vrijdag 22 januari 2016

Streng. En dus een dilemma.

Mooi bericht van Spaarcentje over het programma Armoede in Nederland. En het viel me zoo tegen van die strenge mannen. Hele harde meningen over anderen hebben, dat mag. We leven in een vrij land. Zelfs als dat ouderwets harde meningen zijn, waar Jacob Cats trotsch op had kunnen zijn.

Zelf probeer ik diverse kanten van een zaak te bekijken, het leven is zelden simpel en eenvoudig. Maar misschien is genuanceerd kijken of meer weten dan je eigen leven omvat, wel moeilijk. En ik kan mijn mening noch level aan een ander opdringen. Zo doen we dat toch niet in Nederland. Dus ik heb de meningen van die mannen aangehoord en serieus proberen te begrijpen.
Ik wil van alles leren van programma's, zelfs meningen waar ik het niet mee eens ben. En daar ging dit programma toch om? Ik heb niet veel van dit programma gezien, maar de sfeer en de opzet beviel me.

Soms kan ik het met de strenge mannen eens zijn. Veel mensen kunnen betere keuzes maken. Veel mensen zou je doorzettingsvermogen gunnen. Waarom ze dat niet doen, is me soms duidelijk, en soms een raadsel. Hoe we daar als maatschappij mee om moeten gaan, is zelden simpel in een regel te vatten (de verhalen erachter maken van dezelfde cijfers hele grote verschillen in wat ik er van vind). Alles toestaan en alles subsidieren, nee, da;s niet goed. En iedereen helpen totdat het goed gaat, dat werkt niet eens, en is ook een bijzondere dure excercitie. Ook niet de oplossing.
Grenzen stellen en mensen de gevolgen laten ervaren is onderdeel van de oplossing. Eens!

Dat iedereen zijn stukje bijdraagt aan onze maatschappij, naar vermogen, ben ik eens met de strengen. En dat je daarbij ook door zure appels heen moet bijten, ook. Je mag zelfs mensen aanmoediging geven op dat vlak door de regels die kant op op te stellen. Want door zure appels heenbijten, tja, dat doet een mens nu eenmaal niet makkelijk en niet spontaan.
Al valt het me wel op dat sommige mensen talent hebben de zure appels te ontlopen, en heel getalenteerden daar zelfs complimenten voor krijgen. En de ene mens krijgt een vrachtwagen zure appels over zich heen van het leven, en de ander kan kiezen of hij de weg met 4 of de weg met 6 appels kiest. En dat maakt wel verschil, voor mijn beoordeling van die personen. En dat zou niet het verschil moeten zijn of je kunt leven of niet. Mensen hebben een basis waardigheid. Die hoort ook in de regels geregeld te zijn.

Dus soms ben ik het niet met ze eens. Ook denk ik bijvoorbeeld dat mensen doen het beter als je ze helpt. Dat blijf ik geloven, en ik vind dat we daar serieus werk van moeten maken, in onze omgeving en in onze maatschappij. Niet dat hulp geven makkelijk is. En zeker niet in regels te vatten. Dus hulp geven, werkende hulp geven is een vak of een ambacht. Maar wel zinvol.

Op dit moment vallen teveel mensen in gaten, waar ze met hulp wel uit zouden kunnen komen. En een programma mag die gaten laten zien, dat is de functie van journalistiek in onze maatschappij: alle gaten opsporen en laten zien. In de politiek, bij gewone mensen, in de wetten, in meningen. Alle gaten mogen open en bloot.

Ik ben het ook niet met ze eens dat DE oplossing er  is. En als er zoiets bestaat, is de oplossing niet simpel. En misschien kunnen we die als maatschappij niet eens bereiken. Al blijf ik vinden dat "we"(ambtenare en politici voorop) dat wel moeten blijven willen bereiken. < ik stop het langdradige filosofische verhaal hier maar>

Maar toen ik hoorde dat de 2 strengen (de mannen) eruit waren gestapt omdat de grens was bereikt, zakte mijn broek af en werd ik kwaad.
Welke grens bedoelen deze meneren? De grens waar veel mensen onder moeten leven, omdat ze geen keus hebben of geen keus zien? (en zo simpel is het verschil vaak ook niet). Ga toch weg man! Of liever gezegd: je hebt gezegd dat je het programma zou doen, dan kun je dus NIET weg. Dan blijf je ook. Afspraak is afspraak. De keus die je hebt gemaakt, krijg je volledig opgediend. Ook de onderdelen die je niet leuk vindt.
Want dat is nou net het pijnlijke bij de armoede verhalen. Elke keuze heeft gevolgen, en bij armoede heb je nauwelijks buffer om gevolgen op te vangen. Financieel niet, emotioneel en lichamelijk ook regelmatig niet, en hoeveel vangnet je overhebt na een aantal jaar armoede is ook erg de vraag. Het ging er nou net om hoe allerlei gevolgen van dagelijkse keuzes voelen als je die buffer niet meer hebt. Als je geen geld, geen hulp, geen aardige mensen om je heen, en misschien wel een lijf zonder energie of met pijn. En dat je dan nog steeds allerlei grote en kleine problemen moet oplossen en keuzes moet maken.
Dan voelt eigenlijjk alles anders he? Als je je zorgen moet maken over je eten van vandaag en morgen, is beslissen over lange termijn opeens anders. Zeg maar lastig en/of vervelend.
Ja, echt wel.
Dan komen gevolgen aan als klappen, in plaats een logische excercitie.

En dan heb je doorzettingsvermogen en een heleboel intelligentie nodig om verstandig te kunnen zijn. Of een hele berg emotionele vaardigheden, zoals omgaan met teleurstellingen, boosheid kunnen verwerken, en met andere gevoelens kunnen dealen.  Kost energie he? Die je niet kunt besteden aan verstandige beslissingen, of aan acties waarmee je wat zou kunnen vooruitkomen.
Stiekum kost dat echt wel energie en tijd, zo in de praktijk.
Om die praktijk had het moeten gaan in het programma. En hun reactie op die praktijk had ik graag willen zien. Of dat hun mening had veranderd, of niet. Beiden had ik prima gevonden en interessant.

Maar nu.
Vind ik dat deze mannen geen ballen hebben. Alleen een arrogante bril. Armoede van het meest irritante soort omdat deze mentale armoede als normaal en acceptabel wordt gezien, ook door het programma.
Als je normen en waarden voor anderen hebt, gelden die ook voor jezelf. Vind ik.
Dus doorzettingsvermogen eisen van anderen, en anders..... Geldt dan ook voor jezelf.

Ik zou ze het liefst een Stalin behandeling geven, nog veel dramatischer dan dit programma doet. Maar dat vind ik niet netjes, dus dat kan ik dan ook hen niet aandoen.
Iemand een oplossing voor mijn dilemma?

5 opmerkingen:

  1. Ik vond het ook wel opmerkelijk van die 2 mannen om te zeggen: 'ik zit er nu zo doorheen, nu is mijn grens bereikt'. Terwijl het programma nog 24 uur zou duren. Vreselijk, zo'n nacht in de kou op straat doorbrengen ,maar je weet dat je dan weer lekker naar huis kunt. Dat geldt voor iemand die echt op straat komt te staan niet.
    En dat Tim glashard zei: 'ik kan nu niet meer luisteren, want ik heb zo'n honger', terwijl iemand staat te vertellen dat hij 4 weken in het park onder een boom heeft doorgebracht vond ik wel echt respectloos.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja ik vond dat ook echt een gemiste kans Want daar gaat het vaak om, je glijdt niet zozeer af door een vekeerde keuze maar doordat je dan daarna door stress of honger gewoon zo murw bent dat je niet meer oplossingen kunt bedenken maar alleen nog maar met korte termijn bezig kunt zijn, in Tims geval een bord eten.
    Ja, ik probeer meestal mild over mensen te zijn maar dat die 2 mannen op dat moment afvielen maakte wel dat ik ze erg hypocriet vond.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik heb met open mond naar het scherm zitten staren. Ik vond ze allebei arrogant over komen, maar toen ze uit het programma stapte en Eric ook nog doodleuk verteld dat hij in 24 uur iets anders heeft geregeld in zo'n situatie, vond ik ze echt misselijk. Ik had eigenlijk hun mening wel willen weten na die nacht op straat.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ja, die twee waren echt een gemiste kans, vielen zo ontzettend door de mand. Weinig empathie voor mensen in vervelende situaties. Juist deze twee zakken door het ijs als zij in een moeilijke, onverwachte situatie terecht zouden komen. Echt geen idee hoe de werkelijke wereld in elkaar zit.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Echt super toevallig schreef ik er van de week ook over op mijn blog..
    Ik vond het een interessant programma maar wat kunnen sommige mensen kortzichtig zijn

    BeantwoordenVerwijderen