dinsdag 19 april 2016

Hello Kitty, dus blij met mijn hand

Vorige week van woensdag op donderdag nacht, moest ik even naar het toilet. En zag ik een vreemde kat in mijn slaapkamer. Ook goedemorgen!

Onze katten kunnen via 2 katteluikjes zelf een route naar buiten vinden, en weer terug. Al 10 jaar werkt dit naar volle tevredenheid van alle huisgenoten. De katten kunnen naar buiten als ze willen, ook midden in de nacht. En ze komen voor dag en dauw weer terug om ons in de ochtend weer lief en vragend aan te kijken en geaaid te worden, zonder dat wij ons warme bedje hoeven te verlaten.

En nu opeens was er een vreemde kat in huis. Niet alleen in huis, zelfs onder ons bed. Hallo he! Die kat zou ik wel eens even in z;'n nekvel pakken en het raam uitzwiepen!
Dacht ik.
Maar de kat werkte niet mee, en ik greep mis. En de kat had mij te pakken. Diverse krabben op mijn hand en 2 fikse beten: 1 in mijn hand en een hele diepe in mijn pols. Au! Daarna is Hello-Kitty rap vertrokken door het raam. Hopelijk wel onder de indruk van de stampij die we hadden geschopt ondertussen.

Maar goed, ik had dus een kattebeet of wat. Netjes ontsmet, en het bloeden stopte keurig, dus weer gaan tukken.
De volgende dag was mijn hand gevoelig. En wilde m'n pols allerlei bewegingen niet maken. Duh! Gewoon rustig aan doen, en dan lukte alles wel. De natuur is mooi en tijd heelt alle wonden.
's Avonds leek het wat dik, dus een rustig avondje gehouden. Vrijdags was het nog dikker geworden. en wat rooiig. En het was best wel onpraktisch gevoelig. Fietsen ging duidelijk minder soepel, nu het schakelen onhandig ging. 's Avonds hand en pols in de soda gedaan, dat hielp.
Maar een goede vriendin adviseerde toch even de huisarts te raadplegen. Ja, in het weekend, want kattebeten zijn gemene beten. En tja, zij is ervaren EHBO-er en geen stresskip. En zelfs mijn indiase collega's hadden vrijdag best wel geschokt gereageerd op de aanblik van mijn pols, en dat zijn ook niet echt doetjes. Dus OK, OK, OK.... ik ga langs de huisartsen post. (Ik heb een hekel extra medische handelingen als ze niet nodig zijn. En de huisartsen post is een half uur per auto van ons huis, en dan nog wachttijden, bleh)

De arts vond het wel zinvol dat ik was gekomen. Hij mocht ook wel kijken naar de wond, maar niet aankomen. Maar verder was het helemaal niet zo erg met de wond, hoor. Vond ik eigenlijk.
Hij was een vaderlijk type, met zachte lichtgrijze baard, en knikte wijs. Hij zag dat het fout was, daar hoefde hij niet voor aan te komen.
Hij keek ook even naar mn inentingspaspoort. Tetanus risico was duidelijk nul, gezien de prikken voor onze Verre Oostenreis van 3 jaar geleden. Zie je wel, niets aan de hand, zei ondergetekende bikkelachtig.
Dus hij schreef antibiotica voor. Die konden we daar niet direct afhalen, de ziekenhuisapotheek was al gesloten. Of we nog de grote stad in wilden (minstens nog een half uur met de auto, en dan een langere weg terug naar huis)? Neu. En zo erg pijn deed het nog niet. En ik had ik al gezegd dat ik niet van medicijnen hou?
Stiekum had ik nog de hoop dat met regelmatige sodabadjes en mijn eigen fantastische immuunsysteem de ontsteking langzamerhand wel zou minderen. Ik ben een bikkel.

Dus wij reden rustig huiswaarts en gingen lekker bedje in. Slapen ging fantastisch!
De volgende ochtend weer sodabadje. Maar mijn ontbijt zou Sonja Bakker trots hebben gemaakt. En de rest van de ochtend was ik wat misselijk, en dat ging niet over. En volgens mij ben ik ook wel eens helderder geweest, meer gefocust enzo.
Dus toen alle klusspullen gehaald waren en ik met manlief bij ons nieuwe huis zat, en hij rustig aan het klussen sloeg met een vriend die ook kwam helpen, keek ik rond wat ik kon doen. Mijn hand kon vooral veel eeehhh niet. En ik voelde me een beetje raar (high?). mmmmm. OK, OK, OK, misschien moest ik maar die antibiotica gaan halen. De natuur kon deze klus mogelijk niet klaren zonder dat ik me hondsberoerd ging voelen. (of moet je het katsberoerd noemen in deze situatie?)

Dus de lokale weekendapotheek opgezocht. Liep gesmeerd, sommige dingen van de zorg werken nog. En zaterdagmiddag kon ik de eerste pil nemen. En tegen de avond ging het beter. Misselijkheid weg, en de focus was er weer. M'n hand ging nog niet beter, nog warm en rood enzo, dat wel.
Gelukkig dat mijn eetlust terug was, want we gingen samen de vriend, uit eten. (er was net een muur uitgehakt, dus het huis was te stoffig om zelfs maar lekker eten eten van gehaalde chinees). Ik was blij dat ik lekker kon smikkelen en mee-eten,

Zondag was een rustdag, en dat ging ontzettend goed. Mijn lijf wou alleen maar rust: slapen, in de zon liggen, wat lezen en nadenken, zitten, theetje drinken.
Er moesten wel nog n paar klusjes, maar zoon ophalen in de auto was nog wel te doen. Al was ik daarna stiekum weer moe (lang leve de hangmat!!)

En het hele weekend had ik momenten waarop mijn hand of arm weer deed wat ik altijd voor normaal had gehouden: de hagelslag pakken, een sleutel omdraaien, schrijven, een hand geven, dat soort dingen. Dingen die ik al een paar dagen niet kon, of met links deed (ik ben bijna volledig tweehandig). Als je dan merkt dat je het weer kan, is dat een heel geweldige ontdekking. Bijna zoiets als de gedachtenoefening die de Stoa-filosofen aanraden. Alsof ik regelmatig bizondere kadootjes kreeg, zo voelde het. Met 1 hand kon ik al veel, en daar kwam nog allerlei moois bij!
Dat gevoel was top.

En sinds maandag kan ik bijvoorbeeld weer met 2 handen typen, en heb ik genoeg energie over na het werken en klussen. Dus kan ik zomaar een blogje tikken tussen alle verbouwingen door. Mooi he? En dat allemaal door Hello-Kitty.
(maar het kattenluikje gaat hier toch af en toe in de katten-niet-naar-binnen standje)

Hebben jullie ook wel eens een ervaring gehad die naar zou moeten zijn, maar waar je toch een heel goed idee of gevoel aan over hebt gehouden?

2 opmerkingen:

  1. Wat een heerlijk geschreven blogje!
    Ennee. ... Kattenbeten kunnen echt heen naar zijn, hoorde ik van een medewerker van de dierenambulance. Er is een gezegde ; dat katje moet je niet zonder handschoenen aanpakken.
    Fijn dat het weer beter gaat!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tsjonge zeg, wat een avontuur! Ik vind het mooi dat je het toch zo positief beschrijft!

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen