_Meer waar ik heel diep voor buig! Dan voel ik me stiekum een opschepper.
Dus een beetje bewustwording kan in ieder geval geen kwaad. Wie weet worden we iets handiger in onze receptkeuze, en is alleen al met het voorbeeldmenuutje wat winst op het wekelijkse budget te maken. En beseffen we iets beter wat luxe is, en genieten we daar dan meer van.
Voorlopig wil ik in ons dagelijks leven geen concessies doen aan gezond eten (voldoende groente en fruit en volkoren items) en genieten. Dat geld hebben we gewoon. Desnoods noem ik het voortijdig pensioen opnemen.
Maar creativiteit opschudden is heel gezond, net als bewustwording. En daarna weer genieten als alles kan.
En wie weet wat VL over een paar weken wel wil. We zien wel.
Hoe zouden jullie zo'n dillema met VL aanpakken?
Update:
VL is terug van de boodschappenrit.
Het is maar goed dat we het niet in real life doen. Zelfs met het minimaalste menu dat ik me kan voorstellen (pasta aioli&olio, nasi met alleen 1 ei, havermoutpannekoeken, pasta met gesmoorde uien en rijst-kaas-brood met komkommersalade. 1 appelstroop voor 4 hele broden.) gaan we het niet redden.
Totale kosten blijken 23,18 euro voor 3 mensen. Teveel voor deze challenge (budget was dan 21 euro). En dan is er in onze inschatting een serieuze kans dat VL honger moet gaan leiden.
In dit menu zijn de eiwitten en groentes tot een minimum uitgekleed. Ik heb de "vulling" (rijst, brood pasta) al maximaal toegepast. Als we minder brood zouden eten, zou het misschien wel lukken (of als we met gewoon brood toekonden, zonder honger te hebben na 8 boterhammen).
VL redt het nu al soms niet, met 11 reform volkoren boterhammen en een fruit mee. Tja, een auto rijden levert buikspek op, een fiets rijdt op buikspek.
Toch levert het nadenken en puzzelen wel nieuwe inzichten op. Misschien ga ik de recepten wel een keer proberen. Maar wel iets ruimer: havermoutpannekoeken met appel er in, maar dan mag er ook stroop op. Of nasi met ei, maar dan met meer groenten dan 2 prei voor 3 mensen.
Want ik zit me nu wel echt af te vragen hoe je het kunt redden op dit budget. Of zou het puur de porties van VL zijn, die hier de roet in het eten gooien (met 2 broden hadden we het budget wel gehaald. 2 broden voor 3 mensen voor 5 dagen, is dat te doen?)
woensdag 3 september 2014
Hoe kies je goede keuzes?
Zo meteen lekker fietsen naar de verantwoorde bakker ver weg.
Tegenwoordig heb ik in dat ik-ben-bij-stadium nog tijd over op een dag. M'n gezondheid, familie & kind en werk heb ik de afgelopen jaren efficient georganiseerd (alleenstaande werkende moeder, dan wil je wel). Gekozen wat ik belangrijk vind, en wat echt moet. Dat doe ik. De rest beschouw ik als luxe, dat WIL ik alleen maar.
Met die wil-dingen kan een mens zich goed gek maken. Want dat zijn de zaken die voor mij "een goed leven" omvatten. En dat zijn er veel!
Ik wil boeken lezen. Uitrusten. Fit worden en blijven. Bijdragen aan een betere wereld, door vrijwilligers werk te doen. O en wat zijn er veel goede doelen waar je aan kunt bijdragen! Blogs lezen ter lering en ter vermaeck. Nieuwe vaardigheden leren (houtbewerking, recykleren, auto onderhoud, onderhandelen). Vrienden maken en blijven ontmoeten. Eenvoudiger leven. Leuke dingen doen en genieten. Sparen voor m'n pensioen of lange vakantien, dus tijd besteden aan consuminderen, investeren en budgetteren.
Ga ik me nog niet eens druk maken over mode, afslanken en TV. (die wil ik niet, levert mij niet genoeg lol op)
Sommige zaken zijn wel te combineren: vrijwilligerswerk kan heel leuk zijn. Met de fiets verantwoorde boodschappen doen, zo fit worden, benzine sparen en tegelijk genieten van het goede weer scoort ook vinkjes op meerdere lijstjes. Met de poes in de zon zitten en het verhaal van zoon aanhoren. Met vriend samen koken.
Maar alles doen, nee, dat gaat niet lukken. Dat wordt kiezen. En kiezen betekent ook dingen laten liggen. Een deel van een goed leven laten liggen, dat voelt erg. Erg eng. Gaat mijn leven dan wel goed, en is het wel een goed leven, als ik goede en zinvolle dingen laat liggen?
Grappig he, hoe makkelijk een mens de niet-dingen wel telt, en de wel-dingen niet. Want de angst overstemt mijn genieten en mijn trots over mijn leven, terwijl het een leven is waar ik serieus van geniet en echt trots op ben. Dus waar zou ik bang van moeten zijn? Irrationele angst. Maar daarmee helaas niet minder aanwezig in mijn koppie.
Hoe ga ik nu kiezen? Hoe weet ik nu dat ik het goede kies?
Mijn tijd en energie zijn in gezonde mate aanwezig, maar toch loop ik tegen precies hetzelfde dillemma op als Min of Meer: ik wil meer dan ik kan.
Wat kies je dan? (tips welkom!)
Ik doe het nu maar door ook in mijn wil-dingen prioriteiten te stellen: Als mijn wil-dingen helpen bij mijn moet-dingen, krijgen ze voorrang. (Genieten helpt me beter ontspannen en uitrusten, waardoor ik een betere moeder en werknemer ben. Blogs lezen helpt me m'n financien beter te doen). En daarmee is mijn tijd al meer dan gevuld.
En met die keuzes moet de rest van de wereld het maar doen.
Ik heb me bij een probleemfase in mijn leven beloofd dat de angst niet meer ging winnen. Dus ik gooi het rucksichtlos van me af. Ik denk na, ik kies, en dan.... doe ik gewoon maar.
Ik vraag bij mijn naasten wel af en toe of ik goed kies. En ik check of de moet-dingen goed lopen. Verder.... gok ik zo mijn leven maar.
Maar het duiveltje van het niet-goed-genoeg leven blijft fluisteren.
Ik weeg wel af, al tijden. En probeer soms wat nieuws.
TV kijken levert me minder goed gevoel op dan met iemand kletsen of een blog lezen of schrijven. Dus TV komt er niet van. Recykleren heb ik niet nodig (m'n klerenkast is vol), maar vind ik wel leuk. Dus ik heb een vestje gemaakt van een t-shirt tijdens de WKwedstrijden, maar verder komt t er niet van.
Daarnaast vraag ik me af of mijn bijdrage ook echt helpt om de wereld fractie beter te krijgen. Wat mijn acties voor mijn eigen leven (huisgenoten, financien, fitheid) doen, kan ik wel zien. Maar voor de hele wereld? Dat vrijwilligerswerk dat de wereld op heel veel manieren wil verbeteren? Neem ik dan niet een pietsie klein tikje-beetje veel hooi op mijn vork? Ik ben Putin niet, die de halve wereld komt redden. Misschien moet ik (ook) een goede tik op mijn ..... hebben om me wat in te tomen. Wat denken jullie?
Heeft iemand nog tips om een goed leven makkelijker of beter te kiezen? Want die angst mag best een goede tik op z'n .... hebben.
dinsdag 2 september 2014
Zomer is terug!
Ik liep vandaag op de Veluwe.
En het was warm.
De zon scheen.
Joepie!
De zomer is terug!
Maar dat hoor ik dan weer niemand zeggen. Wel veel andere wandelaars gesignaleerd. Dus toch wel een hoop mensen die, stilzwijgend, toegeven dat het buiten weer fijn is.
Ik ben weer dubbel jaloers op de mensen die op de fiets naar hun werk kunnen. En lekker kunnen bewegen en genieten van de zomer. Ik geef het toe: ik ben geen autofiel.
Waarom klagen wel over slecht weer en wordt goed weer stilzwijgend genoten? Of horen jullie wel eens mensen hardop blij zijn met goed weer?
En het was warm.
De zon scheen.
Joepie!
De zomer is terug!
Maar dat hoor ik dan weer niemand zeggen. Wel veel andere wandelaars gesignaleerd. Dus toch wel een hoop mensen die, stilzwijgend, toegeven dat het buiten weer fijn is.
Ik ben weer dubbel jaloers op de mensen die op de fiets naar hun werk kunnen. En lekker kunnen bewegen en genieten van de zomer. Ik geef het toe: ik ben geen autofiel.
Waarom klagen wel over slecht weer en wordt goed weer stilzwijgend genoten? Of horen jullie wel eens mensen hardop blij zijn met goed weer?
maandag 1 september 2014
Wat mis ik bij de regen?
Ik vind het erg jammer dat iedereen klaagt over het weer. De laatste weken is er regelmatig een bui naar beneden gekomen, dat is waar.
Maar er is ook regelmatig zon geweest. En de temperaturen zijn nog zo, dat ik zonder jas op de fiets zit, een jasje is me te warm. Zelfs m'n regenjas heeft nauwelijks dienst gedaan, al is die een aantal keer wel in de tas meegegaan. Maar in de praktijk heb je 'm dan toch eigenlijk niet nodig.
Dus eigenlijk.... Eigenlijk is het best weer. Hoeveel last hebben we van het weer? Heel soms nat, niet koud. En de tuin is happy genoeg, de frambozen zijn groot en rijp, de pompoenen groeien. De tuinders vinden de iets lagere temperatuur wel fijn; hun oogst is relatief klein, daarmee worden overschotten niet zo groot, nu de uitvoer naar Rusland geblokkeerd is.
Zeker als je je ritjes om de buien heen kan plannen (lukt voor boodschappen wel, school en werk niet), is het voor normale mensen prima te doen. Zelfs een statistiekschrijver meldt: hetregentbijnanooit. In augustus 5 ritten naar het werk (op de 20) 1 of meer spetters is niet veel.
En ik loop/fiets vaak te genieten. Nu aan het eind van de maand, merk je dat de herfst nadert. Dat hebben we met deze tijd van het jaar. De knusse tijd komt weer. Maar echt nat, nou dat valt in de praktijk vreselijk mee. Ik ben 2x nat geworden, in de hele maand, inclusief een fietsvakantie. Dat was omkleden of opdrogen zonder problemen en verder genieten. Van de lekkere geuren na een regenbui, van de zon die schijnt (door de wolken of gewoon), van alle vruchten die aan alle kanten uit de planten schieten.
In de winkel hoor ik mensen negatieve zaken zeggen. M'n collega's hebben het over een vreselijke maand.
Terwijl ik begin deze maand geweldig heb genoten van een vakantie in eigen land, kamperend en op de fiets. Ik herinner me veel zon, lekkere biertjes, en af en toe een bui op het tentdak. En dat is eigenlijk lekker knus.
Waarom zijn zoveel mensen die ik tegenkom zo angstig of negatief over het weer? Het is heerlijk buiten. En een regenjas hebben we allemaal toch wel, voor die keer dat we door een bui moeten?
Mis ik misschien iets? Ik word toch even nat als iedereen?
Maar er is ook regelmatig zon geweest. En de temperaturen zijn nog zo, dat ik zonder jas op de fiets zit, een jasje is me te warm. Zelfs m'n regenjas heeft nauwelijks dienst gedaan, al is die een aantal keer wel in de tas meegegaan. Maar in de praktijk heb je 'm dan toch eigenlijk niet nodig.
Dus eigenlijk.... Eigenlijk is het best weer. Hoeveel last hebben we van het weer? Heel soms nat, niet koud. En de tuin is happy genoeg, de frambozen zijn groot en rijp, de pompoenen groeien. De tuinders vinden de iets lagere temperatuur wel fijn; hun oogst is relatief klein, daarmee worden overschotten niet zo groot, nu de uitvoer naar Rusland geblokkeerd is.
Zeker als je je ritjes om de buien heen kan plannen (lukt voor boodschappen wel, school en werk niet), is het voor normale mensen prima te doen. Zelfs een statistiekschrijver meldt: hetregentbijnanooit. In augustus 5 ritten naar het werk (op de 20) 1 of meer spetters is niet veel.
En ik loop/fiets vaak te genieten. Nu aan het eind van de maand, merk je dat de herfst nadert. Dat hebben we met deze tijd van het jaar. De knusse tijd komt weer. Maar echt nat, nou dat valt in de praktijk vreselijk mee. Ik ben 2x nat geworden, in de hele maand, inclusief een fietsvakantie. Dat was omkleden of opdrogen zonder problemen en verder genieten. Van de lekkere geuren na een regenbui, van de zon die schijnt (door de wolken of gewoon), van alle vruchten die aan alle kanten uit de planten schieten.
In de winkel hoor ik mensen negatieve zaken zeggen. M'n collega's hebben het over een vreselijke maand.
Terwijl ik begin deze maand geweldig heb genoten van een vakantie in eigen land, kamperend en op de fiets. Ik herinner me veel zon, lekkere biertjes, en af en toe een bui op het tentdak. En dat is eigenlijk lekker knus.
Waarom zijn zoveel mensen die ik tegenkom zo angstig of negatief over het weer? Het is heerlijk buiten. En een regenjas hebben we allemaal toch wel, voor die keer dat we door een bui moeten?
Mis ik misschien iets? Ik word toch even nat als iedereen?
Eerste blog en het waarom
Ik lees al een tijd consuminder blogs. Eerst alleen lezen, toen reageren. De reacties worden steeds langer, dus het lijkt me eerlijker zelf een blog te schrijven. Over goed leven, geld uitgeven (of juist niet), consuminderen, genieten, en vergelijkbare onderwerpen.
Niet zozeer om uit te komen met mijn geld. Ik heb al een tijd een redelijk bewuste levensstijl, en geef m'n geld uit aan wat mijn huishouden moet en wat mijn huishouden wil, en niet meer. Dat we dit kunnen uitgeven (moet-geld en wil-geld) vind ik een waanzinnig luxe situatie - al vinden mijn collega's me soms raar vrekkig. We houden na dit uitgeven de meeste maanden geld over, en sparen dus. Vorig jaar zo'n 40% van alle inkomsten. Voelt volledig bizar, omdat ik ook tijden heb gekend dat ik heel strak moest budgetteren om alle noodzakelijkheden te kunnen redden.
En als ik zie met welke bedragen diverse bloggers rondkomen, ben ik het niet met mijn collega's eens, en vind ik mezelf echt niet vrekkig, en inderdaad luxe levend. Dus als mijn collega's niet voorbij hun rijke universum kunnen kijken, da's dan jammer voor hen.
Ik beschouw mijn leven als rijk, zelfs bizar rijk. En dat rijke gevoel wil ik delen. Het gevoel dat ik opdoe als ik buiten loop of fiets, als ik iets heerlijks beleef. Veel van deze zaken zijn niet geld afhankelijk (soms wel iets, maar veel minder dan een hoop Nederlanders denken). Daarin ben ik het eens met MrMoneymustache. Ik vind zijn filosofie en levensstijl navolgenswaardig, al ben ik in de praktijk nog niet zo ver als hij. Nou ja, dan blijft er wat te leren over.
Ik zal niet veel over consuminder tips schrijven, daarin buig ik beleefd voor de veel grotere kennis en kunde van andere bloggers. Misschien zal ik af en toe doorverwijzen.
Dat leren hoop ik zelf te blijven doen van allerlei consuminder blogs, zodat ik niet langzaam wegzak richting mijn omgeving (best wel welvarende burgers). Dat ik actief blijf opletten waar mijn geld naartoe gaat, wat mij betreft richting een vroeg pensioen. Dat is een soort droom: dat ik over een aantal jaar niet meer HOEF te werken. Of dat ik tussen nu en mijn pensioen een aantal keer een lange periode kan reizen of een niet-betaalde baan kan uitvoeren, omdat ik niet continue afhankelijk ben van een salaris. Dat zou ik de ultieme luxe vinden. Ik weet niet of een echt pensioen voor mijn 67e mogelijk is, al zou dat fijn zijn - mijn partner is 8 jaar ouder.
Verder hoop ik dat door het delen van mijn gevoel van wat rijk is, mensen te kunnen laten beseffen waar geld wèl een verschil maakt, en waar niet.Zodat ze meer kunnen kiezen en minder het gevoel hebben dat alles ze overkomt. Er zijn stiekum best een hoop keuzes in het leven, zelfs als je geld bepaald niet oneindig is. Die winst zal minder zichtbaar zijn voor mij, maar die winst hoop ik wel aan anderen te geven.
Verder ben ik heel nieuwgierig hoe vaak ik kan bloggen.
Ik werk fulltime, heb een man en kind, doe vrijwilligerswerk. Maar als ik daartussendoor blogs kan lezen, moet ik er toch af en toe een kunnen schrijven - denk ik nu. En me optrekken aan Annemiek van Deursen, die er 4 per week kan maken.
Ik hoop in ieder geval blogs te schrijven die het lezen waard zijn, dus ik wil me meer richten op goede of mooie blogs dan veel blogs.
Tot zo ver de goede voornemens.
Aan de schrijf!
Niet zozeer om uit te komen met mijn geld. Ik heb al een tijd een redelijk bewuste levensstijl, en geef m'n geld uit aan wat mijn huishouden moet en wat mijn huishouden wil, en niet meer. Dat we dit kunnen uitgeven (moet-geld en wil-geld) vind ik een waanzinnig luxe situatie - al vinden mijn collega's me soms raar vrekkig. We houden na dit uitgeven de meeste maanden geld over, en sparen dus. Vorig jaar zo'n 40% van alle inkomsten. Voelt volledig bizar, omdat ik ook tijden heb gekend dat ik heel strak moest budgetteren om alle noodzakelijkheden te kunnen redden.
En als ik zie met welke bedragen diverse bloggers rondkomen, ben ik het niet met mijn collega's eens, en vind ik mezelf echt niet vrekkig, en inderdaad luxe levend. Dus als mijn collega's niet voorbij hun rijke universum kunnen kijken, da's dan jammer voor hen.
Ik beschouw mijn leven als rijk, zelfs bizar rijk. En dat rijke gevoel wil ik delen. Het gevoel dat ik opdoe als ik buiten loop of fiets, als ik iets heerlijks beleef. Veel van deze zaken zijn niet geld afhankelijk (soms wel iets, maar veel minder dan een hoop Nederlanders denken). Daarin ben ik het eens met MrMoneymustache. Ik vind zijn filosofie en levensstijl navolgenswaardig, al ben ik in de praktijk nog niet zo ver als hij. Nou ja, dan blijft er wat te leren over.
Ik zal niet veel over consuminder tips schrijven, daarin buig ik beleefd voor de veel grotere kennis en kunde van andere bloggers. Misschien zal ik af en toe doorverwijzen.
Dat leren hoop ik zelf te blijven doen van allerlei consuminder blogs, zodat ik niet langzaam wegzak richting mijn omgeving (best wel welvarende burgers). Dat ik actief blijf opletten waar mijn geld naartoe gaat, wat mij betreft richting een vroeg pensioen. Dat is een soort droom: dat ik over een aantal jaar niet meer HOEF te werken. Of dat ik tussen nu en mijn pensioen een aantal keer een lange periode kan reizen of een niet-betaalde baan kan uitvoeren, omdat ik niet continue afhankelijk ben van een salaris. Dat zou ik de ultieme luxe vinden. Ik weet niet of een echt pensioen voor mijn 67e mogelijk is, al zou dat fijn zijn - mijn partner is 8 jaar ouder.
Verder hoop ik dat door het delen van mijn gevoel van wat rijk is, mensen te kunnen laten beseffen waar geld wèl een verschil maakt, en waar niet.Zodat ze meer kunnen kiezen en minder het gevoel hebben dat alles ze overkomt. Er zijn stiekum best een hoop keuzes in het leven, zelfs als je geld bepaald niet oneindig is. Die winst zal minder zichtbaar zijn voor mij, maar die winst hoop ik wel aan anderen te geven.
Verder ben ik heel nieuwgierig hoe vaak ik kan bloggen.
Ik werk fulltime, heb een man en kind, doe vrijwilligerswerk. Maar als ik daartussendoor blogs kan lezen, moet ik er toch af en toe een kunnen schrijven - denk ik nu. En me optrekken aan Annemiek van Deursen, die er 4 per week kan maken.
Ik hoop in ieder geval blogs te schrijven die het lezen waard zijn, dus ik wil me meer richten op goede of mooie blogs dan veel blogs.
Tot zo ver de goede voornemens.
Aan de schrijf!
Abonneren op:
Posts (Atom)