woensdag 16 november 2016

Kadootje in deze donkere dagen, zonder dat ik m'n schoen had gezet.

Ik was van het weekend op de verjaardag van broerlief. M'n moeder was er ook. M'n moeder, die de afgelopen jaren bijzonder kwakkelde en niet alleen lichamelijk heel zwak was, maar waar ik ook geestelijk weinig meer van zag.
Ook niet, toen we samen zaten, in alle rust. Ook niet in de voorbereidingen van m'n huwelijk. Ze vergat van alles, ook wat ik vertelde, kon niet op woorden komen, en alles was OK voor haar.

Dus ik had me al verzoend met het feit dat ik (in de praktijk) geen moeder meer had. Ik bedoel nl. dan niet een mantelzorgproject op afstand, met iemand die niets meer weet en niets meer ziet. Iemand. Da's geen moeder.
En mijn vader "is niet zo'n emo-type" - om het geheel eufemistisch uit te drukken. Ik kan me in mijn hele leven exact 2 opmerkingen herinneren van m'n vader die me een positief gevoel geven. Hoewel hij hard heeft gewerkt voor me, en me een goede jeugd (materieel) heeft gegeven. Lang verhaal verder, waar ik regelmatig mee bezig ben. Om uit te vogelen wat ik nu eigenlijk voel (of niet), en wat ik daarmee kan. Maar ik heb toch een echt het gevoel dat ik niet echt een vader heb.

Een Remi gevoel overvalt me dus wel eens.

Maar ik kreeg van Sint Maarten (of Sinterklaas) (of Zwarte Piet) een kadootje. Bij de verjaardag was mijn moeder er weer. Helemaal. Haar lijf deed het redelijk (zelf koffie, thee en taart pakken zonder dat er zwakte merkbaar was. Niet vroeg weg moeten) wat al een hondervoudige verbetering is met het intensive care vrouwtje dat ik de afgelopen 2 jaar zag.

Maar vooral ook een moeder die weer rondkijkt en ziet. Die een mening heeft.
Die naar me kijkt, me herkent, voor mij relevante vragen stelt en luistert.
Die nog echt lijkt te luisteren ook en doorvraagt.

Da's een hele tijd geleden dat ik me dat herinner. Misschien door mijn eigen verhaal en sores (waardoor ik ook niet altijd even gezellig of "bij" was in gezelschap, of moe was, of verdrietig). Misschien door haar verhaal en sores.
Misschien herinner ik het me dat ook wel niet heel specifiek, in gebeurtenissen. Maar dat m'n moeder een luisterende factor was, die wist wie ik was en haar best deed daar een aardig plekje voor te maken in deze wereld,  zo'n gevoel kan ik me van sommige momenten wel herinneren.
En ik merk de laatste tijd dat die herinneringen wel veel betekenen voor me. Al zit het diep van binnen en doet er daar (ook) veel zeer.

Sorry dat dit geen verhaal is over consuminderen (hoewel.... kadootjes die geen geld kosten) of hypotheken ofzo. Ik blog dit ook om voor mezelf wat helderheid te krijgen. Want ik vind het moeilijk om over na te denken en schrijven helpt.

Maar nu ben ik heel voorzichtig (en een beetje stiekum voor mezelf) aan het overwegen of ik kan geloven dat er de optie is, dat ik nog, eeh weer, een moeder heb.
Nou, helemaal geloven nog niet. En daarna moet ik het ook nog een beetje echt-zien-voordat-ik-het-geloof.
Maar misschien he.... bestaat Sinterklaas toch. Denken jullie dat Sinterklaas bestaat?

3 opmerkingen:

  1. Heerlijk toch dat ze er weer is? Ik hoop dat het lang aan mag houden. Enne, het hoeft niet altijd over geld te gaan toch? Zulke persoonlijke stukjes maken een blog zeker meer lezenswaardig. En je blog gaat over een goed leven, dit soort dingen maakt daar een zeer groot onderdeel van uit.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja, Sinterklaas bestaat voor diegene die in hem gelooft! Fijn dat je weer contact mocht hebben met je moeder. Dat was een heel mooi cadeau.
    Ik hoop dat ik geen pijnlijke vraag stel.
    Heel vaak blijkt dat mensen op leeftijd die zichzelf niet meer zijn en vergeetachtig het aan de schildklier ligt. Ook kan een vitamine D gebrek meespelen (heb je zelf aan den lijve mogen ondervinden wat dat met je doet) of een te laag vitamine B12 gehalte. Kortom: Is ze echt al goed onder de loep genomen? Voor deze onderzoeken zijn een paar buisjes bloed nodig maar dat kan heel veel rust geven.
    Ook als de waardes maar iets buiten "normaal" vallen, toch actie laten ondernemen door de doktoren. Ze sturen maar wat graag met een kluitje in het riet.
    Nogmaals, ik wil je niet kwetsen of beledigen. Wel wil ik je nog veel sterkte en wijsheid schenken.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat zou toch wel het mooist denkbare cadeau zijn zeg, dat je je moeder terug krijgt!

    Ik hoop het helemaal voor je!

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen