dinsdag 6 september 2016

weer bloggen met een d

Of dingen met een d, dt, of t een zijn, weet ik meestal wel. Maar verder kost het toch stiekum wel iets van tijd en energie om een blog te schrijven. En laat ik die 2 de laatste tijd nu heel erg aan andere dingen uitgeven. Dacht ik.

Kijk, dat de tijd vliegt als je gigantisch aan het verbouwen bent, dat weten. (Zeker als je erin zit en af en toe denkt: "Goh, ik zou eigenlijk weer eens een blog moeten schrijven") Waar die tijd dan blijft, weet ik nu niet meer. Iets met "nog even afmaken", "wat moet hier dan voor schroefje in/kleur op/ lijm onder?", "pffff, even zitten hoor", en de rest is verdwenen in dromen - in mn bed. Geloof ik, want af en toe zat ik duf in een auto op weg ergens naar toe. Met manlief aan het stuur, die had de duffe fase iets later, dus het was veiliger dat hij reed.

En daarna hebben we lekker gevakantied! Ik geloof dat ik er echt aan toe was. Ik was nog nooit zo moe geweest. Meestal is het bij moe lekker om op een camping te zitten, rustig uit te slapen en een crea workshop te doen. Nu was ik de eerste dagen misselijk (en normaal eet ik graag en veel). Maar goed, ik voelde me ook moe genoeg om de misselijkheid in het plaatje te snappen. En het beterde wel met uitslapen, hangen bij de tent, en af en toe een restaurantje. Dus alles was weer goed.

Daarna nog "even"verhuizen. 1 week lang hebben we in OudeHuis van alles ingepakt, auto en aanhanger volgeladen, naar NieuweHuis gereden en daar uitgepakt. Meeste stond al behoorlijk op de goede plek, want we deden t kamer voor kamer. De eerste dagen, daarna deden we 3 kamers door elkaar. Maar ook dat ging nog.
We hadden zelfs nog tijd de laatste 2 dagen te luieren, en de verhuizende katten goed te aaien, voordat ik weer aan het werk moest. Dat was ook de dag dat de kopers van NieuweHuis de sleutel van ons kregen.
Ging allemaal goed, en voelde als afsluiting. Nu hoefden we alleen nog wat (niet essentiele) dozen te openen en de katten te blijven aaien en te genieten van NieuweHuis. Dat kon rustig aan, geen haast.

En opeens was ik weer misselijk en moe. Onhandig, als je op je werk net van vakantie terugkomt. Dus na een paar dagen me door de stroop slepen, klusjes ontwijken en braaf uitslapen, maar de arbo-arts gebeld. Want n nieuwe huisarts was er nog niet, en ik ging dit moerasgeploeter niet eeuwig doen. Dat had ik mezelf beloofd tijdens n burnout. Dit voelde anders, maar wel echt wel raar moe en niet OK.

Of was het "gewoon" de overgang? Slapen ging idd matig, en warm hebben lukte ook goed. Dus dat zal dan wel (mijn geboortejaar is ook langzamerhand lang genoeg geleden).
De arbo arts was begripvol, stelde een boekje voor ("In de juiste versnelling"), en vroeg me even langs de huisarts te gaan.

Duurde nogal even. De bieb waren we nog geen lid van, en een huisarts moet tegenwoordig ook 3 formulieren per persoon ingevuld krijgen.

Dat boekje is dun, en vol goede tips. Maar als je al 3 burnouts, de ziekte van Pfeiffer en herstellen van een trombose hebt overleefd, staat er nix nieuws in. Dan heb je dat level van de universiteit des levens al gehad, en loop je alle open deuren door, en sla je het boekje na een half uur dicht. (Voor anderen is het waarschijnlijk een heel leerzaam epistel) Uitslapen, niet te gek doen, jezelf niet gek denken, af en toe mediteren, wel rustig bewegen, tja, dat dee k allemaal al.
En dat hielp ook een stuk, gelukkig.

M'n moeheid werd van een moeizaam moerasworstelen langzamerhand een gestadig dweilstadium. Waarbij ik de dag redelijk doorkwam, al overzag ik niet alles en was concentreren op 1 taak net zoiets als n acrobatiekkunstje: wel te doen, maar dan ook niets er tussendoor he.

De bloedtest meldde een tekort aan vitamine D. OK. Zal wel.

HEH? Ik tekort aan vitamines? Ik eet zo gezond dat ik het voedingsbureau advies kan geven. Vegetarisch met af en toe vis. En ik fiets zo vaak ik kan (zonder zonnebrand), dus genoeg zonnestraaltjes pakkend. Hoe zo IK n tekort aan vitamine? Of een tekort aan zon?

Nou ja.
Misschien ook wel fijn. Dan weten we tenminste wat t is.

En vitamine D is tenminste gewoon in n drankje te vinden. Dan kunnen we het oplossen. Hopen we.
Dus bij de dokter shots gehaald. Elke week een paar tienduizend eenheden in een halve milliliter naar binnen gooien. Experiment van weinig moeite.

En verrek als t niet waar is. Na 3 dagen begin de dweilfactor af te nemen.
Ik krijg wat overzicht. Wordt ook wat minder chagerijnig en klagerig (en daar zijn de huisgenoten ook errug blij mee!). Op mijn werk begin ik "gewoon" dingetjes tussendoor te doen, en weer te zingen.

Dat het fietsen naar mn werk wat soepeler zou gaan, had ik wel ingeschat te beteren als mn energie omhoog zou gaan. En dat de concentratie wat beter wordt, och, daar kunnen we nog wel inkomen. Maar dat zelfs m'n humeur zo zou verbeteren (alle duiveltjes houden van binnen hun mond), vind ik echt bonus.

En ik type nu 's avonds nog even n blogje, gewoon omdat ik fut heb, en wel zin heb om wat te vertellen.
Zelfs de spelling doe ik er spelenderwijs bij. Die D helpt (met een "t").
Nooit gedacht dat een blogje typen verhindert zou worden door een vitamine tekort. Bizar zeg!

BTW: Heb nu nog iets meer bewondering voor Martine, die een lijf als een veel betere dweil heeft, en toch regelmatig blogjes eruit gooit die helder en leesbaar zijn. Want juist dat bloggen lukte bij mij niet toen ik moe was (van verbouwen en plannen).
Hopelijk lukt het vanaf nu weer beter. Lijkt me gezellig!

3 opmerkingen:

  1. Heel goed vitamine D. Er zijn mensen die op jongere leeftijd dit niet voldoende aanmaken. Welke hoeveelheid heeft je arts als doel gesteld?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. De dokter wil me naar 80 nmol/l hebben. De nieuwe standaard (niet de oude). Dus de nieuwe huisarts is in ieder geval bij.
    Nu nog de puzzel hoe ik aan zo'n tekort kom. Daar weet Google niets op, en ik moet het de huisarts nog vragen. (maar ik ben al zo druk/moe dat ik deze vraag pas nu beantwoord....)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat fijn dat je de oorzaak weet en dat die zo eenvoudig was op te lossen!

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen