zondag 5 juni 2016

Geen mama meer weekend

Het is een fijn weekend geweest. Een weekend waarop zoon z'n eigen plan trok, en ik dus allerlei dingen deed waarbij hij zich ongemakkelijk voelt, of die liever zonder hem of zelfs  liever alleen doe.

Ik heb in het nieuwe huis kleuren uitgeprobeerd en uitgezocht. Wat past waar en in welke combi?
Rondgesjouwd bij de Karwei (die locaal allerlei extra aanbiedingen had ivm jubileum)
Theaterbezoek gedaan met tante dat we als kado hadden gegeven. Leuk, absurdistisch (daar kan ZL niet tegen). En we zijn onverwachts blijven eten.
Uitslapen. Dat is iets dat ik met manlief  doe. En dat doen we ook als zoon er is, want we slapen echt uit na al dat klussen. Mehn! Wat heb ik geslapen.
Rare recepten uitproberen, met restjes en half herinnerde recepten. Lekker van gegeten.
Hard gewerkt en de eerste kamer is mooi en bewoonbaar (onze slaapkamer), al moet er nog 1 wasttafeltje worden gemonteerd.

Voelde raar, zoveel niet-ZL dingen achter elkaar.
Hij wordt echt groot. Zo groot dat hij nu een dag en een nacht weg is (spellen doen bij een vriend), en dan nog niet opgewacht hoeft te worden. Hoort bij zijn leeftijd, en voelt goed dat hij "gewoon" doet (want zijn diagnose is steeds correct en hindert toch wel in z'n leven). Ben ook trots dat hij groot wordt en nog trotser dat hij "gewoon" groot wordt.
Maar voelt ook raar, dat ik niet mama hoef te zijn. Dat ik kan denken en doen wat Ik wil, ipv elke seconde (nou ja, tegewnoordig elk uur) controleren of hij  nog goed gaat. Leeg-nest syndroom? Misschien. Het is wel onwennig.
Heeft zijn fijne kanten, om lekker met m'n eigen dingen bezig te zijn en ongestoord te kunnen genieten. Dat heb ik nooit veel gehad (tja, eenouder van een autist, dus zorgen en werken). Voelt ook echt een soort van vrij. Zeker op zo'n heerlijk weekend als dit weekend is genieten en vooruitdenken aan de toekomst (zomer en langer) prettig. Dus angst voor het lege nest heb ik niet.

Bovendien: ZL maakt duidelijk dat hij met me wil praten, ook hij volgend jaar gaat studeren (en mogelijk op kamers gaat). Dus zo'n leeg gevoel zal ik niet hebben.
En hij heeft genoeg handicap over om nog wel begeleiding nodig te hebben (en ik vrees dat een vriendelijk moeder oog hier nog wel zinvolle bijdrages gaat leveren en dus nodig zal zijn). Dus ik blijf me nog wel iets vermaken met ZL. Maar ik merk nu goed, hoe anders de balans ligt. ZL doet z'n eigen ding, en soms help ik nog. En zo hoort het ook als je 18 bent.

Dus ik mag, misschien moet ik wel, gaan nadenken over wat ik nu ga doen met 'n vrije tijd. Nu m'n ene baan (moederschap) zo'n klein bijbaantje wordt dat ik weer een leven ga hebben. M'n andere baan (bij mn baas) is nog gewoon voltijds, dus echt vervelen lukt nog niet. Maar toch: ik heb luxeproblemen en keuzes.
Weird, maar een goede afronding van een weekend.

2 opmerkingen:

  1. Dubbel hè KruidigMeisje? De mijne is lichamelijk fors beperkt in zijn mogelijkheden en is 19 jaar oud. Door de afhankelijkheid verloopt de pubertijd heel anders. En we weten dat ze hulp nodig hebben en we weten dat we ze los moeten laten. Is lastig! Ook dat ze zelf dingen moeten gaan regelen. Heb jij dan ook zo'n moeite om op je handen te zitten?
    Dubbel ook omdat je zelf weer ruimte nodig hebt maar die (ook 's nachts) niet krijgt.
    Ik wens je wijsheid, geduld, moed en vooral humor toe voor deze nieuwe ontwikkelingsfase.
    Nu ik dit zo lees merk ik dat we een paar overeenkomsten hebben: kind met extra zorg, bezig in een niet echt vrouwenberoep. Jij fietst graag en ik rij graag motor om de eigen accu weer op te laden. Grappig.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Fijn dat je zoon zich steeds beter zelf kan redden. Maar ik herken de paradox en het dubbele gevoel!

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen