maandag 14 augustus 2017

Overgangen

Het afgelopen jaar was niet drukker dan andere jaren. Maar voor mij was het wel contiue boven de grens van leuk-zijn. Dus ik heb heel regematig stapjes terug gedaan. Gerust, Bijgekomen. Enz.

Nu was me al opgevallen dat ik qua maandgedoe niet meer ongeregelmatig was. (Ik! Die op het halve uur regelmatig was. Ja, een half uur per 4 weken) Dus die overgang zou wel bezig zijn. Ja. Vast wel, maar hoeveel last heb je daar nu van?
Van zweten had ik niet zo'n last. En dat rare slapen dat was alleen toen dat project op mn werk zo druk was, dus zoveel last kon het niet zijn. Bovendien, als sterke vrouw zeur je er niet over, je doet gewoon wat er gedaan moet worden.
En als ik netjes mn sporten dee (in mijn geval: naar het werk fietsen, 3-4 keer per week ruim 20 km), dan was mn lijf in goede conditie en had ik van dat zweten ook geen last meer. En gezond eten doen we hier al jaren ruim groentes, genoeg fruit, voluit volkoren, weing vlees, etc) Gewoon gezond leven, sporten, en dan valt het best mee. Niet zeuren!

Maar.
Maaaar.
Maar waarom is iedereen dan zo irritant? En heb ik het gewoon GEHAD met alles. En veel mensen om me heen?
Ik wil gewoon nikx, en wat ik dan nog doedaar mogen mensen respect voor heben. Anders doe ik het gewoon toch niet? R$%^&*
In mn hoofd raasden de woeste zinnen door elkaar (en soms tuimelden ze ook mn mond uit). In mn lijf tuimelen de spanningen en pijscheutjes door elkaar.
En alle stukjes energie die ik had, ging daar meestal wel aan op. Want ergens had ik nog wel door dat het niet heel handig is om de rest van de wereld voor R#$%^& uit te maken.

Dus de bank is mijn vriend geworden. En mijn katten zijn ook errug blij met me. Want ik zit vaak (dus dan is de schoot van de baas weer beschikbaar, joepie!)

En de concentratie was ook niets, met al dat tuimelen in mn hoofd, dus een blogje schrijven voelde als een bergbeklimming. En de mount Everest is een expeditie, geen lollig uurtje op een avond. 
Dus nu even niet. En weer even niet. Een jaartje lang.

Afgelopen weekend voor het eerst weer een weekendje weg gedaan. Bij ons, als fietsend stel, is dat een dagje fietsen, ergens een fijn restaurantje proberen, slapen bij vrienden op de fiets en via een andere route terug. Meestal kom ik daar heerlijk van bij. Vakantie! genieten!! Rust!

Maar nu even niet.
Ik voelde me een vaatdoek op fietsschoenen. Rustig peddelend zijn we er wel gekomen, maar ik heb niet genoten. Ook niet met even rusten tussendoor. Ook niet met de lieve gastadresjes waar we lief en fijn ontvangen zijn. Ook niet met de mooie omgeving waar we doorheen gingen, met veelal nog zon ook. Nauwelijk tegenwind gehad. En toch staat me vooral het vaatdoekgevoel bij.

Ik wil alleen maar lezen (net ontdekt dat de bieb de nieuwste serie van Robin Hobb heeft!) En liggen -in bed of op de bank.
Da's best anders dan ik was, dus in dat opzicht is het zeker een overgang. 
Het schijnt er ook bij te horen. Maar eigenlijk heb ik ook hier geen zin in.

Vast wel, best wel, maar ik vind er geen zak an. En het mag van mij gewoon over zijn, dat o-gedoe. Dat ik alles teveel vind. Dat ik regelmatig verdrietig ben over manieren van meman die ik voorheen OK vond, of lief. Dat alles van binnen los lijkt te zitten en ik continue lief moet zijn voor mezelf. Ik wil helemaal niet lief zijn. Ik wil gewoon zijn weer en mezelf weer voelen. Van iets kunnen genieten zou ook best leuk zijn.

Volgende week zal ik wel weer kunnen zien dat er een opgaande lijn in zit. Ik kan af een toe een klusje thuis doen. Ik heb nu eindelijk weer een manier gevonden om een blog te tikken, na de verhuizing en de verandering van de werklaptops. Normaal had me dat 2 weken gekost, nu 5 maanden. Ik heb soms een leuke avond met een stel nieuwe vriendinnen. Met de vitamines die ik heb uitgevogeld, zijn er minder dipdagen.
Ja hooor. De ellende is soms even weg of minder. Maar leuk is het nog niet echt.
En ik ben nog niet uit de tunnel, en het eind zie ik ook niet.

Dus ik kan nog niets leuks vertellen.
Of had ik al gezegd dat ik een vast baan heb gekregen? Volgende blog maar doen, hoe ik die overgang voor mekaar heb gekregen?

4 opmerkingen:

  1. Fijn dat je je sinds twee weken wel wat beter voelt. Maar het klinkt als een langdurig proces! Sterkte gewenst.

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oh, zo ervaar ik de overgang ook! Niet alleen het fysieke, zoals een veranderende menstruatie en een raar gevoel in mijn armen. Stress slaat soms om in blinde paniek maar vooral dat gevoel van overal zat van zijn. Er genoeg van hebben dat ik al het zware werk doe en niet met de eer mag strijken. Genoeg van het klaar staan voor anderen, genoeg van het bedienen van anderen. Bleh!
    Dus ja, ik herken het.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik zit er ook middenin (al 3,5 jaar). Veel opvliegers, pijn in knieen en ellebogen en soms ook supersjachie. Ik slik dan een paar dagen sint janskruid. Werkt bij mij erg goed.
    Sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.

    BeantwoordenVerwijderen