Vluchtelingen: dichterbij maakt het minder eng.

Gisteren vertelde ik dat we 2 studentes uit een ander land in huis hadden. Het effect is dat je went aan andere manieren van doen, heel dicht bij.
Een andere manier van tafel dekken. Een andere avondmaaltijd, op een andere tijd. Dat soort dingen.

Ik lees net als jullie van alles in de krant over vluchtelingen. Enge verhalen, maar vooral toch veel enge reacties en enge discussies van nederlanders onderling. Hierbij bekruipt me het gevoel dat ik er anders tegenover sta, mede dankzij mijn zolderverhuur.
Het vluchtelingenprobleem voelt anders aan; met mensen die klagen over "die vreselijke anderen die zo eng zijn"(waar een gedeelte van de klachten opneer komen), voel ik niet mee. Omdat ik dicht bij huis het heb gevoeld en besloten me te concentreren op de lol van de andere gewoontes, niet op de pijn die de vervreemding van je andere gewoontes oplevert.
Eigenlijk grappig hoor: op vakantie willen we die vervreemding, we gaan om andere omgevingen en gewoontes te ervaren, Wij hebben op dit moment de vreemde gewoontes in huis gehaald en gaan er nu als gewoon mee om. "Anders" kan heel dichtbij zijn en dan kun je je nog steeds fijn voelen, en je huis is dan nog steeds je huis, is onze ervaring. En in dat huis dan lezen over vluchtelingen, dan werkt het toch anders op je uit.

Veel van de andere klagers zitten met een verdeelprobleem. Wij hebben meer recht op onze banen en onze huizen. Als je daarover doordenkt, kom je op het gebied van normen en waarden. Dat wordt algauw persoonlijk en vind ik lastig discussieren. En als het gaat om voorspellen van de toekomst is het nog lastiger: het is zo complex wat er allemaal speelt en wat er allemaal kan gebeuren.
Ik vind dat allemaal bijzonder ingewikkelde zaken, en laat die discussies het liefst aan me voorbijgaan.

Ik weet dat ik wil werken aan een wereld van delen en eerlijkheid. Dus voor mij is het te overzien. En ik weet dat landen die openstaan voor veranderingen, voor andere culturen en gedachtes, dat die in de geschiedenis het beter hebben gedaan.
Maar aan de andere kant: ik loop weinig kans mijn huis te verliezen, of mijn baan. En als het op dat niveau komt (in ieder geval voor je eigen idee), is het veel lastiger hooggestemde idealen te volgen.  Ik heb makkelijk praten.
En ik heb met mijn verhuur ervaren hoe het is om te delen, maar dat is met een beperkt aantal mensen (in totaal 8-10) die allemaal actief en positief in het leven stonden. Bij vluchtelingen is het soms veel complexer. Dus helemaal eerlijk vergelijken is het misschien niet.

Toch ben ik bij dat mijn verhuren me minder angstig maakt voor dit soort kranteberichten, en voor dingen uit de wereld die op me af komen.
De wereld is in beweging en ik voel me na elke verhuur weer capabeler om met allerlei situaties om te gaan. Dat een bijverdienste me dit zelfvertrouwen zou geven, en daarmee bijdraagt aan een goed leven, is een onverwachte bonus. Wel is het een zeer welkome; en hij is goed deelbaar - ik gun hem iedereen (al ligt de oplossing van de vluchtelingendiscussie niet zo simpel, dat weet ik best).

Hebben jullie onverwachte bij-effecten van bijverdiensten ervaren? Welke?
(Ik wil hier niet ingaan op het vluchtelingenprobleem, dat is te complex voor het kleine stukje tekst dat iedereen heeft in de reacties)